Ik ben vandaag 10 weken zwanger van ons eerste IVF wondertje. De afgelopen tijd is nogal heftig geweest en ik merk dat ik daar nu nog last van heb. Vanuit de mmm ben ik gewend geraakt aan het krijgen van slecht nieuws. Eerst dat ik pcos heb, vervolgens mijn man die verminderd vruchtbaar is, clomid met bijwerkingen, IUI was de zaadkwaliteit te slecht voor, van 19 eicellen maar 2 goede embryo's, overstimulatie inclusief ziekenhuisopname. Maar... Na de eerste terugplaatsing dus wel zwanger. We hebben 2 goede echo's gehad en alles ziet er helemaal prima uit. Niets aan de hand dus, zou je zeggen. Ga genieten! Het lukt me niet. Iedere dag verwacht ik bloed te zien. Iedere afspraak verwacht ik te horen dat er iets niet goed is. Iedere nacht lig ik dus wakker vanaf half 4 (wekker gaat om 6uur) na te denken over wat er dan fout zou kunnen zijn. Ik heb er totaal geen aanleiding of reden voor, maar ik kan er met mijn hoofd gewoon niet bij dat alles echt goed zit. Ik geloof het niet. Zijn er dames die dit herkennen en tips hebben voor me? Ik hou van ons kindje en ik wil kunnen genieten van mijn zwangerschap, maar in plaats daarvan leef ik voortdurend in angst..
Jeetje wat hebben jullie al veel meegemaakt zeg. Maar nu toch een wondertje in je buik! Kan me heel goed voorstellen dat je (nog) niet kunt genieten. Accepteer dat ook van jezelf anders maak je het jezelf nog heel lastig. Dat genieten komt nog wel.. En je zorgen maken zul je vanaf nu altijd blijven doen. Dat krijg je er gratis bij als je een kindje mag krijgen.
Gefeliciteerd met je zwangerschap!! Herkenbaar hoor wat je schrijft! Ik had wel vanaf de terugplaatsing heel veel vertrouwen dat het goed zou komen, maar toch heel lang bij elk toiletbezoek bang voor bloed geweest. En het niet kunnen geloven dat het eindelijk zover is. Dat wakker liggen heb ik ook gehad, tot ongeveer 16 weken. Geef het de tijd, je hoeft je niet overgelukkig te voelen. Hoewel je dat wel gedacht had te zijn misschien! Het komt vast wel, als je straks je beebje voel bewegen, je buik ziet groeien... Zwanger zijn is ook een emotionele achtbaan, weer heel anders dan het ivf traject maar geef er ook nu gewoon aan toe, praat over je angsten met je man. Het is niet niks wat je meegemaakt hebt en nu ineens 'moet' je blij zijn en vol vertrouwen? Dan kan volgens mij niet! k Hoop dat je gauw wat meer vertrouwen krijgt en je een beetje kan gaan genieten van het wonder wat in je buik groeit!!
Hey Aster, het is een hele reeele angst want het kan ook misgaan. Maar probeer vooral ook naast je angst wel van kleine dingen te genieten die je voelt en meemaakt. Wees blij met het feit dat je zwanger bent, dat je misselijk/moe/etc/etc bent, zijn allemaal mooie tekenen dat het helemaal goed zit! Ik ben zelf ook steeds heel erg bang/onzeker en ik bouw voor mezelf veiligheid in door meelf voor te houden dat het altijd mis kan gaan. Je moet maar zo denken als het hartje klopt en je beebje is al lekker aan het bewegen is de kans super klein dat het nog mis gaat... het kan altijd gebeuren, maar dat is in alle stadia van de zwangerschap volgens de gyn.
