Ik vraag me af hoe jullie omgaan met de medische malle molen en met onverwachte reacties van vrienden en familie en zou het fijn vinden als je me een tip kan geven over een 'situatie'. Mijn man en ik hebben het lange tijd voor ons tweetjes gehouden dat we 'er' mee bezig waren. Alleen gedeeld met een ander stel die in hetzelfde traject zaten (kwamen we toevallig van elkaar achter). Na een jaar IUI's zijn we het een beetje gaan vertellen. Eerst mijn moeder en daarna een van mijn beste vriendinnen, die ik al jaren ken en superbelangrijk voor me is. Ik heb die vriendin verteld wat er speelde, maar dat ik op dat moment nog niet aan toe was om het er over te hebben, maar wellicht wel in een later stadium, bij IVF. Ik heb uitgebreid uitgelegd dat het niet eerder vertellen los staat van onze vriendschap. Bovendien was ze een van de eersten die ik het verteld had. Nu is ze boos op mij en gekwetst en voelt zich aan de kant gezet als vriendin. Ik begin nu zelf ook een beetje boos te worden merk ik. O.a. omdat ze laatst de opmerking maakte toen we het hadden over een zwangere vriendin 'maar jij weet toch niets van zwangerschap?'. Ik heb er niets over gezegd en het van me af laten glijden. Maar nu ik haar laatst liet weten dat de punctie niet doorging kreeg ik als reactie 'welke punctie?'. Ik denk dat ze zo doet om haar gevoelens kwijt te kunnen over het feit dat ik haar een lange tijd niet geïnformeerd heb en ik er vervolgens (aanvankelijk) niet over wilde praten. Ik had gedacht dat gezien de emotionele en fysieke achtbaan waar ik in zit (wat ik heb uitgelegd) ze daar begrip voor zou hebben en iets zou zeggen van 'wat rot voor je, en als je er aan toe bent of iets voor je kan doen, laat het me weten'. Sindsdien hebben we het er ook nauwelijks over gehad moet ik zeggen. Ik kreeg ook het idee dat ze er zelf ook niet graag over wilde praten (liet wel eens iets vallen en daar reageerde ze niet op) en vond dat eigenlijk wel ok, totdat de IVF begon. Maar wat moet ik nu? Ik word zelf ook steeds bozer zo en vind het zo rot dat ze mij totaal niet lijkt te begrijpen. Ze is echt normaal gesproken een lieverd. Nu voelt ze zich in de steek gelaten en wil door mij met rust gelaten worden om zichzelf te beschermen. Ze voelt zich niet gewaardeerd als vriendin omdat ik het er eerst liever niet met haar erover wilde hebben. 'Alles' moet bespreekbaar zijn en normaal gesproken vind ik dat ook, maar goed in dit geval even niet... En nu heb ik zoiets van 'hallo... je mag best een beetje lief zijn voor mij in deze situatie'. Ze neemt de telefoon niet op, reageert niet op mijn sms-jes. Ik vind het extra naar dat juist zij zo doet, andere vrienden die we het hebben verteld begrijpen het gelukkig wel... Pffffffff.... wat zouden jullie doen? Hebben jullie zelf ook dit soort dingen meegemaakt? Liefs!
Bedankt voor je reactie! Ja, ik hoop dat het goed komt... Ik erken haar gevoelens trouwens ook, hoor. Kan me voorstellen dat het teleurstellend is toen ze het hoorde en ik heb mijn excuses aangeboden voor het feit dat ik haar gekwetst heb. Maar had gedacht dat ze zich daar nu wel over heen zou hebben gezet...
ik vind dat ze jouw keuze niet echt respecteert... en tuurlijk kan ze zich aan de kant gezet voelen , maar het is en blijft uiteindelijk jouw keuze wat je vertelt toch!? heel vervelend zeg dat ze zo doet! miss kun je haar een brief schrijven!? waarin je je gevoel omschrijft en wat het met je doet. maar ook waarin je bvb omschrijft wat je nu van haar verwacht. je schrijft namelijk dat je al boos aan het worden bent en het lijkt me zo als je er dan met haar over gaat praten dat je dan zelf ook bozer wordt?
ja precies , erg vervelend zeg! en het is voor jouw ook al zo moeilijk omdat je het hele proces moet doormaken! met alle heftige emoties en angsten van dien... en dan verwacht je toch wel wat steun toch!? tenminste dat zou je wel van haar mogen verwachten. ik vind het lief van je dat je zo meeleeft met haar gevoelens , maar krijg het idee dat ze niet echt weet wat ze met jouw gevoelens aan moet?
