Hallo, Graag zou ik even onafhankelijke meningen willen horen. We zitten echt in twee strijd. Het gene wat eigenlijk voor onze kant de situatie gecompliceerder maakt is dat we ons eerste kindje verwachten. De ks staat voor zaterdag gepland! Omdat er een personeels tekort in het ziekenhuis is, word ik donderdag gebeld. Gaat het zaterdag niet door dan zal het begin volgende week worden. De zus van vriend heeft 4 kinderen. 17,16 en een tweeling van 15. De oudste 2 doen een buitenlandse stage. De 17 jarige is bezig om naar mogelijkheden te kijken om zijn school via een thuisstudie af te kunnen maken zodat hij op zijn stageplaatsen kan blijven, maar dan om te werken. De 16 jarige zal rond eind mei terug komen. De tweeling woond sinds 2 weken meer of minder bij ons. De afgelopen 2 jaar hebben ze geregeld bij mijn vriend gelogeerd. Vaak was het dan een nacht of een weekend. Nu is de bom echt gebarsten thuis. Opeen stapeling van frustratie's. Is voornamelijk tussen de oudste en de moeder. Wrijft al wat langer tussen hun. Hij is dan ook op buitenlandse stage gegaan om tot rust te komen en even weg uit de ruzies. Wij snappen de boosheid van de kinderen. Komt er eigenlijk ik neer. Ze kregen niets thuis want daar was geen geld voor. 2de hands schoenen, alleen een traingsbroek om aan te doen naar school, bijna geen eten in huis. Niet mee kunnen met school activiteiten. Moeders daar in tegen heeft nieuwe mooie kleren, gaat op vakantie. Ze beleefd een beetje een 2de jeugd, lekker stappen in het weekend. Het is een egoïst. Wil je nieuwe kleren? Dan ga je maar werken. De jonge van 15 heeft een aangeboren spierziekte. Laatste jaar gaat hij eigenlijk achteruit nadat het heel lang stabiel is geweest. Hiervoor moet hij vaak naar het ziekenhuis. De school werkt met aanwezigheids percentages. Bij een bepaalde afwezigheid mag je geen examen doen. Wij zijn er mee bezig om hem wel examen te mogen laten doen. Eigenlijk moet deze zoon ook aangepaste enkelbeugels hebben zodat hij makkelijker meer kan lopen en om verdere schade te beperken. Voor de beugels moet een deel zelf betaald worden. Want voor de verzekering is het nog niet zodanig nodig dat ze dit volledig willen vergoeden. Artsen raden het wel aan. Op het moment dat de verzekering het helemaal wil gaan vergoeden dan ben je eigenlijk vrij slecht te ben. Moeders wil dit niet betalen. Het is onzin, hij loopt nog goed dus hoeft het niet. Wij hebben samen met opa en oma dit betaald. Voor de zoon is het heel erg frustrerend dat zijn moeder hem niet wil helpen. Net of ze hem niet geloofd. Niet alleen uit dit komt dat voort. Hij heeft letterlijk tegen haar gezegd; hoop voor je dat het vliegtuig naar benden komt. Kan je lekker alleen op een eiland zitten, dat is toch wat je wil een hele wereld voor jezelf. Dit is bij moeder in het verkeerde keelgat geschoten. Er is tegen zoon gezegd dat hij kon oprotten, wat hij dus ook gedaan heeft. Zijn zus is hem achterna gelopen die heeft er nog een schepje boven opgedaan door bitch te zeggen. Vervolgens zijn de broers in het buitenland ingelicht over wat moeder gedaan heeft. Die zijn boos gaan bellen. Laatste contact wat alle 4 de kinderen met hun moeder gehad hebben is een middelvinger verstuurd op de whatsapp. Mijn vriend is verhaal gaan halen. Kinderen dit en dat. Moet toegeven als er tegen mij gezegd zou worden wat er tegen haar is gezegd ik ook niet helemaal blij zou zijn. Die snotneuzen moeten eerst maar eens hun excuses aanbieden voordat het uitgepraat word. De tweeling zegt dat ze nog liever naar een internaat gaan dan met hun moeder praten. Kortom we zitten als het ware met 5 pubers die allemaal niet de eerste stap willen zetten. Opa heeft gezegd; De Titanic weer aan het varen krijgen is nog makkelijker. Dat gevoel hebben we ook wel een beetje. De kinderen zijn hier heel lief, behulpzaam. We hebben het gezellig. We kunnen met elkaar lachen. Maar als we over hun moeder beginnen dan begint het nog net niet plaatselijk te onweren.