Ja heel erg herkenbaar. Vol ongeloof ook hier na heel wat jaren ellende zwanger van een icsi wonder. De eerste weken van de zwangerschap bloedverlies maar elke keer de echo was goed. Ik voelde me behoorlijk beroerd, wat me in elk geval wel hielp in die zin om te geloven dat ik zwanger was. Maar elk moment was spannend, we deden een 16 weken echo om het geslacht te weten. Leek ons vooral leuk om onze eerste zoon zo te betrekken bij de zwangerschap. Maar je wil niet weten wat voor nachtmerries ik had van te voren, vreselijke scenarios. Ook de 20 weken echovond ik doodeng. Gelukkig alls top. Het gaat beter met mij sinds ik de kleine volop voel. Maar toch, als ik hem even hem even niet voel, komt meteen dat nare stemmetje weer in je hoofd. En nu begin ik bang te worden voor de laatste stap, de bevalling. Twijfel tussen ziekenhuis en thuos. Vk raadt aan thuis omdat het waarschijnlijk erg snel zal gaan en ze niet met mij wil rijden. Tsja wat moet je doen? Ik verlang in elk geval enorm naar het moment dat hij er is, ben die onrust zat ( en hoe gek ook, alle kwalen en ongemakken meer dan zat). Ik wil hem zien en vasthouden! Bij mij verdwijnt de onrust wel meer naar de achtergrond, maar echt genieten, nee...
Hoi, Ook hier veel herkenning! Wat ik heb gedaan is EMDR therapie volgen na de laatste miskraam. Dit heeft me enorm geholpen! EMDR haalt de scherpe randen van negatieve emoties af die voortgekomen zijn uit ingrijpende gebeurtenissen. Omdat ik zelf veel patiënten heb verwezen voor deze behandeling, heb ik het zelf ook maar geprobeerd. Ongelooflijk! Ik raad het je echt aan. Je kunt je via je huisarts laten verwijzen naar een eerstelijns psycholoog/EMDR therapeut. Wacht hier nog wel even mee. Het kan zijn dat na je eerste trimester je wat stabieler wordt in je hormoonhuishouding, waardoor je wel wat meer kunt gaan genieten. Bij mij kwam het echt na negen weken goed op gang Nu volop genieten, maar eerlijk is eerlijk, soms nog steeds een beetje bang hoor, als je die horrorverhalen hoort soms! Verder ook nog even wachten omdat de therapie (is kortdurende therapie hoor, 2 tot 8 sessies) nogal heftig kan zijn. Dan wil je wel door je eerste trimester heen zijn! Succes hoor meis! Groetjes Patricia
Ik herken het ook erg. Elke keer kan ik wel weer iets anders vinden waar ik me zorgen om maak. Alle echo's goed, de combinatietest super en nu dan bezorgd omdat ik het idee heb dat mijn baarmoeder niet echt groeit... Pfffff . Ik blijf ook denken, als het goed gaat ben ik 2 augustus uitgerekend, ik durf er echt nog niet vanuit te gaan dat ik straks echt een baby heb! Wel vind ik dat de angst steeds iets minder word, met name na de 12 weken. Ik heb vandaag pas getrakteerd op mijn werk, vond ik ook spannend, nu laat ik zien: ik heb er vertrouwen in, terwijl dat dus eigenlijk nog niet echt zo is... Ik heb als tip, probeer niet te proberen te genieten. Ik ga ervan uit dat dat wel gaat komen! Dat helpt wel!
Herkenbaar! Gevoelens van angst, onzekerheid, maar ook "wat zal er dit x mis gaan" (lekker pessimistisch..weet het). Kon wel slapen, maar verder veel peinzen en druk maken. Als ik een te strakke broek aan had gehad, was ik bang dat ik de kleine had geplet en dan ging ik me druk zitten maken om het druk maken...krijg ik geen miskraam van mijn gestress??? Pure onzin natuurlijk... Echo's vond en vind ik heel spannend. Heb een x een MA gehad en durf nu nog steeds niet goed mee te kijken. Pas als de vk of mijn vriend een blij gezicht trekken, ga ik meekijken. Wat hielp? Tijd...ik krijg na iedere week, echo en onderzoek meer vertrouwen. Ik zag op het forum ook een mooie spreuk "wie het geluk vindt, mag het oprapen" en toen dacht ik ineens..."ja, dit keer heb ik geluk en daar mag ik best in geloven". Dat geldt voor jou ook hoor! Verder helpt het om je zorgen te uiten en ik heb ook veel gehad aan bach remedies, yoga en af en toe lekker janken haha. En vooral niet te streng zijn voor jezelf, het is niet gek dat je bang bent. Sterkte!
