Net voor de 2e week mijn kleine moppie weggebracht naar het kdv. (Ze gaat 1,5 dag in de week naar het kdv.) Ze begon te huilen toen ik haar aan de leidster gaf. Tjonge dan breekt je moederhart! Dan kan ik me zo schuldig voelen en denken omdat ik nou ' zonodig moet gaan werken' heeft ze zo'n verdriet... Word dit ooit beter?? pffff ik moest het even kwijt.
Thanks, dat wil ik graaaaag horen Valt niet mee om je kroost achter te laten he. Hoe ging dat bij jou? Ze is nu pas 4 maanden en als dat nu al zo is, dat ze zo moet huilen als ik wegga...
Ik ging weer werken toen Mees 3,5 maand was. Tijdens mijn verlof hadden mijn ouders en schoonouders al eens opgepast en hij had ook al een keer een nacht daar geslapen.. Een week voor ik weer moest werken is hij een paar uurtjes op proef geweest bij de GO. Gewoon zodat ze een beetje aan elkaar konden wennen, en dat ik kon wennen aan het achterlaten van de kleine. In die paar uurtjes ben ik toen maar naar de kapper gegaan Meestal brengt mijn man hem nu naar de GO, want hij heeft de auto.. Hij vind het nu erg leuk bij de GO. Altijd lachen enzo... En ik vond het ook wel weer erg lekker dat ik weer aan het werk kon gaan. da hielp ook wel mee
ja hoor, dat gaat vanzelf beter worden en er komt vast ook nog een moment dat ze je niet eens meer ziet staan zodra ze daar binnenkomt...
Hier gaan ze bij aankomst gelijk nog een uurtje het bed in. Ik leg ze samen met de leidster op bed en weg ben ik. Gelukkig nog geen drama gehad, maar ik verwacht het nog wel als ze ouder worden en wakker blijven haha.
Het wordt beter. Alhoewel mijn dochtertje (bijna 4) tot op heden lastig afscheid kan nemen. Maar ik weet dat ze het zowel op kdv alsook op psz heel erg naar haar zin heeft en dat maakt het voor mij makkelijk(er) haar achter te laten. Maar toen ze nog zo klein was heb ik menig keer in de auto zitten huilen. Wel uit haar zicht dus om het voor haar niet nog belastender te maken (altijd een heeeeeeel gevoelig meisje geweest zelfs al op zeer jonge leeftijd)
Ik moest de eerste dag bij het KDV nogal huilen. Ze was toen net 3 maanden oud, ze was nog moe en daarom had ik haar in 1 van de ledikantjes gelegd. Daar lag ze dan, helemaal alleen tussen allemaal lege ledikantjes. Wat voelde ik me verschrikkelijk toen. Onderweg naar werk mijzelf weer bijeengeraapt, met de instelling dat ik eindelijk weer kon werken en iets anders doen dan alleen moeder zijn. De dagen daarna heb ik nooit meer gehuild. Mijn dochter wel soms, maar meestal niet. Het was ook alleen met het afscheid nemen, niet de hele dag door. Ik wist dat ze nou eenmaal moest wennen (ze zit inmiddels op haar 3e opvangadres, en gaat binnenkort naar school), maar ik vertrouw erop dat de verzorgsters het beste voor hebben met alle kindjes, ik zie dat het goed is voor haar ontwikkeling, en hoor dat ze het altijd erg leuk vindt. Tegenwoordig met het ophalen, wil ze niet eens meer naar huis toe en gaat ze tijd rekken
ja het wordt minder...en als ze eenmaal een jaar of 3 zijn en brutaal beginnen te worden zijn die paar uurtjes "rust" soms heerlijk
Het wordt makkelijker als je beseft dat het huilen normaal maar heel even is. En het zal ook minder worden. En er zal ook ooit weer een periode weer erger worden. Alle kinderen hebben dat. Maar de huilbuien zijn zelden langer dan een minuut of 5. Maar inderdaad. je hart breekt op dat moment. Onze zoon heeft periodes gehad dat hij moeite had met afscheid. Maar ook periodes dat hij begon te huilen als ik hem kwam halen omdat hij nog zo fijn aan het spelen was. Ook niet altijd fijn, maar geeft wel vertrouwen dat hij in goede handen is.
Onze zoon gaat vanaf vier maanden naar de gastouder. Het wegbrengen wordt voor jullie beiden makkelijker. En ik ben inmiddels ruim twee jaar verder: als ik nu zie met hoeveel plezier hij met de andere kindjes gaat spelen. Hij heeft amper de tijd om dag te zeggen.
