Ik ben redelijk streng en consequent vind ik. Al zie ik om me heen ook mensen die veel strenger zijn of juist de kinderen veel vrijer laten. Er zijn hier regels waar geen keuze in mogelijk is. Denk aan vooral verzorging. Verder probeer ik ze vrij te laten in zo veel mogelijk keuzes, probeer ik ze zelf dingen te laten ontdekken. Ook als dat betekend dat ze vies worden of zich (niet te gevaarlijk) pijn doen. Tv kijken of op de ipad mogen ze. Maar wel afgebakend en niet altijd wanneer ze maar willen. Zelf boven spelen mag, buiten spelen op straat (nog) niet. Ze zijn dan ook nog geen 2,5 en nog geen 4. Eten is geen verplichting, maar aan tafel zitten wel. Rennen en gillen doen we niet in huis (tenminste dat vind ik... ) Ik probeer vaak duidelijk uit te leggen waarom iets niet mag of juist wel moet. Wanneer er niet geluisterd wordt, volgen er na 2 of 3 keer benoemen conseqenties. Dat kan zijn dat ik het gene waar bijvoorbeeld mee gegooid wordt een aantal minuten af pak. Maar dat kan ook zijn dat ze op een stilteplek (in de woonkamer) of op de gang gezet worden. Afhankelijk van het verloop en het soort gedrag. Brutaal gedrag vind ik absoluut niet oke, evenals elkaar pijn doen. Normen en waarden, waaronder netjes zijn naar andere mensen vind ik belangrijk. Ik vind naast duidelijkheid, ook veiligheid, liefde en warmte enorm belangrijk en geef ze dat ook zoveel mogelijk. Er wordt getroost, boosheid en verdriet mogen er zijn. En zo valt er vast nog veel meer te vertellen..!
Ik denk dat onze stijl van opvoeden vrij traditioneel is. Kinderen hebben (in onze ogen) een redelijke vrijheid nodig om te spelen en te ontdekken. Daar 'groeien' ze van, het geeft zelfvertrouwen en maakt zelfstandig. Maar een voorwaar is wel dat er ook grenzen zijn. Want grenzen geven ook een zekere veiligheid. Bovendien bereid je een kind uiteindelijk voor om volwassen te worden. En ook dan heb je met bepaalde regels te maken. Onze zoon heeft dus dingen die hij wel mag en dingen die hij niet mag. En er zijn ook wel dingen die hij moet. Als we zeggen dat iets niet mag, hebben we daar een reden voor. Bijvoorbeeld veiligheid / gezondheid, rekening houden met (gevoelens van) anderen / fatsoen, zelfstandigheid: wat je zelf kunt, doe je (meestal) zelf. Bij onze jongste kan ik er nog niet veel over zeggen. Daar is het echte opvoeden ook nog niet echt begonnen natuurlijk. Maar bij de oudste merken wij dat hij het er 'goed op doet'. Het is een vrolijk, ondernemend jongetje dat open, vriendelijk en beleefd is naar anderen in de regel goed luistert (soms ook wel eens niet en dat hoort ook wel zo, al laten we dat natuurlijk niet aan hem merken ) Toen hij net op school zat had hij even wat moeilijke weken waarin hij echt grenzen aan het opzoeken was. Paar keer zijn figuurlijke neus gestoten tegen zo'n grens. En nu gaat het weer een stuk beter. Hij heeft de structuur weer teruggevonden. Het enige wat ik echt terugkerend lastig vind in de opvoeding, is dat onze zoon best veel dingen die leeftijdsgenootjes (en zelfs jongeren kinderenh wel durven, zelf niet durft. Aan de ene kant wil ik hem niet dwingen. Maar aan de andere kant denk ik ook wel vaak "Kòm op!" Mijn man is daar makkelijker in, hij was (en is ) ook niet zo'n held. En ik was wel eens wat onbezonnen, beetje het andere uiterste dus. En dat vind ik lastig. Want aan de ene kant wil ik hem niet dwingen, maar aan de andere kant wil ik hem wel stimuleren. Ik vind het ook zonde als hij dingen mist. Of als andere kinderen hem zouden gaan buitensluiten of niet op feestjes vragen ofzo omdat hij bepaalde dingen toch niet durft. En dat vind ik vaak lastig. Wanneer wordt stimuleren pushen?
