Help! Ons meisje is 3 dagen opgenomen geweest met een zware, dubbele longontsteking. Ze is sinds maandag thuis en we hebben gewoon een terror kind nu! Ze was altijd al pittig, maar nu!? Ze heeft een enorm grote mond (ons commanderen), boos om alles en zo opstandig. Ik lees wel overal dat een ziekenhuisopname veel kan doen met een kind. Wat ik begrijp, want het was best heftig en ze was echt doodziek! Maar dit gedrag kan ik toch niet tolereren? Hoe ga je hiermee om? Iemand tips? Herkenbaar?? Ze heeft inmiddels alweer in de hoek gestaan, want dan kan ze nog zo ziek geweest zijn, dit gedrag pik ik niet.....
Ik zou inderdaad duidelijkheid geven mbt welk gedrag wel en niet kan, maar haar ook heel veel liefde en veiligheid ed geven. Heel veel kinderen vertonen dit soort gedrag inderdaad na heftige situaties. Dat kun je misschien ook wel op haar niveau met haar bespreken. En als ze wil over de ziekenhuisopname praten, er boekjes over lezen, enz. Geef haar tijd om het te verwerken. Maar wel binnen bepaalde grenzen qua gedrag. Hopelijk gaat het na verloop van tijd weer wat beter!
Ik zou het inderdaad ook zo met haar bespreken. Als ze opstandig is, dan zeg je op een zachte manier kom eens even hier lekker knuffelen met mama. En terwijl je haar vast houdt, kun je zeggen ik begrijp dat het allemaal heel moeilijk is geweest in het ziekenhuis. En ernaar vragen wat zij ervan vond. En dan ook zeggen maar, op strenge toon, ik wil niet dat je zo tegen mama praat, dat mag niet.
Dank jullie wel voor de reacties!! Liefde en veiligheid bieden we haar zeker. Ze praat zelf amper over het ziekenhuis. Lijkt er verder ook weinig "last" van te hebben. Haar gedrag begint ook weer te veranderen. Ze is heel lief. En vooral moe
Wat lastig. Is ze al vaak opgenomen geweest? Ons zoontje is geregeld opgenomen geweest vorige week voor het laatst omdat hij oom een longontsteking had. Als we dan thuis komen is hij altijd een beetje van slag. En moeten we terug in het thuis ritme komen.
Nee, dit was de eerste keer. Maar wel gelijk goed ook. Zó ontzettend ziek. Gelukkig knapt ze goed op, al slaapt ze nog elke middag.
Ik zie nu pas dat jij ook degene bent met het feestje vanavond. Als ik dit zo lees weet ik echt zeker dat je de juiste keuze maakt door niet te gaan. Nog elke middag slapen en dus ook nog goed van slag. Maak er een gezellige en ‘warme’ avond van, samen met haar. Heeft ze nodig
Inmiddels slaapt ze sinds 3 dagen niet meer de middag. En is ze weer minder opstandig en brutaal Maar mss heeft het ook wel meer impact op haar gehad dan wij denken/merken. Ze zegt er weinig over. Ook niet als ik er naar vraag. Maar we gaan gewoon thuis genieten van en met ons meisje ♡
Ik raad kinder psygoloog aan. Mijn zoontje was net 6 toen hij opgenomen werd. Dood ziek op randje van ic. Diabetes type 1. We moesten leren bloedwaardes meten en insuline spuiten in de beentjes . Na 5 dagen mochten we naar huis maar ons leven was nooit meer het zelfde. Hij nam alles goed op en ongeveer maand later was hij opstandig, driftbuien, prikkelbaar. Kinder psygoloog heeft erg geholpen. Met tekeningen, praten en dat zonder ouders dus echt kind met hulpverlener gaan ze er over praten en verwerken . Zoontje is daarna echt in positieve zin veranderd Hij vind soms nog lastig nj 3,5 jaar laten maar lijkt het wel geaccepteerd te hebben nu. 1x per 6 mnd heeft hij nog steeds een gesprek. Hij heeft oa trauma voor infuus maar dankzij hun lukt dat nu goed net als bloedprikken elke 3 mnd. Trots op ons ventje
Wat goed dit te weten en ik ga dit onthouden. Onze zoon is ziekenhuis moe lijkt het wel. Maar toch zal hij steeds moeten gaan. Kan altijd even een verwijzing vragen
Ik herken het, mijn zoon was ook zo opstandig na een ziekenhuisopname van bijna een week. Veel rust en veiligheid bieden heeft hem goed gedaan (maar we zijn wel consequent gebleven!). Fijn dat het wat beter gaat! Er zijn, als het goed is, pedagogisch medewerkers op de kinderafdeling. Je zou hen eventueel ook eens kunnen benaderen voor advies.
Ik ben als 9-jarige acuut geopereerd op vakantie in het buitenland en heb daar een week opgenomen gelegen. ( ik kan me nog herinneren dat ik al op de operatietafel lag en dat ze alles aan het voorbereiden waren en ik ze niet kon verstaan ). Dit heeft behoorlijk wat impact gehad en ik heb helaas sindsdien last van angst klachten bij veel stress. Achteraf gezien was het denk ik goed geweest als mijn ouders met mij naar een psycholoog toen waren geweest