Ik vind de opmerking je moet je niet met haar opvoeding bemoeien, het is jouw kind niet dus je bepaald de regels niet ook niet kunnen hoor. Ik heb ook een vriend met zelfs 2 kinderen en ik had voorheen dezelfde mening maar dat is gewoon niet haalbaar om je er niet mee te bemoeien. Of nouja het is wel haalbaar maarde algemene sfeer wordt er niet beter op. Ze zijn in ons huis, ik woon er ook en ik vind niet dat ik alles hoef te pikken. Als ik mij niet met ze zou mogen bemoeien dan moet ik ze dus maar gewoon hun gang laten als vriend niet kijkt of er niet is en ze bij wijze van de tent af laten breken en maar toekijken hoe ze dat doen? Nou echt niet he. Ik corrigeer ze ook, leer ze allerlei dingen, etc etc. Scheelt het gelukkig dat ze eigenlijk altijd hartstikke lief zijn dus dat er nauwelijks gezeur hier is thuis maar soms komt het wel voor. Mijn vriend had zeker in het begin ook moeite met nee verkopen, gaf snel toe, was niet consequent, liet zich ook commanderen, kocht onnodig veel cadeautjes voor, ga zo maar dioor. Wat bij ons geholpen heeft is praten praten praten. En dan niet je zin doordraven maar uitleggen wat je ziet en hoe dat overkomt en wat het voor invloed heeft. En andersom ook luisteren waarom hij de dingen doet zoals hij ze doet. Ik ben daardoor beter gaan begrijpen waarom hij sommige dingen doet en hij begrijpt beter dat sommige dingen gewoon niet kunnen. En dat heeft hier een hoop verandering gebracht. Begrijp mij niet verkeerd, het was hier nooit heel erg maar het gaat nu super! Ik hield mij aan het begin afzijdig maar mijn vriend is juist degene die gevraagd heeft of ik hem iets meer bij zou willen staan. We krijgen nu een kleine samen en zitten nu voor het grootste deel op 1 lijn en hebben met veel dingen een middenweg gevonden. Zijn kinderen accepteren mij en accepteren van mij ook een nee. Wij vinden het vooral belangrijk dat de kids straks alle 3 gelijk behandeld worden, niet dat er 2 wel al van tafel mogen maar dat de jongste moet blijven zitten omdat ik dat graag zo wil leren dat dat netjes is. Oplossing voor nu is; eten met een kookwekker en die gaat elke week een minuut langer (dat weten ze niet haha) dus uiteindelijk zitten ze straks gewoon een kwartier aan tafel maar hebben ze toch door die kookwekker het idee dat ze er op een bepaalde manier invloed op hebben. Vriend blij, ik blij, kindjes blij en geen ergernissen. In deze situatie krijg ik dan mijn 'zin' maar er zijn zat andere voorbeelden te noemen waarbij ik zijn beweegredenen beter snap en ik dus meer op zijn 'lijn' ben gaan zitten Voor jullie is het denk ik ook belangrijk om goed en veel te praten. Ik denk dat het er voor iedereen niet beter op wordt als jullie zo doorgaan. Ik herken dat irritatie gevoel en snap wat je daar mee bedoelt, er moet dus echt wat veranderen anders wordt dat alleen maar erger. En als praten niet werkt dan denk ik dat er niet veel opties overblijven. Dan is het of accepteren en doorgaan of er een punt achter zetten.
Ik vind de stelling, het is niet jouw kind dus jij hebt niks over de opvoeding te zeggen absoluut niet juist. Als ik het goed heb begrepen is TS voor een groot deel verantwoordelijk voor de opvoeding van het meisje en woont ze (voor een groot deel) bij haar in huis. Natuurlijk heeft zij er dan iets over te zeggen. Ze is voor een groot deel verantwoordelijk voor de opvoeding. Ik heb een zoontje van 4 en die woont bij mij en mijn vriend. Ik overleg dingen met hem, maak beslissingen samen met hem. En bepaalde regels zijn er ook omdat hij die belangrijk vindt. Ik denk dat het in het geval van TS juist heel belangrijk is om over het niet de "echte" moeder zijn heen te stappen. Maar overleggen over de opvoeding als twee gelijke partners.
mijn vriend heeft ook moeite om nee te zeggen vooral omdat ze hier zo weinig is en dat wil hij dat ze het leuk heeft, maar wij hebben samen ook een kind en we kunnen er geen feestje van maken als ze er is, tuurlijk mag er in het weekend een beetje meer, maar er zijn wel regels en grenzen! gelukkig gaat het hier echt steeds beter. blijf praten met je vriend erover, schrijf je gevoel desnoods op en laat het hem lezen. maak ook met hem duidelijk afspraken en bedenk wat jullie echt als regels willen hebben.