Wat een problematisch verhaal. Maar waarin is nu precies de tweestrijd? De kinderen zijn lief, behulpzaam en welkom in jullie huis. De moeder is een slechte moeder. Wat voor een strijd heb je dan eigenlijk? Ik zie geen enkel moreel dilemma. Ik zou jeugdzorg in schakelen en kijken of ik ze permanent in huis kan/mag nemen en je op mag werpen als pleegouders. Ik weet niet precies hoe dat geregeld zit en of dat allemaal zomaar kan en mag; maar ik weet wel dat je dan een kleine compensatie krijgt waarmee je de extra zorgkosten kunt dragen. Ook geeft dat jullie misschien meer ruimte om beslissingen te maken over hun welzijn. Desnoods ga je enkel voor zeggenschap over de jongen die extra zorg nodig heeft. De ander van 15 kan zelf naar jeugdzorg stappen en een toeziend voogd vragen van jeugdzorg bij de kinderrechter (dit heb ik namelijk zelf ook gedaan op die leeftijd). Dan vervalt het recht op kinderbijslag en overige toeslagen voor de moeder en gaat dat alsnog naar het kind toe. Scheelt weer frustratie mbt de vakanties. Je moet dan wel ook contact opnemen met de raad vd kinderbescherming zodat zij een raadsrapport kunnen schrijven voor de rechter om die OTS uit te spreken. Zodra je die voogd hebt, heb je recht op begeleiding en zorg. Verder kan het 'gezonde' kind ook nog een bijbaantje zoeken om kosten te dragen om bij jullie in te mogen wonen als het allemaal niet 'legaal' kan. Verder wil ik wel even zeggen dat ik het onwijs lief vind dat de kinderen bij jullie terecht kunnen. Zo zouden meer mensen moeten zijn. Er zijn maar weinig mensen die zomaar een kind dat aan zijn lot overgelaten wordt in huis nemen.
Ik zou samen met de kinderen contact opnemen met jeugdzorg/raad voor de kinderbescherming. Overigens vraag ik me af of het niet onder zorgweigering valt als moeder het advies van de artsen in de wind slaat. Ik zou dus net als Joycey aangeeft kijken in hoeverre het mogelijk is om de kinderen officieel bij jullie te krijgen zodat ze rust krijgen en de komende jaren in ieder geval een stabiele mogelijkheid om op te groeien. Mits jullie dit zelf ook willen. In hoeverre kunnen ze net na jouw keizersnee bij jullie verblijven?
Trouwens; nog even dit: een vader/moeder volledig uit de ouderlijke macht laten zetten is een langdurig slopend proces. Tegen de tijd dat je zo ver bent, zijn de kinderen al 18. Ik geloof dat ik een paar dagen later of hooguit een week later 18 jaar oud werd. Dus wat dat betreft zou ik daar niet voor kiezen. Met een ondertoezichtstelling (OTS) en een toeziend voogd bereik je vaak het meest. Ik ben vroeger zelf het gebouw van de Raad van de Kinderbescherming binnen gelopen in Rotterdam. Maar tegenwoordig valt de jeugdzorg onder de gemeente. Dus het is een stuk gemakkelijker om iets van jeugdzorg plaatselijk te bezoeken of in elk geval het kind het te laten bezoeken. Je hoeft niet eens mee, maar het is natuurlijk beter als je het wel doet. Zo'n toeziend voogd haalt hen overigens niet gelijk weg bij jullie. Als jullie daar bang voor zijn. Zo'n voogd staat aan de kant van het kind, luistert naar de wensen, kijkt naar welke zorg er momenteel beschikbaar is en zoekt een goede oplossing voor voornamelijk het kind - en de ouders/verzorgers op de tweede plaats. De mijne liet mij toentertijd lekker zitten bij een vriendje en gaf mij een glas cola en een strippenkaart. Ik heb haar maar 3x gezien; maar bureaucratisch gezien nam ze mij al het werk uit handen en heeft ze ervoor gezorgd dat mijn leven iets beter werd.
