Ja, daar ben ik dus ook heel benieuwd naar. Ik ken namelijk wel mensen die UP toepassen met dreumesen, peuters en kleuters, maar veel ouder dan dat niet. En opvoeden wordt gewoon totaal anders als je kind wat ouder is. Tot die tijd is het helemaal niet vreemd dat je het met puur UP goed redt. Daarna zie ik echt grote uitdagingen tot stand komen, dus ik ben wel echt heel benieuwd naar ervaringen van ouders die ook daadwerkelijk met (dwarse liefst, want bij meegaande pubers werkt elke methode wel) pubers.
Ik ken ook zo'n geval. Mijn buurmeisje van 5. Ik denk dat het deels ligt aan het enig kind zijn. Elke stap wordt geanalyseerd, bekeken, gestuurd etc. Ik merk hiernaast dat het meisje nooit zelf hoeft te spelen en elke zucht wordt aangehaald om een betekenisvol leermoment van te maken. Je kunt een kind ook overspoelen met aandacht. Ik twijfel of dat aan de up methode ligt of aan de ouders die wat aspecten in de opvoeding vergeten? Verder onderstreep ik niet het extreme up gedachtegoed. Ik vind het een mooi principe maar dan moet je of een democratische school kiezen of gaan thuisonderwijzen. Dan moet de rest van de wereld als het ware ook meebuigen die kant op, anders ontstaat er grote frictie. De maatschappij is nog te prestatiegericht en de meeste ouders voeden op zoals het gemiddelde op dit forum denk ik. Die combinatie is moeilijk ook al vind ik het principe van zelfregulatie en insintrieke motivatie echt goed.
Het voelde alsof ik dan niet goed genoeg was. Dat zij te boos was om mij te woord te staan. Heel onveilig wel. Zo van: door wat je hebt gedaan ben ik zo boos dat ik zelfs niet meer met je kan praten. Gevolg was dat ik haar tevreden wilde stellen. Ik had echt een leuke moeder, redelijk, duidelijk en orthopedagoog Onbewust is dat 'negeren' me heel slecht gevallen. Als ze me op mijn fouten had gewezen zonder boosheid, gewoon duidelijk een gesprek aangaan, had ik dat gevoel niet gehad en was ik meer bezig geweest met de fout dan met het goedmaken met mijn moeder.
Kijk, dat dacht ik eigenlijk al UP komt vaak tot stand omdat mensen zelf dingen negatief ervaren hebben in hun jeugd. Jij dus ook. Dat bedoel ik zeer duidelijk NIET negatief, maar het heeft daarmee wel z'n begrenzingen: voor jou en je kinderen werkt dit nu, omdat dit heel duidelijk past bij wie jij bent en wie je kinderen zijn en wat jullie prettig vinden. Ik kan me van vroeger herinneren dat ik op de trap werd gezet. Dat vond ik niet leuk, maar ik heb op die momenten echt niet getwijfeld aan de liefde voor mijn ouders en ik vond het al helemaal niet spannend/voelde me niet onzeker. Over het algemeen snapte ik waarom ik daar zat en wist ik dat dat terecht was. Terwijl ik het natuurlijk meestal niet leuk vond, (maar dat is logisch: ik werd dan begrensd natuurlijk in wat ik wilde. Als mijn ouders meer UP hadden toegepast, had ik dat evengoed vervelend gevonden, (en mijn ouders waren voor de jaren 80 echt al behoorlijk UP ). UP-ers trekken vaak de conclusie dat omdat zij iets vervelend vonden, iets niet OK is. Dat is natuurlijk niet zomaar te concluderen. Jouw moeder had blijkbaar een bepaalde spanning bij zich in die situaties, er speelde blijkbaar iets waardoor het spannend was of jij nog wel OK was. Mogelijk dat dat enkel in jouw karakter zit, mogelijk dat dat onvermogen of onverwerkte frustraties van je moeder waren, maar het betekent daarmee iig niet dat een time-out op de trap schadelijk is voor een kind. Het KAN schadelijk zijn, maar dat hoeft het niet te zijn. Ik zelf leerde ervan. Het gaf de rust om even na te denken en dat deed ik ook. Afhankelijk van wat ik had gedaan of hoe de situatie was, werd er daarna langer of korter even over de situatie gesproken en dan was het ook klaar. Veilige situatie
Ah, ik zie je toelichting al Time out was hier dus duidelijk: je mag even gaabn nadenken over wat je hebt gedaan en hoe je dat de volgende keer gaat doen. Zeer duidelijk niet met de boodschap dat mijn ouders te boos waren om zelfs nog met ons te praten.
