Maar de grote tegenstelling in dit verhaal is dat de boosheid van de kinderen er in volle grootte mag zijn, (alhoewel uiteraard de consequenties niet uit de weg gegaan worden, dat snap ik), maar waarom die van de ouders dan niet? Dat klopt toch niet met elkaar? Je kind leren dat het boos mag zijn, door zelf nooit boos te zijn? Dat kan toch niet?
Hoe zie je dat voor je, praktisch gezien? Want dit vind ik nogal abstract Wat mogen ze allemaal uitproberen van jou? Tot hoe ver reikt die vrijheid dan?
Wat betreft het slapen. Mijn kinderen mogen vanaf hun geboorte min of meer zelf bepalen wanneer ze gaan slapen en dat is eigenlijk altijd heel goed gegaan. Mijn oudste kan hier nu niet meer zo goed mee omgaan, we merkten steeds vaker dat hij toch wat te laat naar bed ging en daarom overdag moe was en dat kan niet als hij naar school gaat. Hij heeft daarom een bedtijd gekregen en dat hebben we uitgelegd en vindt hij prima. De jongste 2 geven zelf aan wanneer ze moe zijn en naar bed willen (en dat is nooit na 20.00 uur). Gaat prima, geen strijd op die manier. Ik ga uit van hun eigen gevoel daarin, slaap afdwingen werkt niet, totdat het te gek wordt zoals bij de oudste en dan worden er afspraken gemaakt. Overigens slaapt de jongste nog bij ons in bed.
Ik word een beetje moe van jouw berichten. Ik baseer mijn opvoeding niet alleen op zaken die ik heb ervaren als kind. Ik zeg nergens dat ik een slechte jeugd heb gehad, integendeel. Als ouder kan ik nu reflecteren op mijn eigen moeder en dan ga je nadenken, dat doet iedere ouder. Dus ik merk wat ik als prettig heb ervaren en wat als minder (ik ben niet getraumatiseerd) en dat neem ik mee. Ook ben ik gelukkig intelligent genoeg om te weten dat er meer is. Dat alle kinderen anders zijn, dat is juist wat ik onderstreep. Elk kind is anders en verdient een kindgerichte aanpak. Wat ik dan laat in de opvoeding, zal dan bij elk kind hetzelfde zijn, dat is namelijk de visie die ik heb over mijn opvoeding. Ik heb twee hele verschillende kinderen, ze krijgen beide een andere aanpak. Ik zal alle literatuur die ik heb, van anderen, onder je neus schuiven om te laten zien waar ik inspiratie uit haal. Dit is een topic om je eigen visie te laten zien. Waarom moet ik meegaan in dingen van anderen waar ik niet in mee wil gaan. Waarom denk jij, dat jij het bij het rechte eind heb? Ga alsjeblieft niet in op mijn posts als het je zo irriteert. Reageer dan niet. Jij kunt niet weten wat er mijn hoofd speelt, wat er in jouw idee in hoofden van alle andere uppers speelt, dat is kwalijk dat je het zegt, getuigt voor mij van weinig professionaliteit als therapeut.
Ik ben volwassen en kan dat reguleren. Ik kan gewoon op een normale manier zeggen dat ik iets niet leuk vind en wat ik liever zie. Zelfregulatie. Niet schreeuwen, straffen, negeren, stemverheffen omdat ik me niet kan beheersen. Dat is wat ik voorleef en nu altijd lukt omdat ik mijn kinderen wil zien als kinderen, die leren en fouten maken en die wel mogen schreeuwen als ze nog niet hebben geleerd dat anders te uiten. Waarom moet het zo normaal zijn dat je je boosheid laat zien? Waarom is gewoon in gesprek gaan en vertellen wat je niet leuk vindt, niet genoeg. Waarom moeten kinderen leren dat je boosheid zo moet uiten en niet liever dat je het op kalme manier ook lukt? Ik heb liever mensenom me heen die me vertellen wat er scheelt dan me op kwade wijze laten merken wat ik in hun ogen(!) niet goed doe.
Een keertje spijbelen, een keertje te laat komen, een keertje blowen e.d. Gewoon dingen die pubers onderzoeken. Ik zou het in de gaten houden maar ik ga echt niet overal iets van vinden. Ze weten dan vast wel wat ik ervan vind, maar je moet ook leren door te ervaren.
