Ik heb zelf een hoog IQ, mijn vriend heeft een hoog IQ, en we zijn niet verbaasd dat onze zoon zich sneller ontwikkelt dan de meeste andere kinderen. Wij zien daar geen enkel probleem in, we begeleiden hem wel en bieden hem uitdagingen. Ik voel geen noodzaak om hem te laten testen, dat geeft mij geen enkele meerwaarde. Wel hebben we een school uitgekozen die kinderen individueel benadert, en voor ieder kind een eigen programma samenstelt. Overigens ontwikkelt hij zich sociaal erg goed, hij speelt prima samen met andere kinderen en ligt goed in de groep. Ook op dit vlak geen problemen dus. Ik vermoed dat hoge intelligentie (en hoogbegaafdheid, wat dat ook mag zijn) vooral een probleem wordt als een kind opgroeit in een omgeving die daar niet mee overweg kan. Maar als ouders en school naar het kind kijken en niet naar de leeftijd, komt dat allemaal wel in orde. Het wordt mogelijk een ander verhaal als de hoge intelligentie gepaard gaat met een 'sociale handicap'. Maar daar heb ik eerlijk gezegd geen ervaring mee. Hoe het met kleine zus zal gaan, geen idee. Een 'dommerd' is ze zeker niet, maar zij lijkt haar energie vooral te steken in haar motorische ontwikkeling. Voor haar een ander programma dan voor haar broer dus. Ik kies er overigens voor om ze wél te stimuleren in de gebieden waarin ze zich al snel ontwikkelen, simpelweg omdat dit voor hen meer motiverend is. Pas als je echt problemen ondervindt op de andere vlakken zou ik die specifiek gaan benadrukken. Anders komt het wel. Ik streef eerder naar een kind dat een paar 5'en en een paar 9's scoort, dan een die overal een 6 of 7 voor haalt. Ze hoeven niet allemaal in het zelfde vakje te passen.
@bri: tja als jullie beiden een bepaald niveau hebben.. uit zich dat natuurlijk in alles. Daar gaan je kinderen gewoon in mee.. Dus de kans op een "wijzer" kind is dan gewoon groter. Het is geen garantie maar het heeft logischerwijs wel invloed.
Dank voor het antwoord maar het was niet bedoeld als vraag / vraag maar als doordenkertje... Mijn neefje is hoogbegaafd. Fijn.. zijn gedrag op school wordt daardoor niet anders. Zijn gedrag op het voetbalveld ook niet. Dat hij heel slim is en sensitief is wisten we al en daar wordt aan gewerkt. Er wordt gefocust op zijn krachten en gewerkt aan zijn zwaktes. Het label heb je niet nodig. Hoogbegaafd zegt niets en zeker niet als een kind nog niet eens schoolgaand is. Het kan alleen als excuus gebruikt worden. Het biedt geen enkel voordeel in mijn optiek. Jouw kind is getest omdat het afwijkend gedrag vertoond en er is een stoornis in het autistisch spectrum gevonden. Daar moet iets mee gedaan worden. Hoog begaafdheid hoeft niet samen te gaan met stoornissen / afwijkend gedrag. Het gaat dus niet om dat eerste label maar om het tweede. Ik blijf erbij: hoog begaafd zijn is een geschenk. Gedrag wat mogelijkerwijs hieraan gekoppeld kan worden kan negatief of nadelig zijn. Het gegeven ansich niet.
Weet je wat het is als je kindje een stempel krijgt dat hij/zij hoogbegaafd is, is het eerste wat er bij mensen opkomt wat mankeert hij/zij dan nog meer. Ik moet heel eerlijk zijn dat dat ook het eerste was wat in mij op kwam. Ik ben gelijk gaan zoeken op google wat voor symptonen er dan allemaal bij kwamen kijken. Mijn conclusie was daar heeft Mila allemaal geen last van of dat heeft ze niet. Ze is gewoon alleen erg slim. Maar ja de tijd zal het leren.
