Ik moet voor mezelf de via gewoon gedaan hebben om hier ook rust in te kunnen vinden. En voor mij is dat leeftijdsverschil iets minder een optie en zie het dan niet als twee enig kinderen. Zeker op latere leeftijd denk ik dat een leeftijdsverschil wegvalt. Ivm de leeftijd van mijn man kunnen we wellicht geen heel jonge baby adopteren. Maar eea ook weet afhankelijk in welke mate je openstaat voor special needs en een andere overweging is dat ik alleen op mijn naam adopteer. Maar nogmaals zover zijn we nog lang niet. Ik moet die VIA gewoon gedaan hebben en dan zien we wel weer. Pleegzorg vind ik dan emotioneel weer wat moeilijker op een of andere manier. Binnenkort is hier wel een open avond maar ga eerst de VIA doen, niet alles tegelijk.
Ik zou ook geen probleem maken van een groter leeftijds verschil... Zelf kan ik heel goed opschieten met mijn zus van 10 jaar ouder! Eerder vond ik het wel lastig om op kraamvisite te gaan of verhalen van zwangeren aan te horen (bijvoorbeeld als ze zeiden dat ze smorgens weleens misselijk waren) Heb emdr therapie gehad en sindsdien kan ik er veel beter mee om gaan....
Wij willen dalijk weer echte reizen gaan maken met kk en dat gaat niet met een baby. Ik zie dat toch als een belemmering voor kk ( en nee dit is geen struisvogel) Dus adoptie gaat hem niet worden voor ons. Wat is emdr therapie? En ik vind jouw onderscrift zo grappig. Heb hem al een poos geleden ook gelezen; geweldig ( nou ja iets minder voor jou)
Weten we nog niet. We vinden kk nu nog te klein. We vinden het ook dat kinderen er later nog iets van moeten herinneren en ze moeten zelf kunnen beslissen of ze extra inentingen willen hebben. Ja wij hebben altijd best veel gereisd: echt backpacken. Liefst bij de lokale bevolking
Fijn dit topic. Ik wilde ook zoiets openen, had laatst nog gereageerd in dat andere topic (van vlindertje geloof ik). Maar ik heb er ook wel behoefte aan om er met anderen te praten. Zelf heb ik extreme zwangerschapsmisselijkheid gehad. Ik ben 9 maanden erg ziek geweest, de eerste 3 kon ik niet meer voor mezelf zorgen (alleen dag en nacht liggen en voor me uitstaren, tv oid was teveel, ik kon hooguit 1 minuut zitten, was continu kots en kotsmisselijk). Ook uitgedroogd geweest, paar dagen aan het infuus gelegen. 3 t/m 6 maanden ging het heel heel langzaam beter, maar nog steeds heel veel liggen, altijd ziek, tot weinig in staat (2x per week een boodschapje). Na de bevalling was alles gelukkig direct over, wat was dat genieten zeg. Ik kon weer alles eten. Maar een jaar later werd ik wéér ziek. Ik bleef na een buikgriep maar steeds misselijk, kreeg aanvallen waarin het heel erg was en vervolgens extreme maagpijn, de hele dag door, dagelijks. Binnen 3 maanden was ik 10kg afgevallen (47kg! bij 168). Met wat medicijnen ging het gelukkig wel wat beter, ik kon iig (meestal) wel voor mijn dochter zorgen. Pas een klein jaar later heb ik een zeer zwaar dieet samengesteld dat werkt. Zelf! Want de medische wereld kon niet veel voor me doen. Ik voel me nu sinds een paar maanden een stuk beter, heb weer meer energie. Maar ik moet binnen het dieet nog heel veel uitproberen, omdat het zo beperkt (en dus ongezond) is. Daardoor heb ik nog heel vaak klachten. De diagnose komt neer op een prikkelbare darm, maar dus wel heel erg. Mijn maag was altijd al mijn zwakke plek (ook tijdens mijn zwangerschap dus), maar nu is het echt drama. Ik durf me ook bijna niet voor te stellen wat er met me zou gebeuren als ik nu weer zwanger zou worden.. Toch blijft het knagen. Het gevoel dat ik de keuze niet heb! Ik wéét gewoon niet wat ik zou willen als dit allemaal niet speelde. Ik weet dat mijn dochter niets tekort komt zonder brusje, maar toch voelt het zo. Vooral voor als ze ouder is, dat ze alleen overblijft. Geen zusje heeft zoals ik heb, nooit zal weten hoe dat voelt. Daar word ik zo verdrietig van .