Jeugd zorg in schakelen en zeggen dat de kinderen niet bij jullie kunnen blijven. Klinkt heel hard maar als jullie niks willen doen zo genaamd krijgen ze eerder hulp van jeugdzorg. Ze kunnen naar politiebureau lopen en zeggen dat ze niet meer thuis willen wonen dan woord er een crisis opvang gezocht. En een gezinsvoogd doet helemaal niks bijna. Daar moet je niet te veel van verwachten.! Zelfde aan de hand gehad twee jaar terug maar ik kon geen 17 jarige bij een meisje van net 4 en een zoon van net 13 ja paar dagen maar pff dat gaf zo veel stress hier in huis voor nood heeft hij toen hier geslapen en een ding heb ik geleerd. De kinderen en moeder moeten het samen op lossen. Kan en ga ook niet uit leggen verder wat ik bedoel maar neem ze niet definitief in huis via jeugdzorg kunnen ze begeleid kamer wonen krijgen ze zak geld leef geld en leren ze voor zich zelf verder te zorgen.
Tja, zolang de TS aangeeft dat zij het fijn vindt dat zij bij haar in huis zitten en ze in principe niet weg MOETEN of in de weg zitten en zij de opvang WIL bieden, samen met haar partner, dan zou ik er toch echt voor kiezen om ze zelf te houden. Natuurlijk is dat niet in elke situatie mogelijk; maar in dit geval weet je tenminste zeker dat ze goed af zijn. In de familie zit je toch wel vaak het beste. Ik zat bij een 45-jarige pedofiel in huis; 'mijn vriendje', omdat ik niet in de crisisopvang wilde. Wat heb je dan liever? De crisisopvang is namelijk echt geen pretje voor pubers. Geen telefoon, geen internet, tien uur is bedtijd (voor pubers die dat prima zelf kunnen bepalen is dat een doorn in het oog) voor X-tijd binnen, geen contact met vrienden/familie, dagbesteding. Het is net een jeugdgevangenis of inrichting. Dat de toeziend voogd weinig tot niet handelt, kun je mijn inziens dan zelf het beste opvangen. Liever een huis vol gelukkige kinderen die welkom zijn (als ik het financieel/psychisch/lichamelijk kan bolwerken), dan dat ik ze in de crisisopvang of op straat laat zwerven.
Tja heb ook wel eens in een crisisopvang gezeten maar toen bestonden mobiele telefoon en internet niet eens. Vandaar uit begeleid kamer wonen was ook 17. Ken het van mijn zelf ken het van 2 jaar terug. Laten we zo stellen dat het beter was dat die jongen het beste afwas in crisis opvang en zeker omdat hij een kamer moest delen met mijn eigen puber zoon dat ging even goed maar die draaide zowat door die werd er gek van had ook geen plek genoeg om hem op te vangen. Nou en heb heel wat met zijn voogd aan de telefoon gezeten. Wat doen die als puber niks wilt ook helemaal niks. T.s je hebt trouwens nu tegenwoordig 16 plus couche ( weet schrijf dat totaal fout) En opvangen van familie het woord je niet in dank afgenomen niet door de gene die je opvangt en nog minder dan de eigen ouders.
Zou jij je nu verworven vrijheden vrijwillig opgeven? Zo ja, prima. Maar de gemiddelde puber totaal niet. En ik overigens ook niet - dus het werd voor mij gelukkig ook geen crisisopvang Zolang ze daar veilig, warm, droog en beschut zitten met alle levensbehoeften, is er geen crisis.
