Het meest belangrijk was leren dat zo'n plan geen reet voorstelt. Idee was top, de uitvoering ruk, vanaf het allereerste moment. Hij heeft zich nog geen dag gehouden aan de afspraken. En het erge is nog dat je er niets mee kunt. In ieder geval niet zonder dat het kind in het plan daar geen last van heeft. Wanneer gaan ze daar wettelijk nou eens wat mee doen?
Wat ik weet van scheidingen uit mijn omgeving is dat de rechter als uitgangspunt co-ouderschap neemt. Dus 50-50 als redelijk. Als je voor een andere verdeling gaat moeten beide partijen het daar mee eens zijn. Voor de rechtbank wordt het meestal 50-50 tenzij er goede redenen zijn waarom de ander minder voor de kinderen moet zorgen maar dat is zo slecht te bewijzen dat de relatie tussen exen en tussen ouders en kinderen kapot gaat door het modder gooien en je er uiteindelijk niets mee opschiet.
Ook wanneer de verdeling daarvoor al anders was? Vriendin van mij werkt alleen onder schooltijd en verder altijd bij kids. Man werkt juist heel veel. In zo'n situatie dan ook 50-50 de standaard?
50/50 is de standaard en daar zullen ze alleen vanaf wijken als beide partijen het daarmee eens zijn of er aantoonbare zeer goede redenen zijn. Het is zeer waarschijnlijk dat man van vriendin deze regeling wel prima zal vinden en er niet vanaf wil wijken. Maar man kan ook zeggen dat hij nu toch een gelijke regeling wil (zeker als hij hoort dat hij bijvoorbeeld meer alimentatie moet gaan betalen omdat de vrouw veel minder werkt). Er zijn erbij die kinderen dan in de praktijk naar grootouders doen. Maar daar heb je helaas dus niets over te zeggen.
Als je ex zo onwillig is zou ik het denk ik als volgt doen: Zoek een woning, begin de echtscheidingsprocedure, vraag eventueel een voorlopige voorziening aan bij de rechter en ga weg. Zo lang je er nog bent met de kinderen zal hij het als een soort van onderhandeling zien. Dan onderhandelt hij over wat er voor nodig is om jou te laten blijven, terwijl jij wilt onderhandelen over de inrichting van de rest van je leven. En zeker mensen met de problematiek van je ex (je hebt zo af en toe iets laten vallen, sorry) gaan hier niet rationeel over onderhandelen. En tot slot, als je ex in het leven van je kinderen blijft (en voor je kinderen hoop ik dat, ondanks dat hij niet zo'n goede vader lijkt) zul jij met hem van doen blijven hebben, en ook met zijn luimen. En hij zal nooit zoveel toegeven als jij want dat heeft hij nooit gedaan in jullie relatie. Dus je moet ook bedenken hoeveel je toe wilt hebben na jullie relatie, in het belang van je kinderen. Ik zie veel vrouwen dan worstelen met de behoefte om hun nieuw gevonden autonomie op te eisen t.o.v. hun ex partner, versus de instandhouding van een relatie omwille van de kinderen. Bottom line: je bent met een eikel getrouwd, je hebt met een eikel kinderen gekregen en je zult nog een paar jaar met een eikel door moeten vanwege de kinderen. Heel veel sterkte.
Dat is wel het uitgangspunt. Familie van mij hadden bijvoorbeeld de afspraak dat zij een thuisblijfmoeder was want ze vonden allebei dat dat het beste was voor de kinderen. Na de scheiding werd het gewoon 50-50 co-ouderschap, en de kinderen gingen ineens 4 dagen per week naar de opvang omdat beide ouders moesten werken, en dat was dan ineens geen probleem. Wat ik maar mee aan wil geven, als afspraken die je tijdens je relatie hebt gemaakt gelden dan niet meer, tenzij je als ex partners overeenkomt dat je de afspraken voort wil zetten.
