Hoi allen, ik zit eventjes weer in een dipje...begin me stilletjes aan af te vragen of het ooit wel zal lukken bij ons om zwanger te raken? We zijn al een lange tijd ah proberen, veel tegenslagen gekend. Begin dit jaar naar de fertiliteitsarts geweest: -sperma van vriendlief super in orde. -HSG gedaan: zagen dat 1 eileider niet doorgankelijk was: dus kijkoperatie -kijkoperatie wees uit 2 hydrosalpinx: beide eileiders verwijderd (daarna zwaar depri geweest daarvan) -dan is mijn schoonvader ook nog s terminaal ziek geworden en gestorven, terwijl mijn schoonmoeder 2 jaar geleden ook terminaal was, plus mijn schoonzus herstellende was van een hersentumor) -Procedure IVF opgestart: 10 eitjes, waarvan maar 3 bevrucht. Ze verstonden niet waarom aangezien sperma goed was. -1Tp was mislukt -2de Tp cryo mislukt( toen was bms maar 5 mm dik te weinig, plus ze hadden kleine cyste ontdekt) -Procedure ICSI opgestart: voor meer bevruchtingen te hbb. 18 eitjes, waarvan 8 bevrucht, waarvan maar 2 bruikbaar, dus 2 teruggeplaatst: mislukt. -Ze begrepen niet dat de kwaliteit van de eitjes niet goed was??? Ze zagen wel dat dag 7 een hoge stijging was van oestradol wat normaal niet kon door cetrotide, was dat de oorzaak? Ik weet het niet. Plus nadien nog s een lichte overstimulatie gehad, eierstokken drie maal zo groot, opgeblazen buik en pijn pijn pijn! -Dan hysteroscopie gedaan:alles ok -Bloedonderzoeken waarvan nog altijd geen uitslag is... -Toen bleef ik maar dikke buik krijgen, ik op controle. Die cyste was gegroeid was gevuld met bloed: diagnose endometriosecyste... Ook dat nog -Kijkoperatie gehad: cyste verwijderd. -Nu ICSI stop: 3 x zodalex injectie om in de overgang te komen???? Hoe ironisch je wilt een kindje, je bent bezig om een kindje te maken en dan kom je in je menopauze... Nu begin ik stilletjes aan de moed te verliezen echt waar, vraag me af of het ooit nog lukt bij ons. Al maar nu een keer al mijn vriendinnen zijn zwanger of bevallen, of bezig met hun tweede kindje, ik red het niet meer zo. Ik ga nu naar de acupunctuur om wat rustiger te worden, te werken aan mijn nierenergie, andere voeding, kruiden, enz... Ze ziet het positief in allemaal, maar ik heb er zo genoeg van, diep vanbinnen denk ik dat het nooit zal lukken. Ik weet ik mag zo niet denken maar het is sterker dan mijzelf. Ik heb nog 4 beurten over, dus er is nog hoop, maar het hoofdje wilt niet mee. Ik ben van nature een stresskip, overemotioneel, en veel last van mijn darmen door de stress, en van mijn spieren. Misschien houdt dat een zwangerschap wel tegen. Ik moet nu ook yoga doen van de acupunctuur, zou mij goed helpen zegt ze. Maar ik al die moeite nu, hoop dat het tenminste wat oplevert! Zijn er nog mensen die zichzelf herkennen in mijn verhaal, of met andere ervaringen zodat we elkaar wat moed knn inspreken?
