Scheiden ja of nee

Wat een moeilijke situatie voor jou! Ik neem aan (en mag hopen) dat je partner wel iets doorheeft van jouw onvrede en verdriet? Doet hij daar iets mee?

Als het al zo ver is voor jou is therapie echt wel noodzakelijk. Zeker als jullie nu al niet samen tot een gesprek kunnen komen. Therapie heeft natuurlijk alleen zin als er inzet en motivatie is van beiden. Maar daarin kan je partner natuurlijk duidelijk aangegeven dat het zonder dit te proberen klaar is voor jou. Als hij in therapie niet wil praten wat is zijn relatie hem dan werkelijk waard? Of wil hij het liefdeloos uitzitten met jou uit gemakzucht?

Als jullie op een normale wijze uit elkaar kunnen en jullie financiën niet heel ingewikkeld zijn kan je onderling afspraken maken en een online scheigingsbureau inschakelen. Die vertellen precies hoe het werkt en regelen alles (3 a 4 maanden bij mijn buren en een collega). In situaties met schulden een eigen bedrijf of conflicten krijg je een ander verhaal.

Hopelijk ben jij verstandig en heb je een eigen baan met inkomen? Dat scheelt al enorm. En maak een afspraak met jullie financieel adviseur om te laten berekenen wat jullie kunnen qua huis, uitkoop, blijven wonen en spaargeld etc.

Hoe oud zijn de kinderen? Willen jullie co ouderschap? Zaken om over na te denken. Er zijn tal van opties om te kunnen blijven wonen. Sta jij ingeschreven bij de woningbouw en hebben jullie overwaarde?

Maar ga zo snel mogelijk in gesprek en richting therapie als je er nog uit wilt komen. Op deze leeftijd veranderen mensen niet zo snel meer. Zeker niet zonder hulp. Sterkte!

 

Volgens mij hebben jullie een verkeerd beeld van therapie als je denkt dat jullie daar ‘te nuchter’ voor zijn. Ik vind eigenlijk dat je daartoe verplicht bent als er ook kinderen zijn, ‘geen zin’ is wat dat betreft geen reden het niet te doen. Uiteindelijk wil je ook als je wel uit elkaar gaat, daarin een goede basis voor de kinderen, daar kan relatietherapie ook bij helpen.

 

Eerdere gesprekken van hoelang geleden zijn die?

Zou het in het nu bespreken met je partner en ga wat energie in elkaar steken, doe weer eens iets leuks en praat, je kan verschillend over dingen denken maar ook daarin zou je je kunnen vinden in elkaar als het vertrouwen er is.

Je bent ook ooit voor elkaar gegaan. Zou niet zomaar opgeven.

 

Precies dit.

@Butterfly50
In de therapie worden juist de pijnpunten in de relatie aan het licht gebracht. Je leert om jullie patronen te zien en te doorbreken. Hoe communiceren jullie, wat voor effect heeft het op de ander. Daar is niet veel zweverigs aan, het is de realiteit onder ogen zien.
Veel sterkte.

 

Eens.
Als je nog met zijn 2 bent dan doe je er niemand kwaad mee om uit elkaar te gaan.
Met kinderen heb je een ander verhaal. Hen wil je een fijne stabiele basis bieden. Een scheiding is dat beslist niet. Dus als je dat kan voorkomen dan moet je dat doen.

Wil niet zeggen dat scheiden altijd de slechtste optie is. Maar ik vind wel dat je eerst echt moet onderzoeken of en hoe je samen verder kan. Therapie kan daarbij helpen.

 

Plus... als ik me niet vergis... kan relatietherapie ook helpen om inzichten te verkrijgen hoe eventueel verder als jullie inderdaad beslissen te gaan scheiden. Dus: Hoe met de kids, hoe in de toekomst etc. Juist omdat jullie dan al in gesprek zijn met elkaar.

