Nogmaals, ik voel geen boosheid naar mijn dreumes van 1 en peuter van 2. Als je de opvatting hebt dat kinderen leren door fouten te maken, ben ik blij dat ze leren. Een kordaat antwoord is genoeg correctie voor een jong kind, ik kom niet in de situatie dat ik mijn boosheid onderdruk. Dus het zou juist raar zijn als ik geforceerd boos word omdat ik ze dan beter voorbereid op de toekomst? Heel krom naar mijn mening.
Ja zeker. En die is niet persoonlijk maar in het algemeen. Dat heb ik in dat topic ook al een aantal pagina's proberen uit te leggen, maar jij hebt ook aangegeven dat jij jouw kinderen grenzen geeft en eventuele consequenties die erop volgen als zij grenzen overtreden. Jouw kinderen zullen het vast ook niet altijd eens zijn met de beslissingen die jij voor ze neemt. Een consequentie is in mijn ogen ook een straf. Dus deze uitspraak geldt niet voor jou. Ik heb dat ook nooit persoonlijk zo tegen jou gezegd. Omdat jij kei hard roept dat jij nooit straft dan wil dat nog niet zeggen dat ik vind dat jij je kinderen daadwerkelijk ook nooit straft, ik geloof dat niet en daarom durf ik te zeggen dat in gevallen waarbij kinderen echt niet worden gestraft er verwaarlozing is.
Ik heb even gelezen wat jullie drieën net geschreven hebben...maar ik blijf erbij dat dit alles zo gezellig en positief houden toch alleen maar lukt als de karakters daarop passen. Met mijn dochter ja dan werkt zoiets als in het voorbeeld van niekepiek dan had ik met even badderen of een boekje lezen heel ver gekomen. Maar met zoonlief nee...dan kan de badkamer opnieuwd gedweild worden en vliegen de boekjes je bij wijze van spreken rond de oren. Niet elk kind is ontvankelijk voor dat soort aanpak. Ik sta nog elke dag verbaasd van wat hij allemaal verzonnen krijgt. In geen miljoen jaar had mijn dochter dat kunnen bedenken. En nee niet alles komt vanuit een onderliggende behoefte dat geloof ik gewoonweg niet. Het is ontdekken om te ontdekken. En dan mag....maar wel met duidelijke consequenties. Er daarbij geloof ik serieus niet dat er iemand is die hier nooit boos om wordt.
Ho, wacht. Ik ga niet roepen dat de manier waarop jij je kinderen benadert bij jullie niet werkt of dat die anders/beter moet. Dat doe jij wel bij mij en anderen. Ik heb het je in het andere topic ook al eens gevraagd en vraag het nog maar eens: vind je het ECHT raar dat mensen tegen je in verweer komen en weerstand krijgen tegen je, als je je zo opstelt?
Maar ontdekken is toch juist een behoefte? Een behoefte is niet alleen maar iets negatiefs van angst, nabijheid nodig hebben etc. Fysiek zijn, leren, ontdekken, allemaal behoeften die ik heel normaal vind. Dus zorg ik dat het kan binnen de kaders. Iets wat niet kan, kan niet. Maar een grens is geen straf.
Misschien niet meteen gericht aan mij maar jij zegt toch ook gewoon waar het volgens jou bij mijn opvoeding mis zal gaan? Dat ik naïef ben, moet wachten tot ze op school zitten. Echte uppers vaak in de hulpverlening komen etc. Dus jij geeft een voorbeeld over je eigen kind en ik mag daar niet op reageren? Ik zal het de volgende keer kind a noemen, een willekeurig kind. Ik voel me niet zo snel in de hoek gedreven en ik twijfel niet aan mezelf. Ik ga dus ook niet elke reactie afvragen of ik persoonlijk wordt aangevallen. Dat vind ik echt van dat vrouwen geneuzel. Als er zo'n weerstand is op mijn manier van reageren, waarom dan een reactie? Waarom blijf je er op ingaan? Het ligt natuurlijk erg aan met wie je discussieert. Als ik mijn manier uiteenzet op dragen en bieden, ben ik te mild en krijg ik ook reacties. Prima, zo is het leven. Het is gek dat ik zelf in mijn omgeving, toch hele verschillende plekken, echt geen weerstand ervaar. Ik word juist gevraagd om advies. Alleen is face tot face wel duidelijker dan dit, dat blijft de valkuil van geschreven taal.
Klopt, die zijn idd niet genoeg om van te leren dat boosheid in de meest intieme relaties kan en dat een relatie daartegen bestand is.
