Zo alles wel gelezen, maar heb het onwijs druk om te reageren, sorry. Pleeg zien wij niet zitten, omdat je nooit de ouders wordt van zo'n kindje. Adoptie lft te groot. Iemand vroeg wat is te groot. Ik vind het nu al veel worden. En waarom? Omdat kk en een kindje dan niets meer aan elkaar hebben.( zeker als kind zijnde) En we hebben het idee dat we kk dan teveel beperkingen opleggen. Zoals eerder gezegd: we willen graag weer gaan reizen en kk ook ( en dat doe je niet met een baby), we houden nogal van uit eten gaan en daagjes weg. Dat is allemaal niet heel handig. Hoewel ik vandaag weer de vraag kreeg: mama ik wil ook een broertje of zusje. Toen maar weer uitgelegd dat er mensen zijn die niet altijd kindjes kunnen krijgen en dat kk al een wonder is. En dat het echt niet altijd leuk is een brusje. Lobi heb je inseminatie vandaag gehad? Duimduim ( inseminatie voelde me altijd net zo'n koe of paard bij dat woord )
Lobi, ik ben benieuwd, spannend zeg! Die stappen hebben wij dus nog niet gehad. Tot nu toe hebben we het op de natuurlijke manier mogen proberen, al gaan er dan dus wel elke keer operaties aan vooraf. Ik weet niet wanneer die andere methoden aan de orde zouden komen. Ik denk sowieso dat we het eerst nog een rond of wat (tot het weer dicht zit) gaan proberen op de normale manier. Dit hebben we nu dus uitgesteld om even op adem te kunnen komen. Het heeft mij allemaal al heel veel energie gekost en onze relatie heeft ook een flinke klap opgelopen. Hier willen we eerst weer wat balans en stevigheid in gaan vinden. \mocht er ooit een tweede komen dan wel adoptie of pleegzorg moet je eigen gezondheid en relatie wel oke zijn, anders denk ik niet dat wie dan ook er wat aan zal hebben, daar dus eerst maar op richten. Wel gaan we inzetten op de via, start in nov. Tja, het geld voor de adoptie? geen idee, ik ben echt een beetje geworden van niet te ver vooruit kijken, eerst maar eens de via nogmaals om te bepalen of we er mee verder willen en zo ja, waar een wil is is een weg. Pleegzorg lijft me wel aanspreken maar eerst maar eens een beetje op adem komen en stap voor stap. Van die nieuwe wet had ik overigens niet gehoord. Kaboutertje, het klinkt bij jou eigenlijk wel alsof jullie al een paar stappen verder zijn in het proces, je klinkt rustiger. Wie had nou ook alweer EMDR gedaan?? (Sorry, ben een ramp met namen) ik vroeg me namelijk wel even af welke beelden dan gebruikt zijn? Misschien een beetje technisch maar je begrijpt ws wel wat ik bedoel. Goed, ga nu even afronden, man is thuis vanuit het buitenland dus even wat tijd voor elkaar X
Vlindertje, dat geld wat je aan adoptie uit geef: heb je niet zoiets van: daar kan ik iets heel leuks met mijn kindje mee doen? Dat hebben wij nl + het lft verschil.
Kaboutertje, ik snap hoe je over pleegzorg denkt. voor ons voelt dat wel anders moet ik zeggen. Ook over het leeftijdsverschil denk ik makkelijker. Maar ik vind jouw overwegingen ook heel reeel. Ikke vandaag inderdaad voor het eerst inseminatie. Ik ben heel benieuwd. We proberen het daarnaast ook op de natuurlijke manier, dus gisteren en morgen nog even heel gezellig maken Weet jij trouwens of zaadvolume voor bewerking 1.1 en na bewerking 0.4 nog enigszins goed is? Vlindertje ik ben heel benieuwd naar de VIA,. Wij hebben adoptie ook serieus overwogen, maar inderdaad uiteindelijk heeft het geld een hele grote rol gespeeld in het feit dat we hier niet voor kiezen. Ik vind het heel knap en goed dat jullie deze beslissing nu genomen hebben om weer even goed samen te komen. Om weer samen een sterke band te krijgen voordat jullie alle hektiek weer in zouden gaan. Ik denk dat dat heel belangrijk is. de mmm is zo hectisch en het zou toch wat zijn dat je om je diepste wens te vervullen, je relatie kapot maakt. Dat kan nooit de bedoeling zijn, ook niet voor je kindje... Overigens is dit bij ons ook de eerste keer IUI. Het Radboud heeft ons steeds naar huis gestuurd met de mededeling dat ze ons niet willen helpen. Daarom zijn we naar het Geertgen gegaan en ik kan je zeggen wat een verademing!! Toch overwegen we nu wel weer het Radboud, puur omdat het qua afstand heel veel scheelt en ik geen brije dagen meer over hou op mn werk. Als jullie er op een gegeven moment weer voor gaan, zou ik toch eens overleggen voor hulp (als je dat wilt tenminste,..). Aangezien jullie maar zo kort de tijd hebben per keer.
