@zogelukkig: hier ook "vrijheid met grenzen" Ze mag alles vragen en dan zal ik zeker mijn best doen antwoord te geven. Ze mag (bijna) alles uitproberen als papa of mama erbij is. (zo hebben we laatst gekeken wat er gebeurd met wit waskrijt.. als je het nat maakt en als je op een andere kleur papier kleurt.. maar ook wat er gebeurd als je sneeuw mee naar binnen neemt.. en wat er dan gebeurd als je het daarna weer buiten zet ) En ze mag ook eigenlijk bijna overal wel bij zijn/mee naar toe Maar dat is ook gevolg van het feit dat het gewoon KAN. Ik vind het belangrijk dat ze zelf nieuwsgierig is en zelf grenzen op zoekt.. maar er moeten natuurlijk wel grenzen zijn En ik kan me voorstellen dat deze manier van opvoeden bij sommige kinderen beter werkt dan bij anderen. Wij hebben in ieder geval een dochter die heel makkelijk en rustig maar bovenal gewoon erg nieuwsgierig is en daar werkt het prima bij. Ook qua school gaat ze naar een relatief vrije school waar zelfstandigheid erg gestimuleerd word maar bijv. montessori zou ik echt nooit doen.. dat gaat me gewoon te ver qua vrijheid
Vrijheid en nieuwsgierigheid binnen bepaalde grenzen (veiligheid en respect voor de omgeving bijvoorbeeld) vind ik ook belangrijk. En inderdaad kijken wat past bij je en waamee je hem/haar toerust om in de maatschappij te functioneren (in America heb je wellicht andere skills nodig om je staande te houden).
Ik blijf rustig, blijf nee zeggen. Leuk vind ik het niet, maar zoals bij vrienden van ons mag het wel gewoon en staan kinderen van 2 en 5 heel de koelkast uit te ruimen en liggen in een deuk de hele handel op de keukenvloer uit te stallen. "Ze mogen ontdekken hoe het werkt en wat voor consequenties het heeft". Nou, de vis die ik nog moet eten ligt daar op de keukenvloer, da's toch niet normaal? Ik vond het eerst superirritant en wou meteen zo'n koelkastslotje, maar hoe leg je een dreumes van 15 maanden uit waarom het niet mag? Omdat mama het niet leuk vindt, ja... Nu heeft hij door dat mama het niet leuk vindt en in een opstandige bui wordt dat ding echt wel meermaals opengezwiept, maar als ik hem dan roep en vraag of hij de deur dicht wil doen en dat dan ook doet, ja, dan prijs ik hem! Wat hij ook kan is zelf zijn drinken eruit pakken of een bakje cherrytomaatjes en die aan mij geven. Dat vind ik oke. Wat ik niet snap is als ouders hun kind van 1,5-2 meteen bij de eerste keer bij hun lurven pakken en op een strafstoel zetten of gaan schreeuwen of bij het armpje pakken. 't Zijn wel kinderen he, dan mag je best eens lekker stout zijn!
Oh zo! Ja dat ben ik wel met je eens, al werk ik persoonlijk met waarschuwingen. Na bv 3 waarschuwingen even een time-out. Maar ik dacht even dat je dat gedrag dan negeerde en dat leek me zo vreemd
@xxxx1974: zoals je uit mijn verdere stukje ook kunt lezen, zijn complimenten hier niet dingen als enkel 'goed gedaan' Onze opvoedstijl komt wel weer veel overeen met wat zogelukkig beschrijft.
