Houd alsjeblieft één ding voor ogen: neem GEEN abortus omdat een ANDER dat van je eist. Je gaat echt ontzettend veel spijt en wrok krijgen tegen die ander. Ik denk dat je gewoon hard tegen je ouders/schoonouders moet zijn en zeggen dat het jullie keuze is en dat ze het zichzelf en jullie makkelijker kunnen maken door het maar gewoon te accepteren. Heel veel sterkte!
Wellicht kun je hiervoor hulp vragen aan de verloskundige of via de huisarts aan maatschappelijk werk. Die kunnen je wellicht helpen door aan jouw kant te staan en je te helpen focussen op wat je wilt. Maatschappelijk werk kan je misschien ook helpen om een plekje voor jezelf te vinden. Wellicht helpt het je met je ouders om hen in te laten zien dat als ze zo doorgaan ze niet alleen hun kleinkind kwijtraken, maar ook hun kind! Dit is niet iets dat makkelijk te vergeven is, iemand dwingen tot abortus van een zeer gewenst kindje! Je kunt ook aan ze vragen wat ze van gedachte zou doen veranderen, wat zou er voor hun moeten veranderen aan de situatie?
Wat een complete onzin zeg! On-voor-stel-baar! Is het 'n idee dat jullie in ieder geval zo snel mogelijk uit huis gaan? Huisje/kamer huren en vanuit daar weer verder zoeken? Jullie moeten echt voor jullie zelf kiezen!
Dikke knuffel meis! Zoals de andere meiden al zeiden: GEEN ABORTUS ALS JE ER ZELF NIET ACHTER STAAT. Wat is de reden dat jullie ouders, en blijkbaar jullie omgeving, het niet eens zijn met de zwangerschap? Jullie hebben allebei werk, en een stabiele relatie. Ik neem aan dat jullie voor de rest recht zijn van lijf en leden, geen schulden, handicaps, verslavingen, ex-partners, kinderen uit een vorig huwelijk, alimentatie betalingen? Dan kunnen jullie prima een kind grootbrengen, dat lkt mensen in mindere omstandigheden ook. Blijf sterk!
Maar lieve schat, ik heb je vorige berichten ook gelezen en wat had je zelf verwacht dan? In november was je vriend er zelf nog niet eens zeker van en wist je al hoe zijn moeder er over dacht. Wanneer je er voor kiest om voor een kindje te gaan moet je dat zelf regelen, zelf voor een onderkomen zorgen etc. Ik zou dan geen abortus eisen maar ik zou ook niet staan te springen wanneer mijn 21 jarige zoon die nog studerende is zijn vriendin van 20 heeft zwanger gemaakt terwijl ze allebei nog thuis wonen. En wanneer je er zelf bewust voor gekozen hebt, waarom zouden mensen je op weg moeten helpen of hulp moeten bieden? Ik zou nu niet gaan grienen en in een put vallen maar blijven staan achter de keuze die je hebt gemaakt, buiten dat ieder nieuw leven natuurlijk iets heel moois is, moet je ook volwassen zijn en verantwoording nemen voor de keuzes die je hebt gemaakt. Dus op zoek gaan naar een huisje of desnoods kamer waar je kunt verblijven.
Idd, ik snap het gevoel van je (schoon) ouders wel. Al vind ik de abortus toch wel te ver gaan. Jullie zijn nog niet zelfstandig, hebben wel inkomsten maar nog geen echte baan naast jullie studies. Hebben nog niet eens samen gewoond. Met samenwonen leert je elkaar pas echt kennen maar jullie slaan die stap over en nemen een grote beslissing die veel gevolgen heeft voor nu en de toekomst. Hoe denken jullie het te gaan betalen? Want naast huur komt er veel meer kijken bij een eigen huisje. Boodschappen, extra verzekeringen, gemeentebelastingen, gas/water/licht. Daarnaast kost een kindje ook veel geld. In je eerste posts geef je aan dat jouw vriend er nog niet echt achter staat. Waarom toch doorzetten en niet even wachten tot jullie samen woonde? Het is nu te laat, dus je zal er nu het beste van moeten maken maar dat zal zeker niet makkelijk worden op deze manier. Ik wil je veel succes en wijsheid toe wensen .
