@Cygnet en zogelukkig: jep, zo gaat dat hier dus ook Wij bepalen de kaders, daarbinnen is speelruimte. Zo mag Thirza van mij in de supermarkt een eigen wagentje mee, (op maandagochtend dan, op zaterdagmiddag niet, ). Zie je mensen echt kijken, als ze alle kanten uitzwiebert en 3 dingetjes halen een half uur duurt, van: Och heden, zo'n moeder die geen grenzen stelt. Tja... die maken mij duidelijk thuis niet mee Ook ik ben streng. Maar ook lief. Clienten benoemden dat eerder al wel eens (werkte met licht verstandelijk gehandicapten). En zo zie ik mezelf ook wel. Maar streng idd als consequent. Niet als star. Als er goede redenen zijn om ergens van af te wijken, dan wijken wij lekker af
Ik ben dan denk ik ook gezegend met een gezeggelijk kind, want ik hoef eigenlijk helemaal niet veel uit te leggen. Er wordt helemaal niet moeilijk gedaan over 2x poetsen per dag. Schreeuwen, slaan, vloeken doet mijn kind niet, hij is erg sociaal en zwaait en lacht naar iedereen en geeft familie en bekenden een kus als die erom vragen. Ik zie mijn zoontje echt niet zelf bepalen welke broek hij wil hebben. Als hij meegaat winkelen, pakt hij wel alles uit het rek en zegt tegen alles: "die, die" of "woow". Prima; bekijk het maar, dat zijn nou allemaal verschillende kleertjes en ik hang het gewoon terug. "Het level van hygiene" is hier gewoon onderdeel van regelmaat en dat gaat tot nu toe altijd goed. Ik ben benieuwd wanneer mijn kind zijn kont tegen de krib gaat gooien of zal dat allemaal wel meevallen? Ik ben er iig niet bang voor, ik hoor hier zo vaak "wacht maar tot...". Nou nee; ik leef in het hier en nu en ga me helemaal gen zorgen maken over de toekomst als het om gedrag/opvoeden gaat. Wij proberen nu gewoon mee te geven wat wenselijk is in te laten zien hoe wij zijn. Papa en mama schreeuwen, slaan en vloeken niet en vinden elkaar lief en geven elkaar kusjes en knuffels en zijn beleefd en groeten andere mensen en doen af en toe lekker gek. Ik ben vaak creatief met hem bezig en papa is meer technisch en constructief bezig met zijn zoon. Een kind pakt toch op wat het thuis ziet. Het verschil tussen ja en nee en wel en niet mogen is er al, daar ben ik al vroeg mee begonnen, maar eigenlijk denk ik helemaal niet zo na over hoe het allemaal moet en ook niet over de toekomst. Ik leef echt met de dag en het gaat zoals het gaat. Ik vind het het belangrijkste als we het samen fijn hebben, daar is alles mee gezegd, denk ik. Ouders die de hele dag maar lopen te mopperen op hun kinderen daar heb ik een soort meelij mee. Doe het eens anders; bekijk je kind eens vanuit een andere hoek, leef je eens in in je kind, daar ontbreek het miz bij veel ouders aan. Ik sta weleens een uur in de supermarkt, omdat alles goed bekeken moet worden. Dan rauscht er weleens zo'n kip-zonder-kop door die winkel; boos, gehaast, kind van 3 krijsend IN de winkelwagen, nou, daar begrijp ik dan echt geen bal van! Ik vraag me best vaak af of sommige moeders het wel leuk vinden om een kind te hebben. Ik heb vanochtend 2,5 uur in het ziekenhuis gezeten met mijn zoontje die allerlei vervelende onderzoeken moest ondergaan. Ik maak dan wel heel duidelijk dat het goed gaat zolang het relaxed gaat en ik rustig aan hem wil uitleggen hoe en wat. Hij heeft het zooooo goed gedaan, ik ben dan echt zo supertrots, dat ik er bijna wel van kan janken. De rontgen was op het laatst een ramp, logisch ook, maar we zijn klaar en hij is is meteen weer vrolijk en heeft iedereen in de wachtkamer "dadaag" gezwaaid. Ik ben niet alleen een trotse moeder, maar ik ben ook zo gelukkig met mijn kind!
