waarom moeten bepaalde mensen hun verdriet altijd belangrijker maken dan dat van een ander? er zijn altijd ergere dingen te bedenken maar dat maakt voor mijn verdriet toch niet uit? het voelt dan net alsof jij geen recht hebt op je verdriet. herkenbaar?
ja, ik denk idd dat je verdriet niet kunt meten, dat is voor iedereen persoonlijk. Niet alleen verdriet, maar alles wat je meemaakt. Ik lees het hier op zp ook wel eens, als iemand klaagt over zn (schoon)ouders die het een en ander geflikt hebben en dan reageert er iemand met: wees blij dat je ze nog hebt, ik heb geen schoonouders meer. Ik snap wel dat het rot en vervelend is, maar dat maakt het voor de ander niet minder erg. Is dat wat je bedoelt??
Jups, vreselijk! Ergste verdriet wat ik heb meegemaakt was dat mijn schoonzusje een hartstilstand had gehad en ik naar mijn broer in t ziekenhuis ging en toen mijn broer zooooo ontredderd daar zag zitten en hij te horen kreeg dat ze zou overlijden..bah als ik daar aan denk, kan ik nog wel janken
Er zijn altijd mensen die zichzelf of hun verdriet belangrijker/erger vinden dat dat van een ander, menselijk karaktertrekje... Niettemin erg storend, maar je moet er ver boven staan. Als jij verdriet hebt, is dat al erg zat en moet je je niet druk maken over wat anderen daarvan vinden. Sterkte in ieder geval. Ps; Je hebt ook mensen die meeleven door te zeggen hoe erg anderen het hebben, is een beetje verkeerd inschatten van hun kant af, maar niet slecht bedoeld.
@tulip inderdaad het voorbeeld dat je noemt komt wel een beetje overeen. je moet je inderdaad niet druk maken om anderen het is alleen zo vervelend dat het juist de mensen zijn die dichtbij je staan in mijn geval. van de mensen die de hele situatie kennen verwacht je gewoon begrip. loop er al langer tegenaan en het wordt niet minder. en juist deze maand komt dan alles weer boven.
Je hebt van die mensen die altijd alles erger, leuker, moeilijker, makkelijker, beter, slechter hebben dan jij. Soms wordt je daar heel moe van. Veel sterkte in deze voor jou moeilijke periode.
Ik snap wat je bedoelt. Toen mijn vader aan kanker was overleden kreeg ik allemaal verhalen over wie er ook kanker heeft en zo ziek is enz. Dat is ook heel erg maar daar zit je op dat moment niet op te wachten!
Begrijpelijk, hoewel ik ook wel eens echt gevallen zie waar ik boos of verdrietig van word. Iemand heeft net een verliefde verloren bijv, en een ander gaat zitten klagen omdat zijn broek is verkleurd in de wasmachine. Verdriet is niet te meten, maar het is wel goed om te kunnen relativeren in bepaalde gevallen.
opzich ben ik het wel grotendeels met jullie eens maar sommig mensen weten ook wel drama te maken hoor! sommige mensen kunnen echt gaan klagen en hysterisch doen over relatief simpele dingen die gewoon bij het leven horen..
Klopt, maar gevoel is niet altijd te sturen natuurlijk. Hoewel ik begrijp wat je bedoelt hoor. Maar ik denk dat klagen ook niet altijd slecht is. Het lucht op en geeft je de kans om verder te gaan. Ik denk ook dat veel mensen die hun eigen verhaal 'over het jouwe gooien' het ook weleens doen, om aan te geven, dat ze weten wat je meemaakt omdat ze zelf ook 'wat' ergs meegemaakt hebben... Maar ja, als dan aan het gevoel van de eerste verteller voorbij gegaan wordt(of er overheen gewalst) dan gaat er iets natuurlijk niet goed! Maar ieder heeft zijn verleden, rugzakje, referentiekader.. en ik denk dat het altijd goed is om daar bij stil te gaan, zowel als degene aan wie iets verteld wordt, als degene die het gevoel heeft dat de ander altijd wat ergers heeft...
Heel herkenbaar dit! Een aantal maanden geleden was mijn oma erg ziek en dachten we dat ze zou komen te overlijden (ze is 96 jr). Ik heb altijd een hele goede band met haar gehad, samen met mijn moeder mantelzorg gedaan etc, en was dus heel verdrietig. Blijkbaar 'mocht' dit niet want ik kreeg van iedereen te horen 'oh, ze is toch bijna 100.. Mijn ... is maar .. jaar geworden!'. Dat snap ik wel en het is ook natuurlijk als ze zou overlijden, maar ik mis dan toch gewoon mijn oma, en niet een leeftijd.. Heel irritant. Overigens gaat het nu weer heel goed met haar en hoopt ze binnenkort 97 te worden
hahahahaha.... heb daarover laatst in een topic een hele discussie gehad... TS ik ben het dus met je eens.... maar voor de meeste mensen geldt nog altijd de regel: "geen groter verdriet dan hun eigen verdriet"...... Inleven, en/of meeleven, blijft toch altijd anders dan zelf voelen.... maar voor mij is verdriet=verdriet... en het belangrijkste is niet "hoe groot" (want er bestaan geen gradaties) dit is, maar hoe je er mee omgaat en hoe snel je dingen weer (gevoelsmatig) in orde hebt....