Kan goed zijn dat het de geschreven taal is. Alleen wat ik jou zie doen en mijzelf en anderen niet, is op specifieke voorbeelden gaan verbeteren. Daar waar ik en anderen laten zien: zo pak ik deze situatie aan en dat werkt hier goed, ga jij dan steeds lopen roepen: Nee, als je zo-en-zo zou doen, dan zou het beter zijn. Je wilt gewoon niet geloven dat wat dan echt goed werkt, ook echt goed werkt, zelfs al is het geen UP. Ik geloof direct dat jouw manier bij jullie thuis goed werkt. Ik denk niet dat je een quote kunt terughalen waarin ik dan zeg dat hoe jij het specifiek aanpakt, anders zou moeten. Jij doet dat zeer duidelijk wel. En ik ben blijkbaar -zelfs binnen dit topic waarin de meeste moeders behoorlijk wat UP-elementen gebruiken!!!!!- niet de enige die dat als storend ervaart. Je voelt je in een hoek gedrukt, zeg je, maar dat ligt volgens mij enkel en alleen aan het feit dat jij zelf eerst mensen in een hoek probeert te drukken. Ik heb trouwens nergens geroepen dat echte uppers VAAK in de hulpverlening terecht komen. Ik heb aangegeven dat die manier niet heilig is en dat ook UP niet altijd werkt en dat kinderen dan in de hulpverlening terecht komen, omdat er een methode is toegepast die niet aansluit bij hun behoeften.
Ik ga me even wat afzijdig houden. Ik denk dat er veel gezegd is maar dat deze manier verder niet veel oplevert. Dan heb ik helaas te veel te doen hier in huis waar ik me nu dan maar even toe ga zetten. Misa, ik ga vanavond nog wel even in op jouw vragen. Ben benieuwd of er nog anderen reageren, misschien stap ik weer in bij een nieuw onderwerp. Ik wil niemand voor het hoofd stoten, ben wellicht directer en feller dan sommigen hier. Dat is niet met slechte bedoeling, ik word er een beetje toe gedreven door al die snelle reacties, heb het gevoel in de beklaagden bank te zitten Niet gedreven door jullie, door mezelf, ik kies zelf dit forum.
Ik ben zo benieuwd naar ouders met pubers die aan UP hebben gedaan eigenlijk. Ik lees voornamelijk ouders met dreumessen, peuters en kleuters die dit doen.
Ik kan gewoon niet geloven dat iemand nooit een keer boosheid of frustratie ervaart met twee kleine kinderen om zich heen. Dat gaat er bij mij niet in. Ik ben helemaal niet iemand die heel snel boos wordt, maar toch word ik het wel eens! Ik ben gefrustreerd wanneer ik met 4(!!) kinderen onder de 2 over moet steken en mijn dochter gaat halverwege hangen en boos doen en tegenstribbelen, omdat ze het zelf en alleen wil doen. Ja dan ben ik wel even gefrustreerd en maak ik haar nogmaals heel duidelijk dat alleen oversteken gevaarlijk is en ze dus mijn hand MOET vasthouden. Maar op dat moment denk ik niet, och wat schattig, ze wil even haar eigenheid ontwikkelen ... Ik geloof ook dat kinderen leren door te ontdekken en fouten te maken, maar ik geloof ook dat een kind dus moet ontdekken dat er een punt komt waarop mama boos wordt. En een kordaat antwoord is echt genoeg correctie voor een jong kind?? Waar je dat vandaan haalt snap ik niet goed, misschien voor die van jou, maar dan kan ik me niet voorstellen dat ze een pittig karakter hebben. Ik kan heel kordaat antwoorden, maar dat werkt echt niet altijd, dl maakt er een spelletje van en lacht des te harder.
Maar je geeft geen antwoord op mijn vraag. Je kent geen mensen buiten een fb groepje die niet onvoorwaardelijk van hun kinderen houden? Serieus??
Het verschil is of het kind het altijd voelt en het weet of dat jij het als ouder voelt. Volgens mij snap je het zelf ook wel Een kind dat op de trap moet zitten terwijl mama boos is, voelt dat niet. Ook al voelt de ouder het wel. Daarom pleit ik ervoor kinderen niet op strafstoeltjes, trap of in hoekjes te zetten, alleen.
Ik ken wel mensen met een kind van 7, heb ik in vorige topic over gehad. Dit meisje is een heel leuk kind, alleen erg egoïstisch ingesteld. Haar ouders geven haar ruimte om alle aspecten van haar karakter te ontwikkelen, waarbij ze later zelf kan beslissen welke karaktereigenschappen niet handig zijn in het leven en dat zelf aanpassen. Zij willen haar dit niet opdringen of haar daarin begrenzen. In de theorie klinkt het echt prachtig, ik kan echt uren luisteren naar hun uitgangspunten EN heb ook veel aspecten opgepakt die bij ons passen. In de praktijk zie ik een meisje die erg moeite heeft met vriendschappen en relaties, met sommige dingen kan ze echt niet omgaan. Ze raakt helemaal overstuur als anderen niet doen wat zij gewend is, en al helemaal als kinderen daardoor niet met haar willen spelen. Haar ouders doorlopen deze fase overigens ook bewust. Ze zijn van overtuigd dat zij zichzelf zal reguleren en veranderen en daardoor zelfkennis zal ontwikkelen. Ik hoop het voor ze, ik zie het eerlijk gezegd niet zo snel gebeuren. Ze wordt steeds onzekerder en raakt steeds meer in de war. Haar veilige wereld sluit op enorm veel vlakken niet aan op de buitenwereld, en dat is verwarrend. Overigens passen deze mensen up tot op de letter.
