Ik denk om de vraag of je boosheid voelt. ik zou dan wel boos zijn namelijk. En afhankelijk van de situatie, pas ik mijn reactie aan. Durf niet helemaal keihard leeftijden te noemen, maar dan meer op: weet m'n kind dat dit niet mag, of weet het dat nog niet: was het idd speelsheid en ontdekken, of baldadigheid, of mogelijk erger? Mijn 6jarige weet heel goed dat dit niet mag, die zou een stevig standje krijgen hiervoor. Met uiteraard ruimte om mij uit te leggen waarom ze dit gedaan heeft. Met stevig standje bedoel ik dan niet dat ik tegen haar ga schreeuwen ofzo, maar ze zal dan wel weten dat ik boos ben.
Leeftijd is bepalend hierin voor mij. Ik zet echt vraagtekens bij een peuter die in zo'n korte tijd bedenkt een lastig te openen dressoir te openen om vervolgens (zoals het klinkt) het bewust te beschadigen. Op deze leeftijd lijkt de nood van dit kind wel heel hoog te zijn, wat is hier aan vooraf gegaan en hoe gaan de ouders met het kind om? Ben ik echt benieuwd naar. Een kind van 6 die heel bewust erop uit is om te vernielen, zal zich ook niet goed voelen. Zelfde verhaal als boven maar ik ben het met je eens dat wel duidelijk moet worden dat het vernielen van andermans spullen niet acceptabel is. Ik zal het niet afdoen met: ach schatje, doe maar niet meer he. Maar vernielen is op zich niet acceptabel. Net zoals een ander pijn doen. Ik blijf me in dat geval ook wel weer erg afvragen wat een kind hier toe drijft. Maar er aan voorbij gaan, nee.
Dit is denk ik de kern van waarom ik mij nooit in jou uitspraken zal kunnen vinden. Ik geloof namelijk dat een kind weldegelijk dingen kan doen, simpelweg omdat het kan. Simpelweg omdat dat kind dat graag wil. Bijvoorbeeld het aanraken van een lamp: ik had een oppaskindje die heel graag aan een bepaalde lamp kwam, maar elke keer zei ik weer nee dat mag niet. Hij wist ook heel goed dat het niet mocht. Op een keer is hij eventjes alleen en wat doet hij: hij raakt de lamp aan! Dat doet zeer, want de lamp was heet. Dit is gewoon slecht gedrag in mijn ogen, hij luistert niet en doet puur wat hij zelf wil. Dan kun je wel gaan zitten verklaren waarom zou hij dat doen en hoe voelt hij zich wel niet ... tsja, gewoon slecht gedrag bestaat, ook bij kinderen. Ik vraag me af wanneer jij denkt dat mensen dan wel een keer tot slecht gedrag in staat zijn? Komt dat ineens wanneer ze 18 zijn? of 21? wanneer is er sprake van slecht gedrag? Of is volgens jou nooit iets slecht gedrag omdat er altijd een reden achter zit?
Ik noem het in geval van de lamp nieuwsgierigheid, dat wil ik niet afleren, juist zoveel mogelijk behouden. Betekent voor mij niet dat alles mag. Maar ik begrijp waarom een kind van 1,5 die neiging heeft, gewoon uit nieuwsgierigheid (oorzaak gevolg) dus voel ik geen boosheid. Ik laat mijn kind zich ook niet branden, maar voel me dus anders over dit gedrag dan jij.
Ik denk dat ik mij over hetzelfde verbaas als goldsword...waarom zit overal volgens jou een diepere betekenis achter? Dit is een normaal joch van 2,5...ouders gaan heel normaal met hem om...moeder werkt met kleine kinderen dus heeft op pedagogisch vlak ook wel wat kennis. Maar hij weet gewoon dat de pennen daar liggen en kleurt graag. Nou met 2 jaar weet je heel goed dat dit niet mag...mijn zoontje weet dit en dit jochie wist dat ook. Gewoon baldadig, o deugend gedrag. Ik beweer niet dat je hem een pak slaag moet geven,maar boos zijn is hier heel erg op zn plaats. En nee ik kon mij bij mijn oudste ook niet voorstellen dat dit soort dingen zouden gebeuren en bij de jongste ben ik opgelucht dat mij dit soort dingen nog nooit gebeurd zijn. Er bestaan nl kinderen die gewoon heel vaak ondeugend gedrag hebben zonder dat zij aandacht te kort komen oid. Zondere diepere betekenis maar gewoon doen. En om te leren dat bepaalde dingen niet mogen is het nodig dat ze mama of papa wel eens boos zien worden...en nee niet met schelden en al compleet...gewoon op een normale manier boos. Een 2 jarige kun je nl niet door praten duidelijk maken wat de gevolgen zijn van pen op een houten dressoir. Maar wachten met boos worden en uitleggen tot ze het begrijpen is ook geen optie. Op dat moment moeten ze ook snappen dat dit niet de bedoeling is.