Het klopt dat school aan een autistisch aanverwante stoornis denkt, wij kunnen ons hierin minder vinden juist omdat mijn neefje (bewezen hoogbegaaft) hetzelfde gedrag vertoonde toen hij zo oud was. Daarbij zijn de punten waardoor ze hieraandachten (gillen en schreeuwen in de klas, rondjes lopen ) sinds hij in groep 3 zit compleet verdwenen wat onze mening (verveling, frustratie) eigenlijk alleen maar staaft. Maar goed er kijkt nu een psychologe/orthopedagoge na hem en we gaan er vanuit dat als het wel zo is zij dit wel weet te benoemen
Hier wordt normaal gesproken ook sowieso gekozen voor een school waarbij heel erg naar het individu wordt gekeken. Naar deze school is mijn man ook geweest, is al wel een tijd geleden, maar ze staat nog steeds voor hetzelfde. Ik vind dit ook altijd een mooi streven, al is het wel zo dat ook dit niet voor elk kind werkt, mijn schoonzus kon op deze school helemaal niet mee, had net een heel ander type school nodig. Maar zolang je zelf naar je kind kijkt, dan kom je denk ik inderdaad een heel eind. En ik denk ook dat, zolang de omgeving maar goed/ stimulerend werkt, het verder niet nodig is om er echt een stempel op te plakken. Al blijf ik wel denken dat het soms makkelijker zou zijn, maar ik geef toe dat dit wel eens zou kunnen voorkomen uit mijn persoonlijke, niet zo fijne, ervaringen. Zelf heb ik overigens ook alleen ervaring met ADHD en dan in een dergelijk milde variant, dat het gewoon zonder medicatie zeer leefbaar is. (als je kan leven met een chaotische, niet echt sociaal beholpen, en weet ik veel wat man )
IQ is (mede) erfelijk bepaald. Kinderen uit families waarin geen hoogbegaafden (of mensen met een hoog IQ) voorkomen, kunnen uiteraard ook een hoog IQ hebben/ hoogbegaafd zijn, maar de kans wordt groter indien er mensen inzitten met een hoog IQ.
Bedankt voor de uitleg. Ik heb zelf namelijk een gemiddeld IQ mijn man iets hoger maar mijn vader is Hoogbegaafd.
Ik word het hoe langer hoe meer eens met Cygnet. Hoogbegaafd zijn (of eigenlijk: een hoge intelligentie bezitten) is geen vloek, het is geen stoornis, het is iets waar je vooral heel veel plezier van kunt hebben. Noem het een geschenk, dat kan ook. Pas als het gepaard gaat met gedragsproblemen of zelfs een stoornis, of met gebrekkig zelfvertrouwen of andere psychische aandoeningen kan het een probleem vormen. Dan nog denk ik dat het probleem niet zit in de hoogbegaafdheid, maar in die andere zaken. Maar hoe iemand ongelukkig kan worden van het enkele feit dat hij slimmer is dan de meeste andere mensen is mij een raadsel. Dat wordt een probleem als zijn omgeving er niet mee om weet te gaan. Voor de rest: intelligentie is nog altijd de beste voorspeller voor later maatschappelijk succes. Je kunt het er dus ver mee schoppen, als je maar leert wat je er mee kunt doen.
Oh dat gaat heel gemakkelijk, heb net een zoon een jaar lang ongelukkig zien zijn omdat hij moest functioneren op een lager niveau dan dat hij zelf zat.
Pluk, het is misschien érg genuanceerd van me, maar dan denk ik dat je juist bevestigt wat ik zeg: je zoon werd volgens mij niet ongelukkig omdat hij slimmer was dan de rest, maar omdat hij op een verkeerde manier (met te weinig uitdaging) werd benaderd. Geef hem taken die hem wel wat nieuws bieden en het ongelukkig zijn is weer over, toch? Of is er meer aan de hand? Als de basisschool in gedachten heeft om over 2 jaar eens het alfabet te gaan oefenen met mijn zoon krijgen ze er ook een leuke dobber aan, die letters kent hij allang. Maar een goede juf heeft dat door en verzint een andere taak voor hem. Probleem opgelost (of eigenlijk: probleem voorkomen).
@bri: een vriend van mij.. voelt zich door bijna iedereen totaal onbegrepen... en ja daar wordt hij niet gelukkig van. goede baan.. leuke oppervlakkige relaties maar zodra het dieper gaat.. gaat het dus mis. sociaal in de kroeg prima! maar een vriendin? tja daarvan verwacht hij toch meer van. voor zover ik weet.. is hij nog steeds vrijgezel. (en tot nu toe maar 1x heb ik hem langdurig met dezelfde vriendin gezien.. ) daar word je niet heel gelukkig van en dat kan je dan wel anders benaderen.. maar zie die levenspartner maar eens te vinden.. dat is normaal gesproken al moeilijk genoeg tenslotte en nee het HOEFT niet perse een beperkign te zijn maar het kan wel.
