Het verschilt per mens nogal, hoe zoiets opgevat wordt... de ene persoon zal dit ervaren als gezien worden, de ander wil gewoon echt horen van haar moeder: Hey, top gedaan joh! Ik mis daarin bij UP, tegenstrijdig genoeg, de blik op wat elk uniek mens daarin nodig heeft. UP wil voortdurend kijken naar wat iemand nodig heeft om te kunnen groeien, maar nee: complimenten mogen NIET. Gewoon NIET, want ze zijn altijd slecht. Altijd. En dat gaat nergens over. Dat is wetticisme, en wetticisme kijkt niet naar wat een persoon nodig heeft, maar laat een principe/regel gelden boven de behoeften van een persoon. UP is op dit vlak echt heel wetticistisch. En ik ben er absoluut van overtuigd dat er kinderen zijn voor wie dat fantastisch werkt hoor, maar ook zat kinderen voor wie het echt totaal niet werkt. Die zouden bij een UP-ouder echt ongelovelijk in de kou blijven staan Voorbeeld: onze oudste dochter is echt een kind dat complimenten en bevestiging nodig heeft, (ze lijkt op mij, haar liefdestaal is net als bij mij ook complimenten/bevestiging geven, ws ook omdat ze het zelf ook nodig heeft). Bij de start in groep 3 gaf de juf na een paar weken aan dat ze de letters niet allemaal kende, (onzin: ze las al een half jaar avi-start-boekjes....). We moesten maar extra gaan oefenen en ik kreeg oefenbladen mee. Ik heb de juf te kennen gegeven dat ik dat niet ging doen, omdat daar het probleem niet lag: ze kende alle letters, meer zelfs dan ze zou hoeven kennen, alleen liet ze het in de klas niet zien, (tenminste: niet in groep 3, in groep 2 wel). Ik heb de juf gevraagd haar extra complimenten te gaan geven als ze oefeningen goed deed. Thirza heeft dat namelijk nodig om even te weten: oja, ik DENK niet alleen dat ik het goed heb gedaan, maar ik HEB het ook goed gedaan. Twee weken later kwam de juf naar me toe: het gaat supergoed, ik kan echt merken dat jullie thuis ook hiermee geoefend hebben. Mijn antwoord: jij bent haar extra complimenten gaan geven, of niet? Ja, dat was zo. Ik: ja, dat kan ik merken, want wij hebben thuis helemaal niet geoefend met de oefenbladen.... Ik had ook een heel gesprek aan kunnen gaan met Thirza hoor, en dat had de juf ook kunnen doen, maar in Thirza's geval zou dat haar onzekerheid niet hebben weggenomen. Uiteraard werken we er aan dat ze ook wat gemakkelijker WEL op zichzelf durft te vertrouwen en aan anderen durft te laten zien wat ze in haar mars heeft. Maar als ik die complimenten achterwege zou laten, zou ze een doodongelukkig kind worden.
Maar je kunt een kind ook bevestigen zonder compliment. Jij haalt deze situatie aan dus ik voel me vrij om er even op in te gaan. Ik denk dan: je signaleert dat er bevestiging nodig is. De juf kan ook meer keren naast haar zitten, samen de oefeningen nakijken en bevestigen dat het klopt. Ze kan vragen of het lastig of makkelijk was en in zo'n gesprek werken naar het bewustzijn van het kind zelf. Jouw dochter kan dan zelf leren concluderen dat het echt goed was. De juf kan vervolgens aangeven dat ze toe is aan een volgende opdracht omdat ze dit beheerst. Ik hecht meer waarde aan zo'n aanpak omdat ik denk dat je meer aanstuurt op het leren van zelfreflectie dan als je de juf het moet zeggen. Indirect zeg je natuurlijk zo wel dat het klopt en dat ze moeilijker werk aankan. Dat bevestigt haar.
