Fijn dat je moeder in ieder geval al bijgedraaid is. Dat ze een eerste pakje heeft gekocht wil volgens mij heel veel (positiefs) zeggen. En je stiefvader...ach, die heeft nog 9 maanden de tijd om bij te draaien. En vergeet niet dat die ook meekrijgt hoe je moeder straks gaat meeleven en zich verheugen op haar kleinkindje Ik hoop dat jullie nu lekker kunnen gaan genieten van het wonder dat zich in je buik bevindt! Liefs, Chipske
nou in ieder geval wel van harte gefeliciteerd en ik hoop voor je dat ze snel bij trekken en er ook van gaan genieten
Ik had het ook, ze waren wel binnen een dag bijgedraaid, maar toch niet leuk. Ik wist ook dat het zou gebeuren dus durfde het niet goed te vertellen. Later had ik het er met iemand over, op mijn moeder kan het zeker van toepassing zijn; haar conclusie was dat mijn moeder gewoon jaloers is dat jij zoveel vreugde meemaakt. Ga even bij jezelf na, heeft je moeder nog iets om blij over te zijn? Leuke man, leuke baan? Het was echt triest om tot deze conclusie te komen, maar in feite misgunt ze je gewoon geluk. Maar het trekt wel bij! En in feite hoef je het niet eens aan je stiefvader te vertellen. Misschien kun je beginnen met "je zal er wel weer tonnen commentaar op hebben, maar ik vond je toch zodanig belangrijk dat ik het jou ook wilde vertellen" Succes iig!
Hey meid wat vervelend voor je *knuff* Ik zie er ook wel tegenop om het mijn ouders te vertellen, mijn moeder weet wel dat we ermee bezig zijn en zei: "ja ik zou het wel leuk vinden maar als ik in jou schoenen zou staan dan zou ik nog even wachten, maar het is jullie keuze en ik kan alleen maar blij voor jullie zijn als het zover is!" Over hoe mijn vader zou reageren weet ik eigenlijk nog niet.. Die was afgelopen zaterdag bij ons op de verjaardag en had de kleine van vrienden op zijn schoot, was hij heel leuk mee maar riep wel "leuk speelgoed van een ander, maar jullie moeten nog maar mooi even wachten" Hoe mijn "schoon" ouders zouden reageren weet ik eigenlijk niet is even afwachten... Maar ik heb zoiets: het is ONZE keus! en is iemand daar niet mee eens dan heeft diegene gewoon pech! Meid je moet gewoon denken wij wilde dit, het is ons kindje, en we hebben schijt aan wat een anders er over denkt!
Hey meid van harte gefeliciteerd met je zwangerschap en je moet er echt van genieten ondanks dat je ouders deze reactie geven, de mijne waren eerst ook zo bij de eerste was het echt een diepe zucht zo van waar begin je aan maar na een tijdje waren ze er helemaal mee weg ook toen ik het de 2e keer vertelde stonden ze niet te juichen maar nu heb ik iets van het is mijn leven en mijn beslissing en ik maak me niet meer druk want dat is niet goed voor dat kleine wondertje dat in je groeit. Dus geniet ervan het is jullie leven. groetjes
