Nog een paar voorbeelden hoe ik zelf handel: Wanneer mijn dochter goed eet en iets nieuws probeert: zo, dus dan vind je het nu misschien leuk om me morgen te helpen met koken? Of kan jij. Morgen zelf iets te eten uitzoeken in de winkel? Of, ga maar eens staan en dan meten we eens of je al gegroeid bent. Wanneer mijn kind thuis zou komen met een goed rapport: ik zie dat je hoge scores hebt bij rekenen, hoe doe je dat? Heb je dingen die je wilt oefenen? Ik zag een leuk rekenboek in de winkel, dat is echt iets voor jou. Wanneer mijn kind zelf leert schommelen: zo, hoe heb je dat jezelf geleerd? Kun je me het voordoen? Het gaat mij om de aandacht die je geeft als een kind iets nieuws leert of bereikt. De aandacht is voldoende. Mijn kind vindt mij dan niet kil of koud als ik een uur exclusief ga fietsen als zij net heeft leren fietsen, die verbinding is mij meer waard dan alleen maar te zeggen hoe goed ze is.
Ik ben ook niet perfect. Ik heb ook wel eens geen zin, ben ook wel eens moe of er zit me iets tegen. Ik probeer dan wel dan mijn frustratie niet geuit wordt tegen de kinderen. Ik geef wel aan dat ik moe ben of een keer chagrijnig en bedenk dan ook hardop wat ik daaraan ga doen. Ik zeg wel dat ik geen zin heb om te spelen omdat ... Maar ik schiet niet uit mijn slof, dat wil ik niet bij kinderen op jonge leeftijd. Ik probeer dan dezelfde oplossingen te vinden als die ik de kinderen aanreik, even rennen, even naar buiten, even stoeien, lekker douchen etc. Als ze wat ouder zijn zou ik dat meer acceptabel vinden, dan kunnen kinderen het meer in perspectief plaatsen. Ik geef mijn kinderen van 1/2 een onveilig gevoel met kwaadheid, dat vind ik op deze leeftijd niet nodig. Mocht het een keer gebeuren, dan is het wel inderdaad excuus en verder gaan. Het is niet zo dat ik het dramatisch vind als het een keer gebeurt, maar ik probeer het echt te vermijden door te laten zien hoe ik zelf ook mijn kwaadheid anders uit.
tja ik benader een rapport al niet met scores...ik vind de cijfers die er staan helemaal niet belangrijk. Ik kijk eigenlijk alleen naar het kopje: inzet e.d. Een rapport met allemaal 9ens zegt mij niks. De aandacht bij iets nieuws geven dat kan ook als je het complimenteert. Toen mijn dochter leerde fietsen terwijl ze heel bang is geweest heb ik gezegd dat ik het heel knap vind dat ze nu kan fietsen en we zijn een rondje gaan doen. Het een sluit het ander niet uit. En er blijven dingen gebeuren die niks te maken hebben met een onderliggende gedachte...daar blijf ik bij en als dat ongewenst gedrag is dan moet dat gecorrigeerd worden. Mijn jongste vind het lollig om op zn shirt te bijten...nou dat komt niet omdat hij honger heeft want hij doet het ook als hij net gegeten heeft en ook niet omdat hij aandacht te kort komt want hij doet het ook tijdens het (samen) spelen. Het is gewoon een vervelende gewoonte. En die moet hij afleren. En zo zijn er nog wel 100 voorbeelden te bedenken.
ik zeg dat ik het niet zo fijn vindt dat hij dat doet omdat zn shirt dan kapot gaat. Maar meneer bijt er vervolgens lachend nog 4x in en dan spreek ik hem even heel duidelijk toe.
Maar vind je het niet jammer dat je voor dat goede gevoel dan afhankelijk bent van je moeder? Dat zij jou zo laat groeien, misschien meer dan jij bij jezelf kunt? Is het niet fijn als kinderen later niet afhankelijk zijn van andermans mening om zich zeker en vol zelfvertrouwen te voelen? Ik denk dat je daar een basis voor legt op jonge leeftijd.
Wat zeg je dan? Ik ben benieuwd anders weet ik niet wat je precies bedoelt. Wat zijn je woorden en daden in zo'n gesprek?