@Maui wat een heftig verhaal meid! Het zit je idd niet mee. Ik heb ook wel eens gedacht: zal het ooit lukken Vaak zag ik t niet zitten, maar toch kreeg ik ergens de kracht vandaan om door te zetten. Het is ook allemaal niet makkelijk. Ik voel dat ik ooit mama zal worden...en om deze reden zal ik doorgaan. Ik kan deze grote wens niet opgeven. Ik geloof ook in de tekst uit mijn banner. Ook onze tijd komt. Blijf hoop houden. Heel veel sterkte meid! "Believe me, the reward is not so great without the struggle" - Wilma Rudolph
Lieve Maui, Je hebt een zware periode achter de rug! Het is logisch dat je nu energie tekort komt en het gehad hebt. Natuurlijk komt jouw gevoel bekend voor. Wij zijn allemaal mensen. Je bent zeker niet alleen. Het is heel normaal om af en toe het helemaal gehad te hebben. Wat voor mij werkt, is om mezelf even de ruimte te geven om verdrietig te zijn/te balen. Daarna wat leuks of ontspannends plannen of meteen doen; b.v. een dagje weg met jouw partner of heerlijk op de bank met wat lekkers een film kijken Gezien wat je allemaal hebt doorgemaakt, zou ik jou beschrijven als een sterkte dame met doorzettingsvermogen die weet wat zij wil en gaat ervoor! De levens-zinnen van Mystrgirl geloof ik ook zeker in! **Dikke knuffel**
Hoi Maui, Het zal voor heel veel mensen herkenbaar zijn wat je schrijft, het is alleen heel moeilijk om de juiste woorden te vinden om iemand te steunen / troosten. Weet wel dat je niet alleen bent in deze MMM en heel veel mensen begrijpen wat je voelt. Door dit soort gevoelens neer te schrijven, lucht het al op en er zijn genoeg mensen die meeleven en je een hart onder de riem kunnen steken. Wij zijn al 5 jaar bezig (6 mislukte icsi's) en niks anders als ellende gehad (niet alleen in de MMM). Soms vraag ik me wel eens af, wanneer houdt het op en mag je je eindelijk eens mens gaan voelen en weer de positieve dingen in het leven zien, maar ik ben van nature ook positief ingesteld en zeg tegen mezelf, kom op, je hebt een doel, je gaat het gewoon doen (ondanks dat het wat vaker moeilijker is), ongeacht wat er op je pad komt. Je wordt er vaak alleen maar sterker door. Meid, wat heb je al veel moeten meemaken. Bovenop de MMM nog eens. Het wordt nog wel eens overschat, zo een medisch traject, dat mensen in je omgeving het ook niet begrijpen dat dit ook nog eens bovenop je prive dingen komt. Wanneer zou je de bloeduitslagen moeten krijgen ? Ik vindt het ook vreemd dat je zo weinig bevruchtingen hebt. Gaat je behandelend arts nog kijken hoe dat komt ? tenminste lijkt me toch dat ze iets met die info moeten doen en niet alleen maar zeggen, "vreemd, we weten niet hoe dat komt" ? heb je al eens overwogen om een 2e opinie te vragen bij een ander ziekenhuis ? Als ik toen (bij de 1e icsi) had geweten wat ik nu allemaal wist (door zelf dingen op internet uit te zoeken, door met lotgenoten te praten), had ik ook heel andere keuzes gemaakt. Je gaat je grenzen steeds meer verleggen en dingen uitproberen om toch je wens in vervulling te laten gaan, dus als acupunctuur en yoga jou een goed gevoel geven, moet je dat zeker doen. Een hele dikke knuffel van hieruit en probeer het voor nu even los te laten en positieve energie op te doen, zodat je in 2013 er weer tegenaan kan. Liefs, Jolanda PS Ook ik vindt de levensspreuken van mysteriousgirl erg mooi.
