Zo herkenbaar de verhalen die hier geschreven worden. Ook ik zie zo op tegen het moment dat mijn dochtertje komt vragen waarom zij geen broertje of zusje heeft (al heeft zij een zusje in de hemel en daar zal ik dan zeker ook over vertellen, dat doe ik nu al). Maar dat lijkt me zo'n heftig moment, ik denk dat mn hart dan zal breken. Maar aan de andere kant, herken ik ook wat kaboutertje zegt. Ik zag namelijk ook heel erg op tegen het moment dat ons buurjongetje zal beseffen en zeggen dat hij een broertje of zusje krijgt. En eergisteren was het dan zover. Hij kwam bij ons spelen en zei mama heeft een baby in de buik. Oh zeiden wij wat leuk. Ja zei hij en mijn dochtertje zei oke. En dat was het en vervolgens gingen ze verder spelen. Dat bevestigt op dit moment nogmaals mijn gevoel dat het verdriet wat ik nu voel mijn verdriet is en niet het hare. Dat besef voelt wel enigszins goed. Mol wat jij schrijft ook herkenbaar! (toch fijn zo'n topic). Ook ik zal als ik ooit nog zwanger mag worden en het goed mag gaan veel plat moeten liggen en de zorg voor mijn dochtertje voor een groot deel moeten overdragen aan mensen om mee heen. Daar zal ik veel moeite mee hebben dat weet ik zeker. Ik voel me nu al zo vaak schuldig als ik naar het ziekenhuis moet en dat ten koste gaat van de tijd met mijn dochtertje (alhoewel zij nergens last van heeft en het prima naar de zin heeft met bij papa op opa/oma. Dus weer mijn gevoel, mijn verdriet)
Mol, wat jij beschrijft is precies wat ik bedoel. Het gaat er niet om of je alles hebt gedaan wat theoretisch gezien mogelijk is, er is ook een psychische grens. En die grens is per persoon verschillend. Het gaat erom dat je dat leert accepteren. Je kind zal begrijpen dat jullie zo ver zijn gegaan als voor jullie mogelijk was. De stress van van alles rondom zwanger worden, zijn en erna zijn allemaal pijlers die hierin meewegen. Het is een keuze om alles te doen wat mogelijk is en jezelf en/of je gezin er de dupe van te laten zijn of ergens een grens trekken. Voor mijzelf geldt dat mijn zwangerschap, een huilbaby en 15 maanden borstvoeding ervoor heeft gezorgd dat ik in eerste instantie een zeer lage weerstand kreeg (stress en uitputting). Maar het maakte me allemaal niet uit, ik vond het wel meevallen, want niets was zo erg als mijn zwangerschap. Maar kennelijk dacht mijn lichaam daar anders over. Na de zoveelste griep, mexicaanse griep met gekneusde ribben en 2x buikgriep, ontwikkelde ik een zeer hevige prikkelbare darm. Dag in dag uit was ik heel erg ziek. Die prikkelbare darm is niet zomaar gekomen. De afgelopen 3 jaar ben ik meer ziek geweest dan niet. Tja, ik kan wel gaan kijken of een zwangerschap haalbaar is en ondervinden wat er daarna gebeurt met mijn prikkelbare darm (het komt vaak voor dat die verergerd tijdens, maar vooral ook ná een zwangerschap). Maar de kans is voor mij te groot dat het niet haalbaar is of ik uiteindelijk een wrak word. Dan is er wel een tweede kind, maar hebben ze niets aan hun moeder. Of het dan uiteindelijk weer beter zal worden of onder controle komt is onbekend. Zoals het nu is - een zeer beperkt dieet en mijn klachten onder controle - is net genoeg om weer te kunnen genieten van het leven en mijn dochter. Voor mij is dit momenteel een grens.