Wat ik precies aangeef is dat ik het op de leeftijd die mijn kinderen nu hebben, absoluut onzinnig vind om mijn boosheid en onmacht naar hun te uiten. Mijn kinderen leren op deze leeftijd hun vaardigheden wel met buurkinderen, op een psz en in familie. Dan ervaren ze strijd onderling. Dat ga ik niet uit de weg. Maar op zo'n jonge leeftijd waarbij ze echt niet redeneren hoe ik me voel en wat het gevolg daarvan is, bied ik ze liever veiligheid thuis. Ik geef aan dat het naarmate ze ouder worden, meer acceptabel is. maar ik blijf me afvragen waarom ik boosheid moet uiten als ik die zo niet voel? Ik voel me echt een moeder die begeleidt, ik zeg hardop welk gedrag ik onacceptabel vind en daar ondervinden ze zeker op latere leeftijd dan de gevolgen van. Ik verwacht dat een leerkracht ook normaal communiceert en praat en niet als een viswijf voor de klas staat. Als ik me niet goed voel, uit ik me zeker. Maar dat hoeft toch niet te betekenen dat ik kwaad moet zijn naar mijn kinderen? Als zij iets doen wat niet kan, is er een grens en mogen ze boos zijn. Wat is de meerwaarde als ik zelf heel boos ga doen?
Maar de juf heeft nog 25 andere kinderen en kan dat niet zoveel bieden als Thirza nodig zou hebben. Verwacht ik ook niet van een leerkracht, dat is geen doen. Een compliment kost minder tijd, kan gewoon gegeven vanuit ECHT zien wat een kind doet, en als dat dan werkt: heel prima. Mijn taak om te kijken of ze in de loop van de komende jaren wel kan leren meer op zichzelf te vertrouwen, maar ook dan blijft staan: complimenten zal ze altijd nodig hebben, gewoon omdat dat in haar karakter zit. Met jouw aanpak stuur je niet meer aan op zelfreflectie dan de juf dat doet of wij dat doen. Dat doet de juf namelijk OOK, die aanpak, en dat doen wij thuis OOK, maar daarnaast blijft ze die complimenten nodig hebben. Thirza zou de conclusie die jij trekt echt niet zelfstandig trekken. Karakterdingetje. Je theorie is echt mooi, dat meen ik echt, maar het zou ook echt fijn zijn als je nou eens echt gaat aannemen van een ander dat het echt niet altijd werkt zoals jij het in je hoofd hebt. Zoals gezegd: geen complimenten geven betekent niet dat je dan een kind per definitie leert op zichzelf te reflecteren en ook binnen UP wordt een kind bevestigd. Als je toch ten diepste gelooft dat een kind die bevestiging nodig heeft, waarom die niet geven op die manier die het beste aansluit bij een kind?
Ik vergeet nog: Ik onderdruk niks. Ik voel de boosheid naar mijn kinderen niet omdat ze kind zijn en mogen leren. Als ze kwaad worden om de grens of de gevolgen, kan dat. Ik leg dan uit dat ik ook wel eens tegen iets aanloop en hoe ik dat ervaar en oplos. Ik uit boosheid of irritatie als het regent, er iets mis haat etc. Dan zien ze echt wel gevoelens.
Dan heb jij gewoon totaal andere dingen waar je boos om wordt dan anderen. Boos worden omdat het regent, daar kan ik me bijvoorbeeld weer totaal niets bij voorstellen... Maar als mijn kinderen blijven zeuren, dan schiet ik wel eens uit m'n slof. Ja, nouja, zo werkt dat bij mij dus. Net zo goed als jij blijkbaar eerder boos wordt van regen.
Waarom mag ik niet mijn eigen mening hebben? Jij blijft steeds doorgaan over jouw situaties. Als ik dat allemaal moet aannemen, geldt dat dan ook andersom? Ik verwacht niet dat je mijn standpunten deelt of overneemt. Verwacht dat ook niet van mij. Het zal in het vakgebied ook zo zijn. Zet een pedagoog met flinke pavlov inspiratie naast een therapeut als tegenwoordig dan hier Tischa Neve. Ze zullen van mening verschillen, ook al beweert die ander dat hun kind er goed op vaart. Dan ondermijn ik jou niet, ik heb gewoon een ander beeld. Accepteer dat ook.