Lieve meiden, dank u voor jullie reacties, doet me deugd, leesde ze met tranen in mijn ogen, ja vandaag ben ik weer overemotioneel! Ik weet niet hoe het komt wss door mijn injectie zodalex! Plus het nieuws dat mijn iemand uit mijn vroegere vriendenkring zwanger is. We komen al enkele maanden niet meer overeen, ze heeft heel lelijke dingen tegen mij gezegd, en nu is ze zelf zwanger! Vreselijk vind ik het, haar wens ik het niet toe! Erg om te zeggen maar ze heeft mij zo'n pijn gedaan ook, en zo'n grove dingen gezegd, dat ik maar moeilijk blij kan zijn voor haar! Nu ja dat doet er eigenlijk niet toe! Moet mij daar ook nu niet druk in maken. Plus vorige week op babybezoek geweest, deed mij ook geen deugd! Vraag mij af of ik ook ooit zo gelukkig zal worden. Er zitten allerlei doemscenario's in mijn hoofd! Suusje, dank u meid!! Hoop dat het met jou ook al wat beter is! Wat zijn de vooruitzichten? Mysterious girl: bewonder je voor je moed, jij ook verder veel succes met de verdere IUI's! xxx Nina meid, dank u wel voor je bemoedigende woorden, ja veel mensen zeggen dat ik sterk ben. Misschien wel, maar ik twijfel, ik voel mij zo zwak! Al heel men leven ben ik overemotioneel, overreageren, pessimisme(heb ook al veel meegemaakt), iedere keer weer vallen en opstaan), veel te veel zorgen aantrekken van anderen ook...jeetje als ik erover denk, pff ben ik echt zorgenkind Maar ik weet wel ik ga mij wel weer beter voelen enzo, maar tis moeilijk! Ik wou dat ik kon positief denken, dat zou mij veel helpen! Veel van mijn lichamelijke klachten zouden ook weggaan denk ik! Want de stress slaat op mijn lichaam, vooral op mijn darmen! Ik heb een buik van een zwangere!! Vorige week kreeg ik weer opmerking van iemand, proficiat zei die ik zo van waarom, werd hij bloedrood, nadien dacht ik van ja hij ziet mij buik en denkt automatisch dat ik zwanger ben!! Echt kut! Wens jou ook veel moed meid! x Lieve Jolanda, ooh jij hebt het ook niet echt makkelijk gehad he meisje!! En ik zit hier al te klagen na 2 beurten...Ik hoop zo voor je dat je snel een wondertje in je armen mag hebben! Ik weet niet wanneer ik de bloeduitslagen zal krijgen, geen idee, volgende week naar gynaecoloog! De volgende beurt zullen ze nu een heel andere medicatie geven, en aspirine bijgeven. Het is de laatste keer, als het nu niet lukt, ga ik voor een tweede opinie. Ik vind bij ons in Brugge dat je bitter weinig wordt begeleid door de dokters, je bent een nummer, is allemaal routine! Ze zitten daar met vijf dokters, de ene is mijn gynaecoloog, en ze werkt samen in prive praktijk met ook een fertiliteitsarts van ziekenhuis daar. Die andere is zeer goed, zeer correct, weet ook veel! Ze wou mij heel andere medicatie geven ook. We zien wel, maar ik heb heel veel aan mijn acupuncturiste, ze weet ook veel, en ze wilt nu vooral werken aan darmen en doorbloeding van het lichaam, zodat ik meer bms aanmaak. Ja ik google veel hoor, zo kom je dingen te weten, veel meer soms dat de dokters je wel vertellen! Maar het kan je ook hartstikke gek maken he, met altijd alles op te zoeken...pffff... Ik wens je veel geluk toe meid met de volgende behandeling, het zal je ook wel lukken!!!! Prachtig dat jij zoveel doorzettingsvermogen hebt!!! Dank u allen voor jullie steun!
zo meid jij hebt de laatste tijd veel mee gemaakt!! even een knuffel!! en ik hoop dat jij binnenkort eens positief nieuws krijgt!! sterkte!!
Dikke knuffel meis... Ken het gevoel. Hier ook in een flinke dip.. heb net een miskram gekregen van onze 4e terugplaatsing. We hebben ook al veel mee gemaakt in de MMM en vind het momenteel ook erg moeilijk de positiviteit terug te vinden. Dikke knuf voor je meis!