Dat denk ik ook.bij die hele kleintjes is alles magie, pure magie en daar ben je nieuwsgierig naar. Was ook bij mijn zoontje toen hij 14 maanden was en jonger. Alles was magie, je kon 300x per dag zeggen dat dat niet mocht maar het bleef hem aantrekken. Hij wist wel dat het niet mocht maar je kon ook aan die oogjes zien dat hij zichzelf niet kon tegenhouden, het was echt pure magie. Dat zag je gewoon. En op die leeftijd is de aantrekkingskracht van de magie vele malen groter dan zichzelf kunnen tegenhouden omdat het niet mag. Die huppelkes kennen geen gevaar, wij wel. Toen de 14/15 maandensprong gedaan was kon hij zichzelf beter tegenhouden. En trots dat hij was als hij zichzelf terugtrok toen zijn handje bijvoorbeeld 1 cm van die plant verwijderd was. Een heel applaus gaf hij zichzelf en een grote lach met glinsteroogjes naar mij gericht om te zeggen 'allee mama klappen in je handen' Vanaf toen ging het eigenlijk ook de goede kant op. Maar op elke leeftijd zijn er magische dingen die je heel erg aantrekken, vooral bij die kleintjes en daar heb ik ook begrip voor. Hij mag lang niet alles van mij. Straffen doe ik niet. Wel hem weghalen bij een object of tegenhouden of whatever maar geen strafplekje of afzondering. Meestal is uhhh zeggen genoeg Maar die hele kleintjes zijn niet stout. Ze kunnen niet stout zijn. Ze zijn nieuwsgierig, heel erg nieuwsgierig maar ze kennen ook nog niks. Ze weten niet wat een lamp is. Lampen zijn heel erg magisch en daar worden ze door aangetrokken. het is aan ons om ze tegen te houden, weghalen, uitleggen wat wel of niet mag, 3780x per dag hetzelfde te herhalen in die fases maar we moeten ook weten dat ze dat niet doen om mama/papa/oma/opa/vriendin te pesten
Jeetje wat blijft het hier snel gaan. Ik heb denk ik wel veel gelezen weer. Ik vind voor beide versies wat te zeggen (want ik hoor ongeveer 2 versies) Even wat dingen die nog naar boven komen nu: Slecht gedrag bestaat naar mijn idee ook wel. Al klinkt dat wel heel naar. Misschien klinkt ongewenst gedrag dan beter. Maar een kind van 2,5 dan een kast onderkladdert...? Zou ik ook best heel raar vinden, mits het kind daarin duidelijk opgevoed is en weet hoe je daarmee omgaat. Geen idee of je daar iets dieper liggends achter moet zoeken, maar opvallend zou ik het zeker vinden. Ik vind het iig geen ondeugend zijn. Zo heb ik een jochie in de opvang van ruim 2,5. Als mama hem ophaalt begint hij wel eens te gooien met dingen, terwijl hij dat anders amper tot niet doet bij mij. Ik zie dit echt als een combi van moe zijn, grenzen verkennen, uiting van blijdschap om mama weer te zien. (Jochie is een jaar in Nederland, is geadopteerd). Maar acceptabel vind ik het niet. Geval van een 1,5 jarige die toch de lamp aanraakt zou ik ook zien als ontdekken en ervaren. Je kan wel zeggen dat het heet en pijnlijk is, maar wat is dat dan? Dat moet ervaren worden Carino: Niet boos worden en voelen om je kinderen, ik blijf het bijzonder, maar ook mooi vinden. Als ik goed heb gelezen, lees ik dat je wel degelijk boosheid voelt, maar niet maar de kinderen. Maar als je dan in de regen fietst met twee kinderen, je fiets valt later nog eens om en je vloekt van binnen. Moet dat er niet een keertje echt uit? Als een lange wandeling, sporten, keertje gillen, afreageren op iemand (niet je kids dus)? Ik ben denk ik ook echt geen upper. Ik vind praten mooi, maar ik hou ook van duidelijkheid en grenzen. En carino en Tara, ik weer dat jullie aangeven dat ook wel te bieden, maar het is voor mij gewoon te onduidelijk. En ja boosheid tonen/benoemen (zonder schreeuwen oid) vind ik ook nodig. Voor het besef wat gedrag met anderen doet, het leren omgaan met boosheid en het laten zien dat dat niets zegt over de band die je met elkaar hebt. Niekekris, wat je zei over emotie en gedrag (boosheid voelen en de uiting ervan), mooi beschreven.