inderdaad en iedereen moet de ruimte krijgen om zijn verdriet op zijn of haar manier in te vullen. ook al ben je er misschien wat langer mee bezig om te verwerken dan een ander. alleen hier is er dus geen ruimte voor ons verdriet omdat iemand anders iets ergers meegemaakt heeft en wij dus niet belangrijk zijn. het is ook erger wat er daar gebeurd is maar dat betekent niet dat ik geen verdriet mag hebben.
Zou eigenlijk wel makkelijk zijn he? als het zo WEL zou werken.... maak je iets ergs mee.... kijk je om je heen (of in de krant) of er iemand is die iets ergers heeft meegemaakt en *poef* je bent helemaal van je verdriet af.... in dat geval zou niemand verdriet hebben of hoeven verwerken, want er is altijd wel iemand die iets "ergers" meemaakt..... Relativeren is gezond, maar je moet daar dan wel in je "proces" aan toe zijn.... en ach dingen verwerken doe je (volgens anderen) toch nooit goed....
ik vind wel dat er verschil is tussen "klein verdriet", dat is die verkleurde broek en dan vind ik toch dat ik dan wel mag relativeren/meten, en "groot verdriet".. maar bij groot verdriet maakt het niet uit in welke vorm het komt (de een krijgt andere dingen te verwerken als de ander, ook op een ander tijdstip in z'n leven) en is het niet tegen elkaar meetbaar. en ja, ieder recht op z'n eigen verdriet..
idd.... en dan moet je (of anderen, in het algemeen bedoeld) die dingen ook "grijs" laten... en niet zwart/wit gaan zien..... en er ZEKER GEEN uitspraken over doen..
Iemand die verdriet voelt voelt dat nu eenmaal, en of wij dat een groot of een klein verdiret vinden, doet er eigenlijk niet toe....als sommige mensen hun teen stoten vergaat bij wijze van spreken de wereld al. Ik vind daar wel wat van, maar zal nooit zeggen dat die persoon geen verdriet mag hebben. Je voelt wat je voelt, en daar kun je geen wedstrijdje van maken. Wat ik weer moeilijk vind is dat mensen, als ze horen wat ons allemaal is overkomen, in gaan vullen hoe verdrietig ik wel niet geweest moet zijn en hoe ik me wel niet gevoeld moet hebben. Ja hallo, ik doe het zoals ik het doe, ik vergelijk mijn verdriet niet met dat van anderen, vul het dan svp ook niet voor mij in...sorry even gal spuwen Dus, ik probeer er nooit een wedstrijdje van te maken en ga ook nooit vergelijken. Ruimte geven aan de ander en luisteren. En als ik in mijn hart vind dat hun verdriet om iets redelijk futiels is probeer ik daar overheen te stappen en hun toch hun verdriet te gunnen. TS, ik weet niet vanwaar je dit berichtje geplaatst hebt, maar er zijn altijd mensen die er een wedtrijdje van maken. Maar sommige mensen vertellen wat zij hebben meegemaakt om te proberen aan te geven dat ze enigszins weten wat je doormaakt, en niet om te vergelijken. Het komt er soms alleen beroerd uit
@ juul75 helaas is dat laatste niet bij ons het geval. omdat er bekenden hier zijn vertel ik hier liever niet mijn verhaal want nu ben ik gelukkig nog anoniem. maakt het wel lastiger om de situatie uit te leggen. lijkt me inderdaad ook lastig als de situatie omgekeerd zou zijn geweest en er weer teveel nadruk op het verdriet zou zijn gelegd. mensen zijn ook niet snel te vreden
ik herken het wel ja.... mijn moeder was overleden toen ik 23 was en toen zei ook iemand tegen mij ....heeft haar vader en moeder niet meer dat is helemaal erg! ja zo kan ik er nog wel 100 opnoemen maar denk dat iedereen daar wel eens aan mee doet bewust of onbewust.... ennn tulp inderdaad soms denk ik ook wel eens als mijn beste vriendin over haar moeder klaagt agh zeur niet je hebt nog een moeder... moet ik dan zeggen gelukkig heb ik daar geen last meer van.... zeurende moeders hihihih staat ook beetje raar he! daarintegen vroegen mensen wel eens aan mij of ik het oneerlijk vond dat mijn moeder was overleden dan zei ik altijd zou het minder erg zijn als jouw moeder zou overlijden iedereen wil zijn moeder houden......... maar helaas....