@zogelukkig: tja... "omdat mama het zegt" is ook een reden natuurlijk wil hem zo min mogelijk gebruiken.. maar er zijn van die momenten dat dat echt precies DE reden is waarom het niet mag
Zo gebruik ik dat niet zo vaak. Ik leg graag uit waarom iets niet mag. Kijk; koffie is heet, daar kan je je aan branden. Een bloempot is zwaar, die kan op je voetjes vallen, enz. Ik merk dan ook meer begrip.
ik denk dat het ook heel belangrijk is om kinderen zelf te laten ontdekken, onze dochter gaat naar een reggio emilia school straks (ook wat meer kunstzinnig gericht) maar sommige dingen hebben op een bepaalde leeftijd grenzen. Nu is ze bijna 2 1/2 en ze weet heel goed wat wel en niet mag. En ik zet haar wel eens weg als ze voor de 20e keer weer ergens aan zit. Natuurlijk ouderschap werkt ook zonder complimenten en dat vind ik persoonlijk heel naar. Het is ontzettend belangrijk voor een kind om wel die waardering te krijgen van iemand anders i.p.v het zelf te moeten ontdekken. Een gelukkig kind dat goed luistert begint nl bij een positief zelfbeeld. Onthoudt deze zin goed: een kind luistert pas naar jou als hij/zij ook het gevoel heeft dat er naar hem geluisterd wordt. Ik denk dat dat heel veel scheelt. zogelukkig, echt waar van die koelkast?? Die hebben wel heel veel geduld met de kinderen
O, iemand vroeg me nog vanaf welke leeftijd kids een intrinsieke motivatie kunnen ontwikkelen, (eentje dan die niet te maken heeft met egoistische/zelfgerichte motieven als honger/spelen/moe/enz). Dat weet ik eerlijk gezegd uit mijn hoofd niet meer zo, maar ontstaat wel pas NADAT kids bijvoorbeeld ook gaan begrijpen dat als ze slaan, dat zeer doet bij een ander, (ze hebben ee hele periode dat ze zelf niet geslagen willen worden door kids, want doet zeer, maar het zelf wel doen, want niet beseffen dat je een ander daarmee pijn doet). Om een intrinsieke motivatie te ontwikkelen om bepaalde dingen te laten, is het nodig dat een kind zich in kan leven in een ander. Een van de duidelijkste herkenningstekenen daarvan, (zij het een prille start van inlevingsvermogen) is dus snappen dat een ander zich pijn doet als jij slaat. Pas als dat zich ontwikkelt, kan een kind zich inleven in anderen en in andere situaties: dat is de basis om ook vanuit niet-zelfgerichte motieven bepaalde dingen te laten of juist wel te doen. Welke leeftijd daar ook alweer aan verbonden is, weet iemand anders misschien...?
Ik lees heel veel herkenbare dingen hier! Uitleggen, negeren, soms ook even laten ontdekken. Ach, iedereen doet zijn best toch.
Volgens mij begint dat pas vanaf een jaar of zes, als de kleuters uit de egocentrische fase zijn. Pas dan kunnen ze vanuit een ander perspectief kijken dan het eigen.
Ik ook. Leuk ook om te lezen hoe iedereen anders opvoedt. Wij zijn wel van de complimentjes (dat is een mooie toren, jij hebt lekker gegeten..), maar niet van het belonen (met snoep/tv). Negeren werkt hier ook goed (bv bij zeuren). Blijft ze in een bepaalde (negatieve) bui hangen, dan zeg ik dat ze weg moet gaan (lees:een paar meter weg lopen) en dat ze mag terug komen als de bui over is (meestal binnen een paar tellen). Echt straffen hebben we nog nooit gedaan (nog nooit gehoeven). Ook leggen wij veel uit (koffie is heet). Laatst nog een 'strijd' geleverd met haar; Ze zette steeds haar beker melk op de rand van de tafel, wij zetten de beker steeds wat verder op de tafel. Na 10x heen en weer schuiven legt mijn vriend uit dat de beker anders valt. Madame zet meteen de beker wat verder op tafel.. Ik denk wel dat ieder kind een andere aanpak vereist. Wij volgen ook zeker niet een bepaalde methode, wij hebben onze eigen methode. Wat ik me bij jullie dan weer afvraag, hoe gaat dat als jullie op visite gaan? Neemt ze dan ook sneeuw mee naar binnen (bij wijze van..). Niet iedereen zal er van gediend zijn dat een kindje net zoveel vrijheid krijgt als thuis..