Lieve Maui, Het is heel begrijpelijk dat je zo emotioneel reageert, want het houdt ook echt niet op voor je he, wat ellende betreft ? Je moet aan jezelf denken en werken, en dan komt er nog zo een vrolijke "vriendin" langs, die egoistisch genoeg alleen aan zichzelf denkt. Het is makkelijk om te zeggen, ik doe er niets mee en ik maak me er niet druk om, maar helaas werkt het zo niet. En blij zijn voor iemand anders ? Is die vriendin dan zo meegaand met jou ? denkt ze ook aan jou ? leeft ze mee met jou ? weet ze uberhaupt wel hoe het moet voelen en hoe het is iedere dag weer opnieuw ? klinkt als een grote NEE, dus voel je aub niet schuldig dat je niet blij voor haar kunt zijn. "probeer" het van je af te schuiven, klinkt ook alsof ze het echt niet waard is. En dat babybezoek ? tja, helaas ontkomen we er niet aan dat mensen in onze nabije omgeving vrolijk (kunnen) doorgaan met hun leven, terwijl soms voor ons het leven "ophoudt". Ik heb daar ook heel veel moeite mee om daarmee om te gaan. Aan 1 kant wil je blij voor hun zijn, aan de andere kant, ben je jaloers (soms kwaad) en denk je, wanneer komt mijn tijd nou eens, ik heb toch lang genoeg gewacht en genoeg meegemaakt ? Ik wil je ook zeggen dat je absoluut niet zwak bent, en sterker bent als dat jezelf denkt te zijn. Zo een medische molen is ook niet voor iedereen weggelegd. Iedere ronde die je weer overleeft, maakt je nog sterker en hopelijk kunnen we straks zeggen, het is het waard geweest, als we een keer (ooit) beloond mogen worden met zo een hummeltje. Helaas is er niemand die ons garantie en/of een handleiding kan geven...als je het zo doet, of als je dit doorstaat, dan is succes gegarandeerd. Als ik zo mijn reaktie teruglees, denk ik...nou, jolanda, je schrijft hier ook behoorlijk wat neer, maar misschien is dat voor mij ook een soort van opluchting, omdat ik denk te voelen wat jij nu moet voelen, dus meid...daar komt die weer....dikke knuf !!! @flippo123, wat kan ik zeggen om troost te geven ? woorden schieten te kort. Ik heb nooit een miskraam hoeven mee te maken, maar dat lijkt me nog 10 keer erger (zover dat mogelijk is). Ik heb je blog gelezen en zie dat je (helaas) ook het nodige hebt moeten meemaken. Ook voor jou een dikke knuffel ! Ik hoop dat je het een plekje kunt geven (voor de 2e keer, las ik) en weer de energie/positiviteit kunt vinden om weer door te gaan. Liefs, Jolanda
@jolanda: Komt goed... tot nu toe is het altijd goed gekomen, het heeft nu alleen denk ik wat meer tijd nodig. Maandag weer voor echo en dan kijken we wel verder, misschien toch maar eens met maatschappelijkwerk ofzo van het UMCU praten. Maar thnx meis... Maar ik denk dat alles binnen de MMM zwaar is, en ieder het op zijn eigen manier ervaart. Iedereen heeft ook zo zijn eigen draagkracht.
Dank u voor de lieve woorden!! Echt doet me deugd, want hoe je het nu draait of keert, niemand kan ons begrijpen wat we echt voelen, alleen IVF/ICSI/IUI vrouwen kunnen zich inleven in ons verdriet! Iedereen heeft zijn eigen pad te begaan, en de ene heeft natuurlijk al meer tegenslag dan de andere! Maar het doet deugd om van je af te knn schrijven bij lieve vrouwen die elkaar verstaan! Lieve Flippo, ik vind het zo vreselijk erg voor je meid, je bent dan zwanger en dan krijg je zo'n tegenslag! Hou moed, ik kan mij voorstellen dat je oneindig triestig bent, woorden schieten te kort! Ik hoop voor je dat het snel opnieuw moge lukken voor je! Echt waar! En heeft de dokter een verklaring gegeven waarom het afgestorven is? Hopelijk vind je genoeg steun bij je man, en dierbaren! Dikke dikke knuffel!! Ja Jolanda meissie, je hebt ook al een superlang traject achter de rug, dat moet nog moeilijker zijn voor jou dan voor mij, we zijn net bezig! Hopelijk lukt het je wel in Dusseldorf, hbb ze je al gezegd waarom het tot nu toe nog niet is gelukt? Hou me op de hoogte van de behandeling he! Ivm met die "vriendin" van mij, we komen al 5 maand niet meer overeen hoor, ik heb volledig met haar gebroken en zij met mij! Ze zei me dat haar leven veel beter zou zijn zonder mij,... En nu te horen dat het haar wel gelukt is, zie ik groen van jaloersie,precies alsof ze nu gewonnen heeft! Versta je? Nu mijn accu zegt dat ik mij daar geen reet van moet aantrekken, jou leven is belangrijk zegt ze, ja idd, ze heeft gelijk, maar dat maakt het er toch niet makkelijker op he! In de tijd dat we