Ja dat lijkt me nog veel lastiger. Als je niet beter weet, weet je ook dat het nooit meer gaat veranderen, maar omdat je (goede) herinneringen hebt aan hoe het kan zijn lijkt het me heel moeilijk om te zien dat dit zo verandert.
Het lijkt me in jou geval vooral lastig als je ouders zich ook nog eens scharen achter je zus en haar opvoeding. Waarom ik je gequote heb is het zinnetje 'unconditional opvoeden' in je 2e alinea. Ik wil even offtopic uit de lucht helpen dat deze opvoedingswijze niets te maken heeft met opvoeden zonder grenzen en regels. Laat staan dat daar per se verwende kinderen uit voort komen. Lees dit maar eens als je zin hebt. https://kiind.nl/onvoorwaardelijk-opvoeden-niet-grenzeloos/ Deze manier past wel bij ons en het is best lastig als je leest dat er zulke hardnekkige vooroordelen over bestaan. Speelgoed direct opruimen en respectvol met anderen omgaan past hier prima in. En nu ontopic: zeker vooroordelen wb je opvoedstijl in geval van mijn naaste omgeving vond ik lastig! Nu we 3,5 jaar verder zijn en ze het dragen, samen slapen, de communicatie, eetgewoontes (voedingsstoffen, maar destijds ook rapley) en regels in ons huis gewend zijn èn zien dat het heel goed werkt, is alles geland zeg maar. Maar god, wat heb ik me alternatief, raar en soms buitenaards gevoeld. Met mijn ellebogen heb ik een nieuwe weg vrij moeten maken om eigenlijk gewoon te kunnen opvoeden en handelen vanuit mijn gevoel. Toen ik later pas documentatie las en een forum vond, begreep ik dat wat ik voelde zo gek nog niet was. Sterker nog, hele volksstammen zijn het met me eens en wetenschappers hangen er onderzoeken aan. Joehoe! Whaha! Wat een openbaring was dat zeg! Nu zeg ik altijd dat het best interessant is om ook de andere kant van de medaille objectief te bekijken. Misschien is het niet zo zwart wit als je denkt. Of heb je vooroordelen die anders blijken te zitten. Dit geldt ook zeker voor de opa's en oma's. Destijds heb ik eerst geprobeerd om het uit te leggen. Dat hielp niet. Daarna koos ik voor 'pick your battles'. Niet alles ter discussie stellen, dingen loslaten, maar soms ook gewoon recht voor zijn raap eerlijk zijn. Na ruim een jaar kwam er af en toe een open gesprek en werd er echt geluisterd. (Samen wandelen in het bos is een goede tip: de pas erin en je hoeft elkaar niet steeds aan te kijken). En nu durf ik gewoon duidelijker te zijn op het moment van de opmerking. Zoals laatst: "En als straks de baby er is, dan is het ook wel fijn dat papa af en toe een flesje kan geven he? Dus dan kan je gerust de avondvoeding wisselen voor kv." Ik voelde het kriebelen van mijn tenen tot aan mijn kruin, maar zei heel beheerst: "Dat zijn dingen die we dan zelf wel invullen, heb je zin in koffie? En hoe gaat het nu met tante ..., heeft ze nog erg last van de gordelroos?" Achteraf in gesprek gaan, mailtjes sturen maakt het nog zwaarder en ik denk dat dat niet gaat werken. Een beetje afstand wel. En een beetje kordaat zijn op moment supreme ook, zonder in discussie te gaan dus. Makkelijk gezegd, dat weet ik!