Nee dat weet ik niet. Tegen mij zeiden ze altijd alleen dehoeveelheid zaad na bewerking. 48 milj ofzo.
Volgens mij stond er zaadvolume voor bewerking 1.1 en na bewerking 0.4. Dat is dus heeeel erg weinig...?!? Ik neem aan dat zaadvolume hetzelfde is..?
Lobi, ik herken je verhaal over de kinderwens heel erg. Ik vind het ook zo pijnlijk voor mijn meisje. Maar ook hoe andere mensen dan naar haar zullen kijken en misschien behandelen/vooroordelen hebben.. ook dat doet me pijn. Ook al weet ik dat ze niets tekort zal komen, niet minder gelukkig zal zijn etcetc. Het maakt niet uit, mijn gevoel blijft zo. Voor mezelf zou ik ook heel graag twee kindjes willen, het voelt gezelliger, completer.. En ook ik wil de zwangerschap liefst gewoon overslaan (houdt mij maar 9 maanden onder narcose ). Zelfs de babyfase is niet waar ik naar verlang. Mijn dochter heeft heel erg veel gehuild en voor mijn gevoel nu hoef ik niet perse nog een keer die hele ontwikkeling mee te maken . Ik verlang echt niet terug naar een fase die voorbij is, het wordt alleen maar leuker tot nu toe. Anderzijds zou ik ook wel graag willen ervaren hoe het is om een (redelijk) makkelijke baby te hebben.. (ik heb het gevoel dat een tweede kindje zo zal zijn - had mijn moeder nl ook). Maar op het moment geniet ik ook wel erg van de 'rust' en vrijheid die ik heb met 'maar' 1 kindje.. Sowieso dat ik me weer stukken beter voel en dus meer van samen dingen doen kan genieten. Kabouter, hoe oud is kk nu? Heb je ook uitgelegd dat áls er nu of over een tijdje een broertje/zusje bij zou komen dat dit dan eerst een baby is en nog lang geen speelkameraadje? (tip uit boek) Persoonlijk zou ik ook liever niet teveel ruimte tussen 2 kindjes willen hoor, dat speelt wel meer/gezelliger uiteraard. Maar voor het verdere leven, wat ik denk ik nog belangrijker vind, maakt het leeftijdsverschil me niet zoveel uit.. Mijn broer en zusje schelen 6 jaar en konden het stukken beter vinden dan ik en mijn broer (2,5jr verschil) . bovendien lijkt het me voor mijzelf veel prettiger als er een wat groter leeftijdsverschil is (4-6 jaar). Minder kans op ruzies/jaloezie, dochter heeft minder aandacht nodig, ik kan meer genieten en meer tijd besteden aan de baby. Maar goed, dat is voor jou sowieso al zo. Met adoptie kun je ook voor een kindje gaan dat al ouder is..(volgens mij is de wachttijd dan zelfs korter) Maar kan me voorstellen dat je dat ook niet zou willen.
