Man met beroep militair

ik zie dat er nog niemand heeft gereageerd, dat is wel jammer. Ik zit niet in dezelfde situatie zoals jij, ik weet dat er vroeger een topic was speciaal van militairsvrouwen, misschien daar even naar zoeken.

De fysio van mijn zoontje, heeft 3 kinderen onder de 4 en haar man was ook een aantal maanden op missie, met hulp van haar ouders en schoonouders is dat heel goed gegaan, zij hield een strak ritme aan en zat er na 2 weken helemaal in vertelde ze.

succes!

 

Net als Suuuus zie ik dat er niemand reageert en zit ik ook niet in dezelfde situatie, wilde je alleen even succes wensen! Hopelijk vind je ergens een steungroep met vrouwen die je tips en truucs kunnen leren

 

Ik zit niet in dezelfde situatie momenteel, maar mijn vriend is wel militair. In de 5 jaar en half dat we samen zijn, is hij nu 2 x 4 maand weggeweest. In 2009 naar Kosovo en in 2011 naar Afghanistan. Is het de eerste keer?

 

Ook ik zit niet in dezelfde situatie, al heb ik er vanuit een andere hoek wel wat ervaring mee. Mijn vader is (was) militair. Inmiddels is hij met pensioen. Hij is maar één keer echt uitgezonden geweest (6mnd) en toen waren mijn broer en ik al (jong-) volwassen.

Wat ik je mee wil geven is dat niet alleen het weg-zijn lastig is, maar ook het thuiskomen. Jij hebt dan je eigen routine en dan komt hij daar ineens weer tussendoor. En dan ben je tegelijkertijd blij dat het thuis is, maar kan er ook 'last' van hebben dat hij (soms heel letterlijk) in de weg loopt. Je zult er dus samen aan moeten werken om weer een soort eenheid te worden, taken te verdelen, routines te maken.
Ook is het voor beide partijen soms lastig dat je een stuk van elkaars leven gemist hebt. Mijn broer is het huis uit gegaan toen mijn vader weg was. Hij heeft dus het hele stuk van klussen en verhuizen gemist. Als wij het dan over bepaalde dingen hadden, wist mijn vader niet goed waar het over ging. Natuurlijk hadden we wel contact gehad en kenden hij wel de verhalen over dat rare plafond of die vieze keuken, maar hij miste de 'beelden' erbij, zeg maar. En omgekeerd kunnen wij ons natuurlijk weinig voorstellen van het leven daar, waardoor het voor ons soms ook weer lastig was om bepaalde verhalen of anekdotes te plaatsen.
Daarbij is het denk ik een valkuil om elkaar tijdens de uitzending bepaalde dingen niet te vertellen omdat je niet wil dat de ander zich zorgen maakt of omdat de ander toch niks kan doen en je het zelf wel oplost. Maar het gevolg kan wel zijn dat je de ander het gevoel geeft buitengesloten te zijn geweest. Of dat je hem niet meer nodig hebt. Goed blijven communiceren over de leuke maar ook de moeilijke dingen, blijft ondanks de afstand (misschien zelfs wel juist door de afstand) heel belangrijk.

Deze dingen hebben bij onze familie overigens geen problemen opgeleverd hoor, dus het is niet iets om je direct zorgen over te maken. Maar het was wel zo dat je denkt dat als hij weer terug is dat alles gewoon doorgaat zoals het was de dag voor hij weg ging. En dat is dus niet zo, je moet toch weer een beetje aan de nieuwe situatie wennen en je merkt toch dat je bepaalde informatie van elkaar 'gemist' hebt en dat je allebei een beetje verandert bent. Dat veranderen gebeurt normaal gesproken ook wel, maar dan verander je zeg maar samen en nu een tijdje apart van elkaar.

Toen wij jonger waren woonde er bij ons in de straat een gezin waarvan de vader destijds enkele maanden in Bosnië heeft gezeten. Ik was toen een jaar of 11 denk ik en ging wel regelmatig met de oudste van die meiden om. Wat me nog bij staat is dat haar jongste zusje (jaar of 3-4 schat ik) hun vader in eerste instantie niet herkende toen hij terug kwam. Hij was ook wel flink bruin geworden en had een stoppelbaard. Maar dat was toen ook best even raar en moeilijk, zowel voor het meisje als natuurlijk ook voor vader en moeder. Ik kan me voorstellen dat het ook belangrijk is om je baby straks weer rustig ene beetje aan papa te laten wennen. En niet gelijk na terugkomst een 'papa-dag' inlassen en zelf weg gaan.

Verder weet ik dat er ook een internetforum is speciaal voor het thuisfront. (althans: een aantal jaar geleden nog wel) Ik weet het adres niet meer, maar daar kom je met wat googlen wel achter. Dat is echt een besloten forum, je kunt je niet zomaar aanmelden maar moet om je aan te melden vertellen wie je bent en dan afwachten tot ze je aannemen. Het heeft als voordeel dat gasten niet zomaar kunnen meelezen en je echt je ei kwijt kunt.
Defensie organiseert ook wel dagen voor het thuisfront en als je man als onderdeel van een groep wordt uitgezonden, heb je geloof ik vaak ook wel steun aan andere thuisblijvers. Mijn vader is individueel uitgezonden, dus ik weet daar minder van.

Het lijkt me emotioneel best lastig als je man wordt uitgezonden terwijl jullie net een kindje hebben. Hij gaat daar goed werk doen. Er zullen zowel voor, tijdens als na de uitzending af en toe best moeilijke momenten zijn, maar ik denk ook dat het de relatie hechter maakt. Zoek voor die moeilijke momenten een netwerkje van mensen die je steunen en niet komen met het afgezaagde "Hij / jij heeft er zelf voor gekozen."

Ik wens jou nog een fijne verdere zwangerschap toe en een fijne kraamtijd voor jullie samen. En natuurlijk een goede uitzending en behouden thuiskomst voor je man straks! Mocht je tegen die tijd een keer willen 'spuien' mag je me altijd pb-en, als je het fijn vindt om even tegen iemand aan te kletsen die juist een beetje afstand tot de situatie heeft.

 

Hi TS,

Mijn man is militair en op uitzending geweest maar dat was voordat wij elkaar leerden kennen. Ook voor hem ''dreigt'' altijd uitzending maar er staat nog niets concreets op oefeningen na. Het lijkt mij zelf heel ''vervelend'' dat hij nu net op uitzending zou gaan als we new born papa en mama zijn

Ik kan je nu dus niet ''helpen'' maar ben wel benieuwd naar eventuele andere reacties en wil jou veel succes wensen!

 

hai zag dit topic toevallig bij het naar beneden scrollen. ik ben een vrouw van een millitair en ook regelmatig uitzendingen 5 in totaal nu waarvaan 4 met kinderen. ik zal je een link sturen met een forum erin waar je anoniem en beschermt (dit forum is fijn maar iedereen kan meelezen) over het leven met een millitair kunt praten

 

Mama Suus zou je mij ook de link willen sturen (voor het geval manlief wel gaat?

 

natuurlijk geen probleem

 

Ik zit nu niet in dezelfde situatie maar heb er wel in gezeten.
Toen onze oudste bijna een half jaar was is mijn vriend weggeweest voor 4 maanden.
In het begin vond ik het best lastig, zeker het afscheid nemen, maar uiteindelijk is het nog best meegevallen (dit komt misschien ook omdat ik zelf militair ben).
Ik heb die tijd veel steun gehad van mijn ouders en schoonouders, wat ik erg fijn vond. Zodat niet alles op jou aankomt.