Tja, denk dat het voor een deel ook echt onwetendheid is, hoor. Daarom nam ik het in het begin haar ook niet zo kwalijk. Maar nu ze mij dingen kwalijk gaat nemen op zo'n moeilijk moment terwijl ik nu wel behoefte heb aan steun merk ik dat ik er wel gespannen van raak. Ben nu ook echt labiel, net ongesteld geworden. Pff, lastig allemaal
ja dat is zekers lastig zeg! en kan me voorstellen dat je daar gespannen van raakt.... miss tijdelijk even wat afstand nemen!? want zo te lezen heb je zelf ook genoeg aan je hoofd...
Misschien heb je wel gelijk. Maar ze is zo'n goede vriendin... Merk dat het me echt dwars zit, terwijl ik inderdaad er ook nog verdriet van heb dat ik zover ben gekomen en toch weer helemaal opnieuw moet beginnen. Heb ook een week thuisgezeten met een heel gespannen buik vanwege de overstimulatie en merk dat ik fysiek ook niet helemaal lekker draai. Maar ik wil ook zo graag dat het goed komt en ik wil niet dat er een deuk in de vriendschap komt...
meid wat lastig allemaal. daar komt al jouw verdriet ook nog es bij op en dan krijg je ook niet de juiste reacties van je vriendin... lastig zeg dat zij zich daar zo moeilijk overheen kan zetten! denk goed om jezelf hoor! en echt waar , als jullie vriendschap zo goed is zoals je zelf zegt... dan komt de oplossing echt wel hoor! als jullie mekaar blijven respecteren en zij zich er uiteindelijk bij neer kan leggen.... maarre niet leuk allemaal! blijft dan zo door je hoofd spelen he..
Ja, het verziekt m'n hele doen en laten, tis toch mijn lieve vriendin en ik denk er veel aan. Kon ik het maar even uit m'n hoofd zetten... Maar ik wil ook niet dat onze vriendschap hierop vastloopt. Ik ga het boek Open zenuw aan haar geven in elk geval. Ben benieuwd hoe ze reageert.
Jammer dat je vriendin zo reageert terwijl jij haar steun nu juist zo goed kan gebruiken . En heel eerlijk gezegd snap ik haar reactie niet zo goed. Waarom voelt ze zich buitengesloten omdat jij en je vriend/man dit alles voor julliezelf wilden houden? Ik vind het zelfs een beetje egoistisch van haar dat ze alleen aan haar eigen gevoel denkt. Ik zou nu vooral even aan jezelf denken, je hebt de energie hard nodig. Stuur haar anders een kaartje met dat boek Open Zenuw erbij. En hopelijk snapt ze het dan allemaal wat beter
Botervliegje, allereerst klote dat ze zo reageert. Maar ik ben het met Emma eens dat het behoorlijk egoistisch is van haar kant. Ik begrijp dat het een goede vriendin is maar mijn ervaring is dat je je vrienden pas echt leert kennen in zware tijden en dan zijn de "goede" vrienden ineens toch wat minder goed (of familie) en blijken andere "kennissen" plots vrienden te worden. Niet dat ik je wil aanpraten dat je jullie vriendschap moet beeindigen maar meer om je er goed naar te laten kijken. (wij maken dit nu mee met familie en dat is toch lastig) Succes en sterkte ermee.
Wij hadden hetzelfde probleem alleen dan met onze schoonouders. Je moet je vriendin duidelijk maken dat het niet over haar gaat, maar dat het iets is tussen jouw vriend en jou; jullie moeten er samen over eens zijn wanneer je je vriendin informeert.