Ontdekken en je huis afbreken vind ik ook twee verschillende dingen hoor. Ze mogen best veel (om te ontdekken) maar er wordt niks gesloopt of heel vies gemaakt. HIj mag de aardappels altijd in de pan doen...dit gaat natuurlijk steeds harder Op een gegeven moment zeg ik dan dat hij er niet ZO hard mee moet gooien omdat ik dan het keukenraam moet schoonmaken (laat druppels zien) en omdat de aardappels daar blauwe plekken van krijgen (kent hij van zichzelf). Wij communiceren sowieso veel. Je krijgt juist daardoor vaak de leukste gesprekken!! De ritjes van het KDV naar huis vind ik dan ook erg leuk Negeren idem. Ik negeer negatief gedrag, na waarschuwen, tot op zekere hoogte. Ik laat hem ook rustig even afkoelen op een ander plekje (hij kan tegenwoordig gillen en stampen, dus die zet je echt een paar meter bij je vandaan). Meestal proberen we het zo dat hij zelf weg gaat: ga maar even in de keuken verder huilen en als het over is, kom je maar weer terug. Als wij hem daar neerzetten, is de kans op een nog groter drama zeer aanwezig. Maargoed, elk kind is anders he.
Op visite is mijn kind het meest voorbeeldige en rustige kind dat er is, serieus. Hij is nog maar 20 maanden he? Laatst zat hij wel steeds aan de oven bij kennissen, dat werd een mooie attratie. Stoel ervoor gezet, zodat hij er niet meer bijkon. Even de easy way; ik ben ook uit. Maar wij gaan eigenlijk alleen om met mensen die het net zo doen en dat allemaal niet zo'n punt vinden. Ik kan me echt opwinden over ouders waarvan de kinderen niks mogen en boos worden om het minste of geringste.
Totdat je kind flink gaat puberen en je uit gaat proberen. Echt, ik kon dit met Isabella tot ze 3 jaar was ook gewoon doen. Voorbeeldig meisje. Tot ze een metaal sprongetje kreeg en ging puberen. Nou dan kun je dus echt niet alleen maar laten gaan. Kinderen hebben goede grenzen nodig.
@bubbel: de sneeuw ging thuis ook gewoon in een bakje hoor ik hou ook niet van sneeuw op mn vloer namelijk... En op visite doen we dat inderdaad niet @"omdat mama het zegt" ben even kwijt wie het zei.. maar soms is echt DE reden dat ik het niet wil hoor Bijv als ze zelf de koelkast open maakt.. is er niet iets dat mis kan gaan.. toch vind ik dat geen goed idee. Dus mag dat niet behalve als ik zeg: ga maar even in de koelkast kijken. Soms zijn er dus dingen die gewoon niet mogen omdat ik het zo wil Ander voorbeeld is lollies.. kan best.. (zeker als ze gewoon blijft zitten) toch wil ik het niet. Kan ik wel uitleggen waarom.. maar dat zijn nou niet direct steekhoudende argumenten voor een 3jarige (namelijk dat mama ze gewoon eng vind) Dus daar ishet antwoord ook dat het niet mag van mij. Evt. erbij gezegd dat ik vind dat ze daar groter voor moet zijn.. maar bljift de hoofdreden: omdat ik het wil.
Tuurlijk hebben kinderen goede grenzen nodig, dat onderschrijf ik ook altijd. Oh, 3 pas? Dat duurt nog 1,5 jaar! We proberen hier nu iedere dag de dag goed door te komen, geen zorgen voor de dag van morgen! (wij zijn echt wel serieus met de opvoeding bezig hoor!).
Wat ik altij heel raa vind is mensen die pas beginnen met ja/nee/mag niet als het kind zelf ook al kan praten. Onder het mom van "dat snapt hij/zij toch niet" Wij zijn daar al mee begonnen toen ze zich zelfstandig begon te verplaatsen en ja natuurlijk.. Het werkt niet meteen. Maar later dingen afleren lijkt me juist veel moeilijker.