Niekepiek, ik ken dat ook zeker. Ik denk ook niet dat als je dan eens wat meer kortaf reageert dat je een slechte moeder bent, maar gewoon een mens.
Ik merk dat als ik ongeduldig word (en daar ben ik me altijd erg bewust van), dat ik juist rustiger en zachter ga praten. Daardoor dring ik beter door bij mijn zoontje en weet hij dat mama het nu echt serieus meent. Daar hoef ik mijn stem dan niet voor te verheffen.
Nee ik vind totaal niet dat je verkeerd bezig bent. Mijn zoontje heeft op het moment heel veel moeite met delen. Ik heb eens geobserveerd tijdens spel met oppaskindjes wat er gebeurd..en zoals ik het zie is hij een beetje bang de regie kwijt te raken als hij anderen mee laat spelen...hij heeft nl een heel eigen idee van hoe het moet gaan en andere kinderen kunnen dat verstoren. Ik probeer het spel zo te begeleiden dat hij de regie niet helemaal uit handen hoeft te geven maar dat er wel ruimte voor de andere kindjes is. Soms lukt dat en soms niet...maar dat stukje frustratie erom raakt hij niet helemaal kwijt. Dat resulteert erin dat wanneer zuslief thuis komt en heel goed bedoeld mee wil doen zij ineens een mep met een pan krijgt. Dat is iets wat er dan uit komt. Dat is niet te begeleiden voor mij omdat het uit het niets komt. Ik weet dus wat erachter zit en doe daar wat aan. Toch haalt hij wel eens uit...ik laat hem excuses maken en vraag dochter ietwat te overdrijven zodat hij ziet wat het gevolg voor een ander kindje is. Maar doet hij het dan nog eens...dan mag hij toch even komen zitten en laat ik verbaal en non verbaal zien dat ik boos ben. En dat lijkt mij volkomen normaal. Hier geen boos gevoel van krijgen of boos om worden dat vind ik eigenlijk ook niet fair tov van mijn dochter...iemand die slaat verdient een consequentie...en het komt echt niet in mij op om met hem iets anders te gaan spelen of hem te knuffelen....dat zou exgt het totaal verkeerde signaal geven.
Ik vind het een super interessant topic. Ik heb nog niet alles gelezen en kan dus ook nog niet overal op reageren (en dat zal sowieso niet kunnen ), maar wat me opvalt is dat er bij veel dingen erg veel verschil in benoemen/definities zit. Dus bv. wat de één belonen noemt, noemt de ander 'gedrag benoemen'. En dit ook voor straffen/consequenties/... en veel andere dingen. Mbt boos worden: ik had het van te voren niet gedacht, maar ik word inmiddels echt wel eens boos op mijn kinderen. Als ik moe ben, pijn heb, slecht in m'n vel zit, ze al de hele dag bezig zijn met slecht luisteren, rare dingen doen, enz. (en kom dan alsjeblieft niet aan met 'dan moet je eerder ingrijpen' oid, want dat doe ik echt wel, of met 'dan doe je het verkeerd', dan kom je maar eens een maandje of langer langs om voor te doen hoe het dan wel zou moeten), enz., dan gebeurt het wel eens dat ik uit mijn slof schiet. Soms heb ik daar achteraf spijt van (dat zal ik dan ook tegen ze zeggen), maar soms ook niet. Ik ben ook een mens, met gevoel en met grenzen en dat mogen ze best ervaren. Meestal door gewoon door dit duidelijk te zeggen, maar als ze keer op keer over mijn grenzen blijven gaan, dan ook wel eens doordat ik gewoon boos word. Net als dat zij zelf ook boos mogen worden als bv. iemand hen slaat (en nee, dan mogen ze niet terug slaan (en daar zijn ook mensen die daar een andere mening over hebben), maar ze mogen zeker dan hun stem wel verheffen ed van mij. Mbt time-out: Die gebruik ik zeer zeer. We hebben geen 'stoutstoeltje' of wat dan ook. Maar ze gaan wel eens naar de gang of naar hun kamer om af te koelen. En dan dus ook bewust alleen, want de aanwezigheid van iemand anders zorgt alleen maar voor meer 'gekkigheid' en dat is nou net het tegenovergestelde van wat je wilt bereiken.
