@puberen en voorbeeldige kids: net als zogelukkig heb ik de mazzel dat Thirza een gezeggelijk kind is en dus bij anderen thuis eigenlijk nooit lastig doet. Mijn neefje is evenoud en dat is een totaal ander karaktertje: die vaart zijn eigen koers en kan zijn kont enorm tegen de krib gooien. Toch kan ik me bij hem niet altijd aan de indruk onttrekken dat dat JUIST te maken heeft met de sterke grenzen die er daar thuis aanwezig zijn. Mijn broer en schoonzus hebben een andere opvoedstrategie dan wij: kids moeten perse op/in de stoel blijven zitten tot iedereen klaar is met eten enzo. Vind ik Thirza nu nog te jong voor: als zij klaar is met eten, gaat ze maar lekker spelen hoor, kunnen wij nog ff rustig natafelen Gevolg is dus dat Thirza lekker speelt en mijn neefje alleen maar boos en dwars is en als hij dan eindelijk uit de stoel mag, niet meer te genieten is. Tja, zo kan dat gaan bij grenzen stellen en bij vrijheid binnen de grenzen @Bosi: vanaf een jaar of 3 wordt opvoeden ook wezenlijk anders natuurlijk! Ze ontwikkelen allerlei vaardigheden die steeds meer en meer in de hand werken dat ze een eigen koers varen en je dus wat meer uit de kast zult moeten trekken om ze te laten luisteren
@Clarike: thanks, ja, ik meende ergens al zo eind kleuterschool ofzo. Maar dat is idd de leeftijd dat je je kunt gaan inleven in anderen, waardoor je ook intrinsieke motivatie dus kunt gaan ontwikkelen om bijvoorbeeld rekening te gaan houden met anderen. Voor die tijd zullen kids het dus moeten doen op extrinsieke motivatie, en dus iig op een systeem van bekrachtigen en ontkrachtigen. Dat kun je straffen en belonen noemen, en als ik de discussie zo een beetje volg, zijn er helemaal niet zulke enorme verschillen in denken, maar vooral sterke verschillen in hoe de woorden straffen en belonen ervaren worden...
@rozemarijke: mja ik vind het dan bijv. wel belangrijk dat ze aan tafel blijft zitten. Maar vooral als we gewoon met z'n 3en eten. Zijn we op visite of hebben we eters dan zit je al gauw na het eten ook nog een tijdje aan tafel en dan hoeft het van mij niet zo nodig. Maar op normale dagen vind ik het er wel bij horen. Als ukje zat ze ook vaak gewoon in dr stoel aan tafel. Leuke vind ik ook dat ze prima het verschil ziet tussen nrmaal en elders. Ze past zich moeiteloos aan de enigzins andere "eisen".
Zolang ze eet, zit ze hier ook aan tafel hoor! Maar eten is hier altijd wel wat moeizaam geweest, (KNO-problemen en allergie), dus hier is de stelregel: eten moet leuk en gezellig zijn. Als zij moet zitten wachten tot wij klaar zijn, is het niet leuk meer, dus als ze eerder klaar is dan wij, gaat ze gewoon lekker spelen Moet zeggen dat dat buiten de deur idd vaker voorkomt dan thuis hoor Komt ook nog wel bij dat onze dame niet houdt van vastgezet worden: box was al snel de kamer uit, ledikant is ze sinds 20 maanden uit, (peuterbedje gekregen toen), in de auto vastzitten is een ramp, kinderstoel is ook al een tijd de kamer uit, omdat ze op een gewone stoel wil zitten.... Mijn moeder denkt dat dat komt omdat ze tijdens de bevalling een tijdje klem heeft gezeten. Schijnt dat die kids vaker problemen hebben met vastzitten... dus daar dwingen we ook gewoon niet te veel in, (los van de oorzaak, waar over te twisten valt , werkt dat gewoon niet op deze leeftijd. Komt nog wel, dat ze wel leert aan tafel te blijven zitten ).