Welkom Arevinol! Wat een verhaal. Ik was zelf ook ontzettend misselijk maar dat was na 15 weken over. Jij hebt het echt extreem gehad zeg! Kunnen artsen zeggen wat de kans op een tweede extreme misselijkheid is bij een evt. volgende zwangerschap? Kaboutertje: heerlijk hè, reizen! Wij gingen ook altijd ver weg toen Kleine Mol nog niet geboren was. Gingen altijd naar Zuid Amerika en dan de bush in. Prachtig. Sinds de kleine Mol er is zijn het Landal en Centerparcs parken geworden... Ook leuk, vooral voor haar. We durven het reizen met een kleine niet goed aan.
Mol, de kans op herhaling is 70-90%, meestal is het de tweede keer erger. Gezien mijn huidige gezondheid heb ik eigenlijk geen hoop meer dat ik geluk heb hierin . Dat het zich minimaal zal herhalen is voor mij min of meer een feit (natuurlijk heb ik wel hoop). Daarbij is het ook maar de vraag in hoeverre artsen je echt gaan helpen. Niet iedere gyn/HA hanteert dezelfde behandeling/medicijnen, sommigen willen helemaal geen medicatie geven of sturen te laat door. Terwijl het juist erg belangrijk is om op tijd hiermee te starten (om uitdroging te voorkomen), als je daadwerkelijk uitdroogd kan dit gevolgen hebben. Maar als je zó ziek bent, ben je niet meer in staat hier zelf voor te vechten. Voorafgaand aan de zwangerschap zullen er dus afspraken gemaakt worden, maar vaak wordt hier dan in de praktijk niet op nagekomen. Reizen, wij zijn niet zo van verre reizen. Wel naar de zon en voorheen hebben we ook gedoken, dit doen we nu niet meer. We zijn de afgelopen jaren met dochter naar Menorca en de Canarische Eilanden geweest. Prima te doen. Alleen zit ik nu wel met mijn dieet. Ik moet veel eten meeslepen en zelf koken. Maar afgelopen vakantie is dat gelukkig heel goed gegaan. Al is het wel erg frustrerend om niet gewoon lekker mee te kunnen eten met het buffet/in restaurants. We gingen vroeger altijd graag uit eten en mijn dochter is ook een goede eter. Dat mis is dus ook best wel (heel erg). Maar ja.
Arevinol welkom. Doe jij aan glutendieet? Wij doken ook altijd, maar dat zullen we nog een jaar of 10 uit moet stellen. Vanaf hoe oud mogen kinderen eigenlijk duiken? Ik ben tot week 20 kotsmisselijk geweest en de rest van de zwangerschap was ook niet geweldig. Maar de schopjes die ik kreeg ( de hele dag door) maakten zoveel goed. Heerlijk dat zou ik wel weer willen.