Dankjewel voor jullie reacties, fijn om zoveel begrip te krijgen!! Ik heb haar uiteindelijk toch kunnen bereiken vanavond. Ze is zo ontzettend teleurgesteld, verdrietig en gekwetst dat 'onze vriendschap blijkbaar niet diep genoeg zat om het eerder te vertellen' (wat ik natuurlijk nooit zo bedoeld heb en ook niet zo zit wat mij betreft), dat ze daar emotioneel alleen mee bezig kan zijn volgens mij. Ze heeft werkelijk geen idee wat er met mij speelt. Ik ben nu vooral verdrietig dat dit haar zo'n pijn doet. Ze kán me gewoon niet steunen nu, haar eigen emoties staan dit in de weg. Ik vind het echt heel naar. Ze was ook boos dat ik met een bepaalde feestdag die we altijd samen vieren had afgezegd omdat ik niet lekker in mijn vel zat. Ze snapt niet dat als ik het moeilijk heb ik niet juist bij haar wilde zijn, want dat doe je als 'beste vrienden'. Mijn hoofd stond gewoon echt niet naar gezelligheid, bovendien was er ook een vriendin die een dikke buik had bij waar ik destijds nog een beetje moeilijk mee om kon gaan (zij begreep het trouwens wel toen ik het haar later uitlegde, maar dat doet er ook niet toe). Ze ziet echt niet wat de medische molen met mij doet en ik heb het haar ook nog niet echt kunnen uitleggen, dus neem het haar ook niet al te kwalijk. Waar ik nu wel boos om ben is dat ze me heeft gedegradeerd naar 'algemene vrienden' ipv 'beste vrienden', want "beste vrienden doen zoiets niet". Dit doet ze om zichzelf in bescherming te nemen, ze is bang dat ze weer gekwetst wordt. Dit voelt ze echt zo, ik weet dat ze dat niet zegt om lullig te zijn. Maar ik voel me zo verdrietig nu... Daar gaat mijn vriendschap door die klote-mmm!
Wat naar trouwens om te lezen dat dit voor jullie herkenbaar is met familieleden... Pfff! En het is gewoon zo ontzettend jammer, niemand die elkaar opzettelijk kwetst of verdriet aandoet. Het is nu eenmaal een lastige situatie. Ik heb wel het 'geluk' dat verder iedereen uit mijn omgeving, vrienden en familie in elk geval tot op zekere hoogte begrijpen waar ik doorheen moet en wel begrijpen dat ik het niet eerder verteld heb. (op de domme opmerkingen in trant van 'heb je al geprobeerd het los te laten?' na dan, maar goed, dat behoeft dan wat extra uitleg). Al vond mijn moeder het ook jammer, ze had er graag in een eerder stadium voor me willen zijn, maar begreep het wel. Maar we hebben de steun wel heel hard nodig! En ja, er zat bij mij wel een overgangsgperiode in waarin ik wel wilde dat goede vrienden het wisten, maar er niet graag over praatte, maar dat staat helemaal los van gevoelens voor die personen... Eigenlijk is het ook niet zo ingewikkeld...