 

Te nuchter voor relatietherapie bestaat niet. Er zijn dan ook vele vormen van relatietherapie. Mogelijk dat de ene vorm te zweverig voor jullie zou kunnen voelen, maar voor elk stel is een vorm te vinden die passend is.

Uit elkaar gaan is niet per definitie de perfecte oplossing. Als jullie kinderen hebben zullen jullie je leven lang aan elkaar verbonden blijven. En als de kinderen nog minderjarig zijn zul je moeten samenwerken en kunnen overleggen. Tekortkomingen van hem richting je kinderen kun je vaak wat vereffenen wanneer je nog samen bent. Als je uit elkaar bent moet hij zonder jou voor de kinderen zorgen en jij zonder hem. Het is niet zaligmakend en ik ben het met 1 van de mensen hierboven eens dat je het aan je kinderen eigenlijk verplicht bent om eerst samen met een prof gesprekken te gaan voeren. Ook als je daarna besluit dat je toch uit elkaar wilt. Je hebt dan dingen over jezelf, over hem en over jullie patronen geleerd zodat je apart van elkaar samen toch goede ouders voor de kinderen kunt zijn. Zelden gebeurt het dat als je nu last hebt van zijn tekortkomingen je na een scheiding ineens op miraculeuze wijze geen last meer hebt van zijn tekortkomingen. Dan maar beter eerst er een aantal sessies therapie tegen aan gooien

 

Even wat dingen dikgedrukt:

1. In geen enkele relatie wordt altijd positief gereageerd op voorstellen van een ander. Praten is de sleutel. Eventueel met een professional als jullie er zelf niet meer uit komen. Waar liggen jouw behoeftes? Waar liggen die van hem? Waar kunnen jullie elkaar wat tegemoet komen?

2. Of het helpt of niet is afhankelijk van vele factoren. Gaan jullie er echt voor? Ook als het niet helpt om weer geliefden te worden kan het mogelijk helpen om niet in een conflictscheiding terecht te komen.
En over het geld: uit elkaar gaan is duurder dan een paar sessies relatietherapie. Soms wordt dit trouwens wel vergoed. Mocht je onder een bepaald inkomen zitten dan heb je zelfs kans dat gemeentes hierin willen ondersteunen.

3. Als je psychisch in de knoop zit kun je ook individuele hulpverlening vragen. Als je niet lekker in je vel zit is alles donkerder. Ook je relatie. Psychisch in de knoop zitten kan door vele factoren. Ja, misschien is je partner niet de juiste. Maar het kan nu ook voelen alsof hij zo verschrikkelijk is doordat je nu meer dingen negatief bestempeld.

4. Narcistische trekjes heeft ieder mens. Vrouwen die onvrede ervaren over hun partner hebben wel vaker het idee dat hun man narcist is of narcistische trekjes heeft.
Mocht hij narcistisch zijn dan is hij dat na een scheiding ook nog. Je kunt dan beter nu eerst alles onderzoeken mét een prof wat nodig is om jullie relatie te redden of om tools te krijgen om met elkaar om te gaan na de scheiding.

Heel veel sterkte gewenst.

 

Aangezien hij nu niet open lijkt te staan voor therapie samen, en jij alleen ook in de knoop zit, zou ik starten met hulp voor jezelf te zoeken. Dat brengt jou individueel hopelijk al veel, en wie weet uiteindelijk ook handvaten om gezamenlijk iets aan te kunnen pakken.

 

Uiteindelijk moet iemand binnen een relatie zichzelf kunnen zijn. Op je tenen lopen of je aanpassen aan een ander is voor niemand haalbaar of gezond op de lange termijn. Je kunt binnen en relatie rekening houden met elkaar. Maar geen ander mens worden. Jij mag gewoon zijn wie je bent en hij ook! De vraag is of er liefde genoeg is om de ander te accepteren zoals hij is zonder hem te willen veranderen. Als jij dat niet kunt of wilt dan heeft de relatie uiteindelijk geen toekomst.

