Sydneys, dan mag jij wel eens hier een luier komen verschonen! Ik krijg wel vaker het advies om mijn dochter duidelijk uit te leggen wat ik ga doen, maar als het madam niet zint kan ik praten als Brugman. Als ze finaal uit haar stekker gaat helpt niets meer hoor! Ja, haar laten staan, maar met een ranzige luier is dat niet aan te raden hahahah. Dus ja, ik heb hier al een paar keer mijn stem verheft of haar ietwat ruw terug op het aankleedkussen gelegd. En JA, ik voel me hier achteraf erg schuldig over, maar als ik op zo'n moment helemaal alleen ben valt er weinig aan iemand anders over te laten, die poepluier moet verschoond worden. Ik moet de 1e moeder die nooit haar geduld verliest nog tegenkomen hoor!!
Ja elke moeder verliest wel eens haar geduld, ik heb dat met eten gooien gehad, kon 20 stukken brood oprapen, dagelijks dan verhief ik mijn stem ook wel eens maar het vloeken deed ik vooral in mijn hoofd maar tegen hem zei ik dan gewoon "dylan nee niet op de grond gooien" flop ging er weer een stuk en dan dacht ik "nog een uur en dan slaapt hij lalalalaaaa"
Is me gelukkig nog nooit overkomen ... Zou ik niet kunnen ook.. Maar heb ook best wel dagelijks even diepe zucht momenten door peuter puber.. Ik negeer t gedrag en probeer om te buigen of af te leiden. Straffen doe ik niet aan . Laat ze ook rustig boos worden als het niet gast zoals ze zelf willen. Als ze dan weer bijgetrokken zijn probeer ik alles uit te leggen.. Maar lukt ook niet altijd hoor of ze snappen t niet.
Dat was ook het probleem, het eten boeide hem vaak niet maar ik moest het toch oprapen vooraleer ik hem op de grond zette om te kruipen. Nu flopt er nog regelmatig iets op de grond, hij kan er niet tegen als er een kruimeltje op zijn vinders plakt Maar het begint! Het moet van 2 kanten komen heb ik geleerd. Ik leer hem aan dat wat hij niet hoeft hij op zijn bord moet laten liggen of naast zijn bord (zolang het maar niet op de grond beland) maar ik moet hem niet pushen om nog een hapje te eten. Genoeg is genoeg als je vol zit zit je vol
Straffen werkt op jonge leeftijd sowieso niet, want dat begrijpen ze niet. Geduld verliezen? Ja natuurlijk heb ik dat ook wel eens, vooral bij mijn oudste 2 kinderen, man man hahahaha En soms irriteren mij ook dingen maar dat ligt dan echt aan mezelf, moe bijv. Wat ik doe bij een luier verschonen als zij om wilt draaien, ik leg haar dan van tevoren op de grond, mijn benen over haar armen, dan kan ze ook geen kant op, het is wel even wennen hoor haha Gelukkig heb je poep zo van een vloer af mocht er wat op komen (ik heb laminaat).
Het kan soms heel moeilijk zijn. Ik heb nu een fijne methode voor mezelf. Ik had het vanmorgen nog dat mijn zoontje (ook 10 mnd) enorm aan het huilen was. Echt krijsen-huilen. Ik was hem op de commode aan het aankleden en ook hij is een enorme draaikont. Ik had hem zijn luier om gedaan en ik heb hem in zijn bedje gelegd want het doorbreken van het huilen lukte niet. Zingen niet, speeltje/tube creme geven niet, niks. Dus ik heb hem in alleen zijn luiertje in bed gedaan. Ik heb de deur achter me dicht gedaan en de babyfoon even stil gezet (niet vergeten weer aan te zetten naderhand) zodat ik echt even niks hoorde en er niet onderhuids toch nog wat broedde. Ik heb een kaarsje aangestoken bij L* haar plekje en kon heel even tot mezelf komen. DIep in en uit ademen en na een (paar) minuutjes weer naar boven. Natuurlijk lag ZL er nog te huilen (maar niet meer zo hard) en ik kon er weer met frisse moed tegenaan. Ik heb hem heel even bij genomen om mee te beginnen, hem even troost geven en hem laten merken dat ik van hem hou. Toen ook hij weer rustig was ben ik verder gegaan met aankleden. Hij bleek moe. Normaal slaapt hij pas een klein uurtje later dus ik had het niet direct als moeheid herkent. Ik voelde me echt even radeloos maar toen ik hem ineens verschillende keren zag geeuwen was het duidelijk en eenmaal in zijn bedje sliep hij in no-time. Nu trasht hij weer vrolijk de duplo treinbaan van zijn grote zus. Net een godzilla in een dorpje. Hihi. Maar ook al heb je geen 'iemand' om een kaarsje aan te steken; het geeft rust. Mij wel. Ik kan daardoor echt even concentreren op dat kaarsje, al vergaat de wereld naast me. En dan is een half minuutje al genoeg om weer mezelf te zijn. Misschien helpt dat meer mensen. En van te voren voel ik het ook borrelen, hoor, van binnen, daar kan ik zelf dan ook enorm van ontdaan zijn hoe heftig ik van binnen dat gevoel kan hebben dat mijn taks bereikt is en dat het even niet meer gaat en een stap terug moet doen. Ik vind dat heel erg heftig en vraag me dan ook af of ik wel een goede moeder ben. Ik heb een kindje verloren dus moet ik dan niet zo vreselijk-achterlijk-enorm dankbaar zijn dat ik dat soort gevoelens niet meer heb? Waarom heb ik ze dan toch?
