50 Lijkt me ook wat oud ja. maar als je op je 40e zegt nog zwanger te willen worden zijn er ook al plenty lui die je aankijken alsof ze vinden dat je eerder achter een rollator dan een kinderwagen zou moeten gaan lopen ...
hahaha..ja heleen das he-le-maal waar! Maar ja,,waar ligt de grens..als 40 kan...kan 41 ook nog wel en ach....42 ook...maar met 43 is het toch ook nog geen ramp...joh dat ene jaartje erbij hups 44 enz enz. Vriendinnetje van mij hoopt toch echt nog iemand tegen te komen waar zij een "yesikwil"gevoel van krijgt, ze is 40 en hoopt dat ze toch ooit nog moeder mag worden. En toen zaten we ook zo te klessebesse.....waar ligt de grens???wij zijn er niet uit gekomen want we hebben deze klessebes ook al eens gevoerd toen we 33 waren en toen was 40 toch echt de grens!!en dat gaat mijn vriendinnetje niet meer halen, ze zou er toch echt overheen gaan mocht die tijd voor haar komen.
Vrijdag met een vriendin wezen eten en een borrel nadien. Mijn vriendin is 46 en heeft een volwassen dochter..ze is 6jr geleden gescheiden en leeft erop los..geweldige verhalen over verschillende dates die ze mee gemaakt heeft..en dan zit ik daar helemaal dubbel...en dan de vraag...en jij dan??Heb jij nog wat leuks meegemaakt? euhhh.....wat leuks???...hmm...nie echt eigenlijk..Samen hebben we "vroeger"zoveel gekke dingen meegemaakt..gegarandeerd plezier! En nu...nu weet ik niets leuks te vertellen omdak ook niet zoveel meer te vertellen heb...en dan BOINGG..komt het weer binnen...mijn wereldje is echt een stuk kleiner geworden sinds onze grote liefde er is. __________________Zou dit ook zo gaan als je jonger moeder wordt en je omgeving ook????
Ik denk het wel. En ik denk ook dat die wereld vanzelf weer groter wordt naarmate je kindje groeit. Is het niet heel normaal dat je wat meer naar binnen keer, naar een kleine kring van je familie, omdat je kindje nu eenmaal de grootste prioriteit heeft? Dat kun je hem of haar niet bieden als je elk weekend aan de rol bent en elke weekavond ergens anders. Zo'n uk heeft regelmaat nodig en vast momenten. En ach..straks kun je echt weer meer doen. Althans...dat is waar ik maar aan vasthoud en in geloof. Want ik zie om me heen genoeg moeders van oudere kinderen die toch best weer van alles voor zichzelf doen
Roes, daar denk ik de laatste tijd ook wel eens over na! Toen onze zoon pas geboren was heb ik ruim een jaar echt alleen maar voor hem geleefd. Het ging ook niet anders! Hij sliep 's nachts nauwelijks, ik gaf borstvoeding, en werkte er 4 dagen bij, en ik was al blij als ik dat redelijk functionerend kon volhouden. Maar nu merk ik toch dat ik mezelf toen wel heel erg vergeten ben en krijg ik meer behoefte aan tijd voor mezelf. En aan dingen buiten het gezin waar ik plezier aan heb . Ik probeer dat nu ook bewust wat te doen, aangezien de tweede onderweg is en de zorg daarna beslist weer veel intensiever wordt. Maar ik heb me voorgenomen om mezelf niet meer zo extreem weg te cijferen, daar wordt niemand gelukkiger van. Volgens mij heeft het ook weinig te maken met je leeftijd, maar meer met je aard. Ik zie in allerlei leeftijdscategorieën moeders die zichzelf helemaal wegcijferen en moeders die dat niet doen. en ik ben het ook eens met Hellen: als je kindje wat groter wordt, dan wordt jouw blikveld ook weer verruimd. Toen ons zoontje zo'n anderhalf was, ging het ineens toch iets makkelijker om uitstapjes te maken, vakantie te plannen, dat soort dingen. En dan heb je ineens ook wat makkelijker contact met andere ouders die in hetzelfde schuitje zitten! )
Ik denk ook niet dat het met leeftijd te maken heeft, dat voor sommige (misschien wel de meeste) moeders de wereld héél klein wordt als ze kleine kindjes hebben. Maar het is natuurlijk wel lastig als jij en je vriendinnen niet op hetzelfde moment door die fasen heen gaan. Hoewel: ik heb ook nog wel goede vrienden en vriendinnen die geen kinderen hebben. En ik zie die weliswaar niet vaak, maar we spreken toch wel af en toe met elkaar af en dan hebben we gelukkig ook nog wel wat met elkaar te bespreken... Denk wel dat dit weer wat intensiever zal worden als mijn kinderen weer wat ouder zijn. Ik ben eigenlijk wel blij dat mijn kinderen zo dicht op elkaar zitten qua leeftijd - het mag nu wel zwaar zijn, maar de periode dat ik in een klein wereldje leef is (hopelijk) niet zo heel erg lang!
zo heeft alles zn voors en zn tegens.. ik vind het wel even prettig om te lezen dat er meerdere rijpere dames (al zijn we behoorlijk in de minderheid opZP volgens mij..) zijn die zich in mij herkennen of kunnen begrijpen..... hebben jullie niet dat als je soms een topic leest dat je denkt: pfff jemig waar maak jij je druk om..of dat er zo kortzichtig gereageerd kan worden op iets?? is het mijn persoontje of zou het dan toch aan de leeftijd liggen dat je anders tegen dingen aankijkt of minder druk om maakt?
Ik denk een combinatie van, Roes. Ik heb ook regelmatig dat gevoel als ik sommige dingen lees. Ach wij oude wijze vrouwen