Oh nou ik kan het me gewoon niet voorstellen dat ze bij jou nooit het bloed onder je nagels vandaan halen. Jij bent toch ook gewoon een mens? Gisteren zijn de meiden de hele dag bij mijn schoonouders geweest en op de peuterspeelzaal. Harstikke veel indrukken en ze waren dus vanochtend niet te genieten. Ik heb veel geduld maar continu twee van die ruziemakende, krijsende peuters om me heen is niet echt een pretje en op een gegeven moment ben ik er klaar mee. Ik vind het niet erg als ze dat zien, ik ben namelijk niet perfect en dat zijn zij ook niet. En nee ik heb niet geschreeuwd, ik heb ze niet in de hoek gezet en ik ben gewoon blijven praten, luisteren en uitleggen maar op een gegeven moment heb ik wel even dat speeltje afgepakt waar ze om bezig bleven en ik heb ook wel even gemeld dat het niet nodig is om continu te huilen en dat mama daar een beetje moe van wordt. Ik denk daar niet eens overna, zoiets gebeurd gewoon.
Tm 3 jaar is inderdaad nog te jong om daar bewust iets van te leren. Maar het kan best dat jij nooit boosheid voelt, ik vind dat persoonlijk heel moeilijk te bevatten. Lijkt me bijna bovenmenselijk. Ik voel die dus wel, en er is een groot verschil tussen boos en kwaad. Daar zit een grote grens tussen, kwaad is een hele extreme emotie. De juf zegt hier overigens wel tegen de kinderen als ze boos wordt over bepaald gedrag. Ze schreeuwt dan niet, absoluut niet, maar vertelt een kind zeker wel dat ze boos is omdat hij/zij bijv wacht totdat ie 7X geroepen wordt om naar binnen te gaan na het buiten spelen. Ze kan ook lopen uitzoeken waarom zo'n kind niet naar binnen wil, maar de eerlijke uitkomst zal cast zijn omdat ie lekker aan het fietsen was en geen zin om te stoppen. Heel begrijpelijk, maar op school bepaalt de juf wanneer ze naar binnen gaan, en een 5jarige heeft geen bevoegdheid om die regels aan zijn laars te lappen alleen omdat ie ergens zin in had. Dus vertelt ze dat, er hoeft niet eens consequentie erop te zitten. Maar een gemiddeld mens wordt boos als ze 28 kleuters binnen heeft staan waar toezicht op moet houden en tegelijk achter de 29ste moet rennen buiten omdat ie niet mee wil. En ik zie niet in waarom een kind van 5 (en ouder) niet zou moeten weten wat voor gevoel zijn gedrag bij anderen veroorzaakt. Daar leren ze ook van. Ik snap jouw gedachtengang ergens wel hoor, maar het lijkt mij juist niet eerlijk naar een kind toe om die maar te behoeden voor alle negatieve emoties, vooral thuis niet waar ze veilig kunnen leren om daarmee om te gaan. Overigens leert jouw kind niet wat ze moet doen als iemand oprecht boos op haar wordt, door te kijken hoe jij boos bent omdat het regent. Regen reageert namelijk niet terug. Ik heb het hier expliciet over relatie tussen mensen, waarbij het gedrag van 1 boosheid/verdriet/onrechtvaardig gevoel bij de ander veroorzaakt. Je kind leert van jou eigenlijk alleen hoe ze moet handelen als ze boos IS, maar de andere kant? Ik begrijp dat ze die dan buitenshuis moet leren?
