Is mijn dreumes nou echt de enige?

Herkenbaar hoor, die van mij kunnen ook draakjes zijn maar ik geef ze niet overa hun zin in.

Dan hebben mijn kinderen toch echt pech want die jas en schoenen gaan gewoon aan en we gaan gewoon naar buiten.
En gaan ze dan huilen? lekker laten huilen!

 

Begin van de peuterpubertijd. Ik vond dat echt een moment waarop ik van mijn roze wolk af gegooid werd.

Zeggen hun dat hun kind altijd leuk is of lijkt het zo? De mijne bewaard zijn draken praktijken voor thuis. Zodra er andere mensen zijn zet hij zijn grote ogen op en smelten ze. Ook tegendraads gedrag in de supermarkt verdwijnt gelijk als er een lief oma'tje staat.

Het maakte mij ook wel een beetje onzeker. Maar je groeit er ook in. Om sommige dingen maar wat meer te accepteren en sommige dingen net wat handiger aan te pakken.

 

Herkenbaar hoor! Ik denk dat 9 van de 10 peuters dit gedrag vertoont. Is niet abnormaal, het hoort er gewoon bij.
Wat helpt is heel consequent zijn. Doe je het vandaag zo, dan moet je het morgen op dezelfde manier doen! Geef haar echter wel de ruimte om de wereld te ontdekken (zelluf doen). Je zegt het zelf al: ze zoekt grenzen op, ze vraagt als het ware dmv haar gedrag wat wel en niet mag. Aan jou de taak deze grenzen af te bakenen en duidelijkheid te bieden. Je kunt haar laten kiezen uit twee dingen, zodat zij het idee heeft dat ze inspraak heeft (wil je op de loopfiets of in de buggy). Sommige dingen moeten gewoon. Drama met jas aantrekken? Jammer dan, die jas gaat aan. Wat hier ook wel helpt is voorbereiden: als we het fruit op hebben, doen we de jas en schoenen aan en gaan we naar de winkel. En: pick your battles. Vraag je haar om op haar stoel te gaan zitten en vervolgens gaat ze uit protest achterstevoren zitten, bedank haar voor het feit dat ze is gaan zitten, en negeer de rest. Ze zit tenslotte op haar stoel.

 

Yep, peuterpubertijd... Als er al pit in zit vanaf het begin, dan merk je dat in deze fase nog dubbel zo erg . Mijn jongste is wilskrachtig, temperamentvol of hoe je het ook wilt noemen en ik vond haar peuterpubertijd echt pittig hoor! De driftbuien, het gemiep om alles, alles precies naar haar plan en anders sirene aan, gillen, krijsen, slaan, schoppen...

Ik heb wel eens gelezen dat je dan het beste een 'stenen muur' kunt zijn. Je legt je grens, blijft kalm en onwrikbaar. Juist standvastigheid biedt uiteindelijk rust, dan weten ze wat ze aan je hebben. Pick your battles is een heel belangrijke, daarnaast idd keuzes geven. Jij bepaalt bijvoorbeeld dat er iets moet gebeuren (jas aan), maar zij mag kiezen hoe: zelf doen of mama? En hier moet alles voorbereid worden. Een keukenwekkertje zetten, vooral zo eentje waarbij je met kleur de tijd kunt zien verdwijnen, kan enorm helpen ("Ik zet de wekker op 2 minuten, als het wekkertje gaat dan..."). Dan krijgen ze tijd om te schakelen. Hier bij mijn kids erg belangrijk...

En dan... gaat de fase ook weer voorbij
(ik vond het veel pittiger/heftiger dan babytijd! Vooral ook omdat mijn peutertje met 2 uur al stopten met het middagslaapje en van 6:00-20:00 uur een ondernemende, temperamentvolle peuter om je heen... kan erg vermoeiend zijn!!)

 

Heel eerlijk? Dan maar krijsen. Ze krijgen hier echt niet altijd hun zin, dat moeten ze maar gewoon leren. De jongste krijgt ook nog geen keuzes voorgelegd, ik bepaal gewoon wat kind eet, aantrekt en hoe we ergens naartoe gaan. Geen discussie en als hij het er niet mee eens is, nou dan niet, het gebeurt toch Zo ging dat ook bij de oudste 2.

Het hoort er nu eenmaal bij. Die 'leuke' kinderen zijn thuis ook wel eens niet leuk hoor. We kennen allemaal wel dat voorbeeld van het krijsende kind in de supermarkt.