Dat soort verhalen ken ik dan dus vanuit de hulpverlening. Deze kinderen kwamen dan als jongere bij mij, totaal niet weerbaar voor de grote boze wereld, (niet dat de wereld in mijn beleving groot en boos is, maar dat was hij dus in hun beleving wel... ). Maar ben dus wel benieuwd naar verhalen waarbij het echt goed is gegaan, waar het ook echt om dwarse pubers ging. Want ik ken vanuit m'n werk alleen maar situaties waarin het mis is gegaan. (Waarmee ik niet bedoel dat het alleen maar mis kan gaan, maarja: als hulpverlener krijg je die gevallen aan tafel waarbij het mis gaat, dus dat is de kant die ik ervan ken uit de praktijk ).
Maar hier moet toch meer achter hebben gezeten? Het lijkt me enorm onzeker en onveilig inderdaad om op te groeien met de angst dat ik niet genoeg ben, alleen maar omdat mama even boos op me is en daardoor niet wil praten. Misschien geloof jij om die reden dat kinderen alleen liefde ervaren als je ze positief benadert? Ik herken eerlijk gezegd helemaal niks van je beschrijving, en heb zelf heel wat tijd op een trap doorgebracht. Ik heb geen moment getwijfeld of mijn ouders wel genoeg van me houden daardoor, of dat ik te min ben. Want deze liefde stond totaal los van de acties om mij op te voeden. Nogmaals: vanaf een bepaalde leeftijd uiteraard
Er komen toch wel steeds meer tegengeluiden dat het in boosheid afzonderen van een (jong) kind, niet effectief is en mogelijk schadelijk. Ik ben hier zelf dan ook echt tegen. Ik vind namelijk dat elk kind meer verdient dan dat. Ik denk wel dat er kinderen zijn die eerst in rust willen zijn om na te denken over de situatie. Dat moet natuurlijk kunnen maar dat zou ik zelf niet doen onder dwang. Ze in de gelegenheid stellen om zich af te zonderen, ja. Ze in frustratie op de gang dwingen, nee. Ik zeg niet dat jij op de gang gedwongen bent hoor, maar de manier van sommige ouders een schreeuwend kind die niet begrepen wordt, op een gang te zetten staat me erg tegen. Verder baseer ik mijn opvoeding niet alleen op eigen ervaring. Natuurlijk heb je je bagage, maar mijn partner speelt een net zo grote rol en is heel anders opgevoed. Die denkt hetzelfde. Ik lees heel veel over opvoedstijlen en achtergronden en onderzoek. Daar baseer ik mijn eigen keuzes op.
Ik heb zelf ook dat kleine kinderen weinig frustratie oproepen bij me. Een van de redenen ws dat ik alle huilbaby-taferelen vrij goed doorstaan heb Die frustraties komen hier wel als de kinderen ouder worden. Vanaf een jaar of 3 was dat bij de oudste, Caitlyn is wat vlotter en heeft behoorlijk wat eigen mening, dus die kan ik nu met 2,5 inmiddels echt af en toe wel even achter het behang plakken Ik bedoel het dus echt niet verrot, maar ik ben dus oprecht wel benieuwd hoe jij daar over een jaar of 2, een jaar of 5, enz in staat.