Dank jullie wel, voor de bemoedigende reacties.. Het zal inderdaad even tijd kosten om te wennen, voor ons allebei. Zolang ik het gevoel heb dat ze in goede handen is, zal het vast goedkomen!
Ik heb tot nu toe de luxe gehad dat mijn dochter bij mijn moeder of mijn man verblijft, en voor korte oppasmomentjes (bijv 's avonds) dat dan mn schoonmoeder of schoonzusje er is.. Allemaal bekenden waar ik op vertrouw. Denk dat ik daarom nooit moeite heb gehad met haar achter te moeten laten Wellicht in de toekomst wel KDV oid, maar dat moeten we zien hoe het gaat qua werk (mn man is nu nog erg flexibel en ik werk onregelmatig). Maar tis zeker belangrijk dat je er een goed gevoel over hebt en vertrouwen in hebt. Niet dat dat het per sé makkelijker maakt natuurlijk..
Bij mij werd het niet beter. De eerste ging pas met anderhalf, de tweede al met drie maanden en ik heb me zo vreselijk gevoeld, ondanks dat hij nooit huilde en altijd vrolijk was als we hem kwamen halen. Maar die lieve kleine baby achterlaten omdat ik drie dagen moest werken, dat voelde zo verkeerd! Ik ben nu sinds anderhalf jaar thuis voor mijn kinderen en het is heerlijk om alles van ze mee te maken en er voor ze te zijn. Ik doe 10.000 andere dingen en heb me nog geen dag verveeld. En die paar uurtjes rust heb ik ook als ze buiten spelen of slapen. En ik heb mijn werk nog geen seconde gemist
Hier vanaf 3,5 maand een keer wennen bij het kdv. Ervoor 1x bij de ene opa en oma geslapen en 1x bij de andere. Natuurlijk vond mijn moederhart dit niet leuk, MAAR .... ik weet dat zoonlief het heel erg naar zijn zin heeft, lekker speelt, goed eet etc en voor mijn werk is het nodig dat hij gaat. Vaak 2 ochtenden per week, dus dat valt erg mee. Zodra ik hem neerzet op de grond (hij is nu 20 maanden) dan wil hij geen kus of knuffel meer, maar alleen maar spelen Afgelopen week ging hij voor het eerst voor het raam kijken waar ik naartoe ging, en toen hij me niet meer zag ging hij lekker spelen Het went, echt ... en je kindje zal het straks erg leuk vinden om daar te kunnen spelen. Ze hebben daar tenslotte veel meer speelgoed en speelvriendjes dan in huis
Herkenbaar hoor.. ik heb het ook wel een tijdje gehouden maar ik vond werken ook heel erg leuk en belangrijk. Het duurde een tijdje maar het ging over. Ik heb het langer gehad dat ik graag zo snel mogelijk naar huis wilde... in de file werd ik echt gek! Ik wilde dan zo graag mijn kleintje(s) weer zien! Nu ben ik altijd thuis... dat vind ik lekker maar de oudste gaat naar de school en de ander gaat nog steeds naar het kdv.. geen enkele moeite mee Heerlijk even rust in de tent!
Hier geen kdv ervaring ( behalve dan dat ik er gewerkt heb en ik heel veel moeders in tranen heb meegemaakt ), maar ik heb haar nu twee keer thuis gelaten bij mijn vriend, de papa... En ik vertrouw 'm natuurlijk gewoon met zijn dochter, maar het voelde echt alsof ik mijn been ofzo bij 'm achter moest laten en ik de rest van de dag incompleet verder moest. Ik heb echt tranen met tuiten gehuild en na het tweede kusje ben ik de deur uit gestoven, want anders bleef ik huilen . Overmorgen gaat ze naar de 'echte' oppas. Zal mij benieuwen... Voel de waterlanders nu al komen . En ik kan je zeggen dat ik dus echt niet emotioneel aangelegd ben... Maar dat meisje maakt alles in me los!
Herkenbaar hoor meid! En het wordt echt beter, onze Emma met 13 weken voor het eerst naar de opvang, eerste dag tranen met tuiten, ben zelfs verkeerd gereden naar mijn werk. Maar na de eerste weken ging het vanzelf en loopt het prima, je kent de leidsters dan wat beter, en Emma ook. Als we binnen komen en de juf zegt goedemorgen tegen haar krijgt ze een hele glimlach op haar gezichtje, dus het loopt wel goed denk ik zo! Moraal van mijn verhaal, het wordt vanzelf makkelijker, en voor nu een hele dikke knuffel.