Ik zie er tegenop om het mijn schoonouders te vertellen. De band is vanaf het begin al niet goed geweest. Mijn vriend is jonger dan ik (hij wordt 24 en ik word 28 dit jaar) Vooral zijn moeder vindt mij een indringer in de familie. Het zijn van die mensen die nu nog steeds hun kinderen niet hebben losgelaten, ondanks dat ze volwassen mensen zijn nu en hun eigen keuzes maken. Toen ik mijn vriend ontmoette was hij 21. Hij was nog bezig met zn opleiding. Al gauw bleek dat hij niet verder wilde studeren. Dit hadden zijn ouders nooit verwacht. Hij praatte er met mij over en ik heb gezegd dat hij zijn hart moest volgen. Hij wilde niet op kamers en de student uithangen. Hij wilde natuurlijk ook bij mij zijn. Maar heb het hem nooit verboden. Ik werkte toen wel al. Uiteindelijk is ie een baan gaan zoeken nadat ie door zijn ouders nog op reis is gestuurd om opleiding voor snowboardleraar te volgen in Oostenrijk, in de hoop dat ie daar werk in vond om voor een paar maanden weg te zijn uit Nederland dus. Heeft ie uiteindelijk wel die opleiding gedaan maar geen werk in gezocht...Hij wilde niet bij mij vandaag...hihi...Daarna heeft ie gewoon een baan gezocht in de buurt en is langzaamaan bij me ingetrokken...Het contact werd steeds slechter met schoonouders. In de afgelopen twee jaar hebben ze me nooit gevraagd hoe het met mij ging o.i.d. Het gaat altijd over hun en over mijn vriend, zwager en schoonzus. Mij vinden ze maar een trutje en dat ik in het verleden depressief ben geweest is alleen maar lastig voor hun zoon. Ze vinden dat ik te veel 'bagage' heb. Nu zijn we dus zwanger van ons eerste kindje (we wilden het allebei en meteen raak). En ik weet nu al dat ze dit absoluut niet leuk vinden...Want het liefst zien ze mijn vriend bij een meisje die nog studeert en die beter bij de fam. past....Voel me ook nooit op mn gemak als ik daar ben...Vorige week zijn we geweest..en had die dag net de test gedaan, dus was helemaal in de wolken maar aan hun vertellen? Nee...dat komt nog wel..Na de echo of na 12 weken. En dan mag mijn vriend het doen. Ik weet dat ik me hun reactie niet moet aantrekken maar toch maak ik er wel druk om. Helemaal met die hormonen nu..Jank om alles haha
het is heel begrijpelijk dat je je toch automatisch druk maakt om hun reactie Butterfly27 je word er toch ook weer elke keer mee geconfronteerd, het verhaal dat de schoonouders hun zoon probeerde weg te houden komt me heel bekend voor, mijn man heeft toen voor de volle 100% voor mij gekozen en zo is zelfs het hele contact verbroken voor hem vind ik het jammer dat het zo is gegaan maar je ziet het nu hebben we lekker ons eigen leven en zoals je ziet een 2e kindje op komst dus we zijn helemaal gelukkig, mocht je gewoon eens willen praten of lekker kletsen kun je me altijd een PB sturen Groetjes
Als eerste gefeliciteerd! Ik heb het ook meegmaakt maar dan met mijn schoonmoeder. Die heeft een paar dingen gezegd (ook over abortus) waar ze mij zo mee heeft gekwetst. Ze is nu heel blij met onze kleine meid, maar ik kan het haar niet echt vergeven wat ze toen allemaal heeft gezegd.Het ging ook veel te ver. En net als wat tascha eerder hier schreef, het heeft voor mij heel veel verpest tijdens de zwangerschap en dat vind ik nu zo jammer.