Waar ik naar streef is dat ik dan tegen mijn kind kan zeggen dat we allebei gaan nadenken over een oplossing apart van elkaar en dat we samenkomen om dat te bespreken en tot een oplossing te komen waar we beide achter staan. Dan hoef ik niet boos te zijn, denkt mijn kind na over een oplossing en komt tot rust en leert ze er wat van. Ik vind het wel mijn plicht om duidelijk uiteen te zetten wat ik niet acceptabel vind en hoe mijn kind ervoor gaat zorgen dat het niet meer gebeurt. Natuurlijk op latere leeftijd en niet als peuter.
Ik ken de huilbaby, zorgtaferelen ook en dat was een enorme spiegel. Ik heb een rustig karakter, dat wel maar kan ook fel zijn. Ik heb misschien de 'mazzel' dat ik de mogelijkheden heb om te zorgen voor veel rust hier in huis. Ik hoef er niet vroeg uit, ik heb oppasmogelijkheden, ik hoef niet te werken nu, ik heb huishoudelijke hulp en ben in goede conditie. Ik heb een man die me heel veel ondersteunt en heel veel tijd met zijn kinderen is en veel zorg deelt. Daarbij plan ik heel bewust tijd voor mezelf in en dat lukt door bovenstaande redenen. Ik snap dat het leven verandert als er een schoolgaand kind is, maar ik voorzie geen grote problemen. Het zal misschien anders zijn als je meer ballen in de lucht moet houden. Daarbij studeer ik in langzaam tempo (ben gestart net de pabo voordat ik zwanger werd van mijn dochter, onverwachts) en ben me wel heel bewust van het wel en wee binnen de school en wat erbij komt kijken. Ik sta dus zelf ook voor de klas. Het zal anders zijn maar ik vertouw op mijn kinderen en ik zie hoe andere moeders het ook lukt.
Ja, zo doe ik het dus ook. Ik geef sinds een paar maanden aan dat ik boos ben omdat ik bijvoorbeeld 4X heb uitgelegd dat X iets nu niet kon doen. Hierover hebben we dan duidelijk afspraken gemaakt waar hij mee eens was. En dat ik dan achter kom dat ie het stiekem toch heeft gedaan. Ik leg heel duidelijk uit om welk aspect ik boos ben, en dat ik erover wil nadenken en daarna met hem over wil praten. Dus geen afwijzing of afzondering, maar uiten van mijn gevoel en frustratie. Dit deed ik overigens niet met peuters, maar vanaf een jaar of 5. Toen we zagen dat kinderen heel goed in staat waren om afspraken te maken. Als ik kinderen iets beloof en ik kom het niet na worden ze ook boos en gefrustreerd. Ze leren van mij hoe met die emotie om te gaan, en hoe we zonder wrok of onveilige gevoelens gewoon kunnen uitspreken wat iets met ons doet. En hoe we het vervolgens oplossen. Ik wil ze niet leren dat je niet gefrustreerd mag raken als iemand een belofte breekt, want dat voel je toch wel. Het gevolg is: opkroppen of uiten En daarna: hoe uiten en hoe oplossen
Onvoorwaardlijk ouderschap is Nederlands voor Unconditional Parenting (UP) en is daarmee een opvoedmethode. Ik lig weer enorm achter (tijdzone he ) dus even wat losse gedachten die opkwamen tijdens het bijlezen. Het zou mij niet lukken om welke methode dan ook strikt toe te passen. Ik heb veel gelezen, onder andere over natuurlijk ouderschap (attachment parenting ofwel AP) en montessori (vooral een onderwijsmethode maar ook toepasbaar in de huiselijke kring). Ik moet steeds weer de conclusie trekken dat ik, hoewel ik compleet achter elementen van opvoedmethodes sta, met name de voornoemde twee, er ook altijd elementen zijn waar ik een minder goed gevoel bij heb. Strikte toepassing leidt in mijn ogen tot een rigide werkwijze met te weinig oog