Even voor jou en Tara: dan zit je dus wel in de situatie dat je die hulp ook kunt vragen. Er is dus blijkbaar altijd wel hulp achter de hand? Ik kan dat namelijk niet: mijn ouders wonen op 2,5 uur rijden en werken beiden. Mijn schoonouders wonen op een half uur rijden, schoonmoeder werkt, schoonvader niet, maar die is pedagogisch gewoon niet zo'n handige om dan erbij te vragen. Ik kan echt wel eens om hulp vragen hoor, maar veel vriendinnen werken ook, dus ik moet het op momenten dat ik leegloop toch vaak zelf rooien. En hoe hard je dan ook je best doet om daar de kids niet mee te belasten, ergens is er natuurlijk gewoon een keer een grens. Ik benoem trouwens wel naar de kinderen dat die grens er aan zit te komen: ik vraag dan van ze om rustig te doen, omdat ik moe ben en niet veel kan hebben. (En uiteraard pas ik de dag dan zoveel mogelijk aan op wat ik aankan op zo'n moment: dat allereerst). Maar blijven ze dan bij herhaling ruzie schoppen of wat ook, dan word ik wel boos. En dat kunnen ze prima hebben. Psychologisch/pedagogisch gezien wil je ook dat je kinderen ervaren dat elke emotie een plek kan krijgen binnen een veilige relatie. Die emoties geef je bij voorkeur vorm op zo'n manier dat het passend is, maar ze horen er dus allemaal te zijn. Passend bij de ontwikkelingsleeftijd van je kind uiteraard. Om namelijk ECHT en TEN DIEPSTE te leren dat de relatie veilig is en stormen kan doorstaan, moet een kind ook die stormen gevoeld hebben en daarna voelen dat het weer/nog steeds (maar net hoe je daarnaar kijkt ) OK is. Dat is spannend natuurlijk, maar zonder die spanning wordt de relatie niet werkelijk getest. Het is net als met leren lopen: dat leer je niet zonder je evenwicht te verliezen, dat leer je niet zonder spannende nieuwe dingen te gaan doen waar je eigenlijk een klein beetje bang voor bent. Daarin is de absolute kern dat emoties met elkaar in balans zijn. Als die balans er is, is de relatie veilig. Ik hoor UP-ers vaak roepen dat boosheid onveilig is voor een kind. Ja, klopt, maar slechts voor korte duur als de rest van je relatie in balans is. Daar waar een kind die boosheid op langere termijn als onveilig heeft ervaren, was de boosheid niet passend voor de situatie. Zoals bijvoorbeeld Carino beschreef over haar moeder: dat die haar het gevoel gaf dat ze zo boos was dat ze niet eens meer wilde praten. Maar dat betekent dus niet dat boosheid er niet mag zijn. Die mag er gewoon zijn, mits het in balans blijft met al het andere
Maar ook geen irritatie, of ongeduld, of frustratie, of wat dan ook? Heb je dan helemaal nooit negatieve emoties naar/over je kinderen? Je bent het nooit zat? Als dat zo is, vind ik dat echt heel mooi, maar dan is het wel handig om je te beseffen dat dat voor de meeste mensen anders is.
Klopt, herken ik. Onze oudste komt tot rust van knuffelen, ook als ze boos is. Onze jongste wordt dan alleen maar bozer en overprikkeld en alles. Die moet echt even uitrazen eerst. Lijkt daarin ook meer op mij, oudste meer op mijn man
Nog even niets verder van gelezen dan jouw vraag hier, maar bij Jo Frost moet je je realiseren denk ik, dat het een ORTHOpedagogische handeling is: scheefgegroeid gedrag wordt recht gezet. Het is mijn methode niet, maar ik denk dat hij heel geschikt is voor ouders die moeite hebben met op zichzelf reflecteren, die er niet zo goed in zijn om hun eigen handelen tegen het licht te houden. Je voorkomt met de methode van Jo Frost namelijk wel dat gedrag uit de bocht vliegt en daarmee voorkom je ook grote explosies van boosheid bij die groep ouders. Ouders die het lastig vinden om te kijken naar wat er achter gedrag zit, hebben hier een grote houvast aan, dit biedt duidelijke structuur en dan houd je een gezinssituatie stabiel.