vriendinnen waren was ze wel meelevend enzo, maar ze had psychische klachten en was helemaal gek ah komen, en dan zeg ik 1 x mijn gedacht, en is ze beginnen flippen en mij verwijten...je kent dat he...En ik had het toen al zo moeilijk... Nu ja het is het niet waard om over te praten, ik maak er mij alleen maar druk in! Ik ben wel ontzettend blij met mijn accu, ze doet zoveel voor me, kine, acu, massage, relaxerende oef, healiing tao,...Ze zegt ik geloof er in dat het je gaat lukken als je tot rust komt en weer positief kan denken, en je hoofd leeg maakt...Dus ja ik doe nu alles wat ze zegt, dat probeer ik toch! Maar het verdriet blijft er, ik kan er niet aan doen, die pijn in mijn hart telkens ik iemand zie met een kleine baby, die babykamer die bij ons leeg staat, klaar om helemaal in te richten, de jaren die voorbij tikken, de kerst die volgt, terwijl ik vorig jaar dacht, het is misschien de laatste kerst zonder baby... Maar idd the reward will be much better with struggle! Moed aan alle meisjes! xxxxxxx
Maui, Ongeacht hoeveel pogingen iemand moet doen, dan maakt niet zoveel uit. Iedere poging die iemand moet doen, is er eigenlijk 1 te veel. Het is wel zo, iedere ronde die je verder komt (ongeacht het resultaat), maakt je sterker. Ik merk ook dat je steeds meer je grenzen gaat verleggen. Als je bijv. nu een "gewone" ivf ronde hebt gedaan, met geen resultaat, dan zou je de volgende keer "gewoon" een icsi ronde kunnen doen, omdat daar misschien meer mogelijkheden liggen. En zo ga je stiekem in een proces mee, waardoor dingen routine matig gaan gebeuren. Iedere keer geven arts je weer hoop, wat als we dit..wat als we dat...en tja..dan denk je..ik wil het zooooooooo graag, dan laten we het maar proberen. Probleem alleen is, dat je erin gezogen wordt en alles routine wordt, waardoor je wel eens de neiging hebt om jezelf te vergeten en te denken, het is toch wel best allemaal zwaar. Tenminste dat is mijn mening. Er zullen zeker mensen zijn, die het minder zwaar vinden, of juist nog zwaarder en die het niet eens zijn met mijn uitspraak, maar gelukkig zijn we allemaal anders. Mbt waarom het bij ons niet is gelukt, daar zijn we nu mee bezig in dusseldorf. In ons oude ziekenhuis vertelden de altijd dat het zaad van mijn man zo slecht was, dat icsi alleen in maar aanmerking kwam. Nu we in dusseldorf lopen, kwam er er naar voren, dat het zaad van mijn man nog niet zo slecht was (misschien wel ivf kwaliteit kon zijn), maar dat mijn eicellen niet goed waren, dus ja, daar sta je dan met je mond vol tanden en denkt, huh...? maar goed, positief blijven en we gaan erweer voor. Totdat meerdere verschillende artsen gaan zeggen, het houdt nu echt op, totdan..blijf ik het positief inzien ! zo, dat heb ik effe gezegd...hahahahaha Ik moet zeggen dat ik het wel triest / erg vindt van je ("ex")vriendin . Jullie zijn op een gegeven moment niet voor niets vriendinnen geworden waarin jullie veel (mooie misschien ook slechte dingen) deelden. Als zij zo een uitspraak doet, dat ze beteraf is zonder jou, doet dat veel pijn, maar misschien ben jij wel beteraf zonder haar ? in tijden dat je in de MMM zit, ben jij beteraf met mensen die JOU begrijpen en niet met mensen die alleen maar aan zichzelf denken (mijn bescheiden mening). Ik begrijp ook volkomen dat je jaloers op haar bent, maar zij heeft absoluut niet gewonnen (want ze is jou kwijt), ondanks dat je het zo voelt. Probeer te luisteren naar je accu en weet dat er meer mensen in de wereld zijn dan alleen maar haar, mensen die het wel goed met je voorhebben en er ook voor je kunnen zijn. Hier op het forum zitten zat meiden, die precies weten hoe je je voelt, en van je af schrijven helpt echt ! het lucht op en geeft weer positieve energie. En wie weet ? is kerst 2012 WEL de laatste kerst zonder baby, omdat je beter in je vel zit, je accu goed werk heeft verricht , zoladex zijn werk doet, de forum meiden met je mee hebben gelachen (en gehuild) en je dat ene GOUDEN ei hebt gevonden ! Ik weet niet zo goed waarom ik zelf zo uitgebreid iedere keer weer reageer ? Misschien omdat ik het zelf ook heel goed voel, hoe jij je moet voelen en zo herkenbaar is, maar misschien ook omdat het opluchtend werkt ? wie weet.. Liefs, Jolanda ps...Ik vindt je naam ook errug leuk, doet me iedere keer aan vakantie denken, aan een tropisch eiland op hawai...hahahahaha, zou het dat zijn ?