voor de unieke behoeften en karaktereigenschappen van het kind. Mijn opvoedmethode is tot nu toe een weldoordacht allegaartje met spontaan/per ongeluk ontstane elementen erin. Over complimenten: Ik hecht waarde aan het prijzen, complimenteren en belonen van gedrag waar ik blij mee ben, maar ik ben me ervan bewust dat er verschillende manieren zijn om dat te doen en dat die niet allemaal gelijk zijn geschapen. De studie waar dit Engelstalige artikel naar verwijst, heeft mijn benardering beïnvloed: Praise and intelligence. Een interessante en enigszins ontnuchterende conclusie, en wij hebben besloten het mee te nemen in onze opvoeding. In het begin merkte ik dat ik mijn eerste impuls nog iets had van "Wat slim van je!" "Wat ben je lenig!" etc., omdat ik dat gewend was van mijn eigen jeugd. Maar nu is de "nieuwe" manier al deels tweede natuur geworden en bevalt eigenlijk zelfs veel beter. Ik vind het een misvatting dat we niet afhankelijk zouden moeten zijn van wat anderen van ons vinden. Door ons aan elkaar te spiegelen en onder meer daardoor conclusies te trekken, voorkomen we dat de maatschappij scheef trekt. De mens is nou eenmaal geen solitaire soort. Wel vind ik het innerlijk "kompas" net zo belangrijk. Ik ken mensen die hun hele gevoel voor eigenwaarde ophangen aan wat anderen van hun handelen vinden en dat vind ik erg ongezond. Hmm, dat is iets om over na te denken. Mijn man wordt alleen boos, als hij de indruk heeft dat iemand hem bewust heeft geprobeerd schade toe te brengen (emotioneel of lichamelijk). Hij reageert ook wel eens negatief als het regent, maar dat noemt hij frustratie en voor hem valt dat in een totaal andere categorie dan boosheid. Dat was voor mij echt wennen en hij kreeg ook in het begin wel eens sarcastische opmerkingen van mij "o, maar jij bent niet boos he, jij bent gefrustreerd...!" Het gekke is dat ik de laatste tijd ook meer onderscheid ben gaan maken tussen boosheid en frustratie.Wie weet is het gewoon een andere manier van emoties benoemen... Ik vind trouwens deze discussie heel interessant en waardevol en lees iedere bijdrage met aandacht
Ik vind het ook een interessante discussie, maar ook wel lastig om aan deel te nemen. Het voelt voor mij soms ook als een kruisverhoor en daar heb ik geen zin in. Het leuke aan ervaringen delen en van elkaar leren (wat ik in mijn omgeving wel veel kan doen), mis ik daardoor hier op het forum. Toch ook van mij wat losse gedachten, overal op reageren wordt mij te veel. Ik ken boosheid tegenover mijn kind ook niet, dat ervaar ik echt niet. Ik ben wel eens moe, waardoor ik minder geduld heb maar ik ben nooit boos. Dat ken ik in mijn relatie trouwens ook niet, mijn man en ik zijn ook nooit boos op elkaar, wel eens verdrietig of teleurgesteld. Complimenten probeer ik ook zonder waarde oordeel te geven. Ik vier inderdaad zijn blijheid mee, zoals eerder beschreven is in voorbeelden en ik benoem wat er gelukt is of wat hij bereikt heeft. Ik straf niet en zonder hem niet af. Er zitten wel consequenties aan bepaald gedrag. Ik herken niet dat deze aanpak niet voor alle kinderen zou werken. Uiteraard is ieder kind verschillend, maar liefdevolle en respectvolle communicatie raakt ieder kind. Ik hoef in mijn werk nooit een kind op een strafstoel of in de hoek te zetten. Dit was het even kort en bondig Er is al zoveel gezegd. Ik probeer niemand te overtuigen ergens van en ik ben geen perfecte moeder.