 

Ik vind dit altijd zo makkelijk en denk dan gelijk dat het met pittige wel mee zal vallen of dat je "geweld" gebruikt. Als mijn kind iets niet wil aantrekken lukt het alleen in de houdgreep heel misschien, maar vaak heb ik dan een schoen aan en wordt de ander snel weer uitgetrokken.

Heel herkenbaar dus en nu hij bijna 5 is, Is het nog geen makkelijk jongetje, maar gaat het al wel veel beter.

 

Ik geef wel keuzes. Mijn jongste bijvoorbeeld heeft al vanaf heel jong in haar hoofd dat bepaalde schoenen bij een bepaalde jas horen. Ik snapte niet waarom ze nu zo'n probleem maakte voor we moesten vertrekken, maar uiteindelijk had ik het door Ook prima, en als ze zelf kiest en dan rustig is, wie ben ik om mijn zin door te drijven?

 

Nou vind ik niet, mijn kids zijn niet de makkelijkste, ook niet de moeilijkste... maar ze maken zeker niet de dienst uit en luisteren uiteindelijk wel (duurt soms even).
Mijn zoon heeft een paar keer in een winkelcentrum op de grond gelegen omdat hij niet wilde lopen, heb een halfuur gewacht tot hij uit zijn driftbui was voordat we verder konden winkelen.
Maar niet naar buiten kunnen omdat je kind geen jas of schoenen aan wilt trekken gaat er bij mij niet in, ik wacht dan even, maar naar buiten zullen we gaan.

 

Ik wacht hier die fase met angst en beven af voor mijn jongste, die nu met bijna 18 maanden al trekjes van de PP begint te vertonen.
Van die tijd bij mijn oudste heb ik geleerd dat IK de dienst uit maak, dat ik duidelijke grenzen moet stellen en daar niet vanaf moet wijken. In normale omstandigheden ben ik vooral van het compromis, maar dat werkt helemaal niet als kindjes op zoek zijn naar begrenzing.
Ik heb een hele tijd geen boodschappen met mijn oudste gedaan in die periode, simpelweg omdat het teveel strijd gaf. In het kader van "pick your battles" koos ik ervoor het een poosje niet te doen.

Maarre... nee, je kindje is niet de enige...

 

Ben ik toch nieuwsgierig hoe je dat dan doet als je geen tijd hebt om te wachten. No way dat ik eens een half uurtje ga toekijken tot mevrouwtje een keer uitgeraasd is... Dan sleep ik haar wel krijsend mee, mijn oplossing was altijd of je loopt zelf of mama pakt je aan de arm (en dat vonden ze niet leuk...).

 

Zo klinkt het al heel anders en ben ik het wel met je eens. Ik blijf ook niet binnen omdat een kind geen schoenen aan wil, maar dat kan idd soms wel even duren.

 

Het is niet de herkenning die je nu wil horen maar gelukkig doet mijn zoontje dit niet.
Wel ben ik er achter dat het echt vaak met karakter te maken heeft.
Ik doe namelijk niks speciaals. Ik heb gewoon echt veel mazzel met hem.
En ik zou er ook gek van worden als hij vaak zulke buien zou hebben.
Hier is het hooguit 3 minuten huilen als hij z'n zin niet krijgt.
Hij zegt nu vaak: neeheehee, met zo'n toontje ook. Ik schiet dan in de lach en zeg op dezelfde toon: jaaahaaahaa. Dan moet hij alweer lachen en is het klaar.
Hij wil wel echt ALLES zelf doen en dit laat ik hem dan ook zoveel mogelijk doen. We moeten om half 8 de deur uit s morgens en om kwart over 7 beginnen we al met schoenen en jas. Want ik wil geen getrek en gesjor en hij ook niet.
En als we een keer haast hebben zeg ik erbij dat ik het even snel doe.
Ik bereid hem op alles voor en merk ook dat dat rust geeft.

Sterkte, lijkt me lastig! En dat consequent zijn nog even volhouden, het gaat echt z'n vruchten afwerpen op den duur.