Ik denk dat zoiets prima is om te doen. En maak ook een afspraak bij de notaris. Hou er alleen rekening mee dat juridisch gezien een wettelijke vader (zeker een met gezag) altijd de eerste opvoeder zal zijn. Je kunt via een testament wel een andere voogd of financieel toezichthouder aanwijzen. Maar na jouw overlijden gaan ze naar vader en zal de Raad voor de Kinderbescherming onderzoek doen of vader daadwerkelijk geen geschikte opvoeder is. Dat zal alleen zo zijn als er daadwerkelijk sprake is van aantoonbare ernstige gebreken (denk aan dakloosheid, verslavingen, geweld richting de kinderen etc). Zelfs al zou hij crimineel zijn dan heeft hij nog recht op zijn kinderen. Gezag is heel erg sterk. Daar kunnen ze iemand maar heel moeilijk van ontheffen of in beperken (tenzij hij zelf aangeeft niet of niet volledig voor de kinderen te willen of kunnen zorgen). Het enige wat wel kan is dat bijvoorbeeld OTS wordt opgelegd en de kinderen een gezinsvoogd krijgen. Maar ook die kijkt eerst of de gezaghebbende ouder met ondersteuning kan blijven zorgen voor zijn kinderen. Pas als jouw ex zelf niet meer wil of daadwerkelijk het niet kan komen andere mensen aan bod. En die andere familieleden moeten zo'n enorme toestand ook aankunnen en willen (denk aan onderzoek naar hun situatie, rechtszaken en instanties etc).
Even heel praktisch (want het is zoals je schrijft: hij wil niet meewerken en alleen praten over dingen om me binnen te houden en ik wil juist afspraken voor de toekomst zonder hem): hoe zoek ik een huis als we samen nog een koopwoning hebben? En ‘ga weg’, hoe dan? Kan de kinderen niet achterlaten. Sorry, ben een beetje groen op dit vlak.
Een huurhuis zoeken, nu even zonder huur subsidie maar gewoon betalen van jullie gezamenlijke rekening, en de kinderen meenemen. Dan gaat hij vanzelf meewerken aan een ouderschapsplan.
Je hoeft geen antwoord te geven op deze vraag, maar mishandeld hij jouw of de kinderen? Voel je je onveilig? Want dan kan je eens contact opnemen met een blijf van mijn lijf huis. En als dit allemaal niet zo is kan je ook de gemeente eens bellen en vragen of ze je verder kunnen helpen zodat je op een rijtje kan zetten welke stappen jij moet ondernemen. Wat zou je nodig hebben en wat kunnen instanties je bieden. Wat een rot situatie zeg hij zet je geloof ik helemaal klem wat betreft het koophuis en dus jouw toekomst.
Toen ik in de bijstand zat, co ouderschap, moest mijn ex gewoon betalen van de rechter. Ook nu ik daar niet meer inzit. Nu doet hij dit niet dus krijg geen cent. Wij hebben dus co ouderschap. Hij woont samen met iemand anders en heeft daar een kind mee maar zou gewoon moeten betalen. Niet omdat ik dat wil maar omdat de rechtbank dat vindt
helemaal mee eens. mijn dochter deed dit ook bij mijn vriend, na 6 jaar. je moet je kind niet pushen om je vriend pappa te noemen, maar als ze het doen...... je kunt er moeilijk een rechtzaak over beginnen. zo moet je denk ik bij alles denken. als mijn ex zich niet aan de afspraak houd, spreek ik hem daar dan op aan of wil ik het kunnen afdwingen via de rechter. in het laatste geval in het oudersschapsplan en laten bekrachtigen door de rechter. zo niet, niet noemen in het plan, maar wel bespreken, maar ik voel dat het bij jou geen makkelijk geval is. maar bij alles denken, is het de energie waard. het beste kado aan je kids is, dat je zorgt dat jij met je kids een leuk leven hebt. op je ex heb je geen invloed. hoe frustrerend ook. ik weet er alles van. jaren ruzie en rechtzaken met mijn ex gehad. tot een bemiddelaar zei. als het kind bij je ex is heb jij daar geen invloed of macht over en visa versa. maar nogmaals jou situatie lijkt heftiger. misschien kan je via de huisarts hulp voor je kind krijgen. een vertrouwenspersoon die je dochter monitort. zodat je dochter een neutraal persoon heeft om over de scheiding te praten.
Mijn kinderen noemen mijn nieuwe partner gewoon bij zijn voornaam. Ze hebben één papa en daarmee uit. De partner van hun papa noemen ze ook bij hun voornaam. Heeft niets met hun gevoelens te maken, ze zijn gek op allebei de partners gelukkig. Tegen klasgenoten e.d. hebben ze het wel gewoon over 'mijn ouders' als ze mij en hun stiefvader bedoelen maar dat is omdat ze geen zin hebben om uitleg te geven.