Heel herkenbaar hoor..wij hebben het hele mmm traject ook achter de rug. .5x iui en 2x tp ivf..eerste tp van vers cryo ging mis met 6 wk en nu 29 weken zwanger van de 2e cryo van 4 dgn..maar ik bleef ook steeds maar kijken of ik bloed zag en bij elk pijntje of raar dingetje schiet ik lichtelijk in paniek. .maar k weet dat t allemaal bij de zwangerschap hoort. .maar ik geniet wel van elke beweging vanbinnen en zal echt blij zijn als ons ivf wondertje geboren wordt in april..super spannend allemaal!
Aster ik herken het heel erg van bij mijn zoontje ook. Alleen toen hij eenmaal geboren was (sorry) kwam alles maar dan ook alles eruit. Nu hadden we ook nog hele grote pech, couveuse afdeling terwijl hij netjes op gewicht was enz dus je roze wolk of blauwe is al weg. En met 6 weken lag hij kritisch met hersenvliesontsteking omdat iemand op bezoek was geweest, zijn handen niet goed had gewassen en het enterovirus droeg. Ik was wel in de roze wolken toen ik zwanger was en erg genoeg nu minder. Ik voel me anders , ik durf niet echt te genieten. Maar alles komt goed mijn zoontje is nu alweer 3 en straks krijgen wij samen hopelijk ( weer) een kindje in augustus/ september
Lieve meiden, Wat ontzettend lief dat jullie allemaal zo reageren! Ik had echt het gevoel dat ik me een beetje aanstelde. Maar als ik alles zo lees, ben ik hier zeker niet de enige in. Gelukkig voor mij, maar voor jullie ook weer minder fijn. Ik heb veel dingen gelezen waar ik absoluut iets mee kan! Ik ga sowieso proberen om niet meer te proberen te genieten. Dat komt vast vanzelf wel. Therapie heb ik tijdens mijn IVF traject vooral al gehad. Ik was stiekem wel blij daar mee te mogen stoppen. Ik mag nu eindelijk een "normale" zwangere zijn, als voel ik me dat nog steeds niet. Het doet me goed om te lezen dat de meesten van jullie zeggen dat het vanzelf beter wordt en dat genieten wel komt. Dank daarvoor, dat geeft hoop!
Inderdaad heel herkenbaar. Bij ons was de 2e IVF poging raak. Heb er toen heel erg van genoten. Nu zijn we zwanger van een terugplaatsing van een cryo die van diezelfde poging nog over was en ik heb ook zoveel moeite om ervan te genieten. Ook doordat je weet hoeveel moeite het heeft gekost om zover te komen. Wat nou als het misgaat? Dan lukt het vast niet meer... Kan mezelf ook helemaal gek maken. Bij mij werd het wel iets minder toen ik de 12 weken grens passeerde. Nu leef ik heel erg naar de 20 weken echo toe. Als die goed is, kan ik me er (hopelijk) weer aan overgeven en er echt van gaan genieten. Ik heb eigenlijk ook nog niets voor het kindje gekocht. Alleen wat spulletjes gekregen. Ergens is het zonde, want deze tijd gaat zo snel voorbij en is zo bijzonder! Ik heb helaas geen tips, maar wil je laten weten dat je niet de enige bent en dat het helemaal niet gek is dat je je zo voelt. Het wordt minder! Ik wens je toch een super-zwangerschap! liefs, Daan
Jeetje wat herkenbaar! Hier ook zwanger na een cryo tp ivf 2.. Veel bloedverlies in het begin, iedere keer goede echo`s. Heb totaal geen kwalen, en een hele fijne zwangerschap maar de angst blijft. Heb nu heel erg buikpijn als ik heb gewerkt en het hoort er gewoon bij, maar toch kan ik moeilijk genieten. A.s donderdag hebben we 20 weken echo, dat vind ik zo spannend! Hoe moeilijk ook, probeer er van te genieten, het is geweldig dat we zwanger zijn maar denk dat de angst er blijft tot de baby geboren is.