Ik zie mijn jongste dit ook wel doen en zal dan inderdaad boos op hem worden. Gewoon omdat normale boosheid ook gewoon duidelijkheid is volgens mij. Maar ik vind het niet slecht gedrag. Ik ga er namelijk vanuit hij het niet gedaan heeft bewust om pijn te doen of te vernielen, maar omdat hij het mooi vond, leuk vond of interessant vond. Het is dus wel heel ongewenst, maar niet slecht. Slecht gedrag vind ik het als een kind doelbewust iets of iemand kapot maakt of pijn doet. Met 2 a 3 gebeurt dat nog niet zo snel. Zelfs mijn 5-jarige heeft vaak nog niet volledig door wat de gevolgen zijn. Ik zal dus wel boos zijn en ook straffen, maar wel zeer gericht op zijn leeftijd en bevattingsvermogen.
Haha bedankt. Heb ik vaker gehoord maar blijft leuk het is ook de liefde van mijn leven. De perfectie van het multiversum en hij groeit nog steeds. Om de totale perfectie te creëren kan het ook wel eens stormen hoor ow ik voel me nu een slijmbal aarghhh. Maar zo voel ik me wel. De meeste moeders toch Maar zo denk ik over elk kindje. Het zijn onschuldige prullekes. Worden allemaal geboren als de perfectie. Het is aan ons om ze te begeleiden
Dit kindje was geen 1.5 meer, al een jaar of 3. Dus nee geen nieuwsgierigheid, gewoon ongehoorzaamheid. Wat is het toch tegenwoordig dat we denken dat kinderen niet slim of intelligent genoeg zijn om soms dingen te doen waarvan ze weten dat het niet mag?? Ook al doe je het om een reden, dan nog is het slecht gedrag. Ik onderschat mijn kind niet op die manier. Ik denk dat een groot probleem tegenwoordig is dat mensen ten koste van alles bevriend willen zijn met hun kind. Over alles maar horizontaal communiceren. Vele criminelen hebben ook een reden voor hun gedrag, maar dat sluit niet uit dat het gedrag slecht is. Nu zal ik een kind niet gelijk met een crimineel vergelijken, maar ik bedoel maar te zeggen dat er ondanks dat er een reden is voor gedrag, weldegelijk sprake is van slecht/ongewenst gedrag.
Toevoeging: Ik heb een super band met mijn dochter, maar ze weet ook dat ik haar moeder ben en dat ze dus zo nu en dan gewoon moet luisteren naar wat ik zeg.
Ik zeg ook niet dat het slecht gedrag is..alleen het is wel iets waar je boos om mag worden. En buiten het boos worden kun je meteen uitleggen waar het kind dan wel op mag kleuren. Maar een kind van 2...althans het mijne dan toch...weet heel goed dat die van balpennen af moet blijven. En ja soms doen ze dat dan toch...en dan moet duidelijk gemaakt worden dat dit niet kan. En ja dit soort dingen zijn leuk lief en schattig als het een enkele keer gebeurd, zoals mijn dochter met een vriendinnetje een keer een zak spekjes heeft verorberd toen de leidster hen niet in de gaten hebben. Maar als dit soort ondeugend gedrag (balpennen, keukenkastjes overhoop, handtas leegladen, voorraadkast induiken enz enz meerdere keren per dag gebeurd dan wordt het toch minder grappig. En nee dan hoeft er niet meteen iets achter te zitten dan is her gewoon een ondeugend kind. Maar wel 1 die afgeremd moet worden. En een moeder of vader die 10x op een dag zoiets tegenkomt en alles lachend en positief tegemoet gaat....sorry dan weet je denk ik echt niet waar je over praat. Sommige kinderen zijn meeeeeeeeega ondernemend.