En therapie is zeer goed. Maar alleen als hij wil. Zonder zijn instemming en motivatie ben je nergens. Ga niet aan hem lopen trekken. Accepteer hem met zijn karakter en trekjes of kies voor jezelf.

 

Zou in ieder geval geen keus maken zolang je psychisch in de knoop zit en eerst zelf hulp gaan zoeken, misschien kan je bij de ha de praktijkondersteuner ggz vragen. Weet niet zeker of ggz de goede afkorting is maar bedoel de praktijkondersteuner voor gesprekken op psychisch vlak.

Wat zou je man dan willen gewoon zo door kabbelen? Hoe zou hij reageren als hij alleen komt te staan? Zou het hem boeien of zou hij dan toch moeite gaan doen?

 

Ik begrijp wat je zegt. Maar dit is een gezamenlijk probleem. Waarom zou alleen zij hulp moeten zoeken voor iets waar hij ook onderdeel van is? Als hij daadwerkelijk emotioneel beperkt of onbeschikbaar is zoals TO aangeeft bevestigd hij dat alleen maar door niet te willen investeren in TO en hun relatie. Als je daadwerkelijk om je partner en gezin geeft dan doe je er alles aan om er voor een ander te zijn. Heb je daar geen zin in (te nuchter voor therapie, te duur, geen tijd etc). Dan zeg je eigenlijk dat je partner voor jou van weinig waarde is.

To zou zeker naar de POH moeten gaan. Maar een goede partner heeft daarin een ondersteunende rol. En doet in ieder geval een poging aan zichzelf te werken.

 

Ik zit momenteel ook in de twijfelfase. Ik heb mijn man voor “het blok” gezet of scheiden of relatietherapie. Hij heeft voor het laatste “gekozen”. Wij zijn beiden ook vrij nuchter en hebben gezocht naar een therapeut waarvan wij dachten dat ze bij ons past. Inmiddels hebben we een aantal sessies gehad, maar ik kan helaas nog niet zeggen dat er daadwerkelijk wat is veranderd wat onze relatie betreft. Het heeft wel voor inzichten gezorgd. Helaas is het piekeren over waar ik goed aan doe toegenomen, want wat “als” het toch verbeterd. Ik hoop aankomende weken / maanden meer duidelijkheid te krijgen.

Verschillende mensen kunnen er wat over zeggen, maar uiteindelijk zul je de keuze echt zelf/met je partner moeten maken. Ik merkte dat bij mij opeens de grens was bereikt, waardoor ik het ook duidelijk maar toch respectvol kon overbrengen.

Heel veel sterkte in dit proces!

 

Geef het de tijd. Verandering is moeizaam. En op latere leeftijd veranderen mensen eigenlijk niet zo heel erg meer. Ze vallen snel terug in oude patronen. Het is dus iets waaraan je moet blijven werken. En je partner moet ook daadwerkelijk gemotiveerd zijn (dus niet alleen meewerken omdat hij moet zeg maar).

Belangrijk om daarnaast ook rekening te houden met een mogelijke andere uitkomst. Hopelijk heb jij een baan en eigen inkomen en sta je ingeschreven bij de woningbouw. Kan jij jezelf redden als het verkeerd zou gaan? Zorg dat je zaken goed op de rij hebt zodat je niet in afhankelijkheid terecht komt. En dus blijft omdat je het zelf wilt.

Veel sterkte!

 

Zij voelt zich geestelijk toch niet okee, ik lees het alsof het niet alleen met de relatie te maken heeft vandaar mijn idee om dan zelf eerst eens alles op een rij te krijgen.
Als je alles om je heen K#t vind en jezelf niet lekker in je vel werkt het ook niet mee om aan je relatie te werken.
Denk dat er serieus relaties zijn waarvan de communicatie tussen beide niet echt super is. Als dit altijd zo is geweest kan je niet ineens wat anders verwachten. Zijn ook mensen die zijn hoe ze zijn en die veranderen niet.