Hallo dames, Het is nu al een tijdje zo dat het me opvalt dat mijn zoon alleen maar papa wilt en het is beslist geen fase, want het duurt al vanaf zijn geboorte. En dat terwijl ik er al 2,5 jaar elke dag alleen mee ben. Als papa 's avonds thuiskomt telt mama voor geen meter meer, ik mag hem niet verluieren, geen eten geven, niet spelen, het is enkel papa, papa, papa. Hij negeert me ook compleet, vb. als hij iets nodig heeft en ik sta vlak voor hem dan roept hij op papa die in een andere kamer staat. Dit is niet leuk, echt niet, het doet pijn, hij geeft me echt het gevoel dat hij me niet graag ziet.
Aaaaaah, meis! Trek het je niet aan! Je bent thuisblijf-mama, begrijp ik? Dan is dat alles wat er aan de hand is. Je kindje is gewend dat jij er toch altijd wel bent. Als papa thuis is, is dat voor hem bijzonder, want die ziet hij nu eenmaal minder, dus als hij er dan is, wil je zoontje zijn papa ook het liefst overal bij hebben, denk ik zo. Ik kan me wel heel goed voorstellen dat het niet makkelijk is, hoor! Maar je zoontje is echt gek op je! Probeer eens in een weekend een dagje weg te gaan, en laat man & zoon samen thuis. Wedden dat jouw zoon dolgelukkig is je weer te zien als je thuis komt!?
nouja, ik hoop het, want het doet echt wel pijn. Ik hou zoveel van hem, en het is net of ik ben er niet als papa er is.
Oh meid maak je niet druk hoor. Dat is hier precies zo. Dat ik nog zwanger was en mijn man kwam naast me zitten kroop ze naar de kant waar hij zat. Belde hij me op dan werd ze wakker en begon te schoppen. Nu is het de hele dag papa papa papa papa papa papa. Als papa thuis komt gilt ze papaaaaaaaaaaaaaaaaa. Mij ziet ze dan ook echt niet staan.
herkenbaar! milá's eerste woordje was mama (omdat die meer thuis was om te oefenen haha) maar sinds ze papa heeft geleerd (een week later dus..) is iedereen papa. pas sinds vorige maand ben ik mama, tot ze opa leerde
Hier precies hetzelfde Maar ik maak me er niet druk om, vind het zelfs wel makkelijk Wij proberen wel om haar hierin niet te stimuleren. Als het toevallig zo uit komt dat ik haar 'savonds naar bed breng dan doe ik het ook, ook al schreeuwt ze moord en brand om papa. Meestal als ze hem niet meer ziet houdt ze op en is ze weer lief tegen mij
Ah... papa is een nieuwigheid... mama is vanzelfsprekend. Hoe zou ik het zelf vinden als je iemand waarvan je veel houdt de hele dag ziet en iemand waarvan je veel houdt maar een paar uurtjes ziet... dan stort je je toch in de paar uurtjes op die ene die je maar weinig ziet? Dat lijkt me heel logisch. Niet leuk maar wel logisch. Slim kind lijkt me
Hier is het net zo... ik zeg altijd voor de gein dat als ik dood neer zou vallen voor vigo's neus dat hij dan gewoon over mee heen zou stappen om met papa te kunnen spelen, stoeien etc. In het begin had ik er ook heel veel moeite mee, maar het went wel. Gelukkig wil vigo met bepaalde dingen gelukkig alleen nog wel mama
't Is wel een fase hoor... alleen een hele lange Die peutertijd is echt ook de tijd dat ik bij veel kids zie dat papa favoriet is. Heeft deels natuurlijk ook te maken met het feit dat ze papa meestal het minste zien en mama heel vanzelfsprekend is. Maar, je moet maar zo denken: hij voelt zich blijkbaar enorm veilig bij jou, als ie dit gedrag durft te laten zien en jou als zo vanzelfsprekend ervaart! Dan heb je het goed gedaan, want dan hoeft je kind zich dus niet af te vragen of hij jou moet pleasen om veilig te zijn... (Kids die thuis niet veilig zijn, gedragen zich namelijk heel anders).