Ja ik ben er inderdaad bij geweest toen mijn vriendin slecht nieuws kreeg bij haar echo. Ze had op dat moment heel veel steun aan mij en aan haar kindje. Dus daarom spreek ik uit ervaring en vandaar ook de opmerking dat het voor iedereen verschillend kan uitpakken.
Ja, dan kan het idd dat men anders reageert. Maar ik vind het wel extra sneu voor haar kindje, dat is toch behoorlijk schrikken! of leeft het tweede kindje van je vriendin nog wel?
Het kindje was niet goed gegroeid en was dus grof gezegd : misvormd Het kindje heeft ze weg moeten laten halen
Wat erg dat jij dit ook hebt meegemaakt, ik zie dat je nu weer 14 weken zwanger bent, zit je nu niet onwijs tegen die echo's op ?
Yup, ik haat de echo's in het ziekenhuis. Krijg elke keer zowat een hartverzakking. Snap ook echt niet dat mensen 20-weken echo's zien als pretecho's! Daarom wil ik zelf wel pretecho's laten maken (dus buiten het ziekenhuis om) omdat ik mijn kind ook wel een keer onder leuke omstandigheden wil zien...
Ja dat kan ik me wel voorstellen. Ik snap nu ook waarom je er zelfs 2 laat maken, gelijk heb je hoor. Ik laat geen pretecho's maken tenzij ze over 2 weken niet kunnen vast stellen of het een jongen of meisje word. Vlinder alvast sterkte als je straks weer een echo hebt.
Dank je wel meis. Die pretecho's zijn stiekem ook een controle om te kijken of het kindje nog leeft hoor. dus zo leuk zal ik die ook niet gaan vinden, blijf een stresskip. Maar die onzekerheid kan een mens gek maken, dus dan maar extra controles... Jij succes met je 20-weken echo. Ik hoop dat je een prachtig gezond kindje gaat zien!
Ik snap dat je niet zomaar kan weglopen maar als je je kind ervoor wil behoeden is er altijd wel een oplossing. Ik ben trouwens nooit mee geweest naar een echo met mijn moeder, ze is namelijk heel wat keren zwanger geweest en het is heel wat keren misgegaan, ik heb wel een zusje en broertje van 12 en 9 (btw ik heb ook een zus en broer van 24 en 21) Toen ik zwanger was wilde mijn zusjes ook mee, ik wilde dat niet omdat mijn man meeging maar ik heb nooit gedacht om ze niet mee te nemen omdat het fout kon zitten.......ik denk dat er nooit een tweede komt hier maar als het wel zo is, denk ik misschien ook wel 2 keer na of mijn dochter meeneem...... Sorry voor al dit gewauwel, soms kan een mens zich in dingen vergissen...misschien is het idd verstandiger een kind niet mee te nemen.....excuses aan iedereen.
Allereerst sterkte/succes met jullie verdere echo's. Allemaal bedankt voor jullie meningen. Ik ben gewoon erg voorzichtig (ook al heb ik godzijdank niks erg meegemaakt; ik ben wel snel overbezorgd). Ik weet nu zeker dat ik niet te pessimistisch ben. Het leek alsof ik hierin een uitzondering was (in mijn omgeving dus wel; ik heb schijnbaar toch een beetje onnozele vriendinnen ; op dit gebied dan...). Maar het is fijn om te lezen dat er toch vele het met me eens zijn. Ik breng haar naar een oppas en misschien later dan een 3d/4d echo; maar dat weet ik ook nog niet zeker want de baby ziet er dan natuurlijk ook best gek uit. Ik hoorde van een collega dat er bijv. een bubbel net voor het gezichtje kan zitten of dat het klem kan zitten tegen de buikwand en daardoor een hele gekke platte neus kan hebben. Ze moet dan maar wachten tot het (hopelijk) gezond eruit komt! Nogmaals sterkte allemaal met jullie echo's enneeh, ik ga toch mezelf denk ik toch meer inprenten: geen zorgen voor de dag van morgen! (ik lijk wel een oud wijf... )
De enige manier om iemand ervoor te behoeden, is om ze niet mee te nemen. Ik dacht een gezond kindje te zien, dat dachten wij allemaal. Tot de gyn opeens zei: oh nee, ik zie geen schedel! Nou, zie dan nog maar eens een oplossing te vinden om de oortjes van je zusjes te beschermen. Ook zij wisten dondersgoed wat dat betekende! Maar je hoeft geen sorry te zeggen. Je mag nog steeds je eigen mening hebben hoor!