Maui78: Ik begrijp je ook zo goed.. en inderdaad alleen mensen die hetzelfde doormaken weten hoe het echt voelt. Dat wordt mij helaas ook steeds meer duidelijk. Hier twee ICSI's achter de rug met in totaal 5 goede terugplaatsingen, ben nooit 1 keer een beetje zwanger geweest en waarom?? Artsen zeggen dat het pech is..dat kan natuurlijk, maar 5 keer ook? Net als jou vind ik het soms ook moeilijk om positief te blijven. Ik erger me ook aan mensen die zeggen dat het echt wel goed gaat komen. Wil liever niet dat ze dat zeggen; want dat weet je niet denk ik dan... Aan de andere kant blijf ik ergens ook wel weer positief. Ik geef niet op, we gaan gewoon stug door. Wel denk ik dat je op een gegeven moment ook moet kunnen zeggen; nu is het genoeg geweest. Maar dat punt is voor iedereen anders en hangt er ook vanaf wat je meemaakt en hoe je ermee om kunt gaan. Veel mensen begrijpen niet hoe diep het ingrijpt op je leven. Ze denken vaak dat je alleen verdriet hebt na een mislukte poging, maar beseffen niet dat het verdriet op de gekste momenten ineens naar boven kan komen. Dat het eigenlijk iets is wat je altijd met je meedraagt. Ze zeggen dan dat je er niet teveel mee bezig moet zijn of dat het je leven niet moet gaan bepalen. Daar zit natuurlijk een kern van waarheid in, maar het is iets wat zo diep zit, dat het eigenlijk ook niet anders kan. En al helemaal niet als je weer midden in een behandeling zit. Wat ik denk bij jou verhaal is; leg jezelf ook niet teveel druk op dat je perse rustig en positief moet zijn voordat het gaat lukken. Hoe harder je denkt: ik moet niet stressen, hoe meer je dat soms gaat doen . Tenminste zo werkt dat bij mij . Heb je ooit overwogen om met een psycholoog te gaan praten? Ik zeg dat omdat ik er nu serieus over nadenk. Ik denk altijd: ik red me wel. Ik voel me best een sterk persoon, ook omdat ik altijd maar doorga en mensen niet veel aan me merken over het algemeen. Maar ik loop er tegen aan dat ik mijn frustraties niet goed kwijt kan bij iemand. Mensen weten zo langzamerhand ook niet meer wat ze moeten zeggen nu het al zo vaak mislukt is. Of ze zeggen dingen waar ik me juist niet beter van ga voelen. Ik merk dat ik de laatste tijd er dus ook minder over ga praten. Mijn man gaat er ook anders mee om. Ik zou best van een buitenstaander en een professional tips en adviezen willen krijgen en ook iemand hebben waar ik me gewoon even kan laten gaan zeg maar. Heel veel sterkte meid en wat mij ook altijd helpt is relativeren. Had laatst een mooie spreuk gevonden: Never let te things you want, make you forget the things you have!