Lobi wat is het geertgen voor een ziekenhuis en in welke regio? Mijn huisarts had het al over Leuven in Belgie..... @ geld voor adoptie... nee kaboutertje qua geld denk ik dan niet dat ik dat geld ook aan dochterlief zou kunnen uitgeven. Ze komt bij lange na niet tekort hahahaha en mocht het komen tot een adoptiebroer of zus dan zou me dat zoveel meer waard zijn dan spullen die ik heb gekocht of dingen die we hebben gedaan. En nogmaals verder nog niet echt stil gestaan bij wat het eindbedrag dan zou worden en hoeveel dat eigenlijk is... alles in kleine stapjes en voor het geld vinden we wel een oplossing. Maar zover zijn we dus nog lang niet... ga even googlen op het geertgen..
Volgens mij niet. Het gaat erom hoeveel beweeglijk zaad er in 1 nog wat zit. Maar kan je niets op google vinden?
Vlinder: dat is waar z ekomen niets tekort. Maar mijn idee is ook het lft verschil, dus dat zal ook wel mee spelen bij ons. 6 jaar terug was een adoptie iets van 10.000,-. Dus op zich ook niet erg schrikbarend. En als ik jou was zou ik zelf voor belgie kiezen. Daar zijn ze al zoveel verder dan in NL. Kijk wel of je zf het vergoedt. Of niet, maar doen moet je het zelf betalen.
dat vind ik zo sneu voor het kind. het heeft al een leven in een ander land en dan wordt dat daar bruut weggerukt. Maar aan de andere kant daar heeft het ook geen leven... Nee het gaat hem niet meer worden. Het leven is idd zo een stuk makkelijker voor ons alledrie. We kunnen gaan en staan waar we willen. Geloof dat ik echt om ben. ( meestal is dat voor 1 dag, maar nu is het al 2 dagen)
Nee niet echt. Maar dat komt ook omdat ik alleen zaadvolume heb onthouden en niet weet of dat hetzelfde is. De gyn zei wel dat een ander getal het belangrijkste was. Dat moest.0.2 zijn en was bij mijn man 15.3. Heel goed dus. Als t echt slecht was hadden ze t wellicht ook wel gezegd denk ik.. Maar heb t geertgen een mailtje gestuurd. Ik had me nog zo voorgenomen niet te gaan googelen hierop Arevinol zoals jij het omschrijft voel ik t ook precies!! Misschien dat t jou ook helpt dat t vooral jouw verdriet is en niet dat van je kindje. Mij geeft dat wel ietsje rust (overigens niet altijd hoor..) Vlindertje t Geertgen is een fertiliteitskliniek in elsendorp vlakbij gemert. Ik ben er erg over te spreken. De artsen kijken verder dan in reguliere ziekenhuizen en gaan ook eerder over tot behandeling. Ze luisteren echt naar je en betrekken je ook echt! Ik ben er erg over te spreken!!
Kabouter, ook herkenbaar, ik heb heel soms ook het gevoel gehad dat ik er helemaal achter sta, het is goed zo.. Maar het gaat met ups en downs. Uiteindelijk gaan veel mensen wel naar een soort van acceptatie-staat (volgens mijn psychotherapeut dan). Maar het kost TIJD... zucht Mijn dochter vind babies ook leuk ja, hmmm. Al geloof ik wel dat het iets minder begint te worden, ze krijgt nu steeds meer de leeftijd van spelen met andere kindjes. Een tijdje geleden ging ze echt bij iedere baby staan kijken en staren. (en uiteraard krijg ik dan van die fijne opmerkingen dat het tijd wordt voor een tweede, aargh!!) Lobi, ja op dit moment zie ik idd nog wel in dat het echt mijn verdriet is, zij weet nog niet beter. Maar dan nog, ik zou dat verdriet/gevoel ook zo graag kwijt zijn En áls ze er straks om gaat vragen, dan wordt het natuurlijk wel een lastiger verhaal misschien. Maar goed, ik merk juist dat ik door dit topic wel iets meer kracht krijg, door al die verhalen van deze sterke vrouwen.. Mijn deurtje naar een tweede kindje gaat toch wel weer ietsje verder open staan. Ik heb vandaag wat onderzoek gedaan, maar vind het toch allemaal weer bizar heavy hoor. Ik moet uitgaan van heftige scenario's, zal ik dat aankunnen.. pfff
Arevinol: wat bedoel je met lastiger als je kindje erom gaat vragen? Om uitleg te geven of voor jou het gevoel dat er een wond weer open wordt gemaakt?
