Ik denk er over om zelf donor te worden, mijn man ook.. Maar onze dochter.. Pfoe... Ik denk nee. Puur door emoties op dat moment. Het is het meest verschrikkelijke wat je als ouder kan overkomen, ik denk niet dat je dan ook nog eens wilt dat er organen en weefsel uit je kind worden gesneden, ookal kan het een ander kind zijn/haar leven redden of beter maken. Maar nogmaals, niet omdat ik het een ander kind niet gun, maar puur door emoties. Als iedereen daar over nadenkt, zal iedereen dat ook moeten kunnen begrijpen. En JA, als mijn kind ZELF iets nodig zou hebben EN het zou beschikbaar zijn zou ik dat absoluut laten doen. Wie niet? Ik laat haar zelf kiezen of ze later donor wil worden als ze oud genoeg is. Ik had het zelf niet leuk gevonden als mijn ouders voor mij hadden gekozen denk ik.. (... Terwijl ik nog leef bedoel ik dus)
Ik ben zelf donor.. Mijn man zou het ook willen maar heeft het nooit ingevuld voor mijn kindjes zou ik het geloof ik ook doen maar we zouden het wel heel moeilijk vinden en je weet natrrulijk nooit hoe je reageerd in zo`n situatie..
nee absoluut niet ze blijven er dan ook echt vanaf dan zou het verlies te groot zijn om er dan nog eens in te laten snijden wat een rot topic ook eigenlijk pff daar wil je eigenlijk helemaal niet bij stil van
Ik heb hier meteen over nagedacht toen ik zwanger was en mijn antwoord nu is Ja ik zou willen dat ze dan donor worden. Ook omdat ik dan een ander ziek kindje zou kunnen helpen. Maar ik sluit niet uit dat door emoties en alles ik op dat moment nee zeg blijf van mijn kind af.
Ik ben donor, mijn man mag dat niet. maar mijn kinderen nee dat zou ik niet willen en kunnen. totdat ze het zelf kunnen beslissen dan gaat hun mening over mijn gevoel. Misschien egoistisch maar nee dat kan ik niet, daarnaast zal onze dochter het ook niet mogen i.v.m. mijn mans erfelijke ziekte waar ze draagster van is.
Erg egoistische gedachte! Ik zou de organen van onze dochter dus wel afstaan omdat ik ook blij zou zijn als een ander kindje haar leven zou redden, mocht dat nodig zijn!
En daarom heb ik het ook vetgedrukt neer gezet. En daarom heb ik ook er onder gezet (jammer dat je dat nou net niet ook in je quote neer zet) Wie niet?! Elke moeder zou alles doen om het leven van haar kindje te redden. Ook al betekent dat dat zij een orgaan of weefsel van een ander kindje nodig heeft. Dat betekent nog niet dat IK het emotioneel aan kan dat artsen organen uit mijn dochtertje's lichaampje snijden na haar dood, ook al kan ze andere kindjes er mee redden. Dat betekent niet dat ik de ouders van het donor-kindje daarom niet dankbaar zou zijn. In tegendeel, net zoals ik mijn donor dankbaar zou zijn, zou ik die van mijn dochter ook voor eeuwig dankbaar zijn. Maar dit is een puur emotionele kwestie. Dat jij dat niet kunt begrijpen, vind ik dus weer egoistisch. Je kunt namelijk ook even wat meer moeite doen om te begrijpen dat een andere moeder het wel een verschrikkelijke gedachte vind.
Ik zou het alleen doen als mijn zoon expliciet aangeeft dat hij dat wil (dus als hij oud genoeg is om daar een mening over te hebben). Tot die tijd zal het niet gebeuren, want mijn vriend wil het pertinent niet hebben (ik zou het zelf nog wel willen overwegen, afhankelijk van de omstandigheden).
Ik ben ook moeder en vind het ook een verschrikkelijke gedachte dat ze mijn dochter opensnijden (uberhaupt de gedachte dat er iets met haar gebeurd, vind ik ook al verschrikkelijk) Maar ik denk als de arts komt met die vraag dat ik dan wel zal zeggen, geef die organen maar aan een kindje zodat dat leven gered kan worden. Misschien komt het ook wel doordat wij een kindje kennen wat nu nog leeft dankzij een donorhart.
Dat kan heel goed meespelen inderdaad. En ik ben inderdaad van mening dat, wat iemand z'n mening nu ook mag zijn, dat dat altijd kan veranderen wanneer je in zo'n situatie bent. Al hoeft dat ook weer niet natuurlijk. Het nadeel is gewoon dat je zo ontzettend snel een beslissing moet nemen op zo'n moment. Was er maar de mogelijkheid dat je eventjes de ergste schok van dit drama kon verwerken, er even goed over nadenken en dan pas een keuze maken. Maargoed dat kan dus niet... En omdat je het zo snel moet beslissen, denk ik dat ik puur vanuit mijn emoties op dat moment zal reageren met "NEE!" Maar dat is dus niet omdat ik het een ander kindje niet gun... Maargoed ik moet er ook niet aan denken..
Dat was ook mijn eerste gedachte. Ik zag de titel van het topic en dacht gelijk Heeeelllpppp neeeee!! Maar als ik dan idd denk aan ouders met een doodziek kind wat zou kunnen blijven leven terwijl mijn kindje toch al niet meer te redden is, zou ik het denk ik ook wel doen. Ik was zelf 13 toen ik een donorcodicil invulde. Mijn ouders moesten meetekenen, maar ik vond dit zo'n mooi idee. De enige restrictie die ik heb aangegeven is dat ze niks van of uit mijn hoofd mogen halen, aangezien je toch in de kist wel een beetje mooi moet blijven.
Nee, pas als ze er zelf een mening over hebben. Ik ben wel donor sinds mijn 12e. Vind ik ook wel een mooie leeftijd om er over na te denken, ik zal ze dat in ieder geval wel vragen dat te doen.
Geen idee. Ik hoop eigenlijk van wel maar ik weet niet of ik het op dat moment kan opbrengen.. heel moeilijk.
Nu donorschap niet meer anoniem is zou ik het wel doe. Ik zou dan nl erg graag de ontvanger een keer willen zien dat het gelukt is zodat ik kan afsluiten en zou weten welke bestemming het zou hebben gekregen.
Donorschap is in principe nog steeds anoniem. Alleen als zowel ontvanger als nabestaande van de donor aangeven dan kan er sprake van contact zijn. N.a.v dit topic net even met mijn man over gehad. Unaniem: Ja, wij zouden de organen doneren, al krimpt mijn maag ineen als ik eraan denk dat het zover zou moeten komen. En ook maar gelijk even onze donorregistraties in orde gemaakt, hadden we nog steeds niet gedaan.
ik geef geen toestemming, tot ze zelf vinden dat het eventueel anders zou moeten. tot die tijd sta ik het niet toe, ze hebben het recht hun eigen keuze hierin te maken als ze die kunnen overzien.