Hoi Wij proberen inmiddels anderhalf jaar zwanger te raken van een tweede kindje. Onze dochter is 3,5'. Afgelopen zomer onderzoeken gehad en geen aanwijsbare reden. We hebben besloten vooralsnog geen medisch behandeltraject in te gaan en zien het wel. We hebben het inmiddels wat losgelaten en zien wel hoe het komt. Voelt stuk beter. . We hebben os eind vorig jaar ook aangemeld voor adoptie. Iets waar we zeer enthousiast over zijn. Zo zie e dat bepaalde tegenslagen ook weer nieuwe deuren openen! Maar nu mijn vraag; mijn ouders, schoonmoeder en familie weten van niets. Goede vrienden wel. Ook fijn om te delen. Toch voel ik bij m'n ouders een drempel.... Gek hè... En helemaal niet vanwege hun reactie ofzo, denk dat ze er heel open over zijn en steunend. Maar is meer dat zij natuurlijk ook emotioneel belang hebben... Of hie zeg je dat? Nou ja, hopelijk snappen jullie het. Hoe zouden jullie dit aanpakken? Mijn ouders en schoonmoeder vragen er overigens nooit na, terwijl ze er vast wel eens over nadenken. Liefs donja
Ik zit niet in hetzelfde schuitje als jij. Maar ik herken wel jouw gevoel dat het lastiger is om het met je ouders te bespreken vanwege hun 'emotionele belang' idd. Vrienden leven ook mee, maar het 'raakt' hun toch minder. Onze ouders wisten twee keer (na een mk en na een ma) dat we 'bezig' waren. Ze hebben naar ons nooit iets laten merken daarover. Maar ik weet dat het hun dan toch ook bezig hield. Ze vinden het geweldig om kleinkinderen te krijgen / hebben. Ik denk dat ze het wat dat betreft liever niet echt hadden geweten, dat we bezig waren. Alleen wat betreft het 'wachtbankje' dus, waar zij op die manier ook terecht kwamen. Maar als ze moeten kiezen tussen 'mee op het wachtbankje' of 'Zoon/dochter kan verhaal niet bij ons kwijt', dan weet ik zeker dat ze beide keren met liefde op het wachtbankje hebben gezeten. Aan de ene kant willen wij ze dat liever niet 'aandoen' natuurlijk. Maar aan de andere kant, heb je dat als ouders absoluut voor je kind over. Succes met het komende traject wat betreft adoptie en afwachten wat er in je eigen lijf nog gaat gebeuren. En natuurlijk met het maken van de keuzen: wel of niet vertellen.
Wij zaten in een soort zelfde situatie. Bij ons was het na ruim 2 jaar nog niet gelukt. Ik heb mijn moeder vorig jaar wel verteld, ik had namelijk twee mk 1 net 1 dag na haar verjaardag en voor de tweede moest ik het ziekenhuis in voor een curretage. Mn moeder vond het heel fijn, is erg betrokken. Ze steunt ons ook echt hierin.. Daar ben ik heel blij om. Als we weer eens naar de gyn moeten voor een onderzoek past zij ook altijd op. En hoort daarna ons verhaal aan. Nu ben ik heel pril zwanger en ene kant wil ik het haar heel gaag vertellen, maar andere kant wacht ik nog even. Anderzijds mijn schoonouders weten het ook, maar vragen er helemaal niet naar. Mooi dat jullie je ook aangemeld hebben voor adoptie!
Donja misschien moet je het toch ter sprake brengen. Ik denk dat het wel belangrijk is voor hen om te weten niet? Zo kan je misschien ook de dingen anders zien en denken. Toen wij na nr 1 na 2 jaar nog niet zwanger waren heb ik het toch verteld tegen ouders al was het maar voor steun en toeverlaat! En toen wij in de mmm stapten vonden zij dat dan ook vanzelfsprekend en stonden steeds klaar voor opvang en zo Ik denk dat het wel belangrijk is want als je het niet aan je ouders kunt vertellen aan wie dan wel? Wel super dat jullie nadenken over adoptie. Je weet nooit he Succes alvast Tupp wat bedoel je met wachtbankje of erbij betrokken worden? Begrijp je reactie niet helemaal
Hi Donja, Wij zaten tot vorige week precies hetzelfde als jullie. Wij hebben een prachtige zoon waar wij overigens ook lang op hebben moeten wachten, en destijds hebben wij nooit verteld aan iemand dat wij 'bezig' waren. Het zwanger worden voor een tweede kindje wil niet lukken. Uiteindelijk na heel heel twijfel vorige week mijn ouders toch in vertrouwen genomen, en wat vond ik dat achteraf een opluchting!! Wij lopen nu voor onderzoek bij een fertiliteitsarts en hoef zo ook geen smoesjes te bedenken als ik naar het ziekenhuis ga en ze willen ook oppassen! Uiteraard moet je je eigen gevoel volgen, maar mijn ervaring is dat het oplucht om er open over te kunnen zijn. En mijn ouders waren erg dankbaar voor ons vertrouwen en onze openheid! Veel succes met het zwanger worden en met je keuze! En wat goed dat jullie je hebben aangemeld voor adoptie! Denken wij ook overna Liefs
Ik kom je alleen maar even heel veel succes wensen. Tips heb ik niet, ik kreeg tijdens een gesprek over kinderen een verschrikkelijke huilbui en toen moest ik het wel vertellen En kan alleen maar zeggen; het is echt heel fijn als je ouders het van zo dichtbij meemaken om je te steunen.