Geen idee of ik het duidelijk kan omschrijven, maar bv. als mijn dochter bij een ander kind speelt en ik haar ophaal. We hebben dan vooraf afspraken gemaakt over wat ik van haar verwacht en waarom. Dus bv. dat als ik het vraag ze haar schoenen aandoet en mee naar huis gaat ed en dan zonder 'rare dingen' (die we ook besproken hebben). En dat ik begrijp dat het jammer is als het spelen klaar is ed, maar dat er weer een volgende keer kan komen ed. Zij begrijpt het ook allemaal, we maken samen de afspraken en toch lukt het vaak niet. Waarom niet? Wist ik het maar. Of als er kindjes hier spelen. Dan kan ze soms volledig haar eigen ding doen ipv samen spelen. Soms geen probleem, maar soms wel vervelend als het andere kind bv. ook met iets wil spelen of wel graag samen iets wil doen ofzo. Ook daarover maken we vooraf afspraken, maar op het moment zelf is ze niet aanspreekbaar en kan ze soms erg lelijk doen. De ene keer werkt praten en dingen benoemen, de andere keer even een time out of een knuffel, maar op andere momenten versterkt alles het negatieve gedrag alleen maar.
Maar wanneer concludeer je dat de mate van boosheid te groot was voor het kind? Dat is juist het lastige als je te maken hebt met kinderen die bijna niet laten zien wat er speelt. Als je dan net een belangrijk signaal mist, ervaart het kind het dus wel zo. Ik ben het met je redenering eens als je 100% zeker weet dat het kind het op een juiste manier plaatst. Helaas weet je dat niet altijd. Ik heb naar mijn mening een hele juiste opvoeidng gehad. Mijn moeder maakte weloverwogen keuzes en mijn broer en zus hebben deze ervaring zo niet. Ik heb hierover gesproken met mijn moeder en zij ervaart het zo anders. Haar beleving van die situaties staat haaks op de mijne. Dus als ouder kun je wel vinden dat het de juiste manier is, zeker als het kind het binnen houdt, maar dat is in mijn gevoel dus heel anders. Ik presteerde goed, was vrolijk, luisterde goed, echt een 'model' kind maar het was toch niet precies zo als het leek. Ik kan mijn kinderen heel goed lezen, ik steek tijd in het opdoen van kennis wat me steeds weer verder helpt maar ik kan geen gedachten lezen.
Maar weet je ooit dat jouw manier volledig juist is? Weet je dat niet pas over heel veel jaar? Jij weet ook niet niet het uiteindelijke 'resultaat' van jouw aanpak, toch Carino? Misschien zeggen ze over dertig jaar wel 'was toen maar gewoon eens boos op me geworden' of 'ik had willen ervaren en leren hoe je om kunt gaan met boosheid en hoe je het weer goed kunt maken' oid?
Even over de hulp die ik kan inschakelen. Dat is natuurlijk ook niet altijd mogelijk. Mijn moeder is de enige in buurt (20 min rijden) die me helpt. Wanneer ik merk dat het een 'gespannen' week is, kijk ik of ze een middagje langs komt. Ze past wel elke week een dag op de kinderen in haar huis, ik wil een sterke band opbouwen en de kinderen vinden die afwisseling met thuis fijn. Mijn schoonouders wonen 9/10 maanden per jaar in het buitenland dus niet veel hier, zijn ook op een leeftijd dat twee jonge kinderen te veel is. Ik wil rustig aan eens gaan kijken of ik een oppas kan vinden die zo op oproepbasis kan oppassen. Gewoon een scholier die soms even twee uurtjes met ze speelt en wat bijverdient. Lijkt mij ideaal. Verder plan ik wel echt tijd alleen, dan is mijn man gewoon thuis. Of een massage 's avonds, is ook lekker. Huishoudelijke hulp scheelt, maar ik begrijp dat dat ook best wat geld kost. Ik heb dus wel mazzel met mijn moeder en een man die me echt wegstuurt van huis om wat leuks te gaan doen.