Een kindje doet iets omdat een kindje iets wil doen. Niet omdat de mama niet wil dat hij of zij dat niet doet. Zin klopt ergens niet volgens mij maar jullie begrijpen wel wat ik bedoel? Vriend leid me af haha natuurlijk mag je boos zijn zoals tuc zegt. Daar leren ze van! Je moet soms boos doen op hun begrijpend niveau maar een kindje denkt niet van : ik ga nu lekker de boel bekladden omdat ik dat niet mag van mama. Of : ik mag niet aan die lamp dus ik ga lekker opzettelijk naar die lamp. Ze gaan de boel bekladderen of aan de lamp zitten omdat ze dat gewoon willen doen zonder een weet te hebben van de gevolgen. Daarom moeten we soms boos zijn, om te voorkomen dat ze sommige gevolgen nooit hun leven lang moeten meedragen. (Brandwonden, ongelukken , als je 17 jaar bent en je hebt je vriendinnetje of vriendje op de slaapkamer maar er zit nog steeds een gat in die deur van je peutertijd)
Ik denk dat dit vooral voort komt uit de leer die up predikt. Ouders worden gewoon bang gemaakt voor allerlei dramatische gevolgen voor de ziel van hun kind als ze maar iets anders voelen dan blijheid en begrip. Alle andere emoties binnen een relatie tussen ouder naar het kind zijn uit den boze, want dat leidt meteen tot de beschadiging van het kind. Ik kan serieus niet geloven dat mensen zich dit laten aanpraten. Een kind leert mijns inziens zo alleen maar dat het heel onveilig is als je toevallig iemand wel een keer boos maakt. Want de gevoelens van boosheid, kwetsbaarheid en teleurstelling zijn taboe en we doen alsof ze geen natuur vormen van ieder mens? ALLE extremen zijn niet gezond.
Mee eens Ik denk bij hele jonge kinderen ook nog niet zo in goed of slecht gedrag. Ze ontdekken de wereld en hebben nog geen intrinsiek geweten. Dat ben jij als moeder/vader. Ik bekijk dus ook afhankelijk van de leeftijd/bevattingsvermogen van een kind, hoe ik moet reageren. Caitlyn is nu 2,5 en als die een dressoir open zou trekken en onder zou kladden, zou ik ervan uitgaan dat zij op zich wel weet dat het niet mag, maar dat niet bedenkt op het moment dat het in haar opkomt. Zij tekende hier laatst bijvoorbeeld op de vloer... kon geen blaadjes vinden Dan spreek ik haar dus wel streng toe: ze weet dat ze alleen op papier mag tekenen en ze is ook heus groot genoeg om mij te roepen als ze geen papier kan vinden. Maar het blijft dan wel mild. Ik geef dan wel een waarschuwing: als je dit nog eens doet, berg ik de stiften op en kun je niet meer tekenen. Kleine kinderen zijn wel gericht op zichzelf en kunnen hemel en aarde bewegen om dat te krijgen wat ZIJ willen. En daar zit 'm de wortel van alle slechte gedrag, volgens mij: proberen te krijgen wat JIJ wilt, zonder rekening te houden met een ander. Ik geloof dus niet zo dat kleine kinderen engeltjes zijn of onbeschreven bladen, enz. Dat zelfgerichte zit in elk mens. Hebben we ook nodig, om uberhaupt te kunnen overleven, maar moeten we dus in balans leren krijgen in ons leven
Egoïsme is de sterkste instinct van ieder mens. En ik geloof overigens ook niet dat kleine kinderen bewust slecht gedrag vertonen. Ze reageren impulsief. Pas vanaf een leeftijd dat een kind afspraken kan maken kun je verwachten dat ze afspraken nakomen en ze daaraan houden. Hier begon dat rond 5 jaar.
Ik ben hier ook gezegend met twee kinderen die binnen redelijk normale grenzen de wereld ontdekken. Caitlyn is een hele partij ondernemender dan Thirza, (klom met 15 maanden het aanrecht en de badkamermeubel op via de handgrepen op de lades, om maar iets te noemen), maar ik zie om me heen echt kinderen die bijna niet te begrenzen zijn in hun ontdekkingstocht. Heb een neefje dat gewoon totaal niet onder de indruk was als hij gecorrigeerd werd. Maakte compleet niet uit wat je deed, al ging je op je kop staan. Hij trok z'n eigen plan toch wel. Had niets te maken met allerlei onderliggende factoren, er was niks onderliggends mis in zijn gezin. Gewoon karakter. Eerder dacht ik ook meer dat er voor elk gedrag wel een verklaring was. Inmiddels weet ik beter gelukkig Karakter en aangeborenheid van gedrag wordt door grote groepen mensen echt gruwelijk onderschat. En dat is bijzonder kwetsend voor ouders die daar tegenaan lopen... Je zal een hulpverlener treffen die heilig in UP gelooft en gaat zitten graven naar waarom je kind zo ondernemend is, omdat er dan vast iets mis moet zijn in de opvoeding...