Lief Botervliegje, Allereerst wat naar voor je dat je vriendschap zo loopt. Helaas vinden in vriendschappen vaak een verschuiving plaats in tijden van emoties. Je hebt je vriendin hard nodig nu en ze kan zich helaas totaal niet in jou verplaatsen. Misschien dat je met haar kan afspreken dat je merkt dat ze je hierin niet kan steunen en dat je dat erg verdrietig vindt. Maar dat je hoopt dat dit niet de vriendschap in de weg zal staan en dat je graag met haar wil blijven afspreken en dingen wil ondernemen. Je kan voor jezelf besluiten om over gevoelens over je ivf enzo. met mensen te praten die je wel begrijpen. Met ons bijvoorbeeld Helaas heb ik onder andere omstandigheden (verlies man) gemerkt dat ik zelf heel anders met bepaalde dingen omging waardoor ik uiteindelijk zelf een vriendschap heb verbroken. Hier ging het om een scheiding wat ik totaal niet kon plaatsen. Terwijl het natuurlijk haar keuze was. Het deed mij teveel pijn om een gezin uit elkaar te zien gaan uit redenen die ik totaal niet begreep. Uiteindelijk heb ik haar los gelaten. Ik zag haar nog elke dag op mijn werk en gelukkig heeft ze het mij vergeven en hebben we uiteindelijk als goede collega's (en oude vriendinnen) onlangs afscheid van elkaar genomen. Soms groei je uit elkaar en dan heeft het tijd nodig om weer bij elkaar te komen of als het niet anders kan de vriendschap te stoppen. Maar bij jou heb ik het idee dat het nog wel goed komt. Maar wees niet alleen begripvol naar haar toe want jij hebt het moeilijk en jij hebt die steun nodig en niet andersom. Sterkte en een dikke knuffel, Lente
Ja, het is een moeilijk onderwerp. Ik kan me aan de ene kant wel voorstellen dat je vriendin zich gekwets voelt. Maar toch vind ik dat als ziij echt een goede vriendin is dit moet begrijpen. Als ik jouw was zal ik het van me af zetten en mij concentreren op mensen die het wel begrijpen. Want dit kost je energie die je eigenlijk ergens anders aan moet besteden. Wie weet als je het even laat rusten, komt het misschien nog goed. Ik heb een goede vriendin aan wie ik het als eerste heb verteld zelfs voor dat mijn ouders het wisten. Maar ik weet heel zeker dat als ik dat niet had gedaan, dat ze dat ook had begrepen.
Mensen reageren heel verschillend op emotionele situaties. Misschien kan ze gewoon niet zo goed met jouw emoties en verdriet omgaan en weet ze zich hier geen houding in te vinden. Ze voelt zich te kort gedaan omdat je haar niet in vertrouwen hebt genomen, maar het gaat hier om jou en niet om haar. Als emoties voor haar moeilijk zijn is het makkelijk om je daar achter te verschuilen. Dat zal ze misschien niet eens met opzet doen en misschien ziet ze niet eens dat ze jou in deze zo laat zitten. Zonder te kwetsen zou ik zeker nog een keer proberen duidelijk te maken waarom je ervoor gekozen hebt om het zo lang voor jullie 2en te houden, je hebt tenslotte ook je ouders lang niets verteld, waarom dan haar wel. Ook zou ik benoemen waarom het jou zo'n verdriet doet dat ze zo denkt. Als ze een echte vriendin is zal ze zich over haar gevoel heen zetten. Als ze dat niet kan moet je je inderdaad afvragen of dit wel zo'n goede vriendschap is als je had verwacht. Tuurlijk kan ik me voorstellen dat ze het jammer vindt dat ze jou niet eerder heeft kunnen steunen in deze rollercoaster, maar het gaat hier niet om haar en dat zal ze toch moeten inzien. Als je voor jouw gevoel alles duidelijk hebt verteld, zou ik het er even bij laten en kijken wat zij gaat doen. Sterkte hoor. Jammer dat het zo moet, je kan in deze momenten je vrienden juist goed gebruiken. Ik vind het heerlijk dat mijn vriendinnen er van weten en juist zo meeleven. Groeten Chantal ps als al gezegd kun je hier altijd een luisterend oor vinden al is het een digitaal oor. Schrale troost.
Nog even kort mijn recente ervaringen mbt delen. Deze week gehoord dus dat ik in aanmerking kom voor ivf wat gezien mijn leeftijd (bijna 43) best bijzonder is. De meeste zijn heel blij (soms zelf emotioneel) en andere reageren niet eens of heel lauw. Ach, ze zijn met hele andere dingen bezig en ik neem het ze dan ook niet kwalijk. Maar deel de verdere ontwikkelingen alleen met degene die oprecht meeleven en waar ik dus ook iets aan heb. Zo weet je meteen aan wie je wel of niet je verhaal kwijt kan. Groetjes, Lente