Hallo moeders Hoe is het met jullie? Nog 1 week en dan moet deze moeder weer aan het werk . Aan de ene kant vind ik het (geloof ik) wel lekker om even thuis weg te zijn. Maar ik vind het vreselijk om mijn zoontje achter te moeten laten. Ik heb er nu al buikpijn van en voel me er schuldig en verdrietig over. Waar ik het meeste mee zit is dat er andere mensen aan mijn kind komen, andere mensen hem troosten, hem op bed leggen zijn luiers verschonen en ga zo maar door. Ik heb nu het gevoel dat wij samen een hele sterke band hebben, als hij wakker wordt en ik kijk in zijn bedje dan lacht hij naar me hij is blij als hij me ziet. We zijn nu altijd samen (en savonds natuurlijk met papa erbij ) al bijna 12 weken lang en straks wordt dat kleine cirkeltje doorbroken. Ik had nooit van mezelf verwacht dat ik zo'n meut zou zijn. Vindt mijn werk leuk en ben een strever in mijn werk, maar nu........... het kan me om eerlijk te zijn gestolen worden. Herkennen jullie dit ook?
hoi meid, Ik had dit precies zo, ben nu alweer twee maanden aan het werk. De eerste week heb ik hem huilend naar het dagverblijf gebracht, wat eigenlijk niks voor mij is. Nu mis ik hem nog wel eens overdag maar het gaat een stuk beter. Als je weer in je ritme komt is het best wel te doen, en het is altijd genieten als je hem weer thuis hebt, het leukste momentje van de dag is om mijn zoon weer op te halen. Heel veel succes en sterkte, je moet er echt even doorheen...ik weet nog goed hoe pijnlijk ik het vond om hem achter te laten, maar hier is het gelukkig best snel beter geworden! liefs Suuuus
Helemaal herkenbaar, dit is mijn derde week weer en ik blijf het vreselijk vinden. Werk in de zorg, en ben begonnen deze maand met 1 nacht per week.... Onze zoontjes zijn thuis bij papa, maar ik heb zo de oerdrang, de behoefte om zelf thuis te zijn, of de kleine mee te nemen naar mijn werk..gaat er niet om dat k niet wil werken, gaat erom dat ik hem in mijn buurt heb.. Vannacht, of vanavond, voor ik weg ging was hij aan het worstelen om goed in slaap te vallen, telkens wakker..oh dan doet het zo n zeer om naar werk te gaan. Ik wil gewoon thuis zijn bij mijn kids. Mijn werk was altijd mijn lust en leven, maar dat is het nu niet meer, dat is mijn gezinnetje.
Heel herkenbaar! Ik ben sinds 3 weken weer aan het werk, 3,5 dag per week en ik vind er geen bal aan. Als ik zou kunnen stoppen met werken zou ik het gelijk doen! Maar als je dat zegt dan krijg je van dat (goed bedoelde?) commentaar, dat je wereld zo klein is als je niet werkt, en dat het goed is om ook even gewoon jezelf te zijn ipv alleen mama. Om van het gezeur af te zijn beaam ik dat maar, maar ondertussen.. Ik bel ook expres niet naar het kdv overdag en ga er ook niet langs (kdv zit op 2 min lopen bij mijn werk vandaan) En ik hou mezelf voor dat hij de meeste tijd in de week lekker bij mij is.
Hoi Suuuuuuuus Dank je wel die succes wensen kan ik wel gebruiken. Ik hoop ook indd dat als we een maandje verder zijn ik het er wat makkelijker mee heb maar nu.........pffffff vreselijk. Ik moet al janken als ik mijn ventje aankijk en het idee heb om hem weg te brengen. Wat een emo ben ik ineens zeg, echt nooit zo erg gehad.
Hier kan ik niks aan toevoegen Precies zoals jij het nu omschreven heb zo voel ik het. Vindt mijn werk ook echt wel leuk maar niet zonder mijn kind. Wil gewoon bij mijn ventje zijn en als het even zou kunnen had ik hem mooi meegenomen naar mijn werk
Pffffff indd die goed bedoelde adviezen :x het enige wat ik dan denk is "hou je be." Mijn zoontje gaat ook 1 dag in de week naar schoonmoeder Super lief en fijn dat ze het wilt doen maar vindt het ook wel lastig. Gister had vriendlief haar aan de telefoon en vertelde dat ik het er wel moeilijk mee heb om weer te gaan werken. Zegt ze doodleuk, maar ik niet want hij komt dan lekker hierheen. Ze bedoeld het goed en vindt het heerlijk om haar kleinkind te hebben maar dat is nou net zo'n opmerking waar ik pissig om kan worden. Mmmmmmmm moet gewoon wennen
Oh zo herkenbaar. Ik moet morgen weer beginnen. Doe denk ik vannacht geen oog dicht en hoop bijna op 80 nachtvoedingen Heb gewoon het gevoel dat ik mijn lieve meisje in de steek laat om zo nodig weer te moeten gaan werken. Al realiseer ik me ook dat het financieel wel moet, ik kom er dus ook niet onderuit op de een of andere manier. Maar het voelt verrot en het lijkt alsof er ook geen mens is die dat begrijpt, behalve misschien een aantal van de mama's die in hetzelfde schuitje zitten. Het kan me ook totaal nog niet boeien hoe het op het werk gaat enzovoorts maargoed......
Herkenbaar! Hier ook nog 1 weekje... Hoe dichter 5 november in de buurt komt, hoe spannender ik het vind! Het is een dubbel gevoel: Aan de ene kant ben ik er best aan toe om weer eens van mijn eilandje af te komen maar aan de andere kant... Dan zie ik dat koppie en wil ik alleen maar bij haar zijn!
ik zou iedereen wel willen quoten en +1en ik moet ook bijna weer aan het werk en heeeel soms denk ik wel eens oh even gezellig bijkletsen met mijn collega's, maar mijn meisje wegbrengen gaat het me echt aan het hart!! ik heb alle vertrouwen in het kdv, maar ik wil zo graag bij haar zijn! ik ben toch de enige die weet wat ze nodig heeft en hoe ze zich voelt? en ik haat het ook die adviezen dat je wereld anders te klein wordt! nou sorry maar er is ook nog zoiets als vriendinnen, vrienden, meer mensen die parttime werken, sporten, babyzwemmen, peutergym, lekker de stad in... net alsof ik dan mijn huis niet meer uit kom???? ik denk wel eens, ik zou best wel een paar uurtjes willen werken, ik ben wel vaker even een paar uurtjes weg en onze schat even bij opa of oma, maar een hele volle dag van 9 uur?! waarom mag je niet eerst even opbouwen met iedere week een paar uurtjes meer? dat moet ook gewoon in het zwangerschapsverlof gebouwd worden! (helaas wil ik alles blijven doen, niks laten en niet op een houtje bijten, dus moét ik wel blijven werken en dus is het gewoon mijn eigen stomme stomme schuld )