Maar over pleeg: zou jullie kindje ook weer afscheid kunnen nemen van een kindje? Ik denk dat kk heel verdrietig is als dat kindje weer weg gaat.
Hoihoi kaboutertje! Mol we zijn nu in ronde 4 ofzo bij t geertgen. Ronde 4 hormonen iig. Morgen krijg ik mn eerste iui. Maar tot nu toe heb ik vaak links een eisprong en dan is t een verloren ronde. Dus ik heb mss maar 6 kansen per jaar ofzo. En daarbij flink verhoogde kans op miskramen. We zijn ons nu aan t orienteren of we weer terug gaan naar t Radboud. Puur omdat de afstand naar t geertgen zo ver is. Ivf is voor ons helaas geen optie. Omdat ze de linker eierstok niet kunnen puncteren en het gevaarlijk kan zijn als daar (te)veel eitjes groeien.
Mss heel ego, maar ik wil een kindje voor mezelf. Dus niet dat ik nog aan de ouders vast zit. Ik weet dat dat bij pleeg niet de insteek is: je helpt een kind. En dat wil ik ook wel, maar niet altijd met ouders die in je nek staan te hijgen. Dan ga ik liever voor adoptie. Maar dat is ook geen optie meer: teveel lftverschil tussen de kinderen dan.
Hai meiden, Ben weer even helemaal bijgelezen, reageer even een beetje kort (jaja), gisteren bij de gyn geweest. Besloten het spiraal (ja mol deze dame heeft al vele spiralen versleten) te laten zitten. Het spiraal dient bij mij niet als AC maar als manier om mijn baarmoeder open te houden. De vorige ronde zat de boel na drie maanden al weer potdicht en dan dus weer een operatie. En wat hebben we die drie maanden ons best gedaan zeg! Die druk... nee, die trekken we hier allemaal even niet en dus dit besluit genomen. Vond het echt kei moeilijk want wat als??? Pfff... daarom ook even niet gereageerd, heb het even flink moeilijk gehad, ik weet het is geen besluit voor eeuwig, maar moeilijk ja zeker, met tranen over de wangen door het ziekenhuis. Helemaal van slag en dan vooral door het niet weten en die vreselijke besluiteloosheid over iets waar je eigenlijk maar zo weinig invloed hebt. Nieuwe meiden, helemaal welkom.Vind het geweldig dat dit topic loopt, fijn om eindelijk te kunnen kletsen. Ga nu gauw de ogen sluiten, het was weer even heftig vandaag X
Vlindertje11: wat heftig joh! Ik kan me voorstellen dat je het moeilijk vindt. Een spiraal moet als AC dienen en niet als hulpmiddel om je baarmoeder open te houden. Je wilt zo'n ding helemaal niet! En dan moet je presteren in die drie maanden. Dit heeft ons opgebroken (het verplichte klussen en iedere dag op de meest onmogelijke tijden naar het zh). Lekker slapen en morgen weer verder kletsen.
@Kaboutertje, jemig meis wat een verhaal en wat ben je sterk! Waarom wil je geen (te) groot leeftijdsverschil als ik vragen mag? Gaat het je echt puur om dat ze dan min of meer samen opgroeien of meer ook dat je ergens een grens wilt trekken voor jezelf (die deur die maar op een kier blijft staan)? Want je hoort toch ook vaak dat een groter leeftijdsverschil ook een hele goed band kan geven. Zeker met oog op later (alleen overblijven als de ouders er niet meer zijn etc). Medicijnen, ik gebruik 2x per dag lansoprazol 30mg. Misschien dat 1x per dag zou kunnen icm zwangerschap, ik heb omeprazol (broertje) iig wel gebruikt toen ik zwanger was van wk 24-einde. Omeprazol is het meest veilig bevonden, maar helaas voor mijn huidige klachten niet afdoende (ook niet de allerhoogste dosering). Daarnaast forlax, maar dat mag geloof ik wel tijdens zwangerschap. Al zou ik het liefst helemaal niets gebruiken natuurlijk @Knor, ik begrijp heel erg goed dat jij die angsten/gevoelens ook hebt. Het zijn nu eenmaal echt reeele kansen, voor jou nog meer dan voor mij schat ik. Heb jij van je zwangerschap ook gevolgen wat betreft je gezondheid opgelopen, tijdelijk of blijvend? En heb je van de gyn een advies gekregen voor een volgende zwangerschap? @Anticonceptie, hier niets (nou ja, condoom).. Ten eerste omdat ik toen ik stopte met de pil (jaren geleden, niet