Arevinol, welkom ook en volgens mij had je idd geschreven in mijn topic. Wat jij schrijft over dat je helemaal niet weet wat je zou willen als dit niet zou spelen dat herken ik dus ook sterk. Ik weet, los van wat kan, helemaal niet meer wat ik wel. MIjn gedachten kunnen echt drie keer wisselen binnen een uur, gekmakend is het af en toe. Ik denk dat dat komt doordat we nooit meer vrijelijk hebben kunnen voelen en denken over een tweede; de wens heeft zich nooit natuurlijk kunnen ontwikkelen. Ik denk dat het zo werkt, maar kan er niet mee stoppen mezelf dit kwalijk te nemen. Vind mezelf dan een ontzettende oen omdat ik maar geen besluit kan nemen. Al realiseer ik me ook dat moeder natuur bij mij wel degelijk een heeeeeel grote rol speelt. Daarom vind ik het zo knap als mensen op een gegeven moment besluiten dat het genoeg is. Mij lukt dat maar niet. Als ik voel dat ik er allemaal schoon genoeg van hebt en wil stoppen met alle pogingen en behandelingen komt een uurtje later dat duiveltje weer langs "Maar wat als het de volgende keer wel was gelukt en je enorme spijt krijgt en je dochter iets ontneemt waar ze de rest van haar leven last van zal krijgen?"etc etc...... zucht..... Vorige week was er een heeeeel klein momentje waarop ik mogelijk dacht dat er een wonder was gebeurd, heeft drie dagen geduurd, toen weer bewijs dat het niet zo was. Gek was er toch al een beetje aan gehecht terwijl mijn ratio weet dat het niet zo kan zijn op dit moment. En ja, dan ben ik wel teleurgesteld, maar twee dagen later denk ik weer dat het oke is zo. Lekker verwarrend dus....... Nou meiden, gezien het weer ben ik even hevig aan het poetsen geslagen (helpt ook tegen piekeren hihihi). Werk toevallig zelf als psycholoog en EMDR (zie ook www.emdr.nl)is een gespecialiseerde therapie gericht op traumaverwerking. Allright, ik ga weer even aan de poets! X
Emdr heeft mij geweldig geholpen! Vreselijk zeg om de hele zwangerschap zo erg misselijk te moeten zijn!
emdr als afkorting komt me niet bekend voor maar nu ik de uitleg lees van Vlindertje komt het me wel bekend voor. Is je huis weer schoon Vlindertje? Ik kan me je gedachten helemaal voorstellen hoor! Zo'n periode heb ik ook gehad. Maar op een gegeven moment (zo'n drie maanden geleden) hebben we wel het besluit genomen om te stoppen met behandelingen. Mijn geest, lichaam en onze relatie kwamen zo onder spanning te staan dat ik me opeens realiseerde dat dit niet zo verder kon. Er kwam toen een soort rust over me heen. Ik heb veel veel gehuild want voor mij stond en staat stoppen met behandelingen gelijk aan het besef dat het bij 1 kind blijft. Maar nu heb ik rust. Ik ben nog steeds wel eens verdrietig maar vooral realistisch. En ik heb het verlangen omgebogen naar kijken naar wat we wél hebben: een prachtige dochter waarvan we zeer blij zijn dat we nu kunnen zeggen dat ze gezond is. Hoe oud zijn jullie kinderen?