@Elmo; Het lijkt wel of ik onze eigen opvoeding terug lees. De dingen die jij zegt doen wij hier ook. Onze dochter wil ook vaak 'helpen' met koken, roeren enzo. Dit sta ik toe tot op zekere hoogte.. Ik dacht dat ik hierdoor een beetje een onverantwoorde moeder was... Maar ik ken mijn dochter goed genoeg dat ik weet wat wel en niet kan.. Dat afkoelen herken ik ook wel. Mocht ze echt een hele tijd in een nagtieve bui hangen (brullen om het minste) dan ga ik haar afleiden door ergens anders heen te gaan bv. Zelfs de gesprekjes op die fiets na het kdv herken ik.. @Saskia; Ik zag al helemaal voor me dat jullie huis compleet vol met sneeuw lag... Sneeuw in een bakje hebben wij ook wel eens gedaan (leuke foto!). En een keer bij een flinke hagelbui heb ik ook hagelstenen (balletjes volgens dochter) in een bakje gedaan.. Maar ik dacht dat zoiets elke ouder wel eens doet.. Hier zeg ik ook wel eens 'omdat ik het zeg..', maar meestal kunnen wij het wel goed uitleggen, en pikt ze dat goed op.. Ja/Nee, daar zijn wij met 7 maanden mee begonnen (toen ging ze overal aan staan). Was wel effe pittig, maar met een maand of 10 had ze dat echt wel door. En toen kon ze nog geen 'Ja/Nee' zeggen hoor.. @Zogelukkig; Onze dochter is bij een ander ook (meestal) een voorbeeldig kind, thuis ook trouwens. Bij ons in de omgeving zijn er wel een aantal met een andere opvoeding. Ach, dat is ook prima, ik zou er niet voor kiezen, maar we accepteren het wel van elkaar..
Hier hoeven ze echt niet lang te tafelen, al maakt het ze vaak niet zoveel uit hoor, ze houden het een aardig tijdje vol. In ieder geval hebben we de oudste vanaf 2 jaar wel geleerd te vragen of ze van tafel mag. De jongste zegt al maanden 'klaar' als hij het genoeg vindt en dan mag hij ook gewoon van tafel, volgend jaar leren we hem dat ook gewoon eerst te vragen. Het is hier geen doen en laten waar je maar zin in hebt, uiteindelijk beslissen wij dat nog, maar ik ga ook geen dingen eisen van mijn kinderen waar ze nog niet aan toe zijn, dat leidt alleen tot een strijd die voor beide partijen weinig zin heeft. Al denk ik wel dat kinderen hoe jong ze ook zijn, al heel veel begrijpen. Ik leg al veel uit aan de jongste waarom iets bijv. niet mag. Wie weet snapt hij het, wie weet ook niet, maar het kwartje valt vroeg of laat wel. En uitleggen hoeft niet te betekenen dat hij het er ook mee eens moet zijn. Ik wil ook de emoties erkennen en kan begrijpen dat ze soms boos of verdrietig zijn, omdat het op een andere manier gaat, daar praten we ook over, maar uiteindelijk beslissen wij als ouders toch hoe het gaat. Beetje gulden middenweg.
Onze dochter is een behoorlijke eter, dus ze is nooit veel eerder klaar dan wij. Zo wel, dan moet ze wel even wachten op ons. Maar dat zijn dan hooguit nog een paar happen. Dat weet ze inmiddels ook.. Zijn we echt ergens aan het eten (uit eten of met kerst bv), dan hoeft ze echt niet constant aan tafel te blijven..
Wat ik een beetje mis in de reacties is dat elk kind verschillend is en naar mijn mening moet je als ouder je opvoedtechniek of methode wat (niet volledig) aanpassen aan de behoeften van je kind. Het ene kind heeft veel meer sturing nodig dan het andere. Zo heeft mijn zoontje nauwelijks stimulatie nodig om te ondernemen (dat zit in zijn aard) maar wel om even rustig te zitten voor eten en drinken. Hij hoeft het niet op te eten (HIJ bepaalt hoeveel hij eet / drinkt) maar wel even (en dat is vrij kort) rustig zitten. Mijn zoontje is een echte doorzetter dat betekent dat wat hij bedacht heeft, hij dat niet zomaar uit zijn hoofd zet omdat het niet zou mogen. Hij probeert het dan gewoon op een andere manier. Ik kan dat ergens wel waarderen maar het mag nog steeds niet (bijvoorbeeld aan de oven komen.. een stoel ervoor is een uitdaging, geen belemmering in zijn ogen). Dan kan ik politieagent blijven spelen maar ik kan er beter voor zorgen dat hij een nieuwe uitdaging kiest wat wel mag. Meehelpen is hier aan de orde van de dag. Dit mag nu nog maar later zal het ook moeten. Iedereen heeft - denk ik - andere associaties bij een vrije opvoeding. Ik heb ooit een documentaire gezien uit de VS over vrije opvoeding. Geen luiers, borstvoeding tot 9 jaar, alles zelf bepalen, thuisscholing etc etc. Dat ging me 10 bruggen te ver. Kijken naar je kind, de wereld laten ontdekken vanaf zijn / haar hoogte, leren, proeven, ruiken, vallen en ook weer opstaan (elk kind recht op z'n eigen bult!), samen maar ook alleen etc etc. Daar gaat het mij om. Ik vind het heerlijk dat mijn zoontje zoveel vertrouwen heeft. In zichzelf, in ons en in zijn omgeving. Hij (en zijn zusje ook) stralen elke dag uit dat het leven leuk is... mooier kan je het toch niet hebben? Je aanpassen aan de leeftijd van je kind.. dat klinkt logisch maar voor veel mensen is het moeilijk in te schatten wat een kind eigenlijk allemaal kan en niet kan. Het is niet alleen dat ze kinderen overschatten maar ook onderschatten!