om zwanger te worden) enorm lang 'vage', maar zeer vervelende klachten heb gehad, het heeft 3 jaar geduurd voor mijn cyclus weer hersteld was en de klachten ook weg gingen. Geen dokter die kon zeggen of t met elkaar te maken had, maar ik weet het vrijwel zeker. Ik heb toen besloten dat ik die rommel nooit meer ga slikken! Daarbij dat ik de deur dus nog niet kan dichtdoen wat betreft een tweede kindje en áls we besluiten er toch voor te gaan, ik niet weer eerst 3 jaar wil wachten (en lijden) Spiraal heb ik ook niet zo'n vertrouwen in dat mijn cyclus zich dan weer direct zal herstellen, mn de mirena, zitten toch ook hormonen in... Sowieso wil ik gewoon geen onnodig gedoe aan mijn lijf, laat t eerst maar eens zoveel mogelijk uit zichzelf gezond worden !! Ik ben overigens niet erg bang om zwanger te worden (wel om zwanger te zijn, maar niet dat het ongewenst zal gebeuren). @Lobi, jij ook al zo'n heftig verhaal. Wat verschrikkelijk dat jullie jullie eerste dochter verloren hebben. Maar dat je met een halve baarmoeder toch nog 37 weken zwanger bent geweest joh! En wat erg dat je zo hebt moeten leuren om de bevestiging te krijgen van je tweede eierstok! Maar ik herken het starre gedrag van medici wel, ik heb er iig nog maar bar weinig vertrouwen in. Herkenbaar, dat het lijkt of iedereen maar zo makkelijk 'een paar' kinderen uitpoept en weer door gaat, om groen van te worden!! @Pleegzorg/adoptie, top dat sommigen van jullie dat willen gaan doen. Ikzelf wil ook alleen een tweede kindje van onszelf. En anders niet.. Egoistisch, tja misschien. Het is niet zo zeer dat ik heel erg de behoefte heb om te zorgen. Dat heb ik overigens wel voor mijn dochter, maar voel ik absoluut niet zo voor andere kinderen.. Ik geloof dus niet dat ik een niet-eigen kindje gelijk kan behandelen als mijn dochter en dat vind ik niet eerlijk. Het lijkt me veel te complex.. Ik ken toevallig iemand die pleegzorg doet en wat ze vertelt is wel vaak heel heftig. Zij heeft dan vnl pubers en die komen dan meestal een aantal maanden/jaar geloof ik. Altijd een flink verhaal en moeilijk gedrag. Ik zou dr zelf echt niet aan moeten denken, maar ik weet niet wat voor afspraken je hierin kunt maken (welke kinderen je krijgt 'toegewezen' en voor hoe lang). Een bevriend stel van ons is al een paar jaar bezig met adoptie, nadat het niet gelukt is met de MMM zwanger te raken. Zij regelen de adoptie dan wel helemaal zelf, omdat ze hoopten hiermee sneller resultaat te krijgen. Maar helaas gaat het ze waarschijnlijk niet lukken . Echt een verschrikkelijk oneerlijk verhaal. @vlindertje, hele dikke knuffel!
@Vlindertje, dikke knuffel meid, is niet leuk als je keuzes moet maken die tegenstrijdig zijn met je gevoel. @all, ik heb zoveel respect voor gezinnen (voor mij is trouwens een gezin= man+vrouw) die aan pleegzorg willen doen of een kindje adopteren, zo prachtig dat deze mensen kinderen de kans willen geven op een gelukkige, stabiele jeugd. Ikzelf werk in de pleegzorg maar dan van volwassen en bejaarden, ook voor die gezinnen heb ik echt heel veel respect. Iemand vroeg achter mijn verleden, dus in kort proberen te vertellen Kinderwens was heel lang aanwezig, maar moest uitgesteld worden omdat we aan het bouwen waren, toen we er eindelijk voor gingen, duurde het 12 rondes eer een positieve test in ons handen hadden, bij de 12 weken echo bleek ik een leeg vruchtzakje te hebben,curettage volgde, 8 mnd later was ik opnieuw zwanger, mocht nu al op controle bij 7weken, hartje zien kloppen was toen 7w5d, bij de echo op 12 weken geen hartje meer te vinden, foetus gestopt op 8w met groeien, opnieuw curettage nodig gehad. Uit onderzoeken bleek dat ik een translocatie heb en 50% kans op mk elke zwangerschap, ik zat heel diep in de put, wilde dit echt nooit meer meemaken (ondertussen werden de kindjes rondom mij met hopen geboren) Dus wou in het IVF/PGD project stappen, eind