@Zogelukkig: wacht maar tot je een dochter krijgt (met kleding willen kiezen enzo ). Thirza is een echte meid e heeft echte voorkeuren. Komt in de Hema ook geheid met een mooi jurkje aanlopen, (ze mag best even zwerven van mij, als ik andere dingen uit sta te zoeken ). Die gaat natuurlijk meestal niet mee naar huis, en dat is dan brullen wel. Tja... that's life, ik krijg ook niet alles wat ik hebben wil 'k Surf ff naar BV toe, ga je daar even vragen hoe het vanochtend was!
Mooie woorden zogelukkig! Ik kan me er helemaal in vinden. Wij hebben ook een makkelijk meisje. Ik begrijp dat gedeelte van de supermarkt helemaal. Soms heb ik ook wat meer haast, maar meestal probeer ik ook wat meer tijd te nemen voor dat soort dingen. Gewoon lekker relaxed (maar ook consequent) omgaan met de opvoeding. Het leven is te kort om constant met je kind te (moeten) strijden.. Wat ik me dan wel afvraag, zonder iemand tegen het hoofd te stoten.. Krijg je makkelijk kindjes door een 'relaxte' opvoeding, of kun je door een makkelijk kindje een 'relaxere' opvoeding toepassen.. Dit heb ik ook al regelmatig gehoord.. In het begin stond ik er nog wel bij stil, maar nu niet meer. Ze heeft soms wel periodes dat ze wat minder te genieten is. Dan denk ik.. zouden ze dan toch gelijk hebben. Maar ja, dan gaat het om een aantal dagen en dan is zo'n fase weer klaar.
@Bubbel: het is altijd DEELS opvoeding en DEELS karakter (genen dus, kijk maar naar de verschillen tussen broers en zussen met toch grotendeels dezelfde opvoeding). Je kunt nog zo'n relaxte opvoeding hebben, maar als je kind gewoon een driftkikkertje is, is het toch echt een driftkikkertje. Maar opvoeding kan dingen wel versterken of juist afzwakken, natuurlijk
Dat komt dan hopelijk nog wel? Het omgekeerde zie je trouwens ook weer bij een-eiige tweelingen: dezelfde genen en toch verschillen in karakter vaak. Ook weer zo'n mooie dus om aan te tonen dat karakter niet enkel genetisch bepaald wordt, maar ook door opvoeding en de ervaringen die je opdoet in het leven
Leuk om te lezen hoe jullie het doen. Ik herken er veel in. Hier ook een heel leuk en sociaal jochie van 2,5. Hij wil heeeel veel zelf doen en kiezen, dat mag van mij binnen zijn mogelijkheden (hij schilt aardappels mee en perst sinasappels, maakt schoon e.d.) Soms krijgt ie een huilbui, dan vraag of hij het anders kan vragen omdat ik hem zo niet begrijp. Dat werkt en geef ik uitleg waarom niet of waarom wel (dan heeft ie te snel gehuild) en is het okee. De andere van 9 maanden heeft nu ook al een duidelijke eigen willetje, daar beginnen we ook al met grenzen en uitleg. Ik denk zeker dat ie daarvan iets meekrijgt.
mijn oorspronkelijke vraag kwam voort uit een reactie die ik ergens had gelezen van een moeder die zonder waardeoordelen probeerde te reageren naar haar kinderen. Niet "wat een mooie toren heb jij gemaakt" maar "ik zie dat je een toren heb gemaakt". Ik geloof daar zelf niet zo in en ik lees bij jullie ook allemaal dat waardering (zeker de eerste jaren) toch heel belangrijk is. Dus wel "wat knap dat je dat zelf gedaan hebt"
Ja, een kind heeft positieve EN negatieve waardering nodig. De negatieve waardering dan vooral in: Nee, dit doe je toch echt niet goed/Nee, dit vind ik niet OK aan je gedrag/Nee, dit kun je echt beter... enz Enkel op zo'n manier leert een kind welke dingen het wel goed kan en welke niet. De mildere misstanden waar ouders dat niet voldoende gedaan hebben, (vooral de 'nee, hier ben je niet zo goed in'-s ), zie je terug bij audities van idols/popstars enz enz....