Arevinol, ik snap je. Een goede vriendin van mij heeft suikerziekte en na allerlei onderzoeken heeft zij groen licht gekregen om zwanger te mogen wordne. Uiteindelijk is haar kindje met 27 weken geboren (gaat gelukkig helemaal goed), maar zelf gaat ze er bijna aan onderdoor. Ze heeft heel slecht gelegen en nu nog gaat het heel slecht met haar. Zowel psychisch als fysiek. Binnenkort wordt ze waarschijnlijk voor lange(re) tijd opgenomen omdat ze alleen nog maar (psychisch) ziek is en ze eraan onderdoor gaat. Zij kan van haar enige kindje eigenlijk amper genieten... Dat doet mij weer beseffen wat ik wel heb en maakt me heel dankbaar! Ik hoop dat het met jouw darmen de goede kant op mag gaan!
ik denk ook dat de grens voor iedereen anders is. bij ons is het gewoon zo dat we de afgelopen 3 jaar zo veel onderzoeken hebben gehad, dat we het idee hebben dat we alles hebben geprobeerd. Bovendien probeer ik überhaupt wat meer uit dankbaarheid te gaan leven. Ik merkte dat het verlangen naar een 2e en het verdriet om al die miskramen een schaduw wierpen over het geluk in mijn gezin. Dus dat was voor mij het moment om mij te richten op het leven Maar nogmaals. Dat doet niks af aan de hoop dat het ons nog eens is gegunt om papa en mama te worden. Net als kabouter zit ik soms wel een beetje met het leeftijdsverschil. Maar ach.. Mijn oudste broer is ook 10 jaar ouder en daar heb ik veel aan nu, net als aan mijn andere broers en zussen.
Juist en dat speelt bij mij nog wel: wanneer stop je echt. Wanneer is dat eindpunt? Laatste cryo? 40 jaar? Volgend jaar als het lft verschil te groot wordt?
Klinkt mij alsof je een beetje boos bent op mij. Ik vertel mijn verhaal en dat is bij iedereen anders. Zoals eerder vermeld, heb ik op psychisch vlak totaal geen last van de mmm. Dus onze grens is gewoon als we medisch gezien alles gedaan hebben. ( nou ja tot op zekere hoogte want donor willen we bijv niet) Maar ben het absoluut met je eens, als je het psychisch niet trekt dat dat ook een grens is. Want jouw kindje moet wel een gezonde mama hebben in welk opzicht dat ook. Dit is een kindje wat er al is en anders doe je het mss voor een kindje dat er nooit zal komen. En gaat dat ten koste van je kindje. Snappie me nog
Ik nam kleine Mol ook altijd mee naar het ziekenhuis als het nodig was hoor. Maakten we er een leuk dagje van. Een uur heen rijden, 5 minuten bij de gyn (broek uit, echo, broek aan, praatje en weer wegwezen... oh ja en soms bloed prikken) en dan weer een uur terug. Oh, dat reizen, ik werd er gek van! Maar als je er een leuk dagje van maakt is het wel leuk. Maar dat gaat niet op in de week dat ik alle dagen heen moest. Wat dat betreft mis ik de MMM helemaal niet. Jammer dat het geen resultaat had. Ik ga binnenkort op een kinderkledingbeurs staan. Heb gisteravond alle kleding gesorteerd en in bakken op maat gelegd. Ik ben benieuwd wat het oplevert. Kan ik weer shoppen voor kleine Mol. Alsof ik dat niet genoeg doe...