Jolanda dank u voor je reactie, ik lees met plezier je reacties en je goede raad! Ik vind het tof dat je zoals je zegt zoveel vertelt, dat is het teken dat je daar nood aan hebt. En er is niets beter dan je verhaal knn vertellen aan iemand die je echt begrijpt niet? Ik hoop echt dat het je zal lukken in dusseldorf, je hebt al zoveel moeten doorstaan. Ik vind het toch echt niet normaal dat ze in het vorige ziekenhuis waar je ging niet de juiste diagnose gesteld hebben, hoe is dat mogelijk? En je hoort dat ook meer en meer! Dan heb je daar echt je tijd verspild he. Maar positieve is dat ze nu iets hbb gevonden he, dus knn ze misschien nu ook anders behandelen! Ik hoop het zo voor je? En hbb ze iets specifieks gezegd over de behandeling? Gaan ze iets totaal anders doen dan, met andere medicatie. Ik weet dat de kwaliteit van je eicellen ook kan verbeteren door acupunctuur. Succes, succes, succes. Ivm met mijn x vriendin, ja ik moet het loslaten dat weet ik, maar ik heb er eigenlijk het hele weekend mee in mijn hoofd gezeten. Pfff, zou niet mogen. Maar ja in de tijd hbb we toch ook lief en leed gedeeld. En het is ongelooflijk vind ik dat ze nu zwanger is, maar ik moet stoppen met erover te stressen! Nu ik ga voort mijn oefeningen doen en proberen te genieten van de kleine dingen des levens...zucht...dat we maar snel weer knn herbeginnen met de behandeling. Donderdag moet ik weer op controle naar de gynaecoloog, ik heb toch aardig wat vragen en onzekerheden, dus nu zal ik ze al op tafel gooien. Want heel veel vertrouwen in het ziekenhuis heb ik niet. Ze hebben ook al enkele fouten gemaakt. Maar na deze keer, verander ik van ziekenhuis! Lieve Elize, wat een verhaal ook meid!! Zo spijtig voor je dat het nog steeds niet is gelukt voor je? Hebben ze al bijkomende onderzoeken gedaan om te zien waarom het niet lukt? We zijn ongeveer al even lang bezig...Wachten duurt lang he meid, en het is moeilijk om de moed niet te verliezen. Maar ik vind persoonlijk dat IVF vrouwen heel sterke en moedige vrouwen zijn die constant doorzetten en hopen op een positieve uitkomst. Wat hoe je het nu ook draait of keert, we blijven ook alsmaar doorgaan, de ene tegenslag na de andere, maar telkens weer met een nieuwe dosis moed er tegenaan! Het zal je ook wel lukken meid, je hebt nog enkele beurten te gaan ook he! En zoals Jolanda zegt er zal wel eens een GOUDEN Ei tussen zitten! Maar ik zou toch wel s mijn ongenoegen uiten in het ziekenhuis moest ik jou zijn, en eens vragen hoe het komt dat het nog steeds niets is gelukt. Ja ook ik heb al eens gedacht om bij een psycholoog langs te gaan, zou mij goed doen denk ik om eens alle opgekropte emotie eruit te smijten, ookal kan ik wel redelijk praten over onze ellende en onze wens. Tegen mijn familie, mijn beste vriendin enzo, en ook vooral tegen mij acu, ze geeft me altijd verse moed! Maar het is misschien nog niet zo slecht om professionele hulp te zoeken. Want zoals je zegt, dat je er steeds minder over durft te praten, dat is niet zo best! Het moet eruit he de frustratie, het mag niet blijven zitten he meissie! Ik weet het het is echt vreselijk je zo te voelen, alsof niets nog lukt en dat de baby je hele leven overheerst, en mensen die je niet begrijpen, en vooral die onzekerheid proberen te aanvaarden en te relativeren. Maar een beetje steun van iemand die hetzelfde voelt, doet wel goed vind ik! Hoe zeggen ze dat ook alweer, een gedeeld probleem... Ik wens je veel sterkte meid, en als je een luisterend oor nodig hebt, je weet me te vinden. Ik vind het zo erg voor jullie allemaal, deze week veel moed gewenst!!! xxxxxx Maureen (ps Jolanda, niet op een tropisch eiland, jammer genoeg)