Ja ik kan me wel bij jou aansluiten denk ik tupp. Herkenbare dingen schrijf je! En wij hebben ook zo'n zoontje. Niet pushen werkt toch het beste denk ik altijd maar (al ken ik het gevoel van: kom op zeg!)
Ik heb geen idee, maar 1 ding is al wel heel duidelijk: hij wordt stikverwend hier en soms is mama iets te beschermend wat het zelf onderzoeken een beetje in de weg staat. Maar daar probeer ik aan te werken, dat weet ik van mezelf en daar ben ik nu mee aan de gang. Kan het hem schade toebrengen? Nee. Laat maar gaan. Ja? Hoeveel schade? Dat hij soms bijvoorbeeld op zijn bil valt, laat ik gaan - zijn hoofd stoot laat ik tegenwoordig ook maar gaan -> maar bij echte serieuze stoten/verwondingen/vallen van een bepaalde hoogte, ja dan grijp ik direct in. En vaak al voordat hij doorheeft wat hij aan het doen is... Ik ben een vermoeiende mama, volgens mij
Ik weet niet echt nog waar wij thuis horen... Momenteel zit onze dochter in de peuterpuber fase, echt vreselijk en soms worden we er heel onzeker van of hoe en wat we nou het beste kunnen doen qua opvoeden. Hier zijn wel zeker regels, en grenzen die mevrouw nu vreselijk aan het opzoeken is stellen we nu nog strakker. Wij zijn niet heel beschermend, en ben ook niet het type moeder die meteen op springt als ze valt en roept: Ohnee gaat het ?! Dat heeft misschien nu wel gemaakt dat onze dochter niet gauw piept. Als er iets echt gevaarlijk word halen we haar daar natuurlijk wel weg, met als uitleg dat het gevaarlijk is enz. Ml zegt altijd dat ik te soft ben, maar ik vind dat je heus niet altijd maar je stem hoeft te verheven of bozig te worden om je doel te bereiken.. toch ? Ml daarin tegen verheft wel gauw zijn stem en is mega streng voor haar.. maar dat heeft ze op sommige momenten ook wel echt nodig. Wij hebben ook: Nee is nee, en dat kan niet ineens ja of misschien worden. maargoed wij zijn dus nog een beetje zoekende haha
Ik probeer zoveel mogelijk mijn kindjes te volgen. Te kijken wat ze nodig hebben en daarop in te spelen. Ik ben zorgzaam en vind het heerlijk om met ze te spelen, maar kan ook een heel strenge mama zijn. Mijn zoontje is nu bijna 3 en bij hem probeer ik zoveel mogelijk uit te leggen en te bespreken. Het geeft hem veel rust en zo voorkom ik een hoop frustratie en verdriet bij hem. Maar ik probeer hem ook te leren dat soms iets gewoon moet, ook als het niet leuk is. (tanden poetsen bijv). Mijn dochtertje is nog maar 14 mnd dus daar begint het opvoeden nog maar net Maar nu al is ze zo anders dan haar grote broer. Af en toe is het even zoeken wat bij haar werkt Maar als ik iets heb geleerd tot nu toe, is dat het opvoeden een groot avontuur is. Het is zo makkelijk om over anderen te oordelen of te denken, dat zou ik nooooit zo doen. Maar elk kind is zo anders, elke situatie is zo anders. Ik probeer daarom zo kritisch mogelijk naar mijzelf te blijven kijken en te blijven ontwikkelen en leren als opvoeder. Verder heb ik het ontzettend in mijn eigen opvoeding gemist om serieus genomen te worden. Mijn moeder besliste alles en wij hadden als kinderen geen enkele inspraak. Dit probeer ik wel anders aan te pakken. Ook miste ik het erg dat mijn moeder nooit met ons speelde. Daarom laat ik af en toe het huishouden lekker even liggen om heerlijk met de kinderen een duplo huis te bouwen Maar dat heeft missch niet zoveel met opvoeden te maken, maar hopelijk versterkt het wel onze band.