Hoi meis, ik wilde toch ook nog even reageren en zeggen dat ik ook totaal niet vind dat je je aanstelt! Althans als jij je aanstelt, stel ik me minstens zo erg aan . Bij mn dochter heb ik die angst zolang gevoeld, eigenlijk gewoon tot aan de bevalling. Ik heb de eerste 24 weken ook echt helemaal niks durven kopen, gewoon omdat ik dacht dat de kans groot was dat het nog fout zou gaan. Die mmm angst ben je nou eenmaal niet zomaar meer kwijt. Wij hadden er toendertijd een heel topic over met allemaal bange mmm-ers die zwanger waren. Na mn zwangerschap ben ik wel even heel verdrietig geweest dat ik niet meer heb durven genieten van het zwanger zijn. Maar mocht deze zwangerschap goed blijven gaan, dan vrees ik dat ik toch weer heel lang bang blijf. Het is ook gewoon eng om na zoveel teleurstellingen dan ein-de-lijk te hebben wat je al die tijd wilde maar niet kon krijgen. En het idee dat je weer terug bij af zou zijn, dat is gewoon zo hartverscheurend eng. Maar écht, jij bent nu op een punt waar de kans dat het goed blijft gaan zoooooooveel groter is dan de kans dat het fout gaat!! Ik hoop dat het je toch nog gaat lukken om te genieten en dat je in ieder geval straks volop mag genieten van het wondertje op je borst!
Heel herkenbaar hoor. Wij zijn na 2,5 jaar, 3 iui's 1 afgebroken ivf (ivm weinig follikels) zwanger van de eerste ICSI tp. We zouden eerst voor ivf gaan, maar op de dag van de punctie werd het toch ICSI ivm tegenvallend zaadhoeveelheid. De eerste weken voelde ik me zo goed dat ik niet kon geloven dat ik zwanger was. De eerste 12 wkn waren echt killing, voelde me erg onzeker of alles wel goed is, maar na de 12 wkn ben ik gaan genieten. Sinds 1,5 week voel het kindje bewegen en mijn buik groeit. As donderdag de 20 wkn guo. Vind het toch weer erg spannend, maak me toch weer wat druk of het allemaal goed zal zijn. We durven pas het kamertje en wagen te bestellen als de guo goed is.
Meid wat jij zegt is zoo herkenbaar!! Ik voel precies hetzelfde! Geen idee of en wanneer wij eindelijk kunnen genieten van dit mooie nieuws.. We zijn dan wel klaar met MMM maar de MMM is nog niet uit ons! De vraag is het ons echt gegund spookt vaak door mijn hoofd.. Ben bang dat het de tijd nodig heeft.. Sterkte hele dikke knuffel
Wat een herkenbare verhalen lees ik hier! Ook voor mij heel herkenbaar die angst, hij zit er nog steeds. Met elke fase van de zwangerschap lijkt er wel weer een nieuwe angst te ontstaan, ook ik leef van echo naar echo en van controle naar controle. De eerste weken (tot de 12 weken echo) waren voor mij wel het moeilijkst. Wij moesten echt afkicken van het IVF traject (tweede poging, cryo), gingen over op de zorg van de verloskundige, wat ik heel fijn vond maar ook heel spannend na al die ziekenhuisbezoeken. Genieten van de zwangerschap doe ik op de momenten dat ik mijn kleintje voel schoppen in mijn buik, het besef dat hij daar (hopelijk) lekker veilig zit. De kwaaltjes neem ik voor lief. Verder blijft het een heel angstig en spannend traject vanwege de voorgeschiedenis. Ik vind het erg fijn om zoveel herkenning te lezen in dit topic, vandaar dat ik ook even wilde reageren! Aster, dank voor het openen van dit topic en veel succes gewenst tijdens je zwangerschap. Delen van de angst helpt mij wel, in combinatie met het genieten van de kleine dingen omtrent je zwangerschap..!!