Nee, ik ga niet belonen of straffen omdat de maatschappij dat doet. Ik doe dat als de dialoog niet werkt en ik vind dat er een grens overschreden wordt/gedrag niet (langer) toelaatbaar is. We proberen wel balans aan te brengen in complimenten en feedback, zodat ze voldoende basis ontwikkelen om zelf te kunnen gaan reflecteren op zichzelf. Dat kunnen jonge kinderen namelijk nog niet. In het onderwijs bijvoorbeeld wordt de laatste jaren steeds meer gebruik gemaakt van methodes die daarop varen, en onderzoek daarnaar heeft nogal korte metten gemaakt daarmee: zelfreflectie is voor een kind bijna niet mogelijk, je overvraagt een kind enorm dan. Samen kijken naar wat wel goed ging en wat niet, en waarom het wel goed ging en waarom niet: daar geloof ik in. Binnen mijn werk heb ik de extremiteiten gezien: jongeren die alleen maar boosheid en gemopper kregen en altijd alleen maar hoorden dat ze het fout deden, konden niet op zichzelf reflecteren of ze iets goed of niet goed deden. MAAR jongeren die altijd alleen maar positieve feedback kregen, konden dat OOK niet en raakten eigenlijk net zo hard in de problemen. Harder eigenlijk nog, want die laatste groep wordt behoorlijk narcistisch en denkt dat de wereld om hen draait. Die eerste groep houdt, ook al is het uit angst meestal, tenminste nog rekening met anderen... Wij benoemen het dus als dingen goed gaan, geven daar complimenten voor. Maar we zeggen het ook als dingen niet goed gaan en als er vanuit de dialoog geen verbetering optreedt, zijn er consequenties, (uiteraard verwachten we daarbij niet dat na 1 gesprekje alles direct verbetert). Voorbeeld: de twee oudsten van mijn man zijn hier om het weekend. Ze dekken dan om de beurt de tafel en ruimen die af/ruimen de vaatwasser in. Dat ging niet goed, ondanks dat ze dat echt wel zouden moeten kunnen gezien hun leeftijd. Samen doen, erover praten, lijstjes ophangen (checklists), ons laten checken als ze klaar waren, we hebben een hoop geprobeerd, maar niets hielp. Ik heb toen met ze afgesproken dat als ze dingen lieten liggen, dat betekende dat ik die klus moest doen en dat dat dan betaald moest worden. Van hun zakgeld uiteraard Ze kregen daarbij 1 escape: toch ons erbij roepen en laten checken of alles gedaan is. Mijn man was heel erg tegen, want dat was niet eerlijk. We verdenken ze van ADD en omdat ze het om die reden nooit goed zouden kunnen doen, mocht ik dit niet van ze verwachten en moesten we op een andere manier hen leren hoe ze het moesten doen. We hebben het met hen samen nog eens doorgesproken en ze gingen zelf akkoord: ze dachten echt dat als het ze zakgeld zou kosten, ze het wel zouden kunnen. En idd: nu wordt steevast een van ons er wel bij geroepen, (deden ze dus niet toen dat nog geen consequentie op hun zakgeld had!), en alles verloopt nu op een prettige manier. We hoeven ze niet meer naar beneden te roepen of van de bank af te trekken om hun klus af te maken, we hoeven niet meer te mopperen: het loopt nu gewoon zoals we willen dat het loopt. Geen enkele keer mis gegaan ook en de keren dat ze iets vergeten zijn, zijn nu op 1 hand te tellen. Ondanks hun vermoedelijke ADD kon het nu dus wel... En het heeft ze dus nog geen cent zakgeld gekost (en het heeft ons heeeeeeeel veel frustratie bespaard ).
Maar WAAROM kan in jouw beleving boosheid alleen maar betekenen dat je schreeuwt/negeert/enz enz? Wat is er gebeurd dat jij zo'n kijk op boosheid hebt gekregen?
Waarom steeds mijn jeugd aanhalen? Ga eens van die therapeuten stoel af zeg. Ik vind het gewoon brutaal en erg vervelend. Het duidelijk afkeuren van gedrag. Ik zie liever een gesprek waarbij je probeert een kind zelf in te laten zien wat de onhandige of vervelende consequenties voor zichzelf of een ander zijn bij dat gedrag. Ik vind de benadering naar een kind toe anders. Als jij het daarmee oneens bent, prima. Laat mij mijn eigen visie hebben zonder dat je persoonlijk wordt graag.
Dit zijn allemaal verschillende uitingen van boosheid, maar iemand kan ook heel goed boos zijn zonder te staan schreeuwen. Boosheid is nou eenmaal een van de basisemoties van de mens, dus ik laat mijn kind ook kennis maken met een mama die soms boos is. Wat mij voornamelijk tegenstaat is dat bij up alles om het kind draait, alsof het kind het middelpunt van de wereld is. Het heeft naar mijn mening veel weg van het verwende kind syndroom.