Ik wil me graag aansluiten bij Umm85 en twinkle star. Natuurlijk is abortus in dit geval geen optie, en er is ook niemand die jullie hier toe kan verplichten. maar ik snap zijn ouders (moeder) toch ook wel een beetje hoor. Jullie zijn nog hartstikke jong...waarom zo snel? Je schreef eerder dat je al heel vroeg een grote kinderwens had/hebt, nou geloof me die had ik ook al vanaf dat ik me kon heugen...MAAR ik was (gelukkig) nog wel nuchter genoeg om me te realiseren dat ik bepaalde 'zaken' beter eerst op orde kon hebben. Mijn man heeft vanaf zijn 20e een vaste baan (fulltime) en samen hebben we toen ook wat geld kunnen sparen voor onze bruiloft (dit is uiteraard niet noodzakelijk, maar was wel onze wens) en vnl ook geld voor ons koophuis. De tijd dat ik mijn kinderwens nog niet in vervulling kon laten gaan vulde ik op met oppaskindjes en veel lezen over zwanger worden/zijn en opvoeden. Daar kon ik dan al lekker bij wegdromen.... Uiteindelijk werd ik op mijn 23e voor de 1e keer moeder. (man ook 23 jaar) Dus ik val nog steeds onder de categorie jonge moeders!!! Als ik het goed begrijp volgt je vriend nog een studie. Ik snap dan wel dat zijn ouders graag zouden zien dat hij deze eerst had afgemaakt. Daarbij mijn vraag waarom hebben jullie niet EERST gezorgd voor een eigen huisje? Waarom de haast? Als je misschien nog 2 jaar had gewacht (en dan ben je nog steeds heel erg jong met 22) hadden jullie je zaken veel beter op orde kunnen hebben. Nu beleef je deze mooie (zwangerschaps) tijd niet zoals je voor ogen had, en moeten jullie ook nog heel veel zaken regelen. Je eerste huisje samen (huur of koop)had ook een bijzondere gebeurtenis kunnen/moeten zijn, nu is het meer een noodzaak geworden die geregeld moet worden. Ook heb ik uit eerdere berichten begrepen dat het vnl jouw wens was.... ik geloof best dat hij er uiteindelijk wel voor zal gaan, maar waarom heb je hem die wachttijd niet ff gegund. Een baby/kindje is niet alleen maar leuk en schattig!!! Het is niet voor niets dat je omgeving er niet achter staat en het een beetje 'dom' vinden. Ik schrijf dit berichtje NIET om je af te kraken, te kleineren of de les te lezen , maar ik vraag me toch een beetje af of je je echt realiseert waar je aan begonnen bent. Succes...en probeer toch te genieten van het wondertje in je buik!
Ik realiseer het me echt wel. er is tussen die posts heel veel gebeurd wat ik niet allemaal ga uitleggen. Daarnaast is er veel wat jullie niet weten dus ik vind het een beetje onzinnig om dan conclusies te trekken. het is niet dat ik hulp nodig heb, ik red me prima zelf. Wat ik zei is dat het fijn zou zijn als er iemand was die ik kende die er tenminste wel achter zou staan want zo blijkt dat ik al genoeg gezeik heb thuis en nu ook op internet mensen mij de les gaan lezen. Ik haal mezelf uit dit topic want de meningen zijn mij wel duidelijk.
Onzinnig om conclusies te gaan trekken? Sorry maar ik baseer mijn mening op wat jij hier typt. Ik ken je verder niet. Een baby is niet alleen maar leuk. Er vanuit gaan dat je vriend wel zal smelten bij een echo is redelijk naief. Een abortus vind ik wel ver gaan maar bewijs maar eerst dat je voor jezelf kunt zorgen voordat je voor kinderen gaat.. sorry daar ben ik heel eerlijk in. Je vriendinnen zullen vast wel achter je staan, ik wens je ook het allerbeste maar in deze situatie bewust voor een kind kiezen was gewoon niet slim en dat wist je.