Bahbah wat komt mij dit toch allemaal bekend voor! Gelukkig ben ik dus niet de enige! Er zit bij mij nog wel wat aan vast.. maar goed mijn verhaal: Nja mijn moeder (en mijn vader) zijn het niet eens met mijn relatie met Nathasja (EEN VROUW!, ze is 14/15jaar ouder en dat is veelste oud natuurlijk.) En ik was altijd heel veel thuis en mn moeder en ik waren 2 handen op 1 buik en we deden veel samen. Maar toen leerde ik Nathasja kennen en ineens was ik niet meer het volgzame schaap wat ze graag hadden, ik wilde weg 'savonds naar Thasja toe en ik bleef een nacht slapen enz. En dat mocht niet (was ondertussen ruim 18 hoor toen ik thasja leerde kennen) en ik deed het toch dus dat was vette ruzie thuis, want ik ging niet alleen weg, maar natuurlijk ook nog met een vrouw. En zo hadden ze mij natuurlijk niet gemaakt en opgevoed.. uhuh... Ik mocht haar niet meer zien en mn school zou er onder lijden (ik had toen net mijn propedeuse gehaald tijdens die periode van het HBO met allemaal 8en, dus dat was onzin, ben nu klaar met mijn HBOopleiding) Maar goed.. toen heeft mn vader mij bedreigd met als ik niet naar mn moeder zou luisteren hij mn strot door zou snijden. En de volgende dag heb ik mijn spullen gepakt (januari 2006) en ben ik naar mijn opa en oma gegaan (ouders van mijn moeder) onder het mom van ik laat me niet bedreigen en zeker niet door mijn vader, ben geen 10 meer. :x Ik heb 2 maandjes bij mn opa en oma gewoond die Thasja trouwens als een 2e kleindochter binnen hebben gehaald (ik was de enigste kleindochter+nog 3 kleinzoons). Maar die lieten me vrij dus ik zat meer bij Nathasja in huis.. en toen zijn we samen gaan wonen. Het heeft even geduurd maar het contact met mn moeder is er wel, maar niet zo goed als dat het was. En mn pa krijgt nu een goededag als ik hm tegen kom, maar dat is t. En toen ja toen gingen we trouwen. Mijn vader is daar ook niet bijgeweest, mijn moeder en de rest van de familie wel. Maar mijn moeder is anti-huwelijk. Ze is wel getrouwd met mijn vader maar ziet het meer als een last. Dat huwelijk stelt ook niets meer voor. Dus dat was natuurlijk ook al niet goed. En ze heeft altijd gezegd dat als ze wist wat het inhield kinderen, dan had ze ons nooit genomen.. dus ze heeft tegen mij en mijn broertje gezegd dat we geen kinderen moesten nemen, en naar tante lian en ome frank moesten kijken (die hebben geen kinderen, groot huis blabla) en die hadden t zo goed.. terwijl ik altijd heb volgehouden (met mn 16) dat ik ook zown dikke buik wilde en vroeg een kindje maar dat is toen snel te kop in gedrukt.. en nu ja, toen ik thasja leerde kennen, ik heb dat gewoon gelijk gezegd dat als onze relatie daar klaar voor was dat ik eerst wilde trouwen en daarna een kindje wilde. En zij was daar helemala gelukkig mee want dat was het gene wat zij al zoveel jaren wilde. Na 3 jaar samen zijn we getrouwd (waarvoor we al ruim 2 jaar samenwoonden) en we zullen 4 jaar samen zijn en een jaar getrouwd als ons kindje geboren wordt. Dus ik vind het allemaal neit zo snel gaan eigenlijk maar goed, mn meoder zal zeggen je vergooit je leven.. je zit er voor 20jr aan vast enz.... pfff ik word al weer moe als ik eraan denk. En dan uiteindelijk zegt ze met zown misprijzend mondje: Het is jouw leven je moet doen wat je wilt. (en dan hoor je in de stilte erachter aan: maar ik ben het er niet mee eens). Heel verhaal haha, maargoed ik heb er veel verdriet om gehad en proberen te kruipen om het 'goed' te maken. Maar ik ben daar mee gestopt, deed het toch niet goed.. Ik heb toen gezegd ma, je doet normaal en je doet ook een keer je bek open tegen thasja want die gaat echt nergens heen en dan kun je langskomen en als je zo blijft doen dan rot je maar op, dan hoeft het voor mij niet meer! Was een beetje bescherming van mijzelf, anders was ik aan dat touwtrekkerij onderdoorgegaan. En toen is het een beetje gaan draaien en is ze een beetje bijgetrokken, maar of ze dat nou doet omdat ze dat nu