Maar ze leren wel omgaan met boosheid, ze spelen heel veel met andere kinderen. Ze ervaren dingen op school. Daarbij ben ik in huis heel duidelijk en geef ik grenzen aan en houd me aan die grenzen. Ik wil liever dat ze leren hoe je frustratie en problemen samen kunt oplossen zonder dat er eentje boosheid uit dan dat ze leren dat je boosheid moet uiten. Ik verhef mijn stem niet, negeer niet, schreeuw niet om ze iets te leren. Ik wil namelijk niet dat ze dat leren. Een grens aanhouden vind ik geen boosheid uiten. Ik ben dan niet boos. Als er grens wordt overtreden, merken ze de consequentie van hun eigen daden, evalueren we dat, geef ik aan wat ik niet acceptabel vind en moeten ze met een oplossing komen. Dan ben ik duidelijk, leren ze ervan en ben ik niet boos. Ik zie de meerwaarde van dat andere niet. Ik wil dat mijn kind later denkt: hmm, als ik die grens overtreedt, zijn de gevolgen voor mij. Niet: als ik de grens overtreedt, wordt .... boos , dus laat ik het maar stiekum doen. Om het maar even grof te zeggen. In las ergens anders een reactie van adi die ik wel treffend vond: als een kind te veel treuzelt bij het naar school lopen, laat hem ervaren dat hij dan te laat is en dat hij dat zelf kan verantwoorden bij de leerkracht. Ik denk dat zo'n benadering een kind meer leert dan steeds waarschuwen bij het lopen wat eindigt in frustratie van beide kanten en vaak ruzie wordt. Een kind leert naar mijn idee dat mama zeurt. Hij leert de gevolgen van zijn eigen daden niet. In het eerste geval, hoef je als ouder niet boos twe worden, je geeft vooraf aan wat de consequenties zijn van gekozen gedrag.
Als we nou allemaal eens een camera plaatsen en zo elkaar kunnen laten zien hoe het er werkelijk aan toe gaat..? Ik blijf gewoon benieuwd hoe dat er in de praktijk uit ziet.
"Ikverhef mijn stem niet, negeer niet, schreeuw niet om ze iets te leren. " daar heb ik het dus ook niet over. Wat iemand al schreef dat zijn uiringsvormen van boosheid. En ik schreef juist erbij dat ik die uitingsvormen dus NIET bedoelde. Boosheid kan in deze maatschappij ook een gevolg zijn van een grens overtreden?
Mits de leeftijd ernaar is en de situatie waar het om gaat veilig is, ben ik het daar ook echt mee eens!
Als ik nu bijvoorbeeld buiten speel, gebeurt er veel bij jonge kinderen tijdens het spel. Die emoties en boosheid begeleid ik natuurlijk, daar leert mijn dochter hoe je daarmee omgaat. Net als op de psz, gym, bij nichtjes en neefjes. Ik ga andermans boosheid niet uit de weg.
Het jammere ervan is dat je daarbij afhankelijk bent van anderen. De juf moet er maar net om vragen en soms worden ouders ipv kinderen er op aangesproken. Ook moet het je kind interesseren, sommige kinderen boeit het niets of zijn er juist op uit om te laat te komen. Daarnaast kan het ook voor jezelf vervelend zijn als je op tijd op je werk moet zijn.
Ik realiseer me dat het lijkt of ik het nergens mee eens ben en al die dingen niet doe, maar dat is niet waar. Ik reageer nu puur op 'de andere kant' van dingen. In mijn ogen is er geen manier die altijd, in iedere situatie en bij iedereen werkt.
Ik wil dat mijn kinderen de echte consequenties ervaren van hun gedrag. Ik denk dat als je het niet doet, je keer op keer gedoe hebt over bijvoorbeeld dat treuzelen. Het ligt wel aan de leeftijd wat je toepast natuurlijk. Als een kind herhaaldelijk treuzelt, ga ik in gesprek over de reden. Waarom loopt hij niet door? Kunnen we daar iets aan doen? Bijvoorbeeld net iets meer tijd nemen. Ik verwacht een gepaste oplossing waar we beide mee eens zijn. Als het dan niet lukt, ga ik fietsen. Dan hebben we een compromis gesloten, hij houdt zich er niet aan (waar hij eerder mee toestemde) en dan maak ik de regels want te laat komen op mijn week is niet acceptabel.