Dag dames, Ik heb sinds kort een (nieuwe) vriend (april). We hebben het ook al over de toekomst gehad. Hij zou in de toekomst graag een kindje willen (hij heeft geen kinderen). Dat zou ik ook wel leuk vinden, ik heb al een dochtertje van bijna 3 jaar. Nu komt dus het probleem... Iedereen om me heen zegt dat ik dat niet moet doen want een volgend kindje van ons samen zou dan meer aandacht krijgen dan mijn dochtertje die ik dus al heb. Ik vindt dit dus dikke onzin! Wat vinden jullie? (oja, mijn vriend is halfbloed dus dan zouden we een duo penotti gezin krijgen. ) Mijn moeder vond eigenlijk dat ik maar niet meer aan een nieuwe relatie moest beginnen en ook nooit meer zou moeten gaan samenwonen. In het belang van mijn dochtertje... Tja, ik ben nog maar 30 jaar. Dus ik zei tegen mijn moeder. Moet ik soms 20 jaar wachten... Wachten totdat mijn dochter het huis uit is. En dan maar een man opzoeken.... Ha ha ha! Echt niet! Ik bedoel maar, ik zie er nu vast beter uit dan 20 jaar later. Mijn moeder heeft dit dus wel gedaan voor ons. Maar ja, dat is haar eigen keuze.
Ach weet je wat het is.... iedereen weet het altijd beter op zijn/haar manier.... maar jij bent degene die de beslissing moet nemen en jij moet leven met het resultaat van die beslissing.... een ander niet
Thewis! Ik vind dat jij recht hebt op nieuw geluk!! Zolang hij lief voor jou en je dochter is, is dat toch alleen maar heel erg fijn. Ik zou zeggen lekker van genieten!! Veel geluk..
Hij is ook stapelgek met mijn dochtertje! Ik kan echt zien dat hij nu al van haar houdt. En ik vindt het echt een supervent! Ik ga er ook zeker voor. Maar ik wordt een beetje naar van al die negatieve reacties om me heen....
Nou, dan hoop ik voor jou dat je dochter niet pas op haar 30e het huis uit gaat Sorry hoor, maar ik vind haar reactie echt nergens op slaan. Als jouw gevoel er toch goed bij is, wie is zij dan om te zeggen dat je dat beter niet kan doen.
het enige advies wat ik je wil meegeven is niet te hard van stapelt e lopen. neem rustig te tijd om elkaar te leren kennen vooral ook met samenwonen. als dat goed gaat is er nog tijd zat voor een kindje. in zekere zin snap ik je moeder wel hoor. ik ben ook 12 jaar alleen gebleven. ik heb in die tijd heel veel mensen ( zat op een alleenstaande forum) koppels zien worden en weer uit elkaar zien gaan. echt ontzettend veel en meestal zag je ook dat ze heel snel alweer een nieuw relatie hadden ( na een scheiding ofzo of zelfs nog als ze nog getrouwd waren) en heel snel gingen samen wonen en zelfs kinderen kregen. maar meestal was die relatie dus "vluchten" voor de oude of zelfs uit de oude. en dat ging dus heel vaak mis. daarom mijn advies. neem de tijd en zie hoe het gaat. vooral als je veel en vaak bij elkaar bent en het leven weer zijn normale loop neemt. want nu is alles leuk, spannend en geweldig. hoe het met de 2 kindjes samen gaat en hoeveel aandacht jullie het ene of het andere kindje geven daar ben je nog altijd zelf bij. ik heb uit mijn huwelijk 2 kinderen. ben daarna 12 jaar alleen geweest en heb nu bij mijn huidige vriend een zoon van 2.
niet van aantrekken. Ik heb ook 2 meiden uit 2 verschillende relaties. Mijn oudste (bijna 4) weet nu al 2 jaar niet anders meer dan dat (mijn verloofde inmiddels) haar papa is. Samen hebben we een dochter van nu 13 maanden. We hebben beide zoveel aandacht voor de 2 meiden samen! En geven elkaar ook nog zoveel. Vindt dat het wel erg meevalt dat de jongste alle aandacht zou krijgen. Tuurlijk is de eerste jaar wel meer, maar ook daarin heb je eigen momenten met de oudste. Wij deden vaak om de beurten even alleen met de oudste spelen/knutselen/ eendjes brood geven etc. Om haar ook het gevoel en idee te geven dat ze en de oudste is (en blijft) en we onvoorwaardelijk van haar houden. Ondanks dat ze er nu een zusje bij heeft gekregen. Ze is af en toe wel jaloers, maar dat wordt nu wel minder. Zodra de jongste op bed ligt, besteed ik alle aandacht aan haar. Ze gaat vanaf volgende week naar de basisschool (proefdraaien). Dit vindt ze erg spannend. Dus daar zijn zowel ik, als mijn verloofde, bewust mee bezig, en praten er ook met haar over. Even kleine aanvulling, mijn verloofde en ik zijn vandaag 2 jaar bij elkaar (kennen elkaar al 10 jaar). En hadden ook al vrij snel erover dat we graag gezinsuitbreiding. wouden. 2 maanden later was ik al zwanger van de jongste. En dat was/is de beste Beslissing geweest!! We zijn samen erg sterk, en hebben iedereen (in de omgeving)laten zien dat wij voor elkaar bestemd zijn, en dat we een erg gelukkig gezin zijn. Nog even en dan kan ik mijn man zeggen, dus het gaat hier erg goed! Volg je gevoel. Kijk hoe je dochter op hem reageert. En neem dan (samen) bewust de volgende stappen succes meid!