Kabouter, nee hoor ik ben niet boos. Maar sommige dingen die jij zegt, liggen bij mij wel erg gevoelig Natuurlijk ga je ook met de MMM door voor jezelf. Maar ik vind het ook heel erg sterk als mensen ergens een gevoelsmatige grens kunnen/durven trekken. En voor jou ligt die verder/anders dan een ander, prima (en respect!). Persoonlijk denk ik dat het uiteindelijk voor je kind weinig uitmaakt wat de situatie is/was dat er geen tweede kind is gekomen, of hoever je daar in bent gegaan. Of dat je de bewuste keuze hebt gemaakt om het bij 1 kind te laten. Het enigkind heeft geen broertje of zusje. En het heeft weinig te maken met wat de reden daarvoor is, hoe een kind hierop zal reageren en mee omgaan. Ja, misschien is het later boos op de ouders dat ze geen tweede wilden of dat ze niet álles hebben gedaan (maar wat is 'alles'?) of niet sterk genoeg waren.. Maar als de ouders wel 'alles' gedaan hebben, dan nog kan er net zo veel boosheid/verdriet oid zijn. Het maakt het (eventuele) gemis niet minder erg. Als ouder zul je je misschien wel minder schuldig voelen, als je voor je gevoel alles gedaan hebt. Maar is het dan minder erg? Wat m.i. wel heel belangrijk is, is dat je zelf (zoveel mogelijk) 'vrede' hebt met de situatie. Want als je zelf het gemis heel sterk blijft voelen, kun je dat wél overbrengen op je kind. En dan kan/moet je natuurlijk nog steeds het eerlijke verhaal vertellen, dat staat daar dan weer los van.
Heel herkenbaar. Alleen maakt het mij denk ik wel uit, als een tweede kindje niet gezond is. Ik denk dat ik daar nog meer verdriet en zorgen van zal hebben, dan dat ik nu heb om de huidige situatie. Overigens is dit denk ik ook een van de redenen waarom ik ook (nog) niet toe ben aan een tweede kindje. Toen ik zwanger was van mijn dochter, maakte het me niets uit. Ik wilde gewoon een kindje, alles was goed. (natuurlijk wel liefst gezond) Ik zal er nog een schepje bovenop doen, maar wat als ze het totaaal niet met elkaar kunnen vinden? Alleen maar ruzie en op latere leeftijd zien ze elkaar ook nooit meer. Ook dat maakt het gezin een stuk minder fijn dan dat het nu is.. Het kan een gezin zelfs kapot maken en kinderen kunnen er echt onder lijden. En ondertussen heb ik ook nog eens mijn gezondheid opgeofferd! Er zijn geen garanties..
Ja dat ligt ook aan de ouders. Heb ook weleens gehoord dat e rniet eerlijk over verteld is. Daar zullen de ouders wel een reden voor hebben. Maar wij willen het wel gewoon eerlijk vertellen ( en hopen dat kk het niet over straat gooit, want dat willen we dus niet. Weinig echt heel weinig mensen weten ons verhaal)
Juist en dan zit je daar als ouders tussen. Op verjaardagen komt kind 1 niet, want kind 2 komt ook. Goed zo we hebben nog een voordeel gevonden van 1 kind Met z'n allen komen we er wel
Helaas is dit (ongeveer) het geval bij mijn vader. Hij is de enige (van 4!) die nog voor mijn oma zorgt/helpt, de rest ziet mijn oma vrijwel niet meer. Ze nemen haar vanalles kwalijk. En mijn vader ziet zijn zussen sinds een paar jaar ook niet meer, omdat hij er niet voor kiest zijn moeder te laten vallen. Nu moet ik er wel bij zeggen dat mijn oma een pittige/koppige vrouw is, maar dat zijn haar dochters ook... Heel erg verdrietig. Dit artikel kennen jullie al? Enig kind zijn in gezin maakt gelukkiger | Relatie
Arevinol dat artikel kende ik nog niet. Kan alleen t boek niet vinden waar ze t over hebben? Ik denk dat aan zowel broertjes als zusjes als enig kind zijn voordelen en nadelen zitten. Ik denk dat t voor een deel ook uitmaakt hoe je er zelf mee omgaat (natuurlijk, lekker voor de hand )
De kledingbeurs is in het noorden van het land. Het is een enorm populaire beurs en ik moet loten om een plek! Wat betreft het krijgen van een tweede kindje: ik wil niet persé een tweede kindje omdat onze dochter dan een brusje heeft. Voor hetzelfde geldt willen ze niets met elkaar van doen hebben. We zouden een tweede kindje willen uit liefde voor elkaar en omdat het ons gezin zou aanvullen. Ik ken genoeg voorbeelden van gezinnen waarin kinderen elkaar niet kunnen luchten of zien. Maar ook voorbeelden van echte broeder/zusterliefde.