Hallo. Ik zit ergens mee...dat ik jong was heb ik altijd geroepen dat ik in de toekomst mijn kindje mijn achternaam wilde geven omdat mijn familie naam bijna uitstervende is. En vanaf het begin dat ik een relatie kreeg met mijn partner heb ik al een afkeer tegen zijn achternaam. Niet omdat die raar of lelijk is maar omdat zijn familie (voornamelijk zijn moeder en oma) er continu wat over te zeggen hebben. Even een voorbeeldje: als mijn partner of zwager op n bepaalde manier koppig is, of als ze een streek hebben uitgehaald dan is het altijd meteen van 'ooooooh dat is een ..de achternaam .. kwaaltje. Want dit en dat... En ik kan daar zo slecht tegen, omdat het elke gelegenheid dat ze het kunnen zeggen het ook echt daadwerkelijk gezegd word. En ik heb er geen zin in dat dat straks ook met onze kleine gebeurt. Maar mijn partner wil graag dat het zijn achternaam krijgt (hij spreekt het niet hardop uit, maar ik merk dat aan hem) en ik twijfel er gewoon heel erg aan of het niet mijn achternaam moet krijgen (we zijn trouwens niet getrouwd vandaar) En ik wil hem ook niet omver lopen met mijn mening of daar achteraf een ruzie over krijgen. Wat moet ik doen ...
Praten met je partner en er samen uit komen Geef jouw gedachten bij hem aan en luister naar wat hij te zeggen heeft... en probeer dan bij elkaar te komen.
Vraag het eerst eens aan hem en geef aan waarom hij graag jouw achternaam wilt. Dan eerst maar zien hoe hij reageert.
Praten met elkaar.. Mijn man en ik zijn getrouwd. Ik vind zijn achternaam prima, maar ik ken het vergelijk enzo. Maar toch geen enkele twijfel over gehad welke achternaam wij alles zouden krijgen. Gewoon lekker ouderwets/traditioneel wat dat betreft.
Ik heb al n aantal keer geprobeerd het te bespreken, maar iedere keer werd hij geirriteerd of soort van boos. Dus durf er bijna niet meer over te beginnen
Dan zou ik die reactie ook benoemen en aangeven dat je er zo niet uit gaat komen. Desnoods op papier zeggen wat je wilt zeggen..?
Ga met hem in gesprek en geef aan hoe jij erover denkt, weet je meteen zijn mening en kunnen jullie in gesprek gaan. Succes ermee Wij zijn er ook nog niet over uit
Ga voor zijn achternaam! Mensen kun je niet veranderen en ja weet je je schoonmoeder zal ook niet kwade zin hebben met .. O dat is een de jong kwaaltje. Dat is toch juist leuk voor haar, zij ziet iets herkenbaars van haar familie. Tevens scheelt het een hele hoop gedoe dan dat het kind jou achternaam heeft. Vind ik
Ook als je kind straks een andere achternaam zou hebben, dan roepen ze dat nog steeds hoor. Van mijn man wordt ook wel eens gezegd dat hij trekjes heeft van de familie van zijn moeder (terwijl hij de achternaam van vader heeft) en bij onze oudste wordt er bij koppige / driftige buien regelmatig naar mijn achternaam verwezen terwijl hij toch echt de naam van papa heeft. Als je het dus vooral daarom gaat, kun je het net zo goed laten. Verder: praten met je partner. Een kind is van jullie samen en jullie hebben hier dus beiden iets over te zeggen.
Tja kan je niet echt helpen, want hoewel alles bij ons redelijk modern gaat, ben ik in de achternaam vrij traditioneel. ik zou voor de vaders achternaam gaan. En misschien ben ik dan ook wel zo suf, dat ik ook wel eens roep, dat is een ... kwaaltje praat met elkaar, want een achternaam kies je niet alleen voor dit kindje, maar als er in de toekomst meer komen uit jullie relatie, krijgen ze allemaal deze achternaam...
Ik ben ook erg traditioneel, en zou voor de achternaam van de vader gaan. Het verhaal van de kwaaltjes gaat vast ook gebeuren als je kind jouw achternaam heeft, dat gebeurt in onze familie ook wel eens met de achternaam die wij dus niet dragen.