Dat is zeker zo. Daarom vind ik dat je iedere ouder (tot op zekere hoogte dan) moet respecteren voor zijn/haar opvoeding. Wij hebben in de afgelopen 2 jaar de opvoeding ook zeker aangepast aan onze dochter. We zijn er voor die tijd ook niet echt voor gaan zitten, maar hebben het gaandeweg geleerd. En ik leer nog elke dag wat wel en niet werkt bij onze meid.. En wat ook belangrijk is, op 1 lijn zitten wat betreft opvoeding..
Ik lees hier termen als vrije opvoeding en natuurlijk ouderschap. Uhm, volgens mij voeden jullie bijna allemaal redelijk regulier op hoor Ik lees geen bijzondere of heel erg afwijkende dingen. Helemaal niet straffen en nooit belonen vind ik wel een afwijkende opvoedingsstrategie, die denk ik door heel weinig mensen wordt toegepast. Maar goed, wij doen het dus ook redelijk normaal vind ik. We straffen tot nu toe nooit, is ook niet nodig geweest. Wel heb ik hem een enkele (!) keer in een hoek gezet om af te koelen. Met nadruk op afkoelen. Ik vertel het mijn zoontje wel als ik vind dat iets mooi is, als hij iets goed heeft gedaan en vooral heel vaak dat ik hem lief vind of dat hetgeen wat hij deed lief is (de jongste uit zichzelf een kusje geven, iets van zichzelf delen met anderen, etc.). Ook ik hanteer geen hele strenge grenzen en regels vind ik. Als hij niet wil eten, eet hij niet. En hij hoeft inderdaad ook geen eeuwen aan tafel te zitten. Maar nogmaals, hij is vrij makkelijk. Wel ben ik erg consequent. Als ik zeg dat hij naar bed moet, dan blijf ik daarbij. Het bedritueel wijkt nauwelijks af omdat ik niet wil dat hij er steeds meer dingen aan gaat toevoegen. Als hij nog een koekje wil terwijl hij er net 1 heeft gehad, blijf ik volhouden dat hij er niet nog 1 mag. En ik geef zeker niet toe. Dus in het geval dat ik wel een regel stel, blijf ik consequent. Dat vind ik wel belangrijk. Verder ben ik vooral voor heel veel knuffelen en veel liefde En wil ik gewoon hele leuke lieve kinderen grootbrengen
@Cygnet: klinkt ook helemaal als zoals wij het doen. Stiefzoon hier was nooit zo vreselijk onder de indruk van straf, (op de gang/trap zitten), dus die hebben we op een gegeven moment een tijd wel gestrafd echt met het afnemen van leuke dingen, (snoepmomentje, in bad na het eten, toetje). DAT motiveerde hem om wel te luisteren. Stiefdochter heel ander verhaal, totaal ander karakter, dus die onthield het weken en weken als ze eens op de gang moest. Hoefde ook bijna nooit straf te hebben dus, omdat waarschuwen bij haar voldoende was. Stiefzoon is een ondernemend typje dat zelf steeds zijn grenzen verlegd, (was gevallen met de fiets, ging week daarop in het park hier spelen, neemt zijn fiets mee omdat ie het dus niet uit kon staan dat het allemaal niet lukte en kwam stralend trots thuis dat het nu wel gelukt was). Stiefdochter had angst voor open trappen (8 jaar oud toen) en klemde zich letterlijk nog aan je benen vast als ze dan de trap op of af moest. Ja, daahaaag! Zo doen we dat niet! Maar die moest je dus echt stapje voor stapje bij de hand nemen (figuurlijk) en aanmoedigen om iets nieuws te durven. Ook hier stemmen we dus af op het kind zelf. Maar wel tot op bepaalde hoogte, want ik weet nog hoe oneerlij ik het vond dat ik megastraf kreeg toen ik mijn vader eens voor klootzak uitmaakte, (mijn boosheid was overigens zeer terecht in die situatie, dus ik was ook echt giftig op 'm op dat moment), terwijl mijn zusje dat eigenlijk wekelijks deed en mijn ouders daar heel anders op reageerden, (wel terechtwijzen, geen straf), want "zij heeft haar hart nu eenmaal op d'r tong liggen en gooit alles eruit zonder nadenken. Jij denkt na voordat je dit zegt en dat is veel doordachter en gemener bedoeld". In DAT soort dingen zullen hier ten allen tijde dezelfde regels en dezelfde grenzen liggen!
