Nee hoor, er ligt een hele weg tussen boos en kwaad. En zelfs tussen boos zijn en stem verheffen. Boosheid is een emotie. Stem verheffen, lichaamstaal zijn manieren waarop iemand de emotie uit. Dat kan ook echt anders. Boos zijn is wat je voelt, niet wat je doet. En deze twee worden door velen door elkaar gehaald.
Het viel me inderdaad op in veel van je reacties, die pop 😀 Prachtig dat je dochter daar zoveel mee doet, hier gaven ze geen bal om poppen. Wellicht omdat ze die niet nodig hadden om rollenspellen te spelen. Maar dingen laten ervaren via speelgoed (dan weer geen poppen) heeft hier ook altijd heel goed gewerkt. Vooral op de leeftijd dat ze 'als-dan' nog niet kunnen volgen zonder visualisatie.
Adi, onvoorwaardelijk ouderschap heeft niet alleen met onvoorwaardelijke liefde te maken, die heeft denk ik elke ouder wel voor zijn of haar kinderen. Ik bedoelde de visie onvoorwaardelijk ouderschap, dat gaat natuurlijk wel dieper dan alleen dat! Uiteraard houden de mensen in mijn omgeving zielsveel van hun kinderen en zo bedoelde ik het dus ook niet!
Ik weet wat je zei, maar mijn triggervraag is wat je bedoelt? Je bedoelt dus dat je geen mensen kent die die visie/methode/boek/stroming naleven.
Kan iemand me even bijpraten over deze aflevering van Jo Frost? Ik kan het niet ontvangen... Het onderscheid tussen boos en kwaad... iets waar ik nog nooit over heb nagedacht, maar adi, volgens mij heb je gelijk, er is een verschil. Net zoals mijn man onderscheid maakt tussen boos en gefrustreerd (en ik dat gaandeweg ook heb geleerd). Hij ervaart geregeld frustratie, maar boosheid bijna nooit.
Ik begrijp dat er een nuance ligt tussen boos en kwaad zijn. En dat je verschillende manieren hebt om het te uiten. Ik gaf alleen aan dat ik die emotie richting mijn kind niet ken, ook niet van binnen.
Jo Frost ging over een samengesteld gezin. Twee kinderen die door vader weg zijn gehaald bij hun aan drugs verslaafde moeder en bij vader en zijn nieuw vrouw gingen wonen (die inmiddels samen een baby hebben). Meisje had veel driftbuien, jongen liegt veel. Ouders hadden ontzettend veel regels en eisen. Overal werd een probleem over gemaakt en als de kinderen niet luisterden moesten ze op de strafstoel, waar ze zo'n beetje de hele dag zaten. Meisje was zelf tanden aan het poetsen, maar poetste aan de verkeerde kant, hop de strafstoel op. Aan tafel moesten de handen boven de tafel, anders de strafstoel op etc. Ontzettend nare sfeer. Vader en stiefmoeder wilden het wel heel graag, maar wisten niet hoe ze met liefde en vertrouwen konden opvoeden. Ik vond het wel fijn dat het eens een andere uitzending was. Niet gericht op die strafstoel, maar juist op aandacht en liefde geven. Heb hem niet afgekeken want het verloop van zo'n programma is altijd hetzelfde. Jo gaat weg, dan gaat het weer helemaal mis, Jo komt terug en daarna is het ineens allemaal goed.... Hoop echt dat de ouders zich meer open kunnen stellen voor deze kinderen die al beschadigd zijn.
Bedankt dames voor alle feedback. Het is heel lastig voor mij ik heb dan namelijk echt boze gevoelens, en als het me echt te veel wordt dan uit zich dat soms door stemverheffing en nonverbale communicatie. Ik weet waar mijn probleem ligt, iemand anders gaf het namelijk al aan, als dingen anders lopen. Daar heb ik grote moeite mee, van kinds afaan al. Door de jaren heen heb ik daar grotendeels mee om leren gaan, maar met kinderen is dat ontzettend lastig. Wel ben ik al ontzettend trots op mijzelf als ik zie van hoe ver ik kom. Al met al weet ik dat dat probleem bij mij ligt en niet bij de kinderen maar het is soms erg lastig om de knop weer om te zetten als alles in het 100 loopt, met die reden probeer ik ook bewust dingen te plannen, rust voor mezelf zodat ik het uiteindelijk zo min mogelijk afreageer op de meiden. Maar het blijft lastig en ik denk ook dat dit een stuk karakter is, hier lees ik veel over moeders met oneindig veel geduld, dat zit er bij mij gewoon niet in maar ik kan natuurlijk wel zoveel mogelijk gaan voorkomen dat mijn emmertje overloopt.