Lieve Pluisjee, Het lijkt wel of ik mijn eigen verhaal lees. Ik heb een stiefdochter van bijna 6jaar en heb precies hetzelfde probleem als jij. Van papa mag alles want hij ziet er maar zo weinig (2dgn in de week) en ja bij mama mag ook alles want ja ze is nog zo klein. Als ze geen groente wil eten, krijgt ze koek of snoep! Als mevrouw der zin niet krijgt, gaat ze uit der dak en sloopt ze de boel (gelukkig niet meer bij ons maar bij der moeder is dit dagelijkse kost). Ik ben zelf een stuk strenger en wat ik van mijn kinderen wil zien wil ik ook van haar zien. Ik ben streng en er zijn regeltjes maar ze mag wel veel, ze krijgt alle ruimte om zich te ontwikkelen. We zijn 2 handen op 1 buik maar tussen mijn man en ik gaat het er soms hard aan toe. Hij is zoveel milder naar haar toe als naar onze zoon, onze zoon moet netjs zijn fruitjes eten en groentjes maar dochterlief niet want ja ze is er maar zo weinig en ze is het niet gewend bij der moeder en ja ach ze is nog maar zo klein. En zo kan ik nog 1000 voorbeelden geven maar het houdt maar niet op! En het is inderdaad wel heel makkelijk om te zeggen het is jouw kind niet en je moet je er niet mee bemoeien maar zo werkt dat in de praktijk niet. Wij houden ook super veel van onze stiefkinderen, ze is een super belangrijke factor in ons leven en gun haar een liefdevolle en onbezorgde jeugd met goede normen en waarden hetzelfde als ik voor mijn mannetjes wil.
En toch ga ik een beetje hekel aan haar krijgen??? Vind dat nogal geen uitspraak! Het is een kind! Ik ging vroeger ook altijd naar papa toe want daar kreeg ik meer voor elkaar. Logisch toch? Je kan haar de schuld niet geven, menig kind doet hetzelfde. Je moet gewoon duidelijke afspraken met je man maken.
Allereerst even ; daarachteraan heb ik gelijk gezegd dat het een groot woord is want ik ben stapel op dat meisje!! Het is gelukkig al een stuk beter , er zijn nog wat irritaties en toen ik het topic startte was het me allemaal even te veel. Ik weet heel goed waar ik aan begon. Alleen het eerste jaar was ze er alleen afentoe een weekend. Ik was 18 jaar en had er niet zo veel "last" van alleen maar leuke dingen. Na een jaar was ik zo plomp ineens moeder want meerder deel is ze bij ons. Toch wel even heftig zo ineens en probeer het zo goed mogelijk te doen. Het is ook zo dat ze meer waarde hecht aan wat ik er van vind als dan papa. Ze vraagt het ALTIJD eerst aan mij. En als ik nee zeg accepteert ze het maar dan gaat me vriend er dwars overheen en dan mag ze toch dat ene handje chips. Daarom wil ik zo graag dat me vriend iets harder wordt zeg maar. Ik bedoel doe toch wel iets goed dat een meisje zo aan mijn hangt , mij roept snachts , wil dat ik er naar bed brengt , het heerlijk vind en dat ook zegt als ze alleen met me is en meiden dingen kan doen. Het is ook zo als ze alleen bij mij is (mijn vriend was paar maanden terug week in de kost met werk) dat ze echt een ander kind is. Dan eet ze wel haar bordje leeg , vraagt ze ook om een snoepje maar op een andere manier , schreeuwt en jankt ze niet om haar zin te krijgen etc etc. Ik moet ook goed met me vriend blijven praten , soms gaat dat heel goed soms wat minder, Net als hoe het thuis gaat , soms gaat het echt weken goed soms echt periode dat het k't gaat. Heb me vriend wel eindelijk geleerd er niet over te discussiëren als ze er bij is dit deed die namelijk ook altijd. Nu wacht die ook netjes tot ze in bed ligt of er niet is, dus het gaat heus wel de goede kant op. Mijn vriend maakt zich er minder druk om hij denkt echt als we zo samen een kindje hebben dat het beter wordt. Waarop ik denk oké , maar de kinderen hebben minimaal een leeftijds verschil van 7 jaar. Wanneer de toekomstige baby 7 is dan is de oudste 14. Ik vind dus dat we het nu moeten doen en niet moeten wachten en ons laten gebruiken voor soms een klein prinsesje die nog te lui is om der drinken van tafel te pakken en geloof me dat is ze soms. Gelukkig is het dus al een stuk , Naja wel 100x beter als zeg maar een jaar terug toen was het de hele dag tieren en janken als ze iets niet mocht etc. En het helpt ook dat mensen om ons heen aan hem vertellen dat ze zown leuk kind is geworden sinds ze structuur heeft. Ook kan ik goed met me schoonzus praten zij is moeder van 2 meiden 12 en 16 en praat ook vaak met me vriend erover dat die afentoe te soft is etc. Donderdag is me kleine vriendin jarig , zaterdag der grote feestje. Hebben we zin in !!