 

Weet je...het ligt niet aan jou en je opvoedkunsten.
Ik heb 2 kindjes. De ene...echt een ontzettend braaf meisje. Doet vrijwel alles meteen wat ik haar zeg of vraag, heeft nog geen enkele driftbui gehad (is nu 5!!), is nooit uit drift op de grond gaan liggen schreeuwen o.i.d. Bij haar denk ik weleens: 'kind laat je mening nu eens horen! laat maar eens zien als je boos bent of als je het er niet mee eens bent, dat mag best!' Maar nee...ze is heel lieflijk. Huilt/jammert wel snel. Dat dan weer wel. Maar echt boos zie ik haar nooit.

De tweede...die doet de peuterpubertijd dubbel volgens mij (bijna 2). Die kan overal driftig om worden. Ligt minimaal 1x per dag op de grond te gillen. Is het ene moment erg vrolijk liedjes aan het zingen met me en het volgende slaat en schopt hij me. Zomaar. Uit het niets. We zijn hier erg consequent mee maar het maakt niet zoveel indruk op meneer. En inderdaad... Schoenen aantrekken moet in de houdgreep (evenals tanden poetsen, jas aan doen, aan- en uitkleden, luier verschonen etc). En als je de ene schoen net aan hebt, gaat de andere alweer uit. En hoewel het me soms de keel uitkomt en hij met dit gedrag het bloed onder mijn nagels vandaan haalt, ben ik ook blij met zijn pittige karakter en zijn doorzettingsvermogen. Hij staat voor wat hij wil en laat niet over zich heen lopen. Ik hoop dat hij die karaktertrek mag houden. Maar ik kijk uit naar de dag dat hij het niet meer tegen mij gebruikt haha

Succes met je kleine draak. Je kunt er echt niks aan doen (en de lieve kleine dreumessen en peutertjes uit je omgeving zullen ook wel zo hun nukken hebben hoor!)

 

Oh herkenbaar hoor! Hier echt een heel lief manneke, waar we eigenlijk nooit echt strijd mee hebben gehad. Geen verlatingsangst, sliep al vrij snel door en liep gewoon allemaal prima. Maar hij wordt in augustus 2 en de laatste weken/maanden merken we daar ook echt wel verschil in, weet af en toe niet wat ik mee maak... Dus hoe lief zijn die andere kindjes echt? Als het niet gaat zoals hij wil, gaat hij inderdaad huilen, maar ook weglopen (dus dat hele trucje van 'Mama gaat weg hoor!' werkt voor geen meter want hij loopt gewoon de andere kant op ) en met spullen gooien of mij slaan. Vooral dat laatste Dan krijgt ie echt een boze blik in zijn ogen, gaat eerst op datgene slaan wat niet kan of mag en draait zich vervolgens naar mij.

Vind het soms best lastig om mee om te gaan. Benoem emoties, je mag best boos/verdrietig zijn dat iets niet kan of mag. Probeer zo goed mogelijk voor te bereiden. Geef waar mogelijk keuzes. Probeer af te leiden, hee zie je die hond? Bied alternatieven, nee met de auto mag je niet gooien, gooi maar met de bal. Maar stel ook grenzen. Nee! Slaan mag niet! Dat is soms best lastig als je wat meer haast hebt, maar gister bv. trok hij steeds zijn voeten uit de steuntjes van het fietsstoeltje. Gelijk stil gaan staan, dat is gevaarlijk, we gaan pas fietsen als je weer vast zit. Duurde steeds korter en dan stak ie zelf zijn voeten er weer in. Maar til hem ook wel eens half schoppend en slaand op, sorry maar als we oversteken moet je een handje geven en doe je dat niet, dan draag ik je. Dan maak ik de keus. Maar inderdaad, pick your battles, want ik vind niet alles belangrijk genoeg om een strijd over te maken.

Dus ja, heel herkenbaar. Zelfs met de tot dusverre rustige, meegaande kinderen kom je dus wel in zo'n periode dat ze van alles willen en jij hun plan verstoort wat dus driftbuien (buitjes denk ik want vermoed dat het nog veel erger kan) oplevert

 

Herkenning zat!!!!!!!!!!!!!!!