En dat zie ik bijna alle moeders hier ook doen. Maar dat lijk jij dus niet te willen zien. Je hebt het over niet geven van complimenten, maar je benoemt dan wel wat het kind doet, zoals bijvoorbeeld: ik zie dat je de poes aait, de poes vindt dat fijn. Ik vind dat ook gewoon een compliment geven: je kind bevestigen in wat het doet. Binnen UP/AP wordt nogal allergisch op complimenten gereageerd. Ik denk dat ik wel weet waar dat vandaan komt, maar ik denk ook dat ze het kind met het badwater weggooien. Als kinderen namelijk alleen maar complimenten krijgen en nooit te horen krijgen wat er anders moet, bouwen ze geen zelfvertrouwen op. Heel simpel omdat ze niet leren inzien wat ze echt goed doen en wat ze echt niet goed doen. Kinderen die echter geen complimenten krijgen, bouwen ook geen zelfvertrouwen op. Nou zeg ik niet dat dat bij UP/AP direct het geval is, want volgens mij worden er binnen UP/AP dus wel degelijk complimenten gegeven, maar net zoals met straf wordt het gewoon anders genoemd. Heel prima, maar je doet daarmee echt niet zo heel veel anders dan een hele hoop ouders die het niet UP of AP noemen Echt niet En ja, het is WEL heel anders dan ouders die staan te blaffen tegen hun kind of hun kind voor elk wissewasje op de gang zetten. Maar die ouders doen het dus OOK heel anders dan ik, of Tuc, of Adi, of Niekepiek, of al die andere moeders hier, die het niet UP noemen, maar wel veel dingen doen zoals ook UP-ers het doen. UP heeft echt niet het patent op positief opvoeden binnengehaald ofzo
Wat ik vooral raar vind is dat men bang lijkt te zijn om kinderen negatieve emoties te laten ervaren. Alles moet leuk, relaxed, ontspannen en blij zijn, vogeltjes fluiten en de zon schijnt. Maar dat is voor weinig mensen natuurlijk. Ik ken een paar hoor, en vraag me vaak af op wat voor tantra die leven. Ik ben als mens immers echt niet altijd blij, ontspannen of relaxed. En ik ga ook niet allerlei acties uithalen om dat maar te blijven zodat de kinderen me alleen positief zien. Ik geloof niet dat een mens nooit boos is op een ander, dat is normaal gevoel, en ik vind het raar om het te onderdrukken. Want dar is maar een helft van het leven. Andere helft bestaat uit negatieve emoties als boosheid, verdriet, teleurstelling enz. Ik leer de kinderen dat het normaal is om die emoties te voelen EN dat het ook normaal is dat anderen die emoties over jou voelen. Het lijkt me heel heftig voor het kind om pas buitenhuis mee te maken dat iemand boos is op hem/haar. Hoe ga je dan om met zo'n heftige emotie? Je ziet mensen en kinderen dan vaak heel heftig reageren, gewoon omdat ze niet geleerd hebben hoe ze ermee om moeten gaan. Er is immers altijd alleen maar leuk en positief met ze omgegaan. Dan kom je ineens in een andere wereld terecht, en kom je achter dat niemand perfect is, ook jezelf als kind niet. Ik zie aan onze kinderen dat ze juist ons voorbeeld volgen als ze boos zijn, en dus geen rare driftbuien krijgen, maar hun gevoel uitspreken en zeggen wat ze verwachten van de ander.
ik kom op zijn ooghoogte (maar dat doe ik sowieso als ik tegen de kinderen praat) en zeg dan iets van: ik heb gezegd dat ik het niet fijn vind dat je op je shirt bijt omdat het anders stuk gaat en nu doe je het weer en dat vind ik heel vervelend. Als jij niet stopt met bijten dan moet ik je shirt uittrekken en dan krijg je het koud.
ja dat klopt, ik vind het idd ook belangrijk dat ze dat zien en leren hoe en wat. De oudste heeft begin van het jaar even wat in de knop gezeten met school en kon dan wel eens heeeel onredelijk reageren...echte driftbuien die we absoluut niet van haar kennen. Maar ik zag gelijk dat de tweede dat overnam. Die zag dat als normal (was toen 1,5). Maar dat nam ook weer af toen wij de oudste konden helpen met haar gevoel.
Een oprechte vraag: waarom wil je niet dat jouw kinderen meekrijgen dat hun moeder ook negatieve gevoelens heeft? Wat voor gevoel denk je dat ze krijgen over hun eigen negatieve gevoelens later? Die moet je onderdrukken? Niet laten zien aan je naasten? Want. ...?