Als jouw achternaam dreigt te verdwijnen, kun je geloof ik (weet het niet 100% zeker'; je zou het moeten uitzoeken) aanvragen of een dubbele achternaam in aanmerking komt. Los daarvan ben ik dus allerminst traditioneel. Althans niet als het kind niet binnen het huwelijk geboren wordt. Is dat wel het geval, dan neemt in de meeste gevallen de vrouw de achternaam van de man aan. In dat geval is het logisch dat het kind ook de achternaam van de vader krijgt. Als de ouders niet getrouwd zijn, zou ik kiezen voor de achternaam van de moeder. Mocht er op een later moment toch getrouwd gaan worden, dan kan de achternaam van het kind eenmalig worden overgezet naar dat van de vader. Mocht er sprake zijn van een scheiding voor die tijd (niet ondenkbeeldig in deze tijd) dan houdt het kind de achternaam van de moeder. Hier een bam-mam, dus speelt het probleem niet. Kind krijgt sowieso mijn naam. Maar al was er wel een partner in het spel geweest, dan nog had kind mijn naam gekregen. Dat zou overigens een issue zijn geweest dat ik al voor de conceptie zou hebben besproken. Als je al uitgebreid zwanger bent, vind ik dat persoonlijk nogal laat om bespreekbaar te maken.
Onze dochter heefft ook mijn achternaam, we zijn niet getrouwd. We hadden het een paar keer over tijdens mijn zwangerschap, zo van stel dit, stel dat, en uiteindelijk zei vl 'laten we voor jouw naam gaan, bij mij zijn er veel meer in de familie die de naam voortzetten, bij jou minder'. Ook vond hij mijn naam wat internationaler (hij is Duits, maar mijn naam werkt prima in beide landen en is ook verder overal goed uit te spreken). We krijgen er nooit rare opmerkingen over. Ik vind het wel vreemd om te zien hoe veel vrouwen met trouwen wel hun eigen naam aanhouden maar het bij hun kind als vanzelfsprekend zien om de naam van de vader te geven. We leven gewoon in een tijd waar je dat mag bespreken en sowieso als er goede redenen zijn om de naam van de vrouw aan te houden is dat helemaal in orde! Op gegeven moment moet hij trouwens de ongeboren vrucht erkennen bij de gemeente, en dat moet je je keuze echt hebben gemaakt!
Ik zou ook zeker een gesprek aan gaan met je partner. Nu ga je alleen maar uit van onuitgesproken dingen. En ook al wil hij heel graag zijn achternaam gebruiken, jij wil dat net zo goed heel graag met jouw achternaam. Daar zullen jullie toch samen een keuze in moeten maken. Eentje die goed voelt voor jullie allebei. Overigens is het hebben van een andere achternaam als je kind helemaal niet problematisch. Ik heb daar in 7 jaar nog geen enkel probleem mee ondervonden.
Dat zeggen ze altijd hoor; 'o, dat is een typische .... trekje' Ik zou er niet aan toegeven! Jij hebt je redenen daarvoor. Mijn oudste 4 hebben de achternaam van hun vader (nu mijn ex man) en het babymeisje in mijn buik krijgt mijn achternaam. Ik wil gewoon niet 3 achternamen in 1 huis (ik woon niet samen)
Dat van die trekjes/kwaaltjes hou je sowieso. Zo heeft onze dochter een R... bekkie (schoonmoeders kant), ze heeft N... benen (moeders kant), verder is het een echt B... Mijn vaders kant) en als ze het karakter heeft van mijn man dat is het een echt A... Ik zou daar in elk geval niet te veel een punt van maken, verder snap ik wel dat papa zich gepasseerd voelt als zijn achternaam niet gekozen wordt.
Maar waarom zou papa zich gepasseerder voelen als zijn naam het niet wordt dan mama... Is toch zelfde situatie?
Toch een stukje traditie denk ik en ik ben verder helemaal niet ouderwets. Als moeder weet je dat je kind van jou is en ik denk toch dat die naam van de vader toch een stukje bevestiging is dat het ook zijn kind is. En ja ik weet dat er genoeg kinderen naar vaders vernoemd waren die niet hun vader zijn, maar you get the point.