oktober had ik kennismakingsgesprek in Jette (België) maar hierboven hadden ze anders beslist,begin oktober was ik al terug zwanger, en deze keer ging het dus wel goed, zwangerschap verliep perfect met de nodige kwaaltjes, maar dat vond ik juist plezant, wist op die manier dat alles nog goed zat,op 16 weken VWP moeten laten doen, onze dochter heeft mijn translocatie overgeërfd, zwangerschapsdiabetes gehad, waardoor ik moest ingeleid worden, 38u heeft de bevalling geduurd, en de laatste minuten waren heel spannend, onze dochter raakte in de problemen, kinderarts werd er al bijgeroepen, bij de geboorte ademde ze niet, direct van ons afgenomen. Ik dacht echt dat ze dood was. En mijn vriend (heeft zelf een zeer zware gehandicapte zus) had maar schrik dat ze te lang zonder zuurstog had gezeten en dat er iets mis was, maar uiteindelijk is alles goed gekomen, en is onze dochter zo gezond als een visje. Oei, verhaal is wat langer geworden dan voorzien, maar ik beleef altijd al die momenten opnieuw, sorry. Dus tja, snap mijn ventje wel, maar langs de andere kant, wil ik zo graag nog 1 kindje, en het is niet dat het niet kan hé.:x
Ik snap het kaboutertje. Wij gaan de curus in om te bekijken of wij dit kunnen en willen. We staan er zeker positief in, maar het is uiteindelijk wel een orientatie. Ze zeggen dat je pas echt weet of je ervoor wilt gaan na de cursus. Die gaan we dus eerst maar eens doen. Ik lees hier verschillende meiden die praten over een te groot leeftijdsverschil. Wat vinden jullie te groot? Ons buurmeisje van bijna 6 wil dolgraag een broertje of zusje. Heel bewust. Ik denk dat t voor hen op die leeftijd alleen maar leuker wordt!
Vlindertje wat een moeilijke keuze hebben jullie moeten maken... En je weet inderdaad dat t niet voor eeuwig is, maar t lijkt wel weer een stap(je) dichterbij. Ik snap dat je er van slag van bent. Heel veel sterkte meis en hopelijk kun je snel wat rust vinden en wie weet wat jullie dan beslissen..
Arevinol wat jij schrijft over een eventueel leeftijdsverschil, zo denk ik er ook over. Mijn wens was altijd kindjes (meerdere) dicht op elkaar. Die droom heb ik moeten laten gaan, maar noddgedwongen zie ik steeds meer voordelen van een groot leeftijdsverschil en begin ik er ook echt in te geloven Wat je schrijft over pleegzorg kan zo gaan inderdaad. Wij gaan aangeven alleen een jong ki dje te willen opvangen. Iig jonger dan ons eigen meisje en dan voor lange tijd (wrs tot het kindje volwassen is)
Happy3 wat een verhaal zeg... Ik snap je vriend heel goed en tegelijk jouw enorme wens ook. Het is zo dubbel.. Praten jullie er veel over? En heb je t idee dat je vriend nog zal bijdraaien of is t voor hem echt duidelijk nee? (Misschien een hele gekke en brutale vraag, maar zou eiceldonatie niet iets voor jullie kunnen zijn?)
wat een verhalen heb ik hier weer gelezen. En het doet je inderdaad wel beseffen hoe blij we mogen zijn met 1 gezond kindje. Jammer dat dat niet af doet aan het verlangeb naar een 2e Ik merk wel dat ik meer in balans ben dan pakweg een ha;f jaar geleden. Hey kaboutertje! Wij kennen elkaar inderdaad al een tijdje! En we hebben bijna dezelfde kamer voor onze kindjes Hey Lobi meis! fijn jou ook te spreken! @pleegzorg/adoptie.. Wij hebben dat serieus overwogen en ook al dingen uitgezocht (theoretisch is hetmogelijk zover in adoptie door te gaan dat je je papiertje daarbvoor krijgt en het vervolgens te melden bij pleegzorg. Bij langdurige pleegzorg kun je dan in sommige gevallen adoptie vraag krijgen na verloop van tijd) Maar mijn man heeft een depressie en die is vrij heftig. Dat zou eventueel nog mogen, want ons eigen kindje krijgt er ook weinig vanmee, hij kan de knop nml omzetten voor haar en is een geweldige vader. Maar we willen dat niet een kindje aandoen die al uit een slechte omgeving komt. Bovendien ishet de vraag of wij wel goedgekeurd worden daarvoor.