Zo, ik heb weer min of meer bijgelezen.... Haha! Sinds dit topic (en sinds mijn zoontje wat lastig gedrag vertoont) ben ik weer wat kritischer aan het kijken naar hoe wij het doen of misschien beter kunnen doen. Ik merk echt dat praten, uitleggen en rustig blijven goed werken. Maar ik merk ook dat ik wel degelijk soms echt boos ben. Ik kan me ook haast niet voorstellen dat iemand met kleine kinderen dit niet zou ervaren. Maar carino, je komt in je berichten gewoon verschrikkelijk geduldig en zeker van je zaak over. Niet elk mens is hetzelfde dus tja, wie weet kan het wel... Haha! En met zulk geduld zou een vorm als deze ws ook goed bij je passen. Maar carino, heb je nooit getwijfeld over deze vorm? En anderen: de keuzes die je in de opvoeding maakt, heb je daar wel eens over getwijfeld? En ja je manier van opvoeden moet niet alleen bij je kind passen, maar ook zeker bij jou als ouder. Want je kunt het pas goed overbrengen als je er zelf achter staat en je je er goed bij voelt. Maar worden uiteindelijk alle vormen of manieren niet gekozen door je eigen ervaringen? Ik merk dat het up gewoon echt niet zou kunnen. Het past niet geheel bij mij. Deels wel, maar ook van andere methodes zullen wij wel dingen uitpikken die bij ons passen. Volledig via 1 methode is niet wat voor ons ben ik wel achter. Dus we praten en leggen dingen uit. Maar zeker begrenst. Consequenties zijn hier dingen wegnemen, op een vaste plek op de grond zitten in de woonkamer of soms een time out op de gang of liever nog de slaapkamer. Daarna volgt eigenlijk altijd weer praten. En ook benoemen we vaak genoeg dat wij ze altijd lief vinden en altijd van ze houden, maar dat sommige dingen niet mogen. Oja en we geven zeker complimentjes. Omdat ik geleerd heb dat dat heel belangrijk is en omdat wij daar ook achter staan. Uiteraard is het wel gemeend en niet overdreven. Regels omdat wij bepaalde normen en waarden naleven en omdat het dus volgens ons zo hoort, hebben wij ook echt wel. De uitleg van die dingen zijn wat lastiger. Wij houden het dan vaak bij dat iets niet netjes is oid. Wij kregen vroeger wel eens een tik voor de billen en we werden ook naar onze kamer gestuurd. Als puber lagen mijn moeder en ik altijd met elkaar in de clinch. Maar altijd heb ik geweten dat ze van ons houdt en dat ze het uit liefde voor ons deed. Ook al was ze soms vreselijk boos (machteloos), ik heb daar nooit aan getwijfeld. Wel aan mijn liefde voor haar.... Maar dat is ook goed gekomen. Ik vind opvoeden iig een hele kunst. Want als ik me minder goed voel, overprikkeld ben of erg moe, dan lukt het opvoeden en geduld bewaren echt niet altijd even goed. In mijn opvang leg ik kinderen ook dingen uit, maar zijn er ook duidelijke grenzen. Helemaal omdat je met zoveel verschillende mensen en opvoedvormen zit. En dus kinderen die enkele keren bij de opvang niet zon totaal andere vorm kunnen hanteren. Daarbij heb ik daar ook geen tijd voor steeds...!
Voor degenen die geen boosheid ervaren: hoe zou je het dan noemen als je moe bent of minder geduld hebt en dus anders reageert dan wat je misschien voor ogen had? En hoe zie je het voor je hoe mensen zijn en reageren als ze wel boosheid naar hun kind voelen? Want uiteindelijk kunnen we alles een naam geven, maar welke waarde je geeft aan een bepaald woord of emotie kan toch heek verschillend zijn..!