Volgens mij zeggen de meeste juist dat ze volgens hun 'eigen methode' opvoeden.. Consequent zijn vind ik ook belangrijk. Soms als iets echt niet werkt, zoek ik een middenweg (samen doen bv..)..
Niemand zegt dat je het alleen linksom of rechtsom moet doen...en het is vanzelfsprekend dat elk kind anders is,. Ik vind juist uit de reacties naar voren komen dat de moeders vertellen hoe het bij hun gaat..je hoeft daar niks mee. Dit is nou uitwisselen van ervaringen. De term "natuurlijk ouderschap" heb ik aangehaald omdat ts er naar vroeg. Ik voed niet op volgens een methode (zals ik in mijn, volgens mij, tweede post ook schreef). Ik heb van alles gelezen / gehoord de laatste 3 jaar en ik pas toe wat mij aanspreekt / wat werkt en waar we ons alle 4 goed bij voelen. A la Elmo's dus
Nou nou, ik bedoelde er verder niet vreselijk veel mee hoor Ik geef verder toch geen waardeoordeel? Het valt me gewoon op dat iedereen naar mijn inziens met name gewoon heel "Nederlands" opvoedt, met wat accentverschillen.
Euh, mijn reactie was een reactie naar meerdere reacties hoor Alleen de 4e alinea was voor jouw reactie. Ik bedoelde er dus ook niks vreselijks mee
Klopt helemaal Cygnet. Dat kan ik zelf zo ontzettend goed zien bij mijn tweeling. Ze zijn even oud en toch helemaal anders. Bij Yasmine moet ik echt veel strenger zijn en duidelijke grenzen stellen, terwijl Jennifer al veel zelfstandiger is en een stuk minder sturing nodig heeft. Dat is soms wel lastig trouwens, want je wilt ook niet dat ze het gevoel krijgen 'anders' behandeld te worden. Maar als voorbeeld, Yasmine gaat gemiddeld 2 keer per dag op de gang om af te koelen, Jennifer hooguit 1 keer per maand.
HELEMAAL eens... kinderen zijn niet hetzelfde maar WEL gelijk. Hier zijn sommige dingen ook gewoon uit den boze maar leren dat je verschillend bent is ook opvoeding. Heerlijk. Ik herken vooral heel veel in de reacties hier (hooguit dat niet expliciet gezegd werd dat opvoeden situationeel is) maar vind mezelf best streng. Allen wat is streng? Ik lees hier dat voor veel mensen 'streng' star en rigide is. Dat is het voor mij niet. Voor mij is streng: heel erg consequent EN ook als 2 jarige MOET je een aantal dingen wel. Zo poetsen wij elke dag 2 x de tanden, mag je absoluut niet slaan, wordt er niet geschreeuwd, vloeken is uit den boze, en brutaal zijn ook. Beleefd zijn is voor mij ook belangrijk maar zo verplicht ik mijn kinderen niet om op een verjaardag (voorbeeld) iedereen een kus te geven maar wel naar iedereen te zwaaien en gedag te zeggen. Een kus geven mag je zelf bepalen. Als je wat groter bent kun je een aantal mensen in ieder geval een hand geven. Ik (lees ook manlief) bepaal wat er gegeten wordt en wat er gekocht wordt aan kleding (uitzonderingen daargelaten), ik bepaal het level van hygiene (zijn tanden voldoende gepoetst, wanneer ga je in bad etc), en ik bepaal tijden dat je naar boven gaat (hoe laat je gaat slapen bepaal je (tot zeker hoogte) zelf) etc etc. Volgens mij doen heel veel mensen dit. Maar wat doe ik niet? * kinderen hoeven van mij niet eerst dingen op te ruimen voordat ze iets anders pakken. Wel ruimen we op voor we naar boven gaan (slapen) * persé aan tafel blijven zitten tot iedereen uitgegeten is. Bepaal je dat je klaar bent, is wel je eten weg. Om te eten zit je wel aan tafel en op je eigen plek (anders draait babylief haar hoofdje er bijna af om broer te kunnen volgen ) - bepalen hoeveel er gegeten wordt - vinden dat kindjes