Dit denk ik ook eigenlijk wel. Tara: dan nog steeds zie ik ook een verschil in op duidelijke toon praten of stemverheffen (wat ik ook wel eens heb gedaan hoor....). Misschien doen we wel hetzelfde, maar is dit ook weer een verschil in bewoording.
Dit. Ik heg het ook wel eens gehad, en ben ook wel eens moe. Ik zeg gerust dat ik moe ben en vraag ook wel soms een moment rust, dan moet mijn dochter even zelf spelen. Ze heeft een leeftijd dat je dat kunt uitleggen. Belangrijk vind ik die moeheid/boosheid niet te uiten op mijn kinderen omdat het simpelweg niet hun schuld of probleem is. Dan zet ik even door en vraag ook hulp. Ik bel mijn moeder ook wel eens om even hier te zijn en dan ga ik bijvoorbeeld heel rustig boodschappen doen. Een beetje als een rekensom: Drukke dag voor de kinderen = opstandig gedrag = irritatie moeder = .... En dan kun je kiezen om je kind nog meer te belasten of te 'straffen' voor jouw overprikkeling en die van henzelf. Óf Zoals jij aangeeft, je vraagt hulp, maakt het jezelf makkelijker door mee te buigen en pakt je rust even om op te laden. Zo doe ik het ook. Wat ik bedoel is dat ik dan geen boosheid voel jegens hen, ik baal wel dat het druk is en ik moe ben. Dat zeg ik wel hardop maar zoek ik een oplossing voor die de kinderen niet beïnvloedt.
Mijn kinderen kunnen er inderdaad niets aan doen dat ik soms moe ben of pijn heb, maar feit is wel dat het er is. En dan kun je zeggen 'dan moet je maar doorzetten' of 'schakel hulp in', maar 24/7 doorzetten of hulp inschakelen als die er niet is, is soms erg lastig. Je kunt ook zeggen dat ik nooit kinderen had moeten krijgen (omdat ik chronisch ziek en chronisch vermoeid ben), maar in mijn ogen doe ik het echt zo slecht niet. Natuurlijk vraag ik eerst aan mijn dochter(s) of ze een beetje rekening met me willen houden ed, maar het zijn kinderen, dus soms lukt ze dat niet. Dan zoeken we samen naar een andere mogelijkheid, maar als ze dan echt gekke dingen gaan doen (en geloof me, dat doet ieder kind soms), dan is het op een gegeven moment wel even klaar. Later praten we daar dan samen over en meestal begrijpen ze het dan wel.
Ik merk bij mijn oudste dochter trouwens dat over dingen praten en bij anderen zijn ed, ook voor overprikkeling/overbelasting kan zorgen. Moet dus ook maar net bij je kind passen. Voor haar is soms even alleen zijn veel prettiger en veel minder belastend.
Mijn dochter wil ook eerst alleen zijn voordat we ergens mee verder gaan. Die mag ik echt niet zomaar aanraken als ze boos is. Eerst zelf kalmeren en dan gaat ze meestal vanuit zichzelf in de keuken staan. Daarna komt ze bij me en is er ruimte om het ergens over te hebben.
Fijn als je kind die stap zelf kan zetten. (y) Hier kan ze dat (nog) niet en heeft daar echt hulp van ons bij nodig. Ze is daar namelijk heel tegenstrijdig is: ze wil bij je zijn, maar tegelijkertijd ook even niet. Het er over hebben wil ze al helemaal niet (om mij nog niet 100% duidelijke reden). Dus blijft het per moment zoeken naar wat werkt.