Ik vind niet dat je complimenten uit hoeft te sluiten om zoiets te bereiken. Ik vind het erg geforceerd als ik na moet gaan denken om geen compliment te geven om er voor te zorgen dat mijn kinderen later meer zelfvertrouwen krijgen. Dit alles kun je ook bereiken door gewoon wel complimenten te geven. Ik ben niet afhankelijk van mijn moeder om op die manier een goed gevoel te krijgen, maar een compliment laat een mens groeien en dat doet mij goed. Daarentegen is mijn moeder ook zo eerlijk om te zeggen als ik iets niet goed aanpak en daardoor krijg ik ook het gevoel dat ze om mij geeft. Van mij hoeft het allemaal niet zo neutraal en doordacht. Ik denk dat een kind pas problemen krijgt met zelfvertrouwen als ouders zelf erg competitief zijn, of juist nooit trots zijn of hun kinderen geen positieve aandacht geven als zij iets bereikt hebben. Hoe je het wendt of keert, uiteindelijk benader jij hen ook positief als zij iets bereikt hebben alleen op een andere manier.
Ik vraag me af of je ooit wel eens hebt gehoord van de 5 talen van de liefde, waarvan positieve woorden (complimentjes) er een van is. Het lijkt me als kind zijnde heel moeilijk als dit jou liefdestaal is en je moeder je nooit een complimentje geeft. Ik geef mijn kind heel vaak complimentjes, zeker als ik zie dat ze iets doet waar ze al lang op oefent. Daardoor gaat mijn kind echt niet minder op onderzoek uit, ze is juist heel ondernemend en actief en ik moedig haar daar in aan. Bijvoorbeeld als ze het spannend vindt om van de glijbaan te gaan terwijl er veel oudere kinderen daar aan het spelen zijn en ze doet het toch, dan zeg ik : knap hoor, dat je dat durft! Ze straalt al voor ik dat zeg, maar het is voor haar wel erkenning voor datgene wat ze heeft gedaan. Ik zie het niet geven van deze bevestiging en complimentjes net zoiets als het niet geven van een knuffel of kus aan een kind dat juist door lichamelijke aanraking liefde voelt. Dat gaat totaal tegen mijn natuur in. Jij zegt dat je kinderen aandacht krijgen als beloning of dat je met ze gaat spelen of afleiden wanneer ze iets doen wat je niet goed vindt. Dit zie ik ook als een soort beloning en het belonen van gedrag dat je niet goed vindt door middel van het geven van aandacht. Ik geef mijn kind aandacht, niet omdat ze iets goeds doet, maar gewoon omdat we quality time hebben samen. En er zijn ook momenten dat ze even zelf moet spelen, doet ze dan iets wat niet mag, dan zeg ik dat ze dat niet mag doen maar ik ga me niet mengen in haar spel (dit is immers wat ze het allerliefste wil en zou dus het belonen zijn van dit gedrag, ik kan niet altijd met haar spelen). Doet ze iets waar ze heel trots op is (bv. toren bouwen) dan zeg is, wauw mooie toren heb jij gemaakt! en ga ik verder met wat ik doe, dus dit beloon ik ook niet met aandacht en samen spelen. Aandacht is niet een middel dat ik inzet om gewenst gedrag te zien. Ik weet niet of ik helemaal duidelijk kan schrijven wat ik nou precies bedoel, maar ik hoop dat je het snapt.
Wij hebben van te voren wel over dingen nagedacht en dingen besproken. Ook wat we wel en niet goed vonden uit onze eigen opvoeding. We hebben ook veel gezien hoe mijn zus en ex-zwager het doen met mijn nichtje. Een aantal dingen daarvan wilden wij absoluut anders doen, en dat geeft ook gespreksstof. Ik heb daarnaast veel ervaring met oppassen, begeleiden van groepen kinderen in kampen en als docent. Dat heeft me toch wel gevormd. Tegelijkertijd is het niet zo dat wij een vooraf uitgezet plan hadden over hoe met onze dochter om te gaan. Ik heb altijd het gevoel gehad dat wij met onze dochter mee groeiden. Als zij in een nieuwe fase kwam, groeiden wij daar in mee. Zo groeien we geleidelijk als ouders. We kijken naar wat voor kind ze is, wat ze nodig heeft, wat ze fijn vindt, wat wel en niet werkt. We praten daarover, reflecteren/evalueren en maken afspraken. Wat we vooral belangrijk vinden, is dat we samen één lijn trekken en consequent zijn. Knuffelen werkt hier juist niet. Dan wordt ze alleen nog maar bozer. Mijn man probeerde het laatst toch weer een keer. Nou, hij had haar spartelend en gillend in zijn armen, alsof ze gemarteld werd! Ik