Ik leer dat nog steeds elke dag hoor! Ik heb wel een rustig karakter maar ik kan bijvoorbeeld weer moeilijk omgaan met drukte, harde geluiden, rommel etc. Wat mij heel erg helpt is vaak stil te staan bij hoe ik het wel wil en hoe ik dat mogelijk kan maken. Ik herinner me er vaak aan dat mijn gevoel en daden heel veel effect hebben op de kinderen. Wat zij laten zien, is een spiegel voor mij. Verder denk ik vaak heel praktisch. Ik houd niet van rommel en chaos dus ik zet niet te veel prul neer en ruim steeds tussendoor wat op. Ik zorg veel een rustmoment na drukte, voor mezelf en de kinderen. Al is dat iPad kijken, so be it. En als het me te gek wordt, zo'n situatie als jij gister beschreef, dan laat ik alles vallen, en ga iets geks doen. Even muziek aan en dansen, gek doen. Vaak ontlaadt dat genoeg om daarna weer verder te kunnen. Ik hou steeds voor ogen wat ik belangrijk vind, en dat is bij mij dat ik mijn eigen stress of moeheid niet wil uiten naar de kinderen (in stemverheffing, snauwen, straffen), maar dat ik zoek naar hoe ik die stress of irritatie kwijt kan.
Ik vond hoe ook een goede uitzending, ook al ben ik geen grote fan van haar. Een misser vond ik wel het geval over de broodtrommel. Het meisje kwam boos uit school en sloeg haar tas tegen een lantaarnpaal en was blijkbaar erg gefrustreerd. De moeder gaf aan haar (gedrag) genegeerd te hebben maar zette haar bij thuiskomst meteen op de strafstoel. Jo gaf als eerste (goed punt) aan dat een kind wel boos mag zijn maar dat slaan, schelden of slopen niet geaccepteerd wordt. Uiteindelijk bleek het broodtrommeltje stuk te zijn. Enige reactie was het strafstoeltje. Wat ik dan zo jammer vind, dat er überhaupt niet ingegaan wordt op de reden van dit gedrag. Het meisje voelt zich duidelijk niet goed en het enige wat met de situatie wordt gedaan is straffen. De vraag waaromben je boos, wat is er gebeurd, is niet ter sprake. Wat ik dan zou doen is de boosheid laten zijn en beschikbaar blijven. Ik zou bij thuiskomst aansturen op genegenheid of gelegenheid tot praten. Ik wil weten wat er speelt. Als er dan rust is kan ik het hebben over het stukmaken van de trommel, dat ik dat niet accepteer en hoe we dat kunnen oplossen. Ik verwacht dan wel een oplossing. Ik hoef in zo'n situatie niet boos te zijn, het kind heeft verdriet genoeg. Bovenstaande gaat voor mij niet op voor oudere kinderen die uit verveling spullen buiten slopen. Zeg ik er maar even bij.
Het klinkt allemaal heel mooi, maar ik vraag me toch af of het voor ieder kind mogelijk is en ook in hoeverre leeftijd van invloed is. Sommige kinderen zijn gewoon moeilijker te begrijpen. En dat bedoel ik niet negatief, maar puur als constatering. Ik merk dat ook in mijn werk, maar dus ook bij mijn eigen kinderen. En dan met name vanaf dat ze naar school ging, daarvoor was het toch anders (was ze veel meer thuis, minder 'invloeden van buitenaf', enz.). Ik ben ook heel benieuwd hoe dat met de jongste zal gaan. Al is dat een heel ander kind. Een kind is niet alleen een spiegel voor jezelf, maar ook voor school, vriendschappen, enz. En dan nog het stukje 'eigen ik', dat maakt het soms echt heel complex. Thuis en papa en mama blijven heel belangrijk, maar gaan toch echt een steeds kleinere rol spelen in het leven van een kind.
Ik kon bijna huilen om die arme kindjes. . En begrijp niet zo goed waarom de kinderen geen professionele begeleiding krijgen, na zo'n heftige periode in hun leventje. Ze moeten wel een hechtingstoornis hebben... Verder hoop ik dat die ouders nog meer hulp krijgen. Deze kindjes zijn beschadigd genoeg...
Helemaal mee eens, maar dat vind ik überhaupt het grote nadeel van haar methode. Niemand kijkt naar de oorzaak van het gedrag van het kind, als het maar ophoudt. Vooral deze kinderen hebben heel veel liefde en begeleiding nodig. Door zo'n heftig leventje weten ze helemaal niet hoe ze met emoties kunnen omgaan. En ik ben bang dat er nog heel veel diepe angst en verdriet zit. Dit wordt dan geuit met gillen, kapot gooien ed. Maar daar kan dit kind helemaal niks aan doen.