Ja maar ja... tuurlijk kk wil ook een brusje. En die vindt het ook jammer, maar vervolgens wordt er over school gepraat. Dus kinderen stappen er wel makkelijk overheen. + het feit dat ik kk later voor kan houden dat we er alles aan gedaan hebben. En mss moeten we adopteren, wil kk dat graag later, maar ja, dat was niet zo en ook met de redenen die wij zeiden. Hopelijk kan kk zich daar in vinden later. Ik denk dat jezelf alles goed op een rijtje moet zetten. Als jij achter je keuze staat, breng je dat ook over op je kind. Jij kan niet voor je kind zorgen als je zwanger bent, dat zou al een reden zijn om dat te vertellen tegen je kind. Ze begrijpen dat wel. Jullie kindje is toch al 3? Ik zou gewoon zoiets maken van: "Nee helaas ben ik heel ziek ( geweest) en daarom kan er geen 2e komen. Nu kan ik wel voor jou zorgen en anders heeeel lang niet en dat wilt mama niet." Kk krijgt trouwens wel vragen nu van andere kindjes: ben jij alleen? Nu pompen we er dus in : "Nee hoor, ik heb papa en mama toch?"
Mijn dochter is 2,5. Ze vraagt er dus echt nog niet naar. Ik ga haar nu dus ook nog niets uitleggen. Als we besluiten om niet voor een tweede te gaan, zal ze natuurlijk wel begrijpen dat het niet mogelijk was/is. En hoe ik dat vertel kan ik ook prima naar de leeftijd begrijpelijk maken. Mijn dochter heeft sowieso meer aan moeder die er voor haar is dan dat ze een brusje nodig heeft. Het is niet zo zeer dat ik bang ben dat ze het niet zal begrijpen ofzo of dat ik niet weet hoe ik het haar moet vertellen. Maar meer dat ze misschien (ooit) wel verdrietig zal zijn om het simpele feit dat dat nu eenmaal zo is. Maar goed, ook een grote kans dat ze het allemaal prima vindt zoals het is !
Het gaat er overigens ook niet om of je 'er alles aan gedaan hebt', denk ik. Dat heeft meer te maken met je eigen schuldgevoel.. Het is veel belangrijker dat je achter de keus staat dat er voor jou een eindpunt/beslissing is gekomen. En dat je daarmee vrede hebt. (maar das moeilijk . Anders waren we hier niet aan t typen)
Goedemorgen dames, Ik heb alles van gisteren terug gelezen. Alle dilemma's die genoemd worden, zijn in mijn hoofd en onze hoofden al tig keer verwoord. Ik wil graag een tweede, maar het lukt niet. Ik wil het niet koste wat kost (de MMM heeft ons opgebroken) maar wat zal ik later denken? Zal ik dan denken dat ik er toch alles aan had moeten doen? En wat zal kleine Mol zeggen? Nu heeft ze het prima naar haar zin en we zorgen dat ze ook in contact komt met andere kinderen. Het leeftijdsverschil wordt steeds groter en tegelijkertijd wordt het met 1 kind dat steeds ouder wordt ook steeds gemakkelijker. Ik was gisteren met een vriendin weg die hun tweede kindje verloren hebben. 15 dagen geleefd en toen overleden. Stel je voor dat je nu koste wat kost zwanger wil worden en het blijkt niet goed te gaan of het kindje is niet gezond? Dan heb ik weer een schuldgevoel ten opzichte van iedereen en mezelf dat ik een tweede kind wilde. Wat je ook 'kiest' of wil, er is altijd wel iets. Daarom zijn wij na het nemen van de beslissing om niet meer terug te gaan naar het zh bezig gegaan met accepteren wat we WEL hebben. Want we hebben een prachtige dochter! Wat een rijkdom. April 2012 komt steeds dichterbij maar bovenstaande gedachte zorgt er voor dat het niet als het zwaard van Damocles voelt. Ik heb eigenlijk al wel geaccepteerd dat kleine Mol de enige Mol zal zijn.