Mijn gevoel zou zijn: ze zijn allebei nog heel jong en hebben een hele drukke dag gehad dus logisch dat ze het er nu uitgooien. Laat ik kijken hoe ik daarbij kan helpen. Ik zou of stoeien, lezen, knuffelen, badderen, iets wat het kind past. In mijn gevoel straf je ze dubbel door na zo'n drukke dag ook nog boos te worden en voorbij te gaan aan hun behoefte. Als ze dan daarna op bed liggen, zorg ik dat ik ook rust heb. Maar mijn onrust gaat niet boven de onrust van mijn kleine kinderen. Als ze een jaar of 10 zijn, kan ik veel makkelijker uitleggen dat ik het ook druk heb gehad en dat we samen een oplossing moeten vinden. Op deze jonge leeftijd niet. En dit is weer mijn gevoel, mijn mening. Ik sta daar anders is.
Ik vind een psz en de school ook een geschikte plek om dat te ervaren. Maar thuis blijft thuis en is altijd veilig. School is school en die onderwerpen bespreken we ook. Daar moeten mijn kinderen ook mee in de klas en verwacht ik geen speciale positie, zou te gek worden. Ik kies wel een school en onderwijs uit wat het meest aansluit bij mijn gevoel.
Ik vind dat ook logisch, dat hoor je ook in mijn verhaal. Mijn aandacht gaat voor de volle 100 procent naar hen maar ik kan mijn gevoel niet wegstoppen en mij lijkt het stug dat je altijd maar vrolijk en geduldig blijft. Jij zet jezelf heel bewust als een anders denkende en gedragende moeder neer maar wie zegt dat ik mijn kinderen niet begrijp, straf en niet aan hun behoeften voldoe, dat is best kwetsend Carino.
Jij bent net zo direct in je eigen reacties. Ik wil je niet kwetsen. Je praat mee in een discussie over opvoeden en iedereen wordt hier gevraagd hij zij het doen. Ik mag dan toch wel reageren hoe ik dat zelf zou doen? Als jij vindt dat je je kinderen begrijpt dan is dat voldoende toch? Maar dan mag je wel een discussie voeren. Ik vind mezelf niet anders. Hier op het forum ben ik in de minderheid qua opvattingen, maar dat is op andere plekken weer anders. Als je niet twijfelt aan jezelf, hoef je je niet aangevallen te voelen omdat ik het anders zou doen.
Ik begrijp het.. Maar voelt het kind alleen die veiligheid zolang alles positief en leuk blijft? Is die veiligheid dan niet erg kwetsbaar? Ik heb een beetje het gevoel dat je denkt dat je kind liefde/veiligheid oid zou missen als het een keer negatieve reactie krijgt van de ouders? Dat lijkt mij persoonlijk erg gevaarlijk, want voor mijn gevoel koppel je dan veiligheid en liefde alleen aan de helft van menselijk emoties. Als mijn man boos is op mij twijfel ik geen moment aan zijn liefde, boos zijn MAG. Als Ik boos reageer op iets wat mijn kind doet, twijfelt mijn kind ook geen moment aan mijn liefdesgevoelens, of aan onze band. Veiligheid en geborgenheid is er altijd, hoe je je ook op dat moment voelt naar elkaar toe. Ik vind jouw uitgangspunten heel bewonderswaardig, maar ik krijg wel het gevoel dat het allemaal erg positief moet blijven. Want kinderen raken beschadigd als ze kennis maken met andere menselijke emoties? Het lijkt mij heel gevaarlijk iets om mee te geven aan mijn kind. Die moet toch beseffen dat boosheid/oneenigheid of verdriet geen impact heeft op de grondvesten van zijn relaties later in het leven? Ik bedoel, wellicht krijgen je kinderen vriendschaps- en liefdesrelaties met mensen die geen bovenmenselijke geduld hebben? En nogmaals, zoiets leer je niet aan een baby of dreumes inderdaad
Ik ben het met je eens vanaf een zekere leeftijd. Ik geloof dat een jong kind nog niet kan beseffen dat liefde onvoorwaardelijk is als hij moet afgaan op wat hij ziet. Ik snap niet dat je dit weer aanhaalt want ze zien heel veel emoties, ook negatieve. Het enige wat ik op jonge leeftijd niet doe, is boos zijn om het gedrag wat ongewenst zou zijn. Op die leeftijd blijf ik aangeven wat niet lan en wat handiger is. Daar hoef ik gewoon echt niet boos bij te worden. Dus een ruzie onderling (kinderen) een discussie tussen mij en een ander, ruzie met buurkinderen, alle voorvallen op een psz, andere emoties bij familie, een begrafenis, pijn, zijn niet genoeg om te voorkomen dat ze later niet in staat zijnde met negatieve emoties om te gaan? Daar geloof ik helemaal niks van.