Waauw sorry maar jij bent een super goede moeder! Je lost het heel erg goed op en zo te zien helpt je dochtertje L* je er zelfs heel goed mee. Ze is bij je en helpt je op zulke momenten. Weet niet zo heel goed wat ik op je bericht moet zeggen, ben er even stil van maar ik moet wel iets schrijven want je verhaal doet me veel. Je lost het ook echt heel goed op. Zo kom je tot rust en kan je er weer tegenaan en vallen je dingen op die je ervoor niet ziet. Super gewoon
Jahoor ik beken. Hier ook wel eens een opvoedkundige tik. Zoonlief is de laatste tijd super vervelend met bepaalde zaken en ik (we) word er helemaal gek van. Hij kan superlief zijn hoor, maar sommige dingen... zo is het nu al een tijdje aan de gang dat hij "zelf" wil eten. Prima dat mag hij, maar hij gooit contstant eten (het liefst even voorgekauwd) op de grond. Niet omdat hij genoeg heeft maar volgensmij gewoon omdat hij het leuk vind. Ook gooit hij het liefst zijn drinkbeker (eigenlijk alles op tafel) met een harde smak erachteraan. Nu weet hij heus wel dat het niet mag. Je ziet het soms ook kijken voordat hij het doet. WE hebben al vanalles geprobeerd. Negeren - hij bleef gewoon met het gedrag doorgaan, streng toespreken dat het niet mag - bleef gewoon doorgaan en kijkt er ondeugend bij, laten zien hoe het wel moet (naast zijn bordje wijzen dat hij het daar mag leggen als hij het uit zijn mondje haalt) - vliegt toch weer de grond op. Als je dit weken op rij iedere avond hebt dan word je er doodmoe van en ja, hij heeft hierdoor wel eens een KLEINE pets op zijn vingers/handje gekregen. Komt er ook nog eens bij dat zodra zoonlief iets niet bevalt of niet lukt dat hij dan boos word. Is natuurlijk geen probleem, alleen gooit en slaat hij met alles wat op dat moment in de buurt ligt. Als we dan ook nog eens aan tafel zitten dan komen we weer in het cirkeltje terecht wat ik hierboven beschreef. Wat hij ook doet is, zodra je hem op de arm hebt, laten merken of hij wel of niet wilt zien en horen. Hij doet dan je gezicht weg duwen of naar zich toe draaien. Alleen doet hij dit hardhandig waarbij hij je nog wel eens in het gezicht slaat en hij doet dit dan echt 10x achter elkaar ofzo. Dan word ik wel boos op hem als hij dat doet. Wat we nu aan het proberen zijn is zodra hij aan de eettafel niet luistert zijn eetstoel in de hoek draaien. Dan laten we hem in de hoek zitten totdat hij klaar is met kwaad zijn / huilen en dan mag hij weer aan tafel. De laatste 3 maanden, misschien al langer, is het ook een ramp met verschonen en aankleden. Hij laat dit wel toe maar wil dit niet liggend op zijn rug doen. Hij wil dan op zijn buik maar met verschonen gaat dit natuurlijk niet. Ik hou hem dan tegen en als hij echt al een hele poos aan de gang is wil het wel eens voorkomen dat ik hem iets hardhandig tegenhoud of terug draai. Zo, nu lijkt het net of ik een verschrikkelijk kind heb maar dat is niet hoor hij is echt een schat maar de drie dingetjes die ik hierboven noemde spelen de laatste tijd heel erg en beginnen echt op de zenuwen te werken. Het is ook niet dat hij afgerost word mocht het zo overkomen
Ja dit inderdaad. Ik kan de kleine 100x uitleggen wat ik ga doen maar dat begrijpt hij niet. hij kijkt me alleen aan, of hij kijkt me nog niet eens aan, en gaat door met huilen of proberen omdraaien ofzo. Een vieze luier moet toch echt verschoond worden dus dan maar door een iets minder vriendelijke mama. Op de gang zetten wat ik ergens las heeft ook geen zin want hij kan niet los staan en niet lopen. Dus gaat hij vrolijk door de gang kruipen wat voor hem spelen is. Zelfs zonder speelgoed kan hij zich vermaken met kruipen.