soms is het zo dat niet iedereen een oppas kan vinden. wij nemen hier om ons manneke mee naar de echo. Vermist hij mee naar binnen mag. Wij hebben wel de kans op een ernstige afwijking, maar juist dan zou ik persoonlijk het heel fijn hebben om mijn makken bij me te hebben. Hij weet van de baby en hij weet van zijn grote engelenbroer. de dingen bevat hij nog niet, maar als ik huil dan komt hij heel lief bij me en slaat zijn armpjes om me heen en zegt hou van mama en geeft me een kus en veegt de tranen weg. Nou als we dus slecht bericht krijgen zou ik het niets heerlijekr vinden om mijn gezond manneke bij me te hebben. Mocht hij niet mee naar binnen mogen dan blijft papa bij hem, want waarschijnlijk is daar geen opvang ofzo en wij hebben geen oppas voor een hele dag. Ons zh is niet om de hoek en we hebben geen auto, dus zijn heen alleen al anderhalf uur onderweg. het blijft altijd lastig, maar ik ben van meining dat je dat moet doen waar je je goed bij voelt en daarbij weet een iedere mama en papa wel of hen kindje geduldig kan wachten of niet.
Ik denk dat ik de slechte boodschap liever niet met mijn kind erbij zou horen. Enerzijds omdat ik zelf niet zou weten hoe mijn eerste reactie zou zijn, en anderzijds omdat je niet kan inschatten wat het met zo'n klein kind doet (misschien kom je daar pas jaren later achter). En ik denk dat ik meer op volwassenen zou proberen te steunen dan op mijn kind. Dat een kind meekrijgt dat er iets ergs is en dat papa en mama veel verdriet hebben is één, maar op een kind steunen terwijl je niet kan weten wat de impact op het kind zelf is, vind ik heel heftig.
Ja, daar zou ik ook bang voor zijn. Je weet niet wat de gevolgen op de lange termijn zijn. Mijn zusjes hebben het er niet zo vaak meer over, maar ik zal hun gezichten, toen ze het hoorden, nooit vergeten. Ik kon trouwens helemaal niet op ze steunen, ook niet op mijn partner en moeder. Ze hebben het wel geprobeerd hoor. Maar ik was geheel in mezelf gekeerd en had niet eens echt door dat er anderen bij waren.
Ach joh moet je niet gek laten maken door wat anderen (vriendinnen) vinden of zeggen. Ook al zijn t vriendinnen...je hebt toch je eigen mening? Zijn jou kindjes dus jou verantwoordelijkheid. En als ze er een trauma of wat dan ook aan over houd zit jou kind EN jij met de gebakke peren. Dus lekker doen wat jij vind en jou hart je in geeft. Jammer dan als anderen het er niet mee eens zijn. Kunnen hun beweeg redenen geven en daar is de kous mee af En verder zit ik me ineens erg zenuwachtig te maken voor morgen...mijn 20 weken echo... Oh...heb n hele blz aan reacties gemist Was dus een reactie op:
Ik ben het er absoluut mee eens dat kleine kids voelsprieten hebben wat verdriet betreft en dat ze een ontzettende steun kunnen zijn als je je verdrietig voelt. ik vind ook niet dat je moet doen alsof er niks aan de hand is, dwz ik vind dat mijn dochter ook best mag zien dat ook mama wel eens huilt. Maar toen wij tijdens de 20-weken echo te horen kregen dat het niet goed was, stortte de wereld gewoon even in. dat is een heel ander soort verdriet, dan 'gewoon even huilen'. Ik had mezelf niet onder controle en dat vind ik dan weer iets wat een kind van 14 maanden niet hoeft mee te kijgen. Toen we weer thuis waren, en zeker de 1e dagen erna heeft ze uiteraard veel mee gekregen van het verdriet, en ik heb ontzettend veel aan haar gehad, ze heeft me echt door de eerste dagen heen geholpen. Dat was goed en fijn, maar tijdens het allereerste 'slecht nieuws gesprek' , was ik blij dat ze gewoon onbezorgd bij oma aan het spelen was.