Kaboutertje, nee ik doe geen glutendieet. Ik doe aan een vetbeperkt, geen melk, geen suiker/vruchtensuiker/honing, vrijwel geen fruit en groenten (alleen banaan en gekookte wortel, courgette en paprika), weinig onoplosbare vezels, geen rood vlees, eigeel, koolzuurhoudende dranken, cacao, (ehhhh dat was t geloof ik)-dieet. Gluten is een van de dingen die ik gelukkig wel kan verdragen! Er blijft nog wel wat over, maar ik eet dus niet bepaald gevarieerd Dan nog medicijnen erbij en nóg steeds (lichte) klachten.. Ik snap dat het moeilijk voor te stellen is, dat het ziekijn voor mij niet opweegt tegen een kindje (natuurlijk wel achteraf voor mijn dochter ). Ik kan het helemaal proberen uit te leggen, maar dit filmpje zegt meer dan 1000 woorden: http://www.youtube.com/watch?v=MGOqqbBCWg8&feature=player_embedded Ik had het niet zó erg als in het filmpje geschetst wordt, ik had 'slechts een milde vorm' van hyperemesis. Maar ik ben dus wel erg bang dat het een tweede keer nog meer die richting op zal gaan. Daarbij werd ik zeer depressief, ik zag de zwangerschap niet meer zitten. Ik wilde alleen nog maar dat het stopte. Tegen de tijd dat de schopjes kwamen was ik ook niet meer volcontinu kotsmisselijk, toen kon ik al iets meer doen ook. Rechtop zitten, wat lezen, de wasmachine aanzetten etc . Zodra er 'adempauzes' waren, waren er dus ook wel lichtpuntjes. Dus ja, tegen die tijd wilde ik ook echt niet meer terug. Vanaf het moment dat ik niet meer (continu) extreem misselijk was, zou ik het idd ook zo weer over doen. Ondanks dat ik eigenlijk helemaal niet genoten heb van de zwangerschap, muv de laatste 3 weken. Vlindertje, jij bent dus psycholoog! En toch ook nog een piekeraar Ik heb idd wel van EMDR gehoord. Maar het is niet (meer) zo zeer het trauma dat me ervan weerhoudt. Ik ben gewoon bang dat het een tweede keer nog erger is en dat ik dat psychisch niet aan zal kunnen. Ik voel hoe gevoelig mijn maag en darmen nu zijn. Als ik 1 klein dingetje verkeerd eet, ben ik direct 2-3 dagen misselijk of krijg ik knallende maagpijn. De angsten zijn best wel reeel helaas. Als ik beide gevoeligheden bij elkaar optel en naar het filmpje kijk... Het is gewoon onverantwoord en dat zegt ook iedereen om mij heen.. Ik kom zelf ook bij een psychotherapeut, voor mijn huidige klachten (voordat ik het dieet had). Zij is ook gespecialiseerd in zwangerschaps/kinderwens issues (geloof ik), iig daar helpt ze me ook mee. Ik schijn wel al vooruitgang geboekt te hebben wat dat betreft, omdat ik nu al vaak kan zeggen dat ik niet meer wíl dat ik nog een kind wil.. (snappie?!) Een paar maanden geleden was dat out of the question.
Wat kan een mens toch verschillend reageren he. Wij willen ondanks de ellendige zwangerschap ( zowel lichamelijk als geestelijk) toch weer zwanger worden en daar gaan we dus heel ver in zoals je aan mijn onderschrift zie. Gek mens ben ik toch
Oh dat is zeker waar. Er zijn vrouwen die het er 2of zelfs 3x voor over hebben. Er zijn ook vrouwen die 2x een abortus plegen om deze reden . Het kan goed zijn dat ik er nu anders in zou staan als ik het afgelopen jaar niet zo ziek was geweest hoor. En misschien over een aantal jaar, als mijn huidige klachten hopelijk minder worden en het dieet minder heftig. (heb jij een glutendieet dan trouwens?) Misschien dat ik dan wel echt kriebels krijg (en het niet alleen voor mijn dochter wil). Maar ondertussen kan ik het niet (voorlopig) afsluiten en blijft het steeds opkomen. Maar eigenlijk hoop ik dat ik het gewoon ga accepteren en volkomen tevreden word met ons huidige fantastische gezinnetje
Ik heb het filmpje gekeken. Echt vreselijk lijkt me het. Ik kan me alleen indenken hoe het is. Zoals gezegd hing ik de eerste 15 weken constant boven de pot en toen was het afgelopen. Vreselijk als het 9 maanden zo is. Ik kan me je gedachten voorstellen. Zeker als de kans heel groot is dat je weer hyperemesis (schrijf je het zo?) krijgt. Word je geholpen om te accepteren dat je 1 kind hebt en dat er niet meer zullen komen? Of staat er nog een deur open?
Arevinol, dus je deur is nog niet helemaal dicht? Het lijkt me heel moeilijk om dat dieet vol te houden. Nee ik ken een paar mensen die gluten hebben. Gelukkig zelf niet. Wie heeft er hulp bij de acceptatie?