Ik vind alle creaties van mijn peuter mooi hoor! Dat is het mooie van methodes, je kan zelf bepalen wat je toepast en wat niet Toen ik net Stijn even op bed deed en weer beneden kwam, was Ruben helemaal zelf naar het potje geweest (ook zelf zijn broek los gekregen)....nou...dan prijs ik hem tot de hemel hoor...en weer terug
Ik denk zelfs dat je dat als ouder verplicht bent aan je kind. Er moeten grenzen gesteld en normen en waarden meegegeven worden, om een kind voor te bereiden op het leven. Een kind is niet altijd lief en overal goed in. Ik vind de audities bij Idols idd een goed voorbeeld. ALs ouder zijnde moet je je kind soms behoeden om in dat soort situaties terecht te komen, door af en toe eerlijk te zijn zonder je kind meteen de grond in te trappen.. @Elmo; Ik zou onze dochter op zo'n moment ook de hemel in prijzen. Dat mag en moet zelfs vind ik. En tuurlijk zijn zijn kunstwerken die hij maakt prachtig. Maar als hij zich met dezelfde kunstwerken over 15 jaar wil aanmelden bij een kunstacademie is het misschien tijd om uit te leggen dat ze niet zo geweldig zijn (tenzij jullie een Picasso in de dop hebben..).
Fijne manier inderdaad. Ik moet eerlijk zeggen dat ik een pittig meisje heb. maar ik probeer alleen te belonen. Ik kan me dus niet vinden in het boek zonder straffen en belonen. Die heb ik trouwens gekregen toen Isabella geboren is. Ik heb het geprobeerd en werkte bij haar niet. maar kan natuurlijk bij een ander kind prima werken.
Hoezo? Ik denk dat het wel goed is om de complimentjes te doseren. Als je kind elke dag 20 torens bouwt en dan elke keer te horen krijgt hoe mooi die wel niet zijn, devalueer je ook de waarde van een compliment. Bovendien heb je kans dat een kind wat steeds te horen krijgt hoe mooi en goed ie dingen doet niet door heeft dat sommige dingen moeite kosten. Heb daar ook een keer een onderzoek naar gezien waaruit dat heel duidelijk bleek.
Zogelukkig reageert op iemand die een methode omschreef waarbij ALLEEN maar constateringen werden gedaan als 'je hebt een toren gebouwd' en dus nooit het compliment 'mooie toren' daarbij... Uiteraard is het ook niet gezond als je bij alles wat je kind doet, het de hemel inprijst. Dat is ook niet realistisch... Er is idd, (zei ik eerder ook al ), onderzoek gedaan naar kids die altijd alleen maar complimenten kregen en dat werden hele onzekere mensen, die sociaal niet zo handig waren, erg zelfgericht werden of juist altijd anderen aan het pleasen waren, enz enz. Dat wil je idd ook niet voor je kind.
Je haalt er nu 19 torens bij. Mijn kind zal het horen als hij een mooie toren heeft gebouwd! Ik wou dat ik van mijn ouders wat meer complimenten had gehad.
Omdat ik veel van door mij gebruikte woorden terug zie, toch even wat vragen... Ik krijg de indruk dat je denkt dat het bij ons wel strijd is met tandenpoetsen e.d of kusjes geven of dat er gevloekt wordt... dat is het dus niet. Het zijn voorbeelden van grenzen. Alleen mocht het wel een item gaan worden, dan heeft ie met tandenpoetsen pech en hij HOEFT van mij geen kusjes te geven maar gelukkig wil hij dat eigenlijk wel altijd. Ik word er hier aan herinnerd als ik poetsen dreig te vergeten of vitamines Dus.. mocht het de indruk zijn geweest dat de grenzen hier dagelijks opgezocht worden.. Nee, gelukkig niet.. maar ze zijn er wel. En IK ken ze (misschien zoonlief ook al ). En dat 'mijn' kind dat niet doet.. tja, dat kan ik NU ook zeggen maar voor hoelang? Dat zal de tijd leren.. één ding.. het is in ieder geval in dit huis niet toelaatbaar (bijvoorbeeld vloeken) Rozemarijke... heel herkenbaar over die Idols e.d. kandidaten... maar het is nog iets zieliger.. Naast het feit dat ze absoluut geen optimale opvoeding hebben genoten, hebben ze overduidelijk ook geen echte vrienden. Als echte vriend zou je hier toch iets van zeggen?