Ik kan ook alleen mijn ervaring delen, maar ik krijg onwijs veel steun van mijn ouders en schoonouders. Ik ben heel blij dat ik het verteld heb. Je kan het ook omdraaien, zou je het zelf willen weten van je kind?
Ik kan je niet adviseren, maar wel mijn eigen ervaring vertellen. Ik herken je gevoel heel goed. Het is makkelijker om het aan vrienden te vertellen dan aan je ouders. Ik had het zelf aan mijn beste vriendin verteld en mijn man en ik waren ervan overtuigd dat we het daar verder ook bij wilden laten. Ik durfde het ook niet goed aan mijn ouders te vertellen, bang om hun teleur te stellen. Ik ben enigskind en weet dat mijn ouders het erg leuk zouden vinden om opa en oma te worden. Ik wilde hun eigenlijk niet met ons probleem en ons verdriet opzadelen. Vorige week hebben we echter te horen gekregen dat er niet alleen bij mij, maar ook bij mijn man vruchtbaarheidsproblemen zijn. Ik heb toen gelijk besloten dat ik dit met mijn vader wil delen (mijn ouders zijn gescheiden). Mijn man en ik hebben het mijn vader dan ook gelijk die avond verteld en we hebben alle drie een traantje weggepikt. Mijn vader pakte het heel goed op en ik ben enorm blij at ik het verteld heb en dat we er goed over kunnen praten. Mijn vader is normaal gesproken helemaal niet zo'n prater, maar hier hebben we toch een erg fijn gesprek over gehad. Ik ben enorm blij dat ik open kaart heb gespeeld en dat ik niet meer keer op keer moet liegen over hoe ik me voel. Met mijn moeder en schoonouders willen we nog een tijdje wachten. Hun zien en spreken we ook veel minder. Mijn vader spreek ik dagelijks, ik kon het niet meer aan om steeds maar de ziekenhuis bezoekjes te verbergen en te moeten liegen over mijn gevoel. Succes!
Hi donja Moeilijke keuze Ik twijfel ookal heel lang om het aan me ouders te vertellen Ik weet dat ze me zouden steunen en waar het kan zouden helpen Wij zijn nu 1.5 jaar bezig Wat mij tegen houd om het te vertellen is dat het hun 1e kleinkind zou zijn Het lijkt mij heel mooi en leuk om het als een verassing te houden En dat ze dus nog van niks weten Maar het blijft natuurlijk eigen keuze Je moet doen wat goed voelt Succes met alles
Moeilijke overweging die je uiteindelijk natuurlijk moet maken. Wij hebben tijdens onze zwangerschap het wel aan beide ouders verteld. Bij ons is het mis gegaan helaas, waardoor we beide ouders Moesten vertellen. Maar toen voelde ik dat mijn ouders misschien iets te dicht bij stonden. Ik merk aan mijzelf dat ik het er met mijn ouders niet goed over kan hebben. Persoonlijk had ik het liever aan onze beste vrienden verteld, wat we nu pas gedaan hebben na de miskraam. Aan onze vrienden heb ik een veel betere steun, hoe lief onze ouders ook zijn, bij onze vrienden kan ik mijn hart beter kwijt op dit gebied. Ze kunnen mij beter met beide voeten op de grond krijgen, doordat ze er op een hele andere manier voor mij zijn. Achteraf had ik liever naar mijn gevoel geluisterd en het (eerst) alleen aan onze vrienden verteld. Maar iets zei ons dat het niet eerlijk was tegenover onze ouders om het hun niet eerst te vertellen. Hoewel onze situatie dus anders is, probeer ik hiermee aan te geven dat je vooral naar je gevoel moet luisteren. Wanneer je er aan toe bent om het te vertellen dan weet je dat. Als iets je tegenhoudt, vertel het dan ook nog niet.. Sterkte in ieder geval!
Wij zijn heel open naar onze (schoon) ouders ( bij de 1ste bijna 2 jaar moeten wachten) het voelt voor ons fijn om dingen te kunnen delen. Andere dingen deel je ook. Ik begrijp soms niet zo goed waarom dit onderwerp voor veel mensen zo anders is. Alleen maar fijn niet alleen met dingen te hoeven lopen.
Bij ons was het niet het eerste kleinkind, maar geloof me ze waren extra blij en verrast toen het eenmaal toch raak was
Inderdaad, ik zou het ook omdraaien. Als je verder goed bij je ouders terecht kunt met emotionele zaken, zou ik het zeker met ze delen. Al kan ik me ergens voorstellen dat het voor jullie ook dichterbij komt op het moment dat je het gaat delen met hen die ook het meest dichtbij staan. Hier geen emotionele binding met mijn ouders, dus hier was/ is het de keuze om niets met hun te delen wat kwetsbaar terrein is.