Hey dames, Ik heb even tips nodig, wat bemoedigende woorden en wil het gewoon even kwijt. Ik ben alleenstaande mama van een 6 jarige zoon. Zoon is in principe een heerlijk kind. Op school is hij super lief, buitenschoolse opvang ook. Als hij bij vriendjes/ familie gaat spelen. Ik kan hem ook overal fijn mee naartoe nemen, 2 uurtjes in een restaurant zitten, op visite bij vrienden/ kennissen, gaat prima. Wel had ik altijd al dat thuis vaak de hele spanning eruit kwam, hij dwars deed, grenzen opzoeken, maar het was altijd goed te handelen. Maar sinds een paar weken, gaat het thuis echt moeizaam. Zoon lijkt voortdurend boos, schreeuwt veel tegen mij, uitdagen door voor mij te gaan staan. Tegen mij aan "knorren/ brommen". Sinds een paar weken slaat en schopt hij mij ook. Natuurlijk accepteer ik dat niet, spreek hem aan op gedrag, time out, extra tijd inbouwen, straffen door spullen weg te nemen, met hem praten, anderen (mannen) met hem laten praten, maar het lijkt allemaal niet te helpen. Ik merk dat ik intussen echt op mijn tenen begin te lopen, want het maakt vaak niet uit wat ik zeg, het is toch niet wat hij in gedachten heeft. Ik merk dat ik echt vastloop. Het wordt er echt niet gezelliger op. Wat wel meespeelt denk ik is dat we in een fase van verandering zitten. Zoon gaat sinds september naar de basisschool, krijgt nu opeens huiswerk, we gaan verhuizen dus hij gaat ook naar een andere school. Oude vriendjes heeft hij moeten achterlaten, nieuwe leren kennen. Ik heb het ook erg druk gehad met inpakken etc dus minder tijd voor hem. Wie geeft mij inzicht in hoe ik dit het beste aanpak, wat zou ik kunnen doen? Ik merk dat dit me echt verdrietig en onzeker maakt en voor zoon is dit ook niet leuk.
Volgens mij geef je zelf al aan waar het door zou kunnen komen. Hij gaat dus al naar de nieuwe school? Nieuw is vermoeiend. Klinkt alsof vooral tijd hem kan helpen. En mogelijk in plaats van een time-out, hem een knuffel geven en wat quality time.
De oorzaak is inderdaad duidelijk. En hij uit die emotie op een verkeerde manier. Kun je met hem over emoties praten? Hij zal zich boos voelen over de nieuwe school en achterlaten van vriendjes. En dan ben jij de boosdoener. Als je hem zegt dat hij verdrietig mag zijn, mag huilen hoe reageert hij dan?
Jij ziet hem, ziet waar het vandaan komt. Maar weet hij ook dat jij hem ziet? Benoem je dat naar hem? Vraag je naar wat hij nodig heeft? En dan niet in de ruzie. Mijn favoriete moment om met mijn iets oudere zoontje, waar ook een flinke kop op zit, dingen te bespreken, is vlak voor het slapen. Je ligt lekker knus bij elkaar, kunt elkaar aankijken maar het hoeft niet, het is logisch dat hij op zn plekje blijft, en je kan erna knuffelen tot hij slaapt.