Zoals ik al eerder aangaf was mijn berichtje niet om de les te lezen. Wij reageren op het verhaal wat jij hier schrijft, en nee wij weten idd niet wat er allemaal nog meer speelt. Ik vind dat je 'planning' nogal naïef overkomt. Wat verwacht je van ons met deze topic dan? Wil je nou echt alleen maar horen :" je hebt helemaal gelijk meid het is heel normaal om voor een zwangerschap te gaan op je 20e terwijl jullie nog bezig zijn met studies en je nog thuis woont en je hebt gelijk je schoonmoeder zit alleen maar te zeuren". Je zou graag steun zien van bekenden om je heen en dat kan ik me voortellen, maar vraag je eens af waarom (bijna) niemand achter je staat. Misschien proberen hun je ook duidelijk te maken dat dit echt geen verstandige beslissing is. Je hebt straks te maken met een nieuw leventje die hier niet het dupe van moet worden. Nogmaals ik weet niet wat er allemaal afspeelt, maar bedenk wel dat een zwangerschap/kindje geen oplossing is voor je problemen....erger nog de problemen zullen alleen maar groter worden. Ik ben er echt van overtuigd dat als je eerst voor jezelf had gezorgd (huisje ed.) er een hoop problemen niet waren geweest. nogmaals sterkte!
Niemand leest jou hier de les hoor. Iedereen komt met goed bedoelde adviezen. Maar je snapt zelf toch ergens ook wel dat een kindje willen/krijgen terwijl jullie allebei nog thuis wonen alles behalve ideaal is? Niemand weet wat er aan de hand is als jij dat niet verteld, dus misschien is het handig om dat eerst uit te leggen voor je zo tekeer gaat hier.
Als nou iedereen de mening heeft dat dit op dit moment niet heel handig van jullie is, waarom gaat er dan geen lichtje bij je branden?
Hebben jullie al een huisje op het oog? Want verhuizen en klussen etc kost natuurlijk ook tijd (en geld). Ik neem aan dat je (en/of je vriend) genoeg gespaard hebt om het huis in te richten en een baby-uitzet te betalen. Ik zou zelf echt serieus in de stress schieten als ik dit tijdens mijn zwangerschap nog zou moeten regelen. Want hoe lief mijn ouders mij hadden gevonden, voor de bevalling had ik toch echt weg moeten zijn. En terecht. 'En financiele hulp of hulp bij het verhuizen? Je hebt het toch zelf bedacht, dan zorg je er ook maar zelf voor.' Ik vind dat ook niet meer dan logisch. Ik ben eigenlijk erg benieuwd hoe jullie dit hadden bedacht.
Hiermee bevestig je alleen maar mijn gevoel en het is me nu wel duidelijk waarom mensen niet achter je staan. Overigens heb ik niks tegen jonge moeders, zelf was ik net 21 toen onze oudste geboren werd. Maar..... We hadden allebei een vaste baan, huurde we al 2 jaar samen en huis, hadden we net een huis gekocht en geld kunnen sparen.
Op zich zijn het wel legitieme vragen die gesteld worden, maar wel op het verkeerde moment. Het feit is al daar, er is een kindje in wording aanwezig... tja dan kun je gaan vragen waarom zusen waarom zo, maar dat is niet heel nuttig. Het gaat er nu om om het beste van de situatie te maken. Zoals ik al zei, ik zou maatschappelijk werk of de vk hiervoor inschakelen.
Als het echt gepland is en je er kennelijk al een half jaar mee bezig was, zou ik toch nooit voor een abortus gaan. Je bent 20, geen 16, jullie ouders kunnen het dus wel "jammer" vinden dat het zo snel is en op een moment dat jullie leven nog niet echt stabiel is, maar verder lijkt het mij niet echt dat ze veel te eisen hebben. Het zal duidelijk niet simpel worden, maar als je echt wil kan er veel. Is het een optie dat je elk nog een tijdje apart blijft wonen, wel geregeld afspreekt met elkaar bij jouw ouders en spaart voor een eigen plekje? Of zien jouw ouders dat totaal niet zitten? Zo niet zou ik zo snel mogelijk op zoek gaan naar een eigen plek.
Het enigste wat bedoeld was met deze topic was advies vragen van mensen die een een soort gelijke situatie hebben gezeten niet om te horen hoe naïef of dom het is. We waren inderdaad 6 maanden aan het proberen maar het was niet de bedoeling dat het nu zou gebeuren. We wilde juist een pauze inlassen zodat we een huisje konden zoeken. Ookal was het "gepland" gebeurde dit totaal onverwachts. Dus dan word je toch een beetje overdonderd. Het heeft geen zin om te zeggen wat ik beter had kunnen doen. Ik ben nu zwanger dus nu moet ik het beste ervan maken.
En dan... moet ts dan maar een abortus laten plegen? Ook als iets 'niet handig is' kun jenog een oplossing vinden. Edit: ik ben trouwens niet tegen abortus, maar zeker wel als de vrouw in kwestie er zelf niet achter staat