Haha Nanette, dat valt wel mee toch? En af en toe een beetje aan jezelf denken is niet zo verkeerd! Happy, ook al zo een pittig verhaal zeg. Voor de meiden die al wat verder zijn in het vinden van rust en acceptatie, graag de gouden tip hihihi. Bij mij lijkt het alleen maar erger te worden naarmate de tijd verstrijkt.. vind het steeds confronterender worden en heb zo sterk het gevoel dat ik onze dochter tekort doe en het te snel aan het opgeven ben. En dat terwijl ik het nog helemaal niet opgegeven heb...... pffff.... worstel de worstel...... @ pleegzorg en adoptie: adoptie dus binnenkort de VIA, wil dat gewoon gedaan hebben zodat mijn beeld van adoptie wat scherper wordt en op basis daarvan kunnen we nog allerlei besluiten nemen. Pleegzorg... tja.... ook nog een optie, maar dan wel langduriger zorg, al vraag ik me wel af welke garanties je krijgt als je een kndje in huis gaat nemen. Overigens wel jonger dan onze dochter, dat wordt ook sterk aangeraden! Ik zelf ben niet zo met het leeftijdsverschil bezig. Ik denk dat broers en zussen met name heeel veel aan elkaar gaan hebben als ze ouder zijn en juist dan het leeftijdsverschil echt wel wegvalt. Ik heb het idee dat als ze jonger zijn ,ze elkaar meer de tent uitjagen dan echt leuk spelen etc. Zo zie je maar weer dat iedereen er anders in staat en het is allemaal oke. Allemaal ons eigen verhaal maar zoveel de zelfde gevoelens. Ben een behoorlijk rationeel type maar de laatste dagen ben ik meer van de emotie, voel me echt erg verdrietig en zo moe van het niet weten. Denk soms weleens, ga naar een paragnost... iemand die me antwooorden kan geven al vrees ik dat dat ook vrij kansloos zal zijn. Hoe zit het eigenlijk met jullie eigen wens? Ik bedoel puur de wens om weer zwanger te zijn en een kindje op de wereld te zetten? Bij mij is het namelijk echt meer richting mijn dochter dan dat ik verdriet heb dat ik misschien nooit meer een kindje zal dragen. Of zal dat voor de meesten van ons gelden omdat we ook zoveel gedoe hebben gehad medisch gezien?? Oke, moet nodig weer even te werk... X
Vlindertje de wens op zich... Ons buurjongetje krijgt binnenkort een broertje of zusje. Hij is even oud als mijn dochtertje en ze zijn dikke vriendjes. Ik heb daar zoveel moeite mee en vind t zò zielig voor mijn meisje dat zij geen broertje of zusje krijgt. Daar kan ik wel om huilen... Dus de wens is er zeker voor mijn meisje. Maar de laatste tijd besef ik steeds meer dat t met name op deze leeftijd voor haar geen issue is. Ik geloof niet dat zij nu t idee heeft dat ze tekort komt. Dat troost mij wel wat en geeft me t besef dat t met name mn eigen verdriet is. Voor mezelf...het liefst zou ik de hele zwangerschap (en t zwanger worden) overslaan. Wat een hel. Maar de wens is bij mij zeker te sterk aanwezig. Het is dus bij mij een combinatie voor mezelf en voor ons meisje. Wat betreft pleegzorg. Bij de infoavond hebben ze gezegd dat er een nieuwe wet id maak is dat ze na 2 jaar definitief gaan beslissen waar t ki lndje mag blijven. 100%Zekerheid heb je idd nooit, maar heb je dat uiteindelijk bij je eigen kindje wel...? Voor ons voelt pleegzorg zeker goed. Wat me tegenstaat bij adoptie is t enorme geldbedrag dat je moet betalen. Daarnaast lijkt t me voor een kindje heel heftig om in een totaal andere wereld te recht te komen. Bij pleegkindjes ken je meestal toch meer over de achtergrond van een kindje. Tevens denk ik dat t contact-voor zover mogelijk- met de.biologische familie juist heel goed is voor de ontwikkeling en het besef van het kindje. Ben heel benieuwd naar jouw ervaring over de via. Staat er al een datum?
Ik zie pleegzorg niet als een kans om alsnog een kind te krijgen. Ik scheid het heel duidelijk. Wij kunnen geen tweede kind krijgen en hebben genoeg ruimte en liefde over voor kinderen die het nu even niet zo goed hebben als zou moeten. Ik wil geen langdurige zorg, juist omdat ik dan bang ben dat je je gaat hechten aan een kind en het als jouw kind beschouwt terwijl het niet (op geen enkele manier) jouw kind is. Adoptie is geen optie aangezien mijn man geadopteerd is. Hij wil als geadopteerde geen geadopteerd kind. Dan wordt het zo ingewikkeld. Hij heeft trouwens prima ervaringen met adoptie en is zo Nederlands als het maar kan.
Mol wat bijzonder dat je man geadopteerd is! En wat je zegt over pleegzorg is helemaal waar! Vandaag mn eerste iui gehad. Ben heel benieuwd....!!!