Ik denk dat de mening in het algemeen is dat je dat helemaal zelf moet bepalen. Maar ik denk dat het waar is wat blup zegt. Neem de tijd!!. Je bent pas sinds april samen en hebt nog een hele lange weg samen te gaan voor je elkaar goed genoeg kent om hier zelf een mening over te vormen denk ik!.
Ik ben het eens met Blup, neem eerst de tijd voor jullie samen om aan elkaar te wennen. En als de relatie goed en stabiel is dan voor een 2e gaan. En wat mensen ervan zeggen dat je oudste dan minder aandacht zou krijgen, laat ze lekker kletsen. Veel geluk samen btw: niets is zeker met een halfbloedje, ik ben ook een halfbloedje en ik heb 2 blonde meiden,waarvan de jongste gewoon witte haren heeft (en ja ze zijn echt van mij...) Dus dou penotti is hier geen sprake van )
Ik zou het ook rustig aan doen. Juist omdat er al een kindje is. Mochten jullie samenwonen en het gaat na 2 jaar toch niet, krijgt je kind er veel van mee. Gewoon naar je eigen (diep van binnen) gevoel luisteren, en niet naar de verliefdheid, want je ziet nu alles nog door een roze bril.
Misschien had ik het erbij moeten zetten. Ik ken hem al 3 jaar ofzo. Maar sinds kort hebben we een relatie. Ben 1,5 jaar single geweest en hij was 6 maanden vrijgezel. We kwamen elkaar tegen in de kroeg. En sindsdien... wauw! Maar ik ben erg voorzichtig geweest. Ik wil niet zomaar iemand. Ik wil iemand die ik kan vertrouwen en er echt voor me is. En voor mijn dochtertje natuurlijk! Die zal altijd bij mij op de 1ste plaats komen!
je hebt groot gelijk dat je weer een relatie bent begonnen. Waarom zou je je jaren alleen moeten doorbrengen als je het ook kunt delen. Samen kids krijgen in de toekomst.. waarom niet! Jullie hebben de verdeling van aandacht zelf in de hand. En het is niet zo dat de oudste dan opeens je kind niet meer is! Gebeurt toch veel meer? Je moet je leven niet laten bepalen door buitenstaanders meis! En zeker niet bij zulke belangrijke beslissingen!
Ik ben ruim anderhalf jaar alleen geweest met mn 2 kinderen, en ik moet zeggen dat die tijd voor mij erg goed is geweest.. In die anderhalf jaar ben ik zo zelfstandig en gelukkig geworden! Nu sinds 9 maanden heb ik een vriend, en doordat ik in die tijd alleen ben geweest merk ik dat ik zelf niks meer overhaast. We zijn echt rustig dingen aan t opbouwen en die rust en tijd begint zn vruchten af te werpen.. We hebben de afgelopen maanden een enorme basis weten op te bouwen.. Daarom denk ik dat overhaasten nooit goed is.. Als jij nog maar sinds april met hem loopt en het nu al over kinderen hebt, dan vind ik dat best snel.. Ieder voor zich natuurlijk, maar als ik jou was zou ik wel de tijd nemen voor alles. Ook voor je dochtertje..Het is niet alleen voor jou een stap maar ook voor haar! Maar kies voor jullie geluk!