Echt extreem bedankt voor jullie reacties. Ik herken mezelf in ieder verhaal. Zit (op mn werk..) met tranen in mijn ogen alles te lezen. Het is zo fijn dat jullie dit begrijpen! Naast mijn man begrijpen niet veel mensen in mijn omgeving dit. Ik krijg reacties als: Joh, je moet gewoon gaan genieten! Ja, maar hoe doe ik dat dan? Ik word er erg verdrietig van dat genieten na zo'n voortraject voor heel veel vrouwen moeilijk is. Terwijl een zwangerschap en een kindje iets is waar je al jaren op hoopt. Ik heb tijdens de laatste echo ook alleen maar kunnen huilen, stom he?! Gelukkig besefte ik me vandaag dat ik 6 extra echo's krijg, door een verloskundige opleiding bij mij in de buurt. Ik kan tot 21 weken iedere maand sowieso naar onze kleine Emmy gluren. Dat stelt me al gerust. De kans is tegen die tijd ook groot dat ik het kindje kan voelen. Laatste vraag. Hebben jullie ook het gevoel dat de klap nog moet komen? Emotioneel gezien? Ik heb mijn traject echt nog niet verwerkt namelijk, nog geen plekje kunnen geven. Komt dat nog of slijt dat vanzelf? En nogmaals bedankt! Jullie helpen mij hier echt enorm mee!!
Lieve meiden, Wat een fijn en herkenbaar topic!! Ik voel me ineens een stuk minder dom en alleen hierin. Ook wij kregen keer op keer slecht en nog slechter nieuws na de eerste miskraam in december 2012. Uiteindelijk met spoed in IVF beland (ivm vervroegde overgang) en de eerste poging op het randje (heel weinig follikels, uiteindelijk maar één embryo die teruggeplaatst kon worden) toch zwanger!! Zó blij en dankbaar!! En toch... Het ongeloof blijft, wat iemand hier ook schrijft: zou het ons echt gegund zijn? Ik kan het haast niet geloven... En, als het misgaat, zou het dan ooit nog weer lukken? Het is nu al met zoveel pijn en moeite gegaan. Ik voel me ook schuldig naar mijn kindje. Ik moet toch vertrouwen in ons kleintje hebben!?!?? Toch zie ik elke echo met angst en beven tegemoet en nu moet ik drie week wachten op de volgende echo... KILLING!! Ik hoop heel erg dat het me na de twaalf week meer lukt om te genieten, al zou het al een hele opluchting zijn als ik het kindje kan voelen, dat geeft bevestiging. Nu heb ik namelijk 0,0 kwaaltjes. Heel fijn, maar geeft geen bevestiging. Maar goed, wil wel afsluiten met het feit dat ik heeeeeel erg blij en dankbaar ben voor dit kindje en er nu al enorm veel van houd. Ik probeer te genieten van het feit dat ik nu zwanger ben, misschien is het wel de enige keer in mijn leven ooit... Meiden, thnx voor het delen!!
Ik herken het niet. Toen ik na de 8e IUI eindelijk zwanger was heb ik geen moment gedacht dat het verkeerd zou gaan. Mijn instelling was: we hebben al zooo veel pech gehad, nu gaat het gewoon goed. En dat bleek ook zo te zijn Ik hoop voor jou dat je snel kunt gaan genieten in ieder geval. En gefeliciteerd!!