heel stil moeten zijn (gillen doen we niet) - vinden dat kinderen niet mogen klimmen ed. (hier is de bank gepromoveerd tot klimtoestel en dat mag) - autoritair doen vanaf 1 meter 80. Ik ga - als ik iets uit te leggen of te corrigeren heb - altijd naar ooghoogte. etc etc. - maar wat ik ook niet doe.. .nu niet en later ook niet.. ik ga niet in discussie met mijn kinderen over dingen waar zij geen stem in hebben. Dat is naar mijn idee niet eerlijk en niet handig. Ik vraag dus niet WAT wil je eten of WAAR wil je heen maar geef keuzes. Aan een twee jarige, de keus tussen 2 en dat zal wat toenemen als ze ouder zijn. Dat doe ik dus ook niet bij conflicten. Begin je een onredelijke krijsbui in de Albert Heijn. Dan zeg ik één keer dat ik daar niet van gediend ben en daarna ga je met kop en kont de wagen in en afrekenen en naar huis. Maling aan de mensen om me heen maar ook aan mijn kind. Wat ik het allerleukste vind is om samen met mijn kindjes de wereld te ontdekken. Warm - koud. Licht - donker... zacht - hard. Lopen in de natuur maar ook in de stad. Samen hutten bouwen en fantasiespellen spelen maar ook dingen gewoon 'weten' (Knappen koppen spel is zooo leuk!). Ik vind het geweldig om kunstwerken te bewonderen, die van Picasso maar die van Kick vind ik nog mooier etc etc... Ik leer van mijn blije kinderen! Ook dit is - denk ik - allemaal heel herkenbaar... Toch?
Ik vind het vrij logisch dat iedere opvoeding anders is omdat ieder kind anders is. Het is juist heel belangrijk goed naar je kind te kijken en op zijn behoeftes in te spelen. Het ene kind komt tot rust door een stoeltje, een ander kind dat daar te pas en te onpas op wordt gezet "omdat mama het wil" zal het wellicht niet begrijpen. Mijn zoontje is mentaal heel gevoelig en heeft momenteel erge buikklachten en eet slecht. Hij is 20 maanden en zit altijd lief en gezellig met ons aan tafel, maar als hij het zat is, mag hij nog even gaan spelen terwijl wij uiteten/een goed gesprek voeren. Ik zie geen reden hem te laten zitten. Het is niet dat ik toegeef aan hem, zo zullen sommige ouders dat misschien zien. Nee; hij mag van mij van tafel en dat betekent niet dat hij dat bepaalt, IK ben degene die dat bepaalt. Ik mocht thuis niks en er moest van alles. Zonder duidelijke redenen. Ik wil dat niet zo, ik wil het totaal anders.
Wij zijn ook heel consequent, vind dat zelf niet streng. Ik ben echt van mening dat de jongens daar straks profijt van hebben. Mijn eigen ouders waren ook heel consequent maar lieten ons ook op een bepaalde manier heel vrij. Familie vond het soms te streng maar complimenteren nu massaal mijn ouders, niet altijd direct natuurlijk...owee als een ander het toch niet zo slecht gedaan heeft als je altijd dacht. Wij hebben beleefdheid etc. ook hoog staan. Ruben zegt zelf al als ik hem corrigeer: ik mag geen grote mond hebben... Ik wil mijn kinderen altijd zonder schaamte mee kunnen nemen en ik wil dat mijn kinderen straks zelfverzekerd (door goede opvoeding) door het leven kunnen gaan. Mini voorbeeld (over die onzekerheid/zelfzekerheid): Mijn man wilde vroeger, toen we net verkering hadden, nooit uit eten. Vond ie niet leuk.. Wat bleek, hij wist dat zijn tafelmanieren tekort schoten en durfde dus gewoon niet! Inmiddels heeft hij dit zelf opnieuw aangeleerd (door mijn familie) en gaan we heerlijk uit eten. Hij wil de jongens dus ook anders opvoeden dan hoe hij zelf opgevoed is! Dat zegt toch wel wat...als een man dit zelf vind!