O maar alleen in een hoek of op de trap doe ik ook niet...afzonderen is niet mijn ding. Wel haal ik een kind uit de situate bij mij...dus in de nabijheid van mama. Dus bv uit die zandbak naast mij aan de kant. Of naast mij op de bank als andere kinderem gehinderd worden in hun spel. En wat goldsword zegt over frustratie en boosheid ervaren...dat heb ik dus ook ik kan mij daar geen voorstelling van maken. En het is niet meteen zo dat wij elke keer bij niet luisteren steeds gefrustreerd rondlopen, maar ik ervaar het wel eens. En misa, goldsword en ik zijn nog zo maf om die van anderen erbij op te vangen dus we hebben toch ook wel een hoop plezier.
Nee, dit aspect snap ik oprecht niet. Misschien blijkt dat ook uit mijn vorige reacties, maar ik vind het heel kwetsbaar om kinderen te leren dat onvoorwaardelijke liefde alleen bestaat als je leuk doet tegen elkaar. Dat een boze reactie afbreuk doet aan de liefde. Ik straf mijn kinderen ook niet op die manier, maar dat heeft niks te maken met liefde. Maar ik zeg wel tegen mijn kind dat ik even niet wil praten als ik boos ben. We praten zo meteen wel. En het kind twijfelt dan geen moment aan mijn liefde. Dat vind ik echt van wezenlijk belang in het leren omgaan met intieme relaties! Daarom vind ik sommige visies die ronde doen echt gevaarlijk voor de ontwikkeling van een kind, want ze scheppen voorwaarden aan onvoorwaardelijke liefde. Je laat blijkbaar alleen liefde zien als je je gedraagt volgens een of ander boekje? En dat moeten dadelijke alle partners die een intieme relatie met mijn kind aangaan ook doen, anders is het geen liefde?
Maar een kind in een volwassen relatie kan anders redeneren dan een kind van 3, dat is natuurlijk ook logisch. Net zoals een baby direct zijn moeder nodig heeft als hij huilt, hij bevat toch nog niet dat mama beneden is dat hij niet alleen is? Dat als je weggaat, je in zijn beleving weg bent en niet op korte afstand vol liefde? Zo zie ik dit ook. Ik heb het trouwens wel zo ervaren als kind. Mijn moeder wilde ook niet meteen praten en dat voelde onveilig. Ik vond het moeilijk om te wachten in onzekerheid, wat ze ervan ging zeggen en hoe lang het zou duren voordat zij er klaar voor was. Ik praat dingen liever meteen uit, en wil niet in onzekerheid wachten.
Ja, wel petje af voor die keuze om de hele week in de kinderen te zitten Ik zou zelf misschien meer frustratie ervaren als ik andermans kinderen zou moeten opvoeden zo doordeweeks. Bij mijn eigen kinderen heb ik het niet. En die zijn echt niet heel meegaand de hele dag. Ik ben ook blij als ik 's avonds neerplof en even niks hoef. Daarin ben ik ook gewoon mens Verder vind ik het uit de situatie halen soms ook nodig, als andere kinderen gehinderd worden. Jij grijpt misschien eerder in dan ik maar mijn kinderen en opvoedmanier mag niet anderen in de weg zitten. Ik probeer het zoals je eerder las over de zandbak. Liever begeleiden tijdens het moment dat het zich voordoet dan een kind even weghalen.
Maar dacht dat je moeder dan minder van je hield? Andere gevoelens kan best begrijpen, onzekerheid over wat de ander gaat zeggen. Maar dat is geen onzekerheid over de gevoelens voor elkaar. Overigens gaan deze visies niet alleen over kleine kinderen, neem ik aan in ieder geval. Want een baby, dreumes, jonge peuter voeden we nog niet op. In de zin begeleiden in het aanleren van normen, waarden, gedrag, plaats in de maatschappij. En hier wordt gesproken over de visie over opvoeding. Mijn reacties in deze topic gaan eigenlijk allemaal over kinderen vanaf een jaar of 3-4. Voor die tijd heb ik eerlijk gezegd ook alles opgelost door middel van het aanpakken van de oorzaak. Vanaf een jaar of 3,5 gestart met het langzaam aanleren van consequenties van eigen gedrag en gefaseerde zelfregulering. Hoe hoor je je wanneer en waar te gedragen zeg maar.