Als hij niet betaalt, kan de gemeente waar jij bijstand ontving het op hem verhalen. En als alimentatie is vastgesteld door de rechtbank kun je het opeisen. Volgens mij is dat anders als jij zelf gaat samenwonen, dat bedoelde ik. Dan is jouw ex niet meer verplicht om aan jou alimentatie te betalen.
Dit doen wij idd zo. Ex en ik waren niet getrouwd en ook geen ouderschapsplan op papier. We hebben de gemeenschappelijke rekening gehouden waar elke maand het kindergeld op gestort wordt en bepaalde kosten zoals schoolrekeningen, dokter, orthodontist en inschrijfgeld van hobbies van betaald wordt. Dagdagelijkse kosten staan we zelf voor in. Ene keer koop ik een jas, andere keer hij een paar schoenen… Ook is er een maandelijkse spaaropdracht van deze rekening naar de kinderen hun spaar. We hebben een week om week regeling. Maar hier kan gerust van afgeweken worden zolang het maar in balans blijft. Zo heeft ex in het voorjaar een week overgenomen van mij en in een van hem in het najaar. Vakanties worden ook 50/50 verdeeld ifv hoe we vakantie kunnen nemen op het werk.
Ja klopt maar kan vertellen dat daar best lang overheen gaat. Ben nu vanaf sept 2020! bezig. (rechtzaak ging over andere dingen dan financiële) maar goed. Ook via het LBIO duurt het even.
Ja ik kan als ik wil de vuile was buitenhangen, maar wat win ik daarmee? Zo hebben we Kerst samen gevierd, zoals: ik de kinderen, hij en zijn vriendin. We lopen meermaals per week bij elkaar binnen. Mja, aantal mensen vinden het raar dat we nu zo goed overeenkomen. Vooral ook: zijn nieuwe lief was al bij ons ingetrokken nog voor ik uit huis gegaan ben . Door corona was mijn zoektocht naar een huis vertraagd, de huur van het appartement van zijn nieuwe vriendin liep af en dan is ze in het huis ingetrokken. Hebben zo een paar maand met 5 samengeleefd en voor de meisjes is dit ook vlot gegaan. Ze zagen vooral dat papa en mama opnieuw vrolijker door het leven gingen en geen ruzie meer maakten. We hebben hen uitgelegd toen we vertelden dat we uit elkaar gingen dat het niet slechter zou worden, maar wel anders. En anders kan ook leuk zijn. Tijdje terug vroeg ik eens hoe het met hen ging nu we een paar maanden verder zijn. En het antwoord was: als we bij de ene ouder zijn, denken we bijna niet aan de andere. En dat was voor mij het beste antwoord. Als ouders blijven we een team, vb oudercontact doen we samen. Ook voor kennissen en vrienden is dit gemakkelijk: geen kanten kiezen, geen ongemakkelijke situaties als ze eens met 1 van ons beiden spreken etc.
Het ligt er ook heel erg aan wat voor band je hebt met je ex. Ex en ik hebben nooit een ouderschapsplan gemaakt. We waren het er over eens dat we dicht bij elkaar wilden wonen en een nieuwe liefde niet te snel zouden introduceren. Mijn ex heeft lang niks betaald voor zoon. Hij had het niet zei hij.. Ik verdien genoeg geld om te kunnen betalen wat we willen. Zoon en ik hebben zijn geld dus niet nodig. Hij moet zelf willen meebetalen voor zijn zoon. Naarmate zoon ouder wordt zullen er steeds nieuwe punten zijn waar we over praten en afspraken over maken. Moet je dan steeds weer zo’n plan aanvullen? Vakanties bekijken we per keer. Ik neem zoon graag twee weken mee en ex vind dat prima. Ik zou het moeilijk vinden om zoon twee weken te moeten missen. Maar ex heeft alle rechten daartoe. Hij doet het niet zo lang dus heb ik mazzel. We denken weleens anders over opvoeden maar dat komt ook genoeg voor bij getrouwde ouders. Dus ik zou alleen een plan opstellen als je echt heel anders over dingen denkt.
Een huurhuis zoeken in je eentje is een illusie. Weet niet misschien ergens in het land nog wel maar hier in de regio is het kansloos. De enige optie wat scheiding betreft is een sociale huurwoning als alleenstaande moeder met kinderen maar dan moet de scheiding al zo goed als rond zijn en dan nog zijn er wachtlijsten. @merah sterkte, ik weet hoe uitzichtloos het is.