Ik heb veel vertrouwen in mijn zoon. Dat hij goed terecht gaat komen later, dat hij niet de steeg in gaat als hij buiten speelt (hij mocht al voor zijn 3e verjaardag zelf op het plein achter ons huis spelen), dat hij geen gekke stoute dingen gaat doen als ik even naar boven loop om de was op te vouwen, dat soort dingen. verder zijn wij heel duidelijk, dat heeft hij echt nodig. Ik waarschuw 1 keer, de tweede keer leg ik de consequenties uit als hij het nogmaals doet, de derde keer treed de consequentie in werking. Meestal moet hij dan 3 minuten op de trap zitten waarna we het samen hebben over wat er is gebeurd en dan maken we het weer goed. Dit werkt uitstekend bij thijs. Ook vinden we het fijn om af en toe even lekker gek te doen, heel hard muziek aanzetten en heel gek dansen. Grapjes maken, verstoppertje spelen in de woonkamer en dan de vreemdste plekjes verzinnen. We vinden het heel belangrijk dat hij zich geborgen voelt. Dat hij uit zichzelf komt knuffelen, dat hij voelt dat wij van hem houden. We zeggen dit ook regelmatig tegen hem tijdens het knuffelen/kusjes geven. Ik vind het belangrijk dat hij goed omgaat met andere kinderen en volwassenen. Dat hij beleefd is, dat ruzies worden opgelost, dat hij wacht met praten als ik in gesprek ben met iemand anders. de lijst is eigenlijk eindeloos...
Geen idee Elke keer denk ik,... Misschien volgen we dit of dat, maar dan worden ze dreumes, peuter, kleuter en denk ik HELP!! Het werkt niet. Dus ik kan zeggen dat we redelijk makkelijk zijn en vrij, ook omdat ik gewoon niet zo consequent ben. En ze zijn alle drie zo anders! Soms is toegeven even de beste mogelijkheid als je heeeeel moe bent. Choose your battles vind ik echt een hele wijze uitspraak. Ik probeer het positieve te benadrukken, wat niet altijd makkelijk is aangezien ze soms om 8 uur elkaar en mij al afmatten, en niet te veel te straffen. Dan komen we in een negatieve sfeer. Ik wil wel graag meegeven niet te oordelen over anderen, leef en laat leven. Verder hun kwaliteiten te stimuleren en dat ze met ons over alles kunnen praten, zonder oordeel. Maar pfff, ik vind opvoeden moeilijk kan ik wel zeggen. Oja ik zou nog wel wat meer echt willen kijken naar mijn kids en hun behoeften en wat meer lol hebben. Op dit moment ben ik vooral moe.
Ik ben: - makkelijk: (soms te makkelijk), ze mag best veel en zie vaak niet in waarom iets niet kan of zou mogen. Soms tot ergernis van mijn man. - consequent: Als iets niet mag oid dan mag het ook echt niet en blijf ik volhouden hoeveel energie het ook kost. - Knuffelkont: Dat arme kind van ons... - Prater: Ik leg werkelijk alles uit en bereid haar voor op veel dingen. Ik zie dat ze zich daar nu wel eens aan irriteert. Dus daar werk ik nu aan. - Raar en gek: Dat ben ik echt.. en mijn kind nu dus ook. Serieus.. ik herken mezelf ongelofelijk in haar. Soms heel confronterend. Wat doet ze raar he zeg ik dan. Dan krijg ik altijd opgetrokken wenkbrauwen en een antwoord, euhhhh dat doe jij ook hoor. - Fantasierijk en humorvol: Dit gebruik ik ook vaak in mijn "oplossingen" mbt, dramabuien, opstandigheid.. - Soms boos: dit haat ik. Maar goed ben ook maar een mens. Gelukkig komt dit zelden voor. Tja en verder alles op gevoel. Voel me ook wel eens een ontaarde moeder want ik ben nogal een kluns soms...