Hier een banjer die vol hartenlust op de bank heen en weer rent zodat ik bijna moet huilen van angst omdat ik zo bang ben dat hij met zijn hoofd op de tafel beland met alle gevolgen van dien...
en ik weet dat zodra ik naar hem toekom, dat hij dan harder gaat rennen en gek doen en uitdagen... dus er zit niets anders op dan bidden dat hij niet valt.
maar ze zijn zo watervlug die kinderen. laatst rende hij bijna de straat op omdat hij me was ontglipt. Godzijdank goed afgelopen.
verder: uitdagen, uitlachen, nephuilen, gek doen, negeren..... hij doet het allemaal. en hij is nog geen 18 maanden..... slik.
ik mag hem al maanden nergens bij helpen. Woest als ik hem help met eten... maar zelf nog niet goed met lepel en vork overweg kunnen.. aankleden is een driftbui waard...
en o wee als ik een speeltuintje tegenkom met wandelen. Hij gaat op zijn kop staat in de buggy want hij MOET EN ZAL dat speeltuintje in en zie hem er maar eens uit te krijgen. Zo ook met speeltoestellen in het winkelcentrum.
O en heb ik het al gehad over blijven zitten in het winkelwagentje? Zonder te liegen, minstens 6 keer per minuut klimt hij eruit en gaat rekken en strekken en met geen mogelijkheid krijg ik hem er weer in terug.

Ruilen?

 

Goed dat je dat erbij zegt idd dat het niet aan haar opvoedkunsten ligt. Dat krijg je namelijk nogal eens te horen is mijn ervaring. Mijn oudste 2 waren nooit zo en ik heb letterlijk iemand eens horen zeggen: "gelukkig zijn je oudste 2 wel heel rustig, weet je in elk geval dat het niet aan je opvoeding ligt".

 

Hier ook een draakje van 21 maanden. sinds een maand of 2. ik heb het idd aangemerkt als het begin van de peuterpuberteit... hij zit niet in de nee fase maar in de "nee-nee-nee-neeeeeee!!!"-fase

Strafhoekje zowel binnen als in de tuin als hij zich echt misdraagt. Ik moet hem wel laten ZITTEN in de hoek, want staand gaat hij staan dansen (wtf??). Niet te vaak en werkt prima.

wat ik gelezen heb, is dat je niet te vaak nee moet zeggen, alleen de dingen die echt belangrijk zijn.
Nu wil die van mij wel schoenen en jas aan gelukkig, maar misschien is een rugtasje een idee? met haar favo afbeelding er op? gewoon van de action ofzo.
Dan maak je haar daar fan van, en die mag ze dan alleen aan als ze schoenen en jas aan heeft?

 

Dat is niet leuk om te horen. Je kunt er niks aan doen. Sommige kinderen zoeken gewoon meer de grenzen op dan andere en zijn wat volhardender dan andere kinderen. Helemaal geen slechte eigenschappen als je het mij vraagt (integendeel!) maar ze moeten nog leren dat in juiste banen te leiden.

 

De jongste is ook een pittige dame. Waar de oudste makkelijk was (is) en altijd luisterde, was ik bij de jongste steeds bezig met 'opvoeden' cq corrigeren, aanpakken, straf geven. Het was steeds een hele strijd.
Ik kreeg een aantal jaar geleden een eyeopener toen ik via de gastouder hoorde dat mamma altijd boos was. Wat, ik altijd boos??? Zo bén ik helemaal niet.

Vanaf dat moment ben ik haar anders gaan benaderen. Ik ben haar positiever gaan benaderen. In plaats van: trek je jas aan, we vertrekken nu, zei ik: wie het eerst haar jas aanheeft/wie lukt het om haar jas dicht te krijgen/probeerde er een spelletje van te maken.
Of ik gaf juist een andere reactie dan ze verwachtte. Rende ze bijvoorbeeld weg als ik haar riep, dan ging ik lachen (niet uitlachen, maar zogenaamd omdat ik het grappig vond dat ze wegliep).
En ik gaf haar keuzes, bijvoorbeeld wil je dit jurkje aan of dat jurkje?
Door dat soort kleine dingen kwam er veel meer rust en kreeg ik een gezellig meisje ervoor terug. Mócht het dan een keer nodig zijn dat ze nú haar jas aan moest trekken, dan deed ze dat ook.

Soms zijn er heel even periodes waarin het wat minder gaat (dat blijf je houden, ze zijn niet voor niets pittig) en dan ben ik me bewust dat ik weer steken laat vallen. Even terug naar knopje-positief en het komt weer op de rit.

Je faalt echt niet in je opvoeden, elk kind is anders en vergt een andere aanpak. Ik heb duidelijke regels en grenzen en ik ben consequent. Bij het ene kind moet je dat op een andere manier brengen dan bij het andere.