gebaarde al (buiten haar zicht) dat hij het niet moest doen, maar hij deed het dus toch. Na ongeveer tien seconden liet hij haar maar boos wegrennen. Ze is echt nog een tijd overstuur geweest en ik heb haar daarna ook echt weer moeten kalmeren. Mijn man is echt over haar grens heen gegaan. Hij is er toen ze weer vrolijk was nog op teruggekomen en heeft sorry gezegd. @Rozemarijke: Mijn dochter lijkt geloof ik wel wat op Caitlyn. R. wil ook alles zelf doen, is extreem zelfstandig. Ze trekt echt haar eigen plan en als ze daarmee klaar is, heeft ze ook nog wel even tijd voor mij. @carino: Je schrijft dat je niet wilt opvoeden vanuit de gedachte van wat 'hoort' of wat men zegt dat moet of verwacht wordt. Bedoel je daarmee dat jij het niet wil doen zoals anderen vinden dat jij het zou moeten doen? Of dat je kind zich van jou niet hoeft te gedragen op een manier die in de maatschappij wordt verwacht? Deze quote die je geeft vind ik trouwens mooi: Kinderen hebben je het meeste nodig wanneer ze het het minste lijken te verdienen. Ik vind dat mijn dochters gedrag en de vraag of ze mijn aandacht verdient twee compleet verschillende variabelen zijn, die helemaal niet met elkaar samenhangen. Mijn kind verdient altijd mijn liefde en aandacht. Daar kan haar gedrag niets aan veranderen. Ik ben het zeker met je eens dat ongewenst of grensoverschrijdend gedrag niet altijd op zichzelf staat en dat er vaak iets achter ligt. Ik ga dan ook vaak met mijn dochter in gesprek over wat dat is, benoem haar emoties als ik die herken uit haar lichaamstaal, of vraag hoe ze zich voelt en vaak werkt dat inderdaad. Toch zijn er ook momenten waarop het niet werkt, of waarop ik simpelweg niet kan voldoen aan wat mijn dochter wil. Ik heb namelijk zelf ook mijn grenzen. Pff, ik kan dit topic niet echt bijbenen. Nu geen tijd meer, later verder.
Zo zijn wij mensen nou eenmaal: we hebben elkaar daarin nodig. Er is echt geen enkel mens die dat volledig uit zichzelf kan halen en ook als dat zou kunnen, vind ik het echt liefdeloos om het een ander maar uit te laten dokteren, onder het mom van: hij moet het uit zichzelf halen. Ik kies voor complimenten, voor bevestiging, uit liefde. Dat betekent dat mijn complimenten echt zijn. En dat ik het OOK zeg als er iets niet goed gaat. Kinderen hebben het inzicht doorgaans niet, in wat wel precies goed is en wat niet. Dat moet je ze als ouder leren. Complimenten/bevestiging hebben daar een groot aandeel in. Dat betekent natuurlijk NIET dat je dan je kind opvoed op zo'n manier dat het (daarmee) voortdurend afhankelijk is van andermans bevestiging. Tuurlijk niet. Dat beweert AP/UP wel vaak, maar dat slaat echt nergens op. Je leert je kind OOK om naar zichzelf te kijken en te beoordelen hoe het dingen gedaan heeft. Maar de realiteit is dat elk mens bevestiging van een ander nodig heeft, en die mag je dus ook krijgen. EDIT: dat ik mijn kinderen leer wat ze wel goed doen en wat niet, betekent trouwens niet dat ik mijn normen en waarden daarover 1-op-1 op ze probeer te plakken: ze mogen daar een eigen mening en een eigen weg in vinden. Daar waar die ruimte er is, uiteraard
ja idd dat stuit mij bij up/ap dus ook tegen de borst...alsof kinderen door veel complimenten te krijgen niet meer leren aan zelfreflectie te doen. Ik zie dat anders...ik denk dat je beiden kunt bereiken.
Zo sta ik er ook in. Bij jonge kinderen heeft het niet alleen geen zin om die boosheid te laten zien, maar ze worden er bang van. Bij oudere kinderen heeft het wel zin om dat af en toe te laten zien. Als ze ECHT over een grens gaan, mogen ze weten dat je daar boos van wordt: zo zitten mensen in elkaar namelijk. Boosheid is niets raars of iets dat niet zou mogen. Kinderen mogen boos zijn, ouders ook. Alleen denk je idd wel na over HOE je dat uit. Ik stel mezelf wel ten doel om niet uit m'n slof te schieten tegen m'n kinderen, maar dat doel haal ik niet. Het gebeurt af en toe en ook ik maak daar geen drama van: ze leren hoe het dus werkt bij mensen, ook bij hun ouders, en dat dat niet iets bedreigends is, maar dat je daarna dingen weer goed kunt maken en met elkaar verder kunt. Lijkt me een heel gezonde levensles