Mijn schoonouders passen 1 a 2 keer per week op. Daarnaast zien we hen ook nog veel. We hebben een goede band met hen. Mijn oudste word wel wat meer verwend daar maar dat is zeker bespreekbaar. Toen ik bijv. Mijn dochter op kwam halen en ze dan nog iedere keer aan wat lekkers zat (bakje vlokken, speculaasje oid) heb ik er wel wat van gezegd. Zo vlak voor etenstijd is dat het handig. Bij trek dan liever iets gezonds. Gelukkig snappen ze dat als ik het uitleg en doen ze er ook wat mee. Ik krijg veel waardering van hun hoe ik mijn kind(eren) opvoed. Dat voelt goed Mijn ouders daarentegen is een ander verhaal. Communiceren is een moeilijk woord, vooral als daar ook nog gevoel bij komt kijken. Interesse tonen kunnen ze ook niet. Ze zullen bijv. Nooit vragen hoe het op mijn werk is, hoe mijn zwangerschap ging enz. Wel kunnen ze praten over de buren, familie, mijn moeders werk en vooral over mijn broer en zijn kleine. Mijn man en ik hebben na de geboorte van de eerste bepaalde afspraken gemaakt. Een daarvan is dat mij kinderen de eerste jaren niet bij de opa's en oma's in de auto komen. Dit omdat mijn schoonouders op leeftijd zijn, het een en ander mankeren en ik er geen veilig gevoel bij had. Inmiddels heeft alleen schoonmoeder nog een rijbewijs maar rijd ze liever niet. Een andere afspraak was dat het oppassen bij ons thuis gebeurde. Dit i.v.m. de afstanden toentertijd. Mijn moeder had tijdens mijn zwangerschap al bijna een autostoeltje gekocht, en toen ik 20 weken zwanger was had zij de babykamer al klaar. Tja, ze wist dat het oppassen bij ons ging gebeuren. Toen ik ernaar vroeg zei ze dat we ook wel eens bij hun kwamen. Ja, op de koffie soms maar verder niet! (Voor mijn zwangerschap zagen we elkaar maar ongeveer 5x per jaar, vandaar dat ik het vreemd vond) Paar maanden geleden gezegd tegen de opa's en oma's dat we vonden dat A. Teveel kadootjes kreeg. Van beide kanten kreeg ze iedere week kadootjes en dat vonden we teveel. Die van mijn schoonouders krijgt ze nu af en toe iets bruikbaars. Bijv. Een mooi boek. Van mijn moeder krijgt ze sindsdien niets meer. (Beetje het idee van of alles, of niets) Nu mijn broer een kleintje heeft (8 maanden) krijg ik het allemaal te horen... W. Komt dit weekend weer logeren! We zijn met W. Met de auto ergens naar toe geweest. We hebben een abonnement op de dierentuin. Want dan kunnen we met W. Gaan. We hebben dit en dat voor W. Gekocht. Allemaal van die onderhuidse steken. Zo voelt het tenminste, ook al doen ze het niet bewust. Ik laat het los, accepteer dat ze zo zijn en vind het vooral jammer dat ze zo moeilijk kunnen communiceren. @Nescio; Volgens mij heb ik je topic even gekaapt om mijn verhaal te doen. Sorry . Lijkt of er bij mij wat meer zeer zit dan dat ik dacht.
ik ben deze maand 10 dagen met mijn gezin EN mijn moeder op vakantie geweest. Over het algeheel een geslaagde vakantie (die ons ook wat rust gaf), maar her en der idd strubbelingen met dat ze zich teveel bemoeide. "je MOET dit", "je MOET dat" "het is belachelijk dat hij niet.." etc. ik heb het maar geprobeerd om allemaal van me af te laten glijden. Nu ben ik de driftkikker normaal, en mijn man is echt het hele rustige type wat nooit kwaad wordt. Mijn man had er uiteindelijk zo genoeg van dat hij uitviel tegen mijn moeder (ik wist niet wat er gebeurde haha). Het is moeilijk maar probeer het van je af te laten glijden. Mijn vader+vrouw zijn heel anders tegen ons mbt ons zoontje die zullen alleen als iets volgens hen ECHT VERKEERD is iets zeggen, op een overdachte genuanceerde manier, als zoontje al slaapt (lang weekend weg geweest). zij passen regelmatig op dus ik had wel meer kritiek verwacht maar zij kiezen ervoor om het zo aan te pakken. en dan mijn schoonouders. Schatten van mensen en ook een week mee op vakantie mee geweest. Wonen verder weg en passen dus tot nu toe bijna nooit op. Die bemoeien zich nergens mee. Hebben nooit kritiek op wat wij doen. Alleen wat suggesties toen we zelf ook radeloos waren met opeens slapeloze nachten op vakantie. Iedere opa/oma is anders, en sommigen zijn zoals mijn eerst omschreven oma. Probeer het van je af te laten glijden. Ze zijn oud en kunnen het waarschijnlijk niet meer veranderen. Ik heb geprobeerd om met mijn moeder te praten maar ze ziet het niet in. Ik zie het maar als haar tekortkoming
Bedankt voor alle reacties. @Koekie1 dat is zeker niet leuk nee. Ik denk ook niet dat ze het bewust doen, maar als je dat steeds te horen krijgt snap ik dat je er op een gegeven moment wel genoeg van hebt. Ook best raar dat ze zo'n onderscheid maken. Ik voel me inmiddels wat gekalmeerd. Gisteren een heel lief appje gekregen van mijn moeder, met de vraag hoe mijn controle bij de gyn was. Dat onthoudt ze dus allemaal. En daarna allemaal vragen over mijn dochters, en dat ze ze mist. Ja, ze is gewoon zo. Qua communicatie echt niet handig en soms best kwetsend, maar ze bedoelt het uiteindelijk niet slecht. Ik denk ook dat ze nogal onder druk staat gezien alle zorg voor oudere familieleden op haar schouders terechtkomt (dat doet ze zelf, ze kan geen nee zeggen).
Het is geen vooroordeel hoor, maar gewoon een aantal voorbeelden van hoe mijn zus erin staat en deze opvoedstijl interpreteert. Ik begrijp uiteraard dat dat voor anderen weer niet geldt, daarom verwoordde ik het dus ook bewust met 'onder het mom van...'.