Ik dacht serieus dat je het sarcastisch bedoelde totdat ik verder las en zag dat je het meent. Wow Zo voelt het voor mij helemaal niet namelijk, want ondertussen ben ik echt voor mezelf geen leuke moeder meer en voor ik op het aansteken van het kaarsje kwam heb ik ook wel eens onnodig heftig gemopperd (wat ook zijn effect heeft op de oudste natuurlijk, dus dubbel schuldgevoel). Maar in een moment van "Ik weet het niet, help..." kwam ik op het idee om L* om kracht te vragen. Het werkte. Toevallig daarvoor gelezen dat een kaarsje aansteken altijd rustgevend werkt. Vandaar dat ik het hier ook deel.
Respect hoor, het is niet niks wat jullie overkomen is. Ik vind dat je het frustratiemoment heel mooi oplost door een kaarsje aan te steken!
Ik heb alleen de eerste pagina gelezen, maar nee, ik heb nog nooit een tik uitgedeeld. En ik heb inmiddels een echte peuterpuber met bijbehorende driftbuien en 'plankdagen'. Als ik haar helemaal zat ben negeer ik haar, dus dan ga ik even buiten staan. Maakt ze het zelf te bont, gaat ze 2 minuten naar de gang. Ik ben niet van plan verder te gaan.
Ts geeft een tik en is er in elk geval van geschrokken Jij geeft een tik en schaamt je er hierniet voor :O Zo zwak als een moeder het voor zichzelf goed praat om een kind te slaan Er bestaat geen enkele goede reden om je kind te slaan Een goede moeder hóeft haar kind ook niet te slaan maar lost het op een andere manier op
Handje of armpje vastpakken versta ik ook onder een corrigerende tik...als ik dingen probeer uit te leggen luistert ze (nog) niet, dus ja dan maar een tik of ik pak haar handje of arm. En die tik komt pas na een keer of 3. Ik heb vroeger ook wel eens een tik gehad en ik ben er ook groot mee geworden....maar ik sta open voor andere oplossingen. Ik bedoel ik doe ook maar waarvan ik denk dat het goed is. We hebben overigens zo goed als alles afgeschermd zodat ik niet de hele dag achter haar aan hoef te rennen en nee te zeggen: kastdeurtje met een haakje, dingen op grijphoogte weggezet, etc. Maar je ontkomt er niet altijd aan. En ze moet ook leren dat sommige dingen niet mogen.
+1 Hier wordt ze soms ook zo driftig dat er niks meer met haar te doen valt! Hier wil ze ook steeds gaan staan. Die poepluiers zijn op dit moment ook een drama (kledder) door een doorkomende kies en ja dan is het niet echt gezellig als ze er met haar handen, haarborstel ed door heen gaat lopen harken want dat gebeurt. Ik zeg in eerste instantie heel rustig dat ze even goed moet helpen omdat ze een poepbroek heeft, dat ik het ook niet leuk vind maar dat het even moet. En ja als ze dan vervelend gaat lopen doen, word ik vaak even boos. Niet fysiek maar verbaal en soms trek ik ruw datgeen uit haar handen om erger te voorkomen....
Nou dat doe ik dus niet. Ik ga niet mijn hele huis, of dat van familieleden/vrienden aanpassen omdat ik een kind heb. Hij past zich maar aan, niet de rest aan hem. Dus gewoon aanleren wat wel wenselijk gedrag is en wat niet. Als je alles weg zet, leert je kind daar niets van. Ze weten vrij snel hoor wanneer ze ergens wel of niet aan mogen zitten.
Ik weet nog dat ik vrienden van ons op bezoek had en dat wij de spullen van de tafel moest halen en dat belachelijk vond en nu doen wij hetzelfde. Misschien ben ik geen goede moeder maar ze luistert gewoon niet. CB zegt ook dat dat gewoon zo is. Ik weet niet zo goed wanneer ze het snappen, zal dat eens navragen. En ik kan 100x blijven zeggen maar ze doet het toch
Vertel, op welke manier moet je het oplossen? En nu ben ik dus een slechte moeder?! Ik doe alles zoals ik denk dat het beste is, dat maakt mij nog geen slechte moeder. Als ik een andere, betere, manier weet zal ik die gaan toepassen...
Ik haal alleen weg waar ze van mij niet aan mag zitten, op dat punt vind ik idd dat je als ouder aan moet passen aan het kind. Net zoals dat mijn kind geen speelgoed krijgt, als het toch niet kapot mag gaan. Bij andere mensen laat ik niets weghalen, dan moet ze idd leren om eraf te blijven, tenzij het hete thee is of koffie ofzo dan zou ik het niet fijn vinden als dat op een salontafel blijft staan.