Toen mijn zoon nog geen 3 was, was ik ook supermeegaand en van het zelf laten ontdekken en ervaren. Als baby heb ik alleen geprobeerd zoveel mogelijk veiligheid en warmte te geven, altijd lief en geduldig te zijn en veel lichamelijk contact te geven, altijd aan zijn behoeften tegemoet te komen en zorgen dat hij niet hoeft te huilen. Ik heb hem in de draagzak al zo veel mogelijk van de wereld laten zien. Momenteel probeer ik hem te helpen beter en rustiger om te gaan met andere kinderen en emoties, dat vindt hij moeilijk. Hij is veel boos. Ik doe mijn best om hem zelfstandiger te maken met zelf aankleden, op het potje gaan enz voor hij naar school gaat. Ik ben een beetje van: ik zie wel wat er op een bepaalde leeftijd nodig lijkt te zijn... Creatieve oplossingen vinden, dat vind ik best lastig. Het is makkelijker om door te drammen en te roepen: "doe gewoon wat ik van je vraag." Werkpuntje...
Ik herken mijn stijl in de beschrijvingen van Misa en Tupp. Mijn ervaring is een beetje raar, omdat ik qua opvoeden er in ben 'gevallen' toen de kinderen al 11 en 7 waren. De basis was dus al heel erg door hun moeder en vader gelegd. Gelukkig zat er geen licht tussen mijn manier van doen en de moeder/vader. Dat maakte het wel een stuk makkelijker om stiefmoeder te zijn. Ik ben heel erg duidelijk in wat er mag, niet mag of moet. En ik neem ook echt de tijd om met ze te praten over zaken. En ik ben me heel bewust van mijn rol en positie. Bepaalde dingen laat ik heel bewust aan hun ouders over. Ook dat is een stuk prettiger als je toch met elkaar op 1 lijn zit. Ik ben heel benieuwd hoe het zal gaan straks met een baby/peuter/kleuter van 'mezelf'.
Wij hebben dan nog geen kinderen maar de 'methode' die jij gebruikt gaan wij hier ook toepassen, in mijn ogen is dat het fijnste. Ik vind dat kinderen best wat vrijheid mogen hebben en niet meer zo in het gareel moeten als vroeger maar ik vind wel dat er regels moeten zijn.
Wij hebben wel een vast ritme. Elke ochtend zelfde tijd de wekker, en eten mogen ze zelf bepalen. Hoeveel en wat. Zelfde tijd middageten ivm schooltijden. Zelfde regel met wat en hoeveel. Elke avond rond dezelfde tijd eten muv de dagen dat ze sporten, dan een half uurtje later. Ze scheppen zelf op en dat eten ze dan ook op, doen ze dat niet prima. Ik dwing ze niet, maar kom dan niet 's avonds aan, ik heb trek. Bed tijden per kind verschillend, maar wel elke dag hetzelfde. Behalve in het weekend, dan is de wekker uit. Verder mogen ze veel, ze weten zelf ook wel wat wenselijk is of niet. Mochten ze nu echt een grote mond hebben of jokken, dan gaan ze op de trap en mogen ze nadenken waarom. Ze zijn sociaal en beleefd en hebben vriendinnen genoeg. Hier staat de deur altijd open, voor logeerpartijtjes en speelafspraken.
haha ik vraag ml heel serieus nav dit topic wat voor opvoedstijl wij hebben; Een relaxte.. en dat werkt Ok, ik had er een heel verhaal bij nodig maar dit werkt dus ook.
Ik ben een echte aanmoddermoeder. Ik doe wat mij het beste lijkt op bepaalde momenten. Misschien niet altijd de juiste. Maar daar leer ik dan zelf ook wel weer van.
Aanmoddermoeder - Miloe van Beek Stond laatst ook een stuk over haar in de Ouders van Nu. Sommige dingen zijn heel herkenbaar.
wat voor stijl geen idee ik ben lief en zorgzaam en we knuffelen heel veel maar als iets niet mag ga ik niet 100 x waarschuwen en gesprekken voeren met mijn kleine uk. nee is hier nee: gillen/brullen het maakt mij niet uit hij krijgt zijn zin niet.