Hallo Allemaal, Ik loop al heel lang met een dilemma, want ik raak zo gestrest door mijn studie en weet niet zo goed meer wat ik daarmee moet. Intussen ben ik een echte lang-studeerder, maar zit ik wel in mijn laatste studiejaar, maar of ik het dit jaar af ga krijgen, is nog maar de vraag. Eerst is het wel belangrijk om te weten hoe dat er ongeveer uit heeft gezien om een beetje een beeld te krijgen. Ik ben begonnen met deze studie toen ik 18 jaar was en het eerste jaar voelde ik me eigenlijk al niet thuis op de opleiding. Ik paste niet in de groep, had een heel ander leven en daardoor weinig vrienden op mijn opleiding. Daarnaast had ik psychisch veel problemen en halverwege mijn tweede jaar ben ik een half jaar gestopt omdat ik instortte. Tijdens mijn puberteit had ik veel problemen gehad met mijn ouders en was heel onzeker, toen ik op vakantie in Egypte werd verkracht, was dit de druppel die de emmer deed overlopen. Daarna is het me eigenlijk nooit meer gelukt om mijn studie echt op te pakken. Ik kreeg last van faalangst en mijn studie begon me steeds meer tegen te staan, maar de keuze stoppen of doorgaan heb ik nooit gemaakt.. dus ik ging automatisch door. Intussen zorgt mijn opleiding voor veel depressies, maar ik heb een schuld opgebouwd, dus ik ga steeds om die reden door. Werken in de sector waar ik studeer wil ik al heel lang niet meer, het is puur het papiertje en de schuld waarvoor ik door ga. 2 jaar geleden heeft dit ervoor gezorgd dat ik overspannen raakte, niet zozeer omdat ik heeel hard werk, maar omdat ik er 24/7 mee bezig ben, het beheerst intussen mijn leven en ik kan het ook bijna niet meer relativeren. Nu ben ik bezig met mijn eindstage.. en het valt me zo zwaar, ik heb het gevoel dat ik het eigenlijk niet meer trek, maar ik ben intussen zo dichtbij, want ik zit in mijn laatste jaar.. Maar ik ben ook nog zo ver weg, want ik moet nog het hele jaar stage lopen en ik heb het gevoel dat ik nu al op mijn grenzen zit. 2 weken geleden ben ik helemaal ingestort, omdat ik het gewoon echt niet meer trok, hier ben ik nog steeds niet helemaal van hersteld. Ik weet heel goed dat het voor een groot gedeelte door mezelf komt, ik kan niet relativeren en hoewel ik weet dat het niet zo is, voelt het alsof het hele bedrijf van mij afhankelijk is. Daarnaast heb ik het gevoel dat iedereen enorm hoge verwachtingen van me heeft waar ik niet aan kan voldoen.. En als ik om me heen kijk, zie ik andere stagiaires het zo goed doen en ik heb het gevoel dat ik waardeloos ben en het heel slecht doe (dit heb ik verder niet vanuit mijn stage gehoord). De enorme druk verlamt me bijna. En ik weet gewoon niet meer wat ik moet doen, doorgaan of stoppen.. en als ik doorga, hoe kan ik het leuk voor mezelf maken? Hoe kan ik zorgen dat die druk minder wordt en het te overzien wordt? En moet ik nog wel doorgaan, want ik word er al jaren doodongelukkig van, moet ik intussen niet gewoon accepteren dat het niet voor mij is en dat ik voor mezelf moet gaan kiezen? p.s. Mocht je nog een goed (zelfhulp-)boek voor me weten, dan mag je het hier ook neerzetten. Ik wil graag de strijd aangaan met mijn angsten en alleen lukt dit me niet!
Ik zou niet met een zelfhulpboek beginnen maar kijken of je een goede psycholoog kunt vinden. ( niks mis mee, ik ben ook in therapie geweest, angsten door iets uit mijn jeugd) Dat heeft mij heel erg goed gedaan. heel veel sterkte. Je komt er wel uit. En je studie: wel afmaken. Maar geef jezelf 3 maanden vrij om dingen goed op een rij te krijgen. Als je weer beter in je vel zit kun je je studie ook veel beter en makkelijker oppakken.
Ik ben ook veel in therapie geweest en ben (heel bijzonder) net uitbehandeld... Maar ik hoorde wel van iemand anders die ook bij diegene zat dat hij niet zo goed was.. Maar ik ben zeker pro-hulp! 3 maanden stoppen wordt op dit moment wel heel lastig, doordat ik in die stage zit, kan ik daar (in ieder geval voor mijn gevoel) echt niet onderuit. Ik heb ook een contract moeten tekenen..