Carino: het is niks persoonlijks, maar ik heb wel erg veel kritische vragen rondom UP, omdat het wat mij betreft bol staat van de tegenstrijdigheden. Daarnaast blijf jij, ondanks herhaalde vragen van verschillende mensen hier, maar herhalen dat boosheid schreeuwen en negeren is, (of althans: je legt het niet uit, maar als een ander het over boosheid heeft, koppel je dat steeds terug hiermee). Volgens mij is iedereen hier glashelder dat we dat niet onder boosheid verstaan en toch blijft het wat jou betreft een probleem en blijf je volhouden dat als wij boos zijn op onze kinderen, dat het dit betekent. Ja, dan ga ik dus wel kritische vragen stellen. Dat jij dat typeert als therapeut is jammer. Ik constateer een 'gap' die ik niet kan rijmen met allerlei dingen die je zegt en ik probeer de losse eindjes aan elkaar te knopen. That's all. Ik realiseer me dat ik daarin fel ben. Sorry, dat komt voort uit een karaktereigenschap van mij: ik kan ongerijmdheden gewoon volstrekt niet uitstaan, ik wil graag dat dingen met elkaar kloppen. En ik krijg jouw antwoorden gewoon totaal niet kloppend met elkaar. Maar ik zal er dan verder niet over doorgaan en accepteer even dat je voor mij geen antwoorden hebt die ook passen bij de vragen die ik heb.
Ik ben aan het zoeken naar een vergelijking, maar dat is lastig... Dan maar een vergelijking met een ander gevoel. Als je verdrietig bent, kun je huilen, je afzonderen, enz., maar je kunt ook verdrietig zijn zonder al die dingen. Als je niet huilt dan ben je niet opeens minder of helemaal niet verdrietig oid. Zo zie ik boos zijn ook. En als je dat niet kunt begrijpen, dan is een gesprek daarover (en daarmee ook over veel andere dingen) in mijn ogen vrijwel onmogelijk. Want waar ik het over een emotie heb, heb jij het over gedrag. Dat zijn, in mijn ogen, twee verschillende dingen. Gedrag is een uiting van een emotie, niet de emotie op zich. En hoe iemand iets uit, verschilt per persoon.
Misschien dat het volgende omschrijft wat ik bedoel en voel: De reden dat een kind zich onvriendelijk gedraagt, of iets stuk maakt, is altijd onschuldig. Soms is ze speels en vrolijk en een ander keer als ze agressief of boos is, is ze ongelukkig of in de war. Hoe lastiger het gedrag, hoe meer het kind in pijn is en jouw liefde en begrip nodig heeft. Met andere woorden, er is bij kinderen niet zo iets als slecht gedrag. In plaats daarvan is er een kind dat het beste doet wat ze kan en wij begrijpen haar niet. Ik ervaar geen boosheid, ik toon geen boosheid. Ik zie kinderen als individu die zich op alle manieren kunnen en mogen uiten. Wat ik probeer is het voorleven van manieren die het makkelijker kunnen maken, die maatschappelijk gezien handiger zijn of nodig zijn om anderen te beschermen. Ik zal natuurlijk van een puber meer verwachten en vragen dan van een kind van 3 want je werkt wel toe naar volwassenheid waar je wel genoeg handvaten zal hebben om er eisen aan te stellen. Al ervaren mijn partner en ik die boosheid ook niet, we gaan ervan uit dat je het beste doet wat je in een bepaalde situatie kan. Soms gaat het mis en dan vertrouwen we elkaar dat het niet anders kon. Volgende keer beter. Dan krijg ik juist begrip. Ik ben authentiek want ik voel me echt zo. Het is geen act en ik wil zo leven.
Ja sorry carino maar het voelt voor mij volstrekt niet reeël wat jij zegt. Een voorbeeld...ben met een vriendin en onze zoontjes naar binnenspeeltuin geweest. Zijn heerlijk bezig geweest met ze daar. Naderhand nog even bij haar thuis. Ik ga mijn zoontje verschonen omdat hij gepoept heeft..vriendin loopt even mee om iets te pakken boven. We komen een 5 minuten later beneden heeft het kereltje de la van het dressoir open gekregen en het dressoir ondergekrast met pen...niet af te poetsen. Sorry maar iemand die daar geen boze gevoelens over heeft die leeft wat mij betreft echt in een andere wereld.
Natuurlijk baal ik dan als een stekker, om de kast. Het is niet zo dat ik nooit boosheid ervaar. Ik moest net naar de winkel fietsen, met twee kinderen door de regen en later vlt mijn fiets om naast de winkel door de wind. Dan vloek ik ook wel in mezelf en ik zeg echt wel hardop dat ik er van baal op z'n zachtst gezegd. Het gaat mij om de boosheid voelen naar mijn kinderen. Maar ik vraag dan wel af waarom een kind van 5 (geen peuter) in die 5 min de drang voelt om zoiets te doen?
Verder heb ik al een paar keer gezegd dat ik me kan vinden in de up visie maar wel dat scherpe randje weghaal. Ik snap ook dat het vreemd kan klinken, maar ja, wat moet ik daarmee.
Excuus. Maar gaat het dan om de vraag of ik boosheid voel of over de vraag dat je boosheid voelt en dan niet ingrijpt of 'straft'?