Dit slaat wel erg door qua time out gebruik. Maar ik vind het ook altijd wel lastig, want ze weten vaak goed te knippen en plakken met dit soort programma's. Mar ik zie twee mensen die de kinderen graag grenzen en duidelijkheid willen geven. Ze slaan hierin door en weten niet goed af te stemmen. Daardoor verdwijnen de complimenten en voelbare liefde. Mijn bescheiden gevoel hierbij.... Hihi
Jeetje wat gaat het snel hier! Ik moet minder gaan werken om dit bij te kunnen houden. Even wat bij me opkomt: Ik ervaar ook (nog) geen boosheid, ik lees hier dat dit nog kan komen . Ik denk weleens iets als "Ga toch slapen ventje" ofzo, maar ik voel me niet boos vanbinnen, zoals ik me voel als me onrecht wordt aangedaan, of als ik een nieuwsitem zie over iets verschrikkelijks. Ik baal, ik zucht, maar ik ben niet boos op hem. Weet niet meer wie het schreef maar ik ga ook rustiger en duidelijker tegen hem praten wanneer ik wil dat hij luistert. Dus niet geïrriteerd/stemverheffing of kortaf. Misa vroeg hoe we boosheid zien, ik weet er het Nederlandse woord even niet voor, maar op z'n Engels: snappen. Zo'n korte bitse reactie. Niekepiek: Ik kan me voorstellen dat het geen leuke dag is geweest en vind het slim dat je hulp hebt gevraagd. Ik weet niet of dit op jou van toepassing is, maar ik zie bij mijn zus dat zij dit gedrag niet goed aankan wanneer ze teleurgesteld is. Ze had dan zin in een gezellige dag, kindjes zijn weer beter, lekker in de tuin spelen en dan gaat het anders dan verwacht. Zij heeft dan moeite met haar verwachtingen bijstellen, en reageert hierdoor anders op de kinderen dan ze normaal zou doen. Nogmaals, misschien geldt dit helemaal niet voor jou, maar dit kwam even bij me op.
Ik herken het wel. Mijn dochter kan in boosheid schreeuwen dat ik weg moet gaan maar zich terwijl ze schreeuwt aan me vastklampen. Als ik haar bijvoorbeeld til, doet ze alsof ze zich los vecht, maar ze houdt me zelf vast. Ik blijf dan zelf meestal heel rustig en zeg even niks. Vaak komt ze dan eerder naar me toe. Dan knuffel ik en ligt het aan het onderwerp of we iets bespreken of niet. Soms voel ik de weerstand en verwerk ik het later in spel met haar pop. Dan komt er ineens van alles uit haar, via pop. Werkt magisch hier maar ze heeft een mega intense band met poppen.
En zo is en blijft het zoeken naar een manier die werkt. En sommige kinderen zijn er complex in. De jongste vind ik bv. veel makkelijker 'te lezen' wat dat betreft. Bij de oudste gebeurt het ook wel eens dat ik reageer vanuit frustratie, omdat wat ik ook doe, niet helpt. Niet goed, maar wel menselijk.
Catootje, jouw opmerking over verwachtingen vind ik een goede. Dat herken ik bij mezelf ook. Als ik twee dagen gewerkt heb kijk ik zo uit naar mijn dag met mijn zoontje. Ik heb dan vaak leuke plannen om samen ergens heen te gaan. Maar hij is dan twee dagen van huis geweest en wil het liefste thuis blijven. Dat vond ik eerst zo jammer en was dan teleurgesteld dat hij niks met mij wilde gaan doen. Maar ik begrijp nu dat hij de rust nodig heeft om bij te komen. Als ik daaraan voorbij zou gaan, zou dat resulteren in negatief gedrag. Maar dat voorkom ik inmiddels door goed af te stemmen. Mijn eigen teleurstelling houd ik dan voor mezelf, want daar kan hij niks mee.