Het is een luxe die we nu kennen. Ik heb het als puber en jong volwassenen toen niet gemist. Je kunt iets niet missen als je niet weet wat het is. Dan stam ik toch terug uit een andere generatie ik kan nu niet zonder mijn mobiel omdat ik weet wat ik er mee kan doen. Maar ik stap ook zo weer 16 jaar terug.Zonder problemen Een goede opvang is warm droog veilig en voldoende eten bedtijd is overal. Dat zijn de regels van een huis. Ook als jong meisje in een opvang in Rotterdam gezeten vond het ook niet prettig gelukkig wel snel daarna begeleid kamer wonen met zakgeld ging naar school en werkte s avond in de schoonmaak. Het heeft ons gemaakt tot wat we zijn. Door vroeg zelfstandig te moeten worden het voelt niet fijn. En toch is het mijn redding geweest ik had ook thuis kunnen blijven. Daar was ook ik diep ongelukkig en dan heb ik wel ouders die van mij hielde. alleen hielde ze niet zo vele van elkaar met alle ellende daarbij. Ik zal vechten tot mijn laatste snik om mij kinderen bij me te houden maar ik weet ook dat pubers soms hun eigen weg te vroeg kiezen sommige omdat ze zo puberig/eigenwijs zijn als de pest. Sommige die het huis ontvluchten omdat de problemen te groot zijn. En sommige blijven eeuwig onder mama.s vleugels.
Ik haal helemaal niet uit het verhaal van TO dat dat de bedoeling is hoor... volgens mij hoeven ze niet weg? (Tenminste..dat begreep ik er uit)
Dat weet ik t.s staat op punt van bevallen drie pubers en een baby. Gezeur met de moeder ect ect. Het is voor zoon kleintje niet goed als er dadelijk zo veel stress hangt. Zeker ook niet fijn voor de aankomende moeder je haalt geen ukkies in huis maar pubers met hun eigen gedachten en dingen. Ook al zijn ze lief. Blijf er bij zoek via de gemeente opvang. Ik kan het denk ook niet voldoende uit leggen waarom ik dit zo vind. Buiten mijn eigen ervaringen om.
Ik zou ook contact opnemen met jeugdzorg. Die kinderen kunnen wel wat bevestiging krijgen, dat deze situatie niet helemaal normaal is.
Ts wat is precies je vraag. Ik kan je bij een hoop dingen vertellen hoe het gaat, als je wil eventueel via een pb.
Ik snap wel wat je bedoeld, maar de hedendaagse crisisopvang, en (open) instellingen zijn echt niet leuk. Kinderen komen daar (tegenwoordig) vaak slechter uit dan ze binnen gingen. Slechts een kleine groep word er beter van, maar mijn voorkeur zou het ook absoluut niet hebben (het is mijn oude werk, dus ik spreek dit ook niet zomaar uit). Zoals ik uit het verhaal van ts begrijp hoeven ze niet weg alleen weet ze niet wat ze nu verder moet doen. In dat opzicht zou ik, als ze mogen blijven, goede afspraken maken. Pubers kunnen namelijk prima helpen in het huishouden, verzorging van de kinderen e.d. Verder sluit ik me volledig aan bij joycey
Neem contact op met de gemeente. En vraag naar een gezinscoach of i.d. In elk geval vrijwillige hulpverlening. Bij jeugdzorg aankloppen heeft geen zin want die doen geen vrijwillige hulpverlening meer. Als de gezinscoach van de gemeente inschat of in praktijk merkt dat er meer nodig is bijv. gedwongen hulp dan kan die melding doen bij de Raad voor de Kinderbescherming.
Het is haar mening; je hoeft het er niet mee eens te zijn. Dat ben ik ook niet. Ik denk juist dat ze een aanwinst kunnen zijn in de huishouding. Weliswaar iets waarmee je je handen vol hebt; maar tegelijkertijd ook handen vrij hebt voor andere dingen die zij kunnen overnemen. Zoals een deel van het huishouden of een boodschapje hier en daar. Met die moeder heb je verder geen boodschap; die komt er niet in en gezien de omstandigheden zou ik haar stiekem als niemand kijkt ook een dikke middelvinger geven (maar verder net doen alsof je best met haar in gesprek wil en eruit wil komen samen).
Lees hoe je het wilt lezen. Dat heb ik trouwens niet gezegt. Dat ze naar weg moeten. Al kan dat zo over komen. Legt uit waarom het geen ideale situatie is. Dat ze maar weg moeten. Heb er ook ander advies bij gegeven. Een welken ze wel in huis haken/houden ook gewoon prima. Dan als nog wil hulp inschakelen al is het om de kids financieel te kunnen ondersteunen pleegzorg vergoeding kleding school enzo kunnen betalen. Trouwens bijna twee maanden die van 17 in huis gehad en geen euro voor gevraagd of gekregen. Zet ook niet zomaar kind uit haar huis. Even recht gezet hebben.