Ik denk dat bosi333 je zojuist een heel goed advies heeft gegeven. Ga eens naar een psycholoog om de dingen te bespreken waar je mee zit. Je zegt zelf dat je het lastig vind om te relativeren, samen met een psycholoog kan je proberen om alles op een rijtje te zetten. Het gevoel van 24/7 met je studie bezig te zijn herken ik wel. Ookal zijn er geen tentamens of deadlines, ik voel ook altijd die druk op mijn schouders. Als ik jou was zou ik proberen, mits je daar niet compleet onder door gaat, om je studie af te maken. Je bent er bijna!! Ik hoop dat je er uit komt!
Ga er voor meid! Je klinkt net zoals mij met het verschil dat ik wel wat met mijn diploma doe op dit moment.. Heb er zo'n 10 jaar over gedaan met een zware depressie er tussendoor.. Maar het is me gelukt en dat heeft me zoveel goed gedaan, zit zelfs beter in mijn vel door deze succeservaring.. Ik heb heel veel te danken gehad aan een super studiebegeleider, zonder hem had ik het nooit gehaald. Heb jij er al een? Je hebt er namelijk recht op.. Het geeft zo'n kick om het te halen, ik glunder nog steeds als ik het papiertje zie..
Lastig inderdaad. Een psycholoog moet zeker bij je passen. Ik heb trouwens cognitieve therapie gehad in een groep. Ik vond dat dus erg leuk. Vooral die herkenning onderling ( ook al heeft iedere zijn/haar eigen angst of iets waar ze aan moeten werken) Over schuld en eventueel doorlopen van de stufi Als je bij de HA een duidelijke diagnose krijgt dat je op bent, ( burn out, overspannen et cetera..) kun je volgens mij extra jaren krijgen. Of er zijn wel dingen te regelen. Kun je eens met je mentor gaan praten welke mogelijkheden school hiervoor heeft? Dat geeft lucht wat betreft de studie. En dan kun je aan jezelf werken en als je weer lekker in je vel zit kun je weer verder met de studie. Je zit nu in een negatieve spiraal. Kun je wel zeker weer positief krijgen maar dan moet je wel die stappen kunnen zetten om zover te komen.
Trouwens die gevoelens die jij hebt herken ik erg en ik ben behandeld voor een afhankelijke persoonlijkheidsstoornis...
kan je niet met een studiebegeleider praten? En tja.. een goede psych is belangrijk, maar hoe weet je dat? Ik weet pas na de 3e dat dat een goede was en dat de twee ervoor niet zo heel erg goed waren (tenminste.. voor mij niet). Ik ben ooit na 3 jaar gestopt met de HEAO omdat ik het niet meer trok. Ik zou ook nog maar een jaar hoeven, maar wist al dat dat jaar niet bij 1 jaar zou blijven. En nu... heel wat jaar later baal ik dat ik het papiertje niet heb, hoe vaak ik mezelf moet verdedigen. En ook wil ik mezelf bewijzen dat ik het WEL kan. Ik ben 2 jaar begonnen met een HBO rechten opleiding. En stress heb ik nog steeds, maar ik wil dit heel graag, ik vind het een super opleiding. En beetje baal ik wel dat ik het nu 14 jaar later moet doen.. nu ga ik het overigens wel in 3 jaar doen omdat ik er een beetje spoed achter heb gezet (ook niet helemaal gezond wat ik nu doe). Het is een keuze die zo vreselijk moeilijk is, ik heb geen spijt van het stoppen maar soms ook wel..
Heel erg bedankt voor jullie reacties! Ik ga inderdaad eens bij mijn mentor informeren wat de mogelijkheden zijn vanuit mijn opleiding. gisteravond heb ik nog even een gesprek gehad met mijn man over een nieuwe psycholoog. Ik heb tot nu toe altijd bij het GGZ gelopen en nu zit ik er toch over te denken om een eerstelijns-psycholoog in te schakelen. Hoe hebben jullie dit gedaan? Ik ben ook behandeld voor ERS (emotie regulatie stoornis). Ik heb toen een tijdje in een groep gezeten met mensen die borderline hadden, maar dit is bij mij nooit geconstateerd (maar er is ook geen onderzoek naar gedaan). @bosi333: ik heb ook een jaar extra stufi gekregen, maar intussen heb ik daar eigenlijk een beetje spijt van.. Mocht ik het toch niet halen, is dit gewoon een extra jaar wat ik terug moet betalen, dus een behoorlijke dosis extra druk *zucht*