Ik ben het met je eens Adi, dat het mij erg lastig lijkt om een veilige thuissituatie te creëren wanneer je daar dus emoties als boosheid niet kunt tonen. Mijn dochter is nog een dreumes, maar die twijfelt toch echt niet aan onze liefde voor haar, ook al ben ik wel eens boos. Wanneer ik al een aantal keer heb gezegd dat ze niet op de tafel mag klimmen en ze doet het toch weer terwijl ze naar mij kijkt met een hele ondeugende blik in haar ogen, word ik boos op haar. Ik zeg haar dan heel duidelijk dat ik al meerdere malen heb gezegd dat dit niet mag en dat het nu klaar is. Maar niet met mijn liefste gezelligheids stemmetje. Ze weet dan heel goed dat ik boos ben en dat ze dus iets heeft gedaan wat niet mag. Wat ze dan wel uit zichzelf doet is een knuffel en kusje geven om het goed te maken. Dat is de andere kant van af en toe boos worden, de kans om te leren hoe je het goed maakt. Ook met mensen die onvoorwaardelijk van je houden.
Ik zeg niet tegen jou dat ik vind dat jij je kinderen straft door ze geen complimentjes te geven andersom doe je dat wel bij mij. Jij hebt nu al twee keer geroepen dat ik mijn kinderen straf en een machtstrijd met ze voer. Jij reageert niet alleen hoe je het zelf zou doen maar je reflecteert ook terug naar andermans opvoeding. Ik ga graag in discussie maar ik doe het liever wat minder persoonlijk en wat kritischer ten opzichte van een kind in het algemeen, en daarbij geef ik graag wat voorbeelden vanuit mezelf. Ik zeg niet dat jij belachelijk bezig bent, ik stel gewoon kritische vragen en jij koppelt het heel vaak terug op een manier waarbij je reflecteert op hoe ik en anderen dingen aanpakken en jij vindt dat dan vaak zielig, alsof jij je verheven voelt en alleen jouw aanpak de beste is. Prima als jij heilig gelooft in jouw manier van opvoeden en daar absoluut niet van af wilt wijken of openstaat voor andere belichtingen maar hou het dan ook bij jezelf.
Adi, ik ken idd bijna geen mensen, buiten de FB groep, die ook aan OO doen. Dat vind ik soms wel jammer. Tuc, ik complimenteer ook gewoon hoor hihi, mijn oudste heeft dat sowieso wel nodig denk ik! Het is niet dat ik helemaal in OO zit, maar ik pas wel veel elementen toe, of dat probeer ik toe te passen. Maar 100% ben ik niet. Ik communiceer wel veel, of dat probeer ik, en soms lukt het niet omdat ik zelf niet lekker in mn vel zit. Ik probeer zo min mogelijk nee te zeggen, en straffen (door ze op de gang te zetten) doe ik liever niet. Ze mogen van mij hun eigen ik ontdekken, zonder mijn oordeel te weten. Al weet ik ook hoe hard de wereld is hoor, en soms denk ik wel eens, moet je niet gewoon straffen en belonen voor de harde maatschappij later!? Maar dan leef ik weer vanuit andere mensen en principes en niet vanuit mezelf.