Rustig aan doen, natuurlijk, maar nooit een 2e kind krijgen? Dat vind ik echt belachelijk! Ik zou echt niet weten waarom je geen 2e kindje zou mogen krijgen.. Er zijn zoveel gezinnen met halfbroertjes en -zusjes, en daar houdt papa echt niet meer van z'n biologische kinderen. Er zullen vast uitzonderingen zijn, maar ik denk dat je dat zelf ook wel een beetje kunt peilen, toch? Dat je vriend een halfbloed is hoeft ook niets te zeggen. Damien's 'producer' was een halfbloed, maar naast Damien's bruine ogen en het feit dat ie ontzettend snel bruin wordt in de zon zie je daar helemaal niets van! Mijn vriend (niet Damien's vader dus) heeft ook bruine ogen, dus als wij ooit een kindje mogen krijgen samen is de kans groot dat hij/zij dat ook zal hebben..
ik heb 4 kids waarvan 2 van mijn nieuwe partner.. hier waarschuwde ook iedereen.. wij hebben ons er niets van aangetrokken en zijn erg snel aan onze kinderwens begonnen , mede door onze leeftijd.
wat hebben mensen toch altijd veel te zeuren zeg. Als JULLIE relatie goed voelt moeten JULLIE doen wat JULLIE willen. Ken meerdere samengevoegde gezinnen en heb nog nooit mee gemaakt dat kinderen uit een eerdere relatie minder of andere aandacht kregen.
kies voor je eigen geluk en doe wat je zelf wilt.. leer mekaar goed kennen en geniet met elkaar en je dochtertje.. persoonlijk zou ik wachten met een nieuw kindje tot de oudste naar school gaat.. heb je meer tijd voor je baby zonder dat je de aandacht van de oudste afneemt en ze begrijpt het dan vast een stuk beter.. dus kan ze lekker op haar manier helpen met de baby zonder dat ze zich gepasseerd voelt.. succes en geniet!
Daar ben je toch als moeder altijd zelf bij of de jongste meer of minder aandacht krijgt! Zou het daar niet van af laten hangen. Wel kan een partner minder aandacht of anders worden als zijn/haar eigen kinderen er zijn, Hier heb ik wel van dicht bij mee gemaakt dat de oudste twee kinderen werden achtergesteld na dat het halfbroertje was geboren maar of het daar door komt nee denk het niet het is ook de instelling van de andere ouder hoe daar mee omte gaan. Waar ik het van weet is hij is super lief voor ze maar je merkt aan alles dat het niet zijn kinderen zijn terwijl hij wel verwacht dat zij zich als zijn kinderen gedragen. Kortom Jij als moeder bent er altijd zelf bij hoe het lot loopt. Doe voorzichtig aan en zie wat je toekomst brengt en nee van mij hoef je ook niet tot dat je kind groot is alleen te blijven. Samen leven met een liefde is altijd mooier dan alleen blijven
Leuk een nieuwe vriend, gefeliciteerd. Ik zou zeker voor de nieuwe vriend gaan, waarom niet? Ik ben een kind van gescheiden ouders, grotendeels opgevoed door mijn vader en ik denk dat we allemaal een stuk beter af waren geweest als hij binnen een paar jaar na mijn moeder een nieuwe vrouw had gevonden. En over rustig aandoen, dat moet je helemaal zelf weten. En als ik dan toch mijn mening geef, ik zou iedereen adviseren om niet te snel aan kinderen te beginnen in een relatie, maar minimaal een jaar te wachten. Daarnaast, je kunt nog zo lang wachten, maar fout gaan kan het altijd, mijn ouders zijn na 7 jaar huwelijk uit elkaar gegaan.
thewiz, hier even mijn eigen mening, doe ermee wat je wil. 1) Argument dat je jongste dan meer aandacht zou krijgen, lijkt me niet. Je moet vooral kijken hoe je nieuwe vriend NU met je dochtertje omgaat. Als hij nu al echt een papa is voor haar, hoef je je daar niet druk om te maken. Maar let wel op: Het heeft wel tijd nodig om die band op te bouwen tussen je vriend en je dochtertje. Als die er niet is als de tweede komt, dan kan ik me voorstellen dat je dochter gaat merken dat je vriend meer om zijn eigen kind geeft dan om haar. Dat kan trouwens op zich sowieso wel, maar het moet niet zo zijn dat hij echt verschil gaat maken. 2) Het argument van je moeder vind ik echt nergens op slaan. 3) Ik ben wel van mening dat jullie nog niet te snel moeten gaan. Het duurt altijd even in een relatie voor je elkaar echt goed kent, dus ook wat slechte momenten hebt meegemaakt. Het maakt niet uit hoeveel je van elkaar houdt, het kan zijn dat je op een later moment er achter komt dat er bepaalde onhebbelijkheden zijn, waar je je niet overheen kunt zetten. Dat kan van beide kanten komen. Het zou erg jammer zijn als jullie daar pas achter komen, als er al een kindje (onderweg) is. Ik weet niet hoe lang jullie bij elkaar zijn, en het verschilt natuurlijk per persoon/stel, maar houd het in je achterhoofd. Gaan samenwonen voorlopig lijkt me sowieso een goed idee. Ook voor je dochtertje.