echt vind of nep doet om mij niet kwijt te raken zegmaar... ik weet t niet en ik ga me er ook niet druk om maken. Mijn schoonouders daarin tegen zijn enorme sgatten..heb ik echt geluk mee. Thasja's familie is ook de enigste die leuke dingen hebben geregeld voor de trouwerij, powerpoint met gekke foto's van ons, boekje gemaakt met gekke uitspraken van ons en dingen die mensen van ons niet wisten zoals: wisten jullie dat thasja bang is van dode spinnen en dat volgens mo spinnen dood kunnen gaan van ouderdom enz haha van die domme uitspraken. Terwijl mijn ma daar met lang gezicht zat.. tjah. Mja jammer dat dus meer mensen dat hebben.. ik weet dus ook niet hoe en wanneer ik ons wondertje ga vertellen tegen mijn ouders (via Zelfinseminatie met donor in ronde 3 raak!) Groetjes Mo
jeetje meid wat een verhaal maar moet zeggen wat goed dat je toch je hart hebt gevolgd en wat maakt het nu uit of het een man of vrouw is? Voor ouders is dit meestal moeilijk te aanvaarden maar het is jullie leven he... Dus geniet van je zwangerschap en maak je niet teveel zorgen want dat is niet goed voor dat kleintje in je buik Groetjes
Mijn moeder was ook helemaal niet blij toen ik zwanger was. Sterker nog: ze heeft het gepresteerd om in al die maanden gewoon nergens naar te vragen! Ze deed net of ik niet zwanger was. We hebben diverse keren geprobeerd in gesprek te gaan, maar het verliep zeer stroef. Ze gaf als reden dat ze zo bezorgd was omdat ik al 42 was. Maar alles ging zo voorspoedig, dus we snapten het totaal niet. Toen onze Jesse eenmaal was geboren, kwam ze bijna nooit (terwijl ze maar 100 meter bij ons vandaan woont.) Toen hij een maand was heb ik het opnieuw geprobeerd, maar weer op niets uitgelopen. En nu is Jesse alweer een jaar. Sinds kort ben ik met haar aan het mailen over dit moeilijke onderwerp. Belachelijk gewoon, als je je indenkt dat we buren zijn! Maar goed, ik wil toch graag dat ze weer normaal gaat doen. Het schrijven verloopt niet slecht, ik was eigenlijk al verbaasd dat ze wilde schrijven. Het voordeel is dat je op deze manier niet gehinderd wordt door felle emoties, en het ene woord haalt het andere niet uit. Nouja, ik heb zelf dus hoop op een goede afloop, maar ik vind het zo verschrikkelijk erg, dat ik me al die blijde maanden zovaak verdrietig om haar voelde, en ze heeft het hele eerste jaar van Jesse gemist. Ze heeft hem nog nooit bloot gezien, nog nooit een fles gegeven, nog nooit in bad gezien, hij herkent haar helemaal niet. Wat ik als tip voor je heb: probeer steeds toch positief naar haar toe te treden. Ook al pikt ze het niet op, jij kunt jezelf dan later niet verwijten dat het aan jou heeft gelegen! Probeer haar ook even de tijd te gunnen! Misschien valt het haar wel een beetje rauw op haar dak, maar denkt ze over een aantal weken/maanden heel anders. Heeeeeeeeeeel veel sterkte ermee hoor!
@mama van roan, Ja ik ga er ook erg van proberen te genieten, maar je blijft toch tegen dat moment aanhikken dat je het 'moet' gaan vertellen.. Want ooit gaan ze het zien .. Maar je wilt zo graag de bevestiging dat het een keertje wel leuk is wat je doet.. maar dat hoofdstuk moet ik misschien maar proberen af te sluiten want dat ga ik nu niet meer krijgen denk ik. Ik vind het ook zo moeilijk om uit te leggen, het is zo'n mooi wondertje, zo lief en zo welkom, hoe kun je daar nu niet blij mee zijn? En ja het zal in de toekomst heus niet allemaal van een leien dakje gaan want je voedt een nieuw mensje op met een eigen willetje, maar dat is toch het mooie! Mja omdat onze belevingswerelden (van mijn moeder en ik) totaaaal anders zijn denk ik ook niet dat het gaat werken zo.. maar goed misschien gaat ze er wel zoveel van houden dat ze er toch ongelofelijk blij mee is.. Wonderen zijn de wereld nog niet uit Maar ik vertel het pas bij de 12 weken in ieder geval... niet eerder. Mijn schoonfamilie vertellen we het na de 1e echo. Thanks in ieder geval voor je berichtje! Groetjes Mo