Ik ervaar het echt anders. Als kinderen eenmaal goed kunnen praten kun je ze leren om hun gedachten en emoties in woorden uit te drukken. Dat kost heel veel energie. Maar het loont. Wij kunnen inmiddels hele diepgaande gesprekken voeren, en dan soms uit stortvloed aan woorden ontdekken wat er precies in dat koppie omgaat. Ik heb me echt vaak verbijsterd om sommige gedachtengangen van mijn kinderen, om prachtige logica, om sommige angsten waar je je als ouder niks bij kunt voorstellen. We praten onwijs veel, voor s avonds in bed. Man en ik verdelen ons en gaan bij het kind in bed liggen om de dag en alle gedachten door te spreken. Ze vertellen dan over wat ze dromen, waar ze bang voor zijn, met welke vragen ze rondlopen, waar ze boos om zijn, en waar ze geen zin in hebben maar toch moesten doen. Hoe meer vragen je stelt, hoe dieper je in het hoofd van je kind kunt kijken. En dan kun je ze echt beter begrijpen als op baby en dreumesleeftijd.
Ik Herken het ook wel wat. Helemaal sinds mijn burn out. Ik heb nog regelmatig oplaadmomenten nodig om niet te overprikkeld te raken. En dat gaat meestal prijzen in het werk ook, maar thuis zonder werk niet altijd. Het gaat steeds beter en zoals je zegt heeft mijn karakter ook geen eindeloos geduld. Ik probeer wel heel erg te kijken naar waar gedrag van de kinderen vandaan komt en daarop te reageren. Maar dan nog als mijn grens bereikt wordt vind ik het lastig om niet echt boos te zijn/doen. Het is een leerproces en ik ben al ver gekomen sinds m'n dieptepunt.
@adi: Het zal voor iedereen ook verschillend zijn. Ik denk dat ieder kind, net als iedere volwassene, anders is. Wat bij de een als vanzelf gaat, kost bij de ander meer moeite en bij weer anderen nog meer moeite of misschien lukt iets zelfs nooit. Ik merk bij mij kinderen een enorm verschil in het kunnen verwoorden van hun gedachten en emoties. De jongste is net drie, maar kan dat al een hele tijd behoorlijk goed. De oudste is bijna zes, maar haar kost het echt veel moeite. Bij de oudste is juist het ontdekken wat er in haar om gaat een probleem. En veel vragen stellen en eindeloos praten, brengen bij haar juist het tegenovergestelde van wat je wilt. Ik had ook verwacht dat het makkelijk zou worden als kinderen beter leerden praten ed, maar helaas is dat dus niet bij allebei mijn ervaring. En ik denk dat ik ze als baby en dreumes ook gewoon goed aanvoelde, we hadden daar geen woorden voor nodig. En in die periode was er gewoon veel meer rust ed, wat hier dus veel scheelde. Als jij een oplossing weet voor het beter laten verwoorden ed, laat het me dan weten, want ik ben er al bijna zes jaar naar op zoek! Ik ben dus van mening dat er geen een methode De Methode is en dat je 'gewoon' goed moet kijken naar wat past bij je kind en ook bij jezelf. Wat voor de een werkt, kan voor de ander het tegenovergestelde effect hebben. Naar mijn idee is de grootste fout die je kunt maken dan ook iets klakkeloos uitvoeren, zonder naar het effect te kijken. Alleen soms is het - om allerlei redenen - dus wel heel lastig om de juiste manier te vinden.
Ik ben het volkomen met je eens hoor, elk kind is zo enorm in verschillend! Hier ook 3 totaal verschillende aanpakken mbt het bespreekbaar maken van dingen. En ik heb geen 1 van te voren bedacht of zo 😜, maar het kwam gewoon tot stand door het meebuigen met het kind zelf. Ik zal vanavond even nadenken of ik goed kan verwoorden hoe het hier gaat, want het is ook een heel groot leerproces. We leren ook elke dag bij, en stellen de aanpak ook vaak bij. Bij mijn zoon heeft het ook heel lang geduurd tot dat hij eruit kon gooien wat in zijn hoofd zat, mede door zijn spraakachterstand (inmiddels gelukkig ingehaald).
Ik ben heel benieuwd hoe het bij jullie gaat. Mbt meebuigen (tot op zekere hoogte) ben ik het met je eens, dat is ook zoveel mogelijk mijn insteek. Alleen merk ik dus dat ik dat soms heel lastig vind, omdat er weinig 'feedback' terug komt, zowel mondeling als in gedrag. En in sommige gevallen lukt het ook gewoon goed, hoor. Want ze slapen bv. allebei prima (*afkloppen* ) en ook eten is zeker bij de oudste geen probleem (de jongste eet slecht, maar of je dat op driejarige leeftijd een probleem kunt noemen...?) en dat is bij veel kinderen natuurlijk ook anders.
Waarom staat deze topic eigenlijk onder clubs? Ik zie hem liever onder ' mama en gezin' zodat meer mensen het zien en misschien mee willen praten..