Ik zelf heb trouwens een curetage ondergaan met 3 maanden. Daarbij veel bloed verloren en zowel voor ( 1 week) als na (3dg) in het ziekenhuis moeten liggen. Voor de curetage vanwegen uitdroging en koorts en ze zochten de rede van mijn ziek zijn icm stoppen hartactie van de uk. Tijdens de curetage had ik bijna 1 liter bloed verloren en de behandeling duurde 1,5 uur omdat het vruchtje niet wilde loslaten. Bloedtranfusie wilde ze doen maar heb dit in de eerste instantie geweigerd omdat ik bloeddonor ben. Het is goed gekomen maar lichamelijk en emotioneel vond ik het erg zwaar. Ik heb paar weken thuis gezeten en heb een andere baan moeten zoeken omdat werkgever hier niet op zat te wachten. Had al genoeg geld gekost. Als ik zo behandeld ben wil ik niet weten hoe moeilijk het moet zijn in deze tijd bij een echte bevalling om je ziek te moeten melden. Naast heel het aspect dat je alles moet verwerken kun je ook nog je baan verliezen. Zowel politiek als werkgevers zouden wat vriendelijker mogen zijn als je je kindje verliest en zeker in een later stadium. Hun noemen het vrucht of wat dan ook maar voor ons als moeder is het je kindje vanaf bevruchting. Je hebt dromen en plannen en die zijn weg. Het is niet na 1 dag vergeten. Wat als je kiest om je kind geboren te laten worden voor 24 wk omdat dit het beste is voor het gezin en kind ( elke situatie is anders en daar heeft niemand over te oordelen) dan heb je naast dit moeilijk besluit ineens geen rechten meer en is het kind wat je op de wereld hebt gezet ineens geen kind en ben jij de vrouw die net is bevallen ineens geen moeder meer? Wie bepaald dit?
Kom er net achter dat de begrafeniskosten van een doodgeboren baby van < 24 weken, zoals grafkosten, verzekering van het grafje, etc fiscaal aftrekbaar waren tot 2009 en nu niet meer... Ook stom... Ik denk dat geen enkele werknemer zo zal reageren. Sowieso heb je een periode dat je lichamelijk moet herstellen van de bevalling. Als je daarna mentaal nog niet in staat bent aan de slag te gaan en je werkgever doet moeilijk, dan kun je rechtsbijstand inschakelen. Er zal geen rechter zijn, die daar moeilijk over doet! Nou ja, er zijn grenzen natuurlijk... Ik zou het ook raar vinden als iemand een jaar in de ziektewet zit voor het verliezen van een kindje onder de 24 weken. De vraag is dan wel: Waar ligt de grens? Maar mijn verwachting is, dat de meeste werkgevers daar wel coulant in zijn en zo niet, de rechter wel. Klopt. Een levendgeboren kindje geef je aan bij het geboorteregister en bij overlijden geef je dat weer door aan het bevolkingsregister.
Hmm... ik had geen rekening gehouden met andere contractvormen, natuurlijk... Ik heb een vast contract en dan kunnen ze je niet zomaar ontslaan. Maar als je dat niet hebt en ze kunnen je sowieso zonder opgaaf van reden ontslaan, dan kunnen dit soort situaties inderdaad voorkomen. Dat is wel erg zuur. Mag ik vragen welke werkgever dat was?
Via uitzendbureau bij ah. Werkte in het magazijn. Ze wisten nu dat ik bezig was met kinderen en daar hadden ze geen zin in. Had een tijdelijk contract. Deze rede van niet verlengen werd me ook gewoon verteld. Heb daarna ander werk gevonden en heb der toen ook niks meegedaan.
Kan me ook voorstellen dat je daar geen zin in hebt. En ja, bij een uitzendbureau heb je weinig rechten. Ik heb een keer van een klant te horen gekregen dat ik niet meer terug hoefde te komen. Tegen het uitzendbureau had hij gezegd dat ik me teveel met andere dingen bezig hield. Dat klopte ook, want ik had mijn werk supersnel af (en goed ook!) en ik houd niet van duimen draaien, dus vroeg ik om mij heen of ik nog iets anders kon doen, of iemand ergens mee kon helpen, etc. Heb zelfs nog een printerprobleem opgelost. Maar goed, ik hoefde niet meer terug te komen. Een vriendin van mij, die op een andere afdeling werkte, zei dat ze voor mijn functie ook niemand anders meer hadden aangenomen, omdat er niet voldoende werk was. Ja, ZEG dat dat gewoon! Mij een beetje in een kwaad daglicht stellen, omdat ze te belabberd waren om tegen het uitzendbureau te zeggen dat ze TOCH geen werk hadden voor een uitzendkracht
Ik snap wat je bedoelt. Op weg naar een eerste wonder, het eerste wonder voor mij is een levendgeboren kindje. Mijn kleintje was zeker een wonder, zonder enige twijfel! Het wonder (het eerste wonder voor mij) is een kindje waar ik een levenlang voor mag zorgen, ervan mag genieten, ervoor waken, mij er bezorgt over mag maken, liefkozen, begeleiden, adviseren en noem maar op. Ik denk dat het er in deze situatie wat onhandig neer geschreven staat, maar ik wil ook niet constant horen: Oh wat erg etc..! Ik vind medelijden vreselijk, het herinnert mij aan een vreselijk en pijnlijk moment! Maar als ik zou zeggen dat we voor een tweede kindje gaan en dan hoor: Hoe oud is je kindje, is het een jongetje of meisje, hoe was je zwangerschap en noem maar op. Ook dat is een vreselijk moment! Daarbij draag ik echt zo'n MIJN gevoel! Mijn kindje, mijn verdriet en (ik weet dat dit ernstig klinkt) ik wil MIJN kindje en MIJN gevoel met niemand delen. Het is van mij en het blijft van mij! Met vreemde, dus op ZP of vage kennissen e.d. deel ik het eigenlijk niet. Ik had het hier niet willen neerzetten, maar omdat de opmerking kwam heb ik dat wel gedaan. Ik zou het graag terug wijzigen zodat niemand het weet. Het is erg vreemd om het hier goed te kunnen verwoorden en vrees dat ik het ook niet goed kan verwoorden.
Daar draait dit topic om, zowel vrouw, vader als kind hebben totaal geen rechten in deze schrijnende en vreselijk verdrietige situaties! Sterkte!
Meid als je het niet fijn vind dat anderen het weten mischien kan je dan een PM sturen na de gene waar dit voor bedoelt was. Zo kan je dit weg halen en blijft jou privacy iets meer beschermt
ik vind de titel erg slecht gekozen.. Ik maakte eruit op dat het ging om ouders van te vroeg geboren kinderen (zoals ik 3 x ben) Dat het zou gaan over ouders in het ziekenhuis, dat je geen rechten hebt wat je doet met je kind en je vaak verloren voelt. Ik mocht heel veel niet bij de laatste. Ze mochten pas met 15 weken elkaar aanraken. Ik mocht pas na 5 dagen zijn gezichtje zien. en pas na 3 weken mijn kindje vasthouden. Maar het gaat om ouders van kinderen die voor de 24ste zwangerschap week dood zijn geboren. Ontopic: wat afschuwelijk om dit mee te maken. Ik moet ook eerlijk zeggen dat ik (na de eerste vroeggeboorte) ontzettend bang geweest ben in deze periode, vooral tussen week 18 en week 25, omdat je dan inderdaad nergens recht op hebt. Sterkte aan iedereen die dit moest meemaken.