Ik leer graag en probeer ook andere inzichten te krijgen. Als ik van jullie (carino en tara) hoor dat jullie nooit boos zijn op jullie kinderen dan vraag ik me af of dit een stuk karakter is bij jullie of dat ik dan verkeerd bezig ben. Dit is het eerste probleem wat ik nu bewust wil voorleggen omdat ik merk dat mijn boosheid niets positiefs toebrengt aan mijn kinderen, maar ik kan er nu niets aan doen dat ik die gevoelens zo heb afentoe, dus ik ben benieuwd hoe ik het voor mezelf makkelijker kan maken. Hier komtie: De meiden zijn vorige week flink ziek geweest, dan ga je toch altijd net iets intensiever om met elkaar, lekker veel knuffelen en pleasen want ze zijn toch wel zielig. Sinds gisteren ging het stukken beter en zijn ze naar de peuterspeelzaal geweest daarna zijn ze opgehaald door mijn schoonouders en zijn ze daar de hele dag gebleven vanwege ons werk. Vanochtend heb ik lekker met ze ontbeten en had ik een rustig dagje op de planning staan vanwege de drukte gisteren. Dus lekker de tuindeuren open en spelen maar. Gelijk begon het gesodemieter en kregen ze ruzie over het tafeltje, begonnen er allebei aan te trekken en dat werd natuurlijk huilen, ik probeerde te bemiddelen, dat werkte niet, ik heb ze geprobeerd af te leiden werkte ook niet en ze bleven maar ruziën, vervolgens heb ik het tafeltje weggezet, dat is dan ook het einde van mijn geduld. Daarna bleven ze jengelen, niets was goed en overal werd om "gevochten", als ze samen niet aan het ruziën waren dan was het wel huilen om aandacht. Deze aandacht heb ik ze gegeven maar soms is dat erg lastig als je 2 vervelende kinderen om je heen hebt hangen. Ik heb ze lekker geknuffeld, heb met ze gespeeld maar tevens hecht ik er ook veel waarde aan als ze zelf kunnen spelen, vandaag kwam daar niets van terecht, ook prima voor een dagje. Maar als dit dan de hele dag zo door gaat, en je kunt niet even op adem komen, normaal slapen ze tussen de middag nog maar ook dit was vandaag van korte duur, verder had ik vandaag 6! poepbroeken op verschrikkelijke momenten (2 tijdens het koken), en mijn man was laat thuis van zijn werk, dan is mijn adem en geduld soms echt even op en merk ik dat ik op mijn tenen loop. Vanavond hebben mijn ouders ze even opgehaald zodat ik even tot rust kan komen, bij dit soort momenten probeer ik dat in te plannen. Hoe maak ik dit voor mijzelf makkelijker? Herkennen jullie dit dan helemaal niet?
Dat noem ik dan dus vermoeid en minder geduldig Dan kan ik wel eens zuchten of minder tijd nemen voor uitleg. Boos worden is in mijn ogen je stem verheffen en met non-verbale communicatie laten blijken dat je echt kwaad bent.
Jawel hoor, dat ken ik heel goed. Ik heb mijn moeder vandaag ook in huis gehad omdat ik erg moe was. Een oma komt dan heel goed van pas Ik denk zeker dat het gedeelte over boosheid met je karakter te maken heeft, mijn moeder kent bijvoorbeeld ook geen echte boosheid, mijn zus en vader wel. Maar in jouw voorbeeld lees ik niet dat je uit boosheid gehandekd hebt. Je hebt je eigen vermoeidheid herkend en hulp ingeschakeld, dat is toch een hele goede oplossing? Soms heb je er gewoon van die dagen bij zitten dat je het even helemaal hebt gehad. Ik wil dat zelf alleen niet afreageren op mijn kind omdat ik weet dat zijn gedrag ook altijd ergens vandaan komt. In jouw voorbeeld is het ook duodelijk dat jillie allemaal weer de balans moetrn vinden na de periode van ziek zijn, ook heel herkenbaar trouwens. Voor mij scheelt het een hoop als ik nadenk over de reden vsn zijn (negatieve) gedrag. Bij mijn zoontje komt dat vaak voort uit overprikkeling. Ik vind het dan mijn taak om hem te helpen en hem niet extra te belasten met mijn onmacht op dat moment. Dus dan zoek ik naar een oplossing zoals jij dat ook hebt gedaan.
Oké. Maar boos en kwaad zijn vind ik wel verschillen in intensiteit. Boos zijn is voor mij wel op duidelijke toon spreken en natuurlijk doet de non verbale communicatie dan ook mee.