hier MOET de oudste een bepaalde hoeveelheid eten (erg weinig) maar zij heeft door medicatie amper honger en dorstgevoel en weegt veel te weinig, dus daar moeten we echt iets mee. onze discussies zitten hem in de humor van mijn man. Hij vindt zichzelf uiteraard ontzettend grappig en ik bij tijd en wijle ook. Maar we hebben 2 kinderen die alles letterlijk nemen en geen sarcasme snappen dus die worden er vaak gefrustreerd van. Ik leg uit dat hij er mee moet stoppen, maar dat komt niet helemaal door.
Wij zitten in grote lijnen gelukkig op dezelfde golflengte, al betekent dat echt niet dat we het altijd met elkaar eens zijn . Ik denk een van de weinige echte verschillen is de mate waarin we de kinderen vrij kunnen/durven laten. Man is, zoals de oudste meewarig kan zeggen: 'een bangerd'. En hij vindt het lastig om dat probleem bij hemzelf te laten en de kinderen desondanks de ruimte te geven die ze nodig hebben. Gelukkig weet hij dit zelf en levert het dus niet vaak echte conflicten op
Als ik niet oppas eten onze kinderen alleen maar chocopasta op brood. De strekking is een beetje dat hij heel makkelijk denkt. En zich achteraf vaak ook bedenkt dat dat niet altijd het beste was. Ik overdenk alles, maak heel bewuste keuzes en vind het soms moeilijk om daarvandaan te stappen. Zo kostte het me behoorlijk moeite om de bijvoeding van de oudste volgens de kleintjesmethode te geven. “Waarom moet alles anders dan anders bij ons?”, zei mijn man. “Waarom zou je zomaar dingen doen, omdat iemand anders die op een bepaalde manier doet? Je kunt toch alles bekijken en dan zelf een weg inslaan?, zei ik. Achteraf is de hele familie om. Alle kritiek is verdwenen. Misschien wel omdat ze nu ook zien hoe goed het onze zoon heeft gedaan. Nu met de jongste is het allemaal vanzelfsprekend. En aan de andere kant leer ik makkelijker te zijn. Beetje los te laten. 3 boterhammen chocopasta achter elkaar smeren, omdat ze er zo van genieten. Maar als ik alles los zou laten liep het ècht uit de hand. Bedtijd, regeltjes, schermtijd, ongezond voedsel... Soms is het wel lastig dat ìk dat dan vaak moet zeggen, maar aan de andere kant geniet ik ook van die heerlijke gekke, gezellige en spontane acties van hem. Hij is zo’n enorm betrokken en lieve vader. Ik denk dat we een goed team zijn samen.
De mate van de kinderen vrij laten was ook een heel groot verschil tussen mij en mijn ex. Omdat hij zo extreem beschermend was ontnam hij de kinderen de mogelijkheid om zelf dingen te ontdekken . Daardoor moest ik ze heel bewust soms vrijer laten dan ik diep in mijn hart eigenlijk wilde. En liep ik ook de kans om ook nog eens door hem bekritiseerd te worden omdat ze waren gevallen oid. Dat gebeurde bij hem namelijk nooit...... Ach ja, het is niet voor niets ex.