Oh ze waren op zijn school erg meedenkend hoor, maar net als altijd is het achteraf. Achteraf was het misschien beter geweest als hij in de combi groep 1/2 was geplaatst ipv groep 1 (alleen met instroom). Op het einde zat hij alleen aan een tafel (bij juf) om daar al dingen van groep 3 te doen, niet een ideale oplossing maar goed.
Uiteraard is het niet zo dat je ongelukkig wordt van een hoge intelligentie, eens je er weet mee om te gaan, denk ik dat je er eerder gelukkig van wordt (ik toch ). Maar ik denk dat je er van versteld zou staan hoeveel mensen behoorlijk ongelukkig zijn vanwege het niet in de juiste omgeving zitten. Voor de rest zeg je het heel erg correct: je kunt het er ver mee schoppen, als je maar leert wat je er mee kunt doen. Echter kan je dit als kind niet zelf, daar moeten anderen voor zorgen/ in steunen. Net daar gaat het heel vaak (onbedoeld) fout, doordat iemand de verkeerde stempel krijgt. Vaak komt het allemaal wel goed, maar het kan behoorlijk wat (tijd) kosten. Vandaar dat ik al heel de tijd zeg: nee, een stempel is niet nodig, ALS de omgeving er correct mee weet om te gaan. MAAR je moet rekening houden met het feit dat stempels erg snel worden uitgedeeld en het kan behoorlijke gevolgen hebben als je de verkeerde stempel krijgt.
Een goed juf heeft dat inderdaad door + jij weet al wat er aan de hand is. Als niemand weet wat er scheelt, dan komen er snel heel andere dingen naar boven, terwijl een kind "alleen" een heel hoog IQ heeft. Kinderen durven namelijk nogal snel "vervelend" te worden als ze zich vervelen en onbegrepen voelen. (uiteraard geld dit niet voor alle kinderen, maar je begrijpt vast wel wat ik bedoel)
Dit soort verhalen hoor ik dus inderdaad vaker, en weet uit ondervinding hoe dit is. Ook ik had enkel een stel oppervlakkige relaties achter de rug, tot ik mijn man leerde kennen. Die is zelf gezegend (jaja, vind het uiteindelijk echt wel een zegen ) met een stel flinke hersenen en is 10 jaar ouder, doet ook veel.
Dat de omgeving er mee om moet kunnen gaan is dus wel duidelijk. En het kán een handicap worden als je in een omgeving zit waarin je de enige bent. Voor mij was de middelbare school al een verademing, en de TU helemaal: eindelijk klasgenoten die net zo slim waren als ik (en soms zelfs nog wel slimmer)! Ik ben nooit ongelukkig geweest op de lagere school, maar miste de onderlinge competitie wel. Dat is voor mij namelijk altijd een enorme driver geweest. Van mijn lagere school klas was ik de enige die naar het VWO ging, voor de rest 2 naar de HAVO en de rest MAVO. Ik voelde me niet beter dan de anderen (dat had m'n vader me wel afgeleerd... au! voor m'n ego) maar had er wel eens moeite mee dat er zo'n verschil was in snapsnelheid. Gelukkig werd dit in mijn thuisomgeving wel gecompenseerd: ik ben de jongste van een groot gezin, meeste ook wel op WO-niveau. Altijd wel iemand in de buurt die het beter wist dan ikzelf dus.... Sorry dat ik zo afdwaal. Sommige dingen herken ik wel als potentieel problematisch, maar als je nu zelf al door hebt dat je waarschijnlijk een bijzonder slim kind hebt is dat al het halve werk. Daar heb je toch verder geen etiket bij nodig? Gewoon kijken wat hij oppikt en daarop verder borduren, ongeacht welke leeftijd er staat voor iets wat hij nu wil leren.
Waarschijnlijk maak ik me inderdaad druk om niets hoor Bri, doe ik ook nogal eens. TS (en andere die nog met vragen zitten hierover): er is ook een forum speciaal voor (ouders van) hoogbegaafde kinderen, misschien is het iets om daar ook een keertje op te kijken. Of misschien je vragen daar te stellen. (hb-kind-forum.nl)
Ik heb zelf een zeer hoog iq en hoop heel erg dat mijn kinderen het niet hebben. Ik vind het zelf helemaal niets. Jarenlang is gedacht dat ik dom was tot er testen werden gedaan. Toen bleek dat ik juist heel intelligent ben maar wel sociaal onhandig. Ik heb weinig aanlsuiting met andere mensen omdat ik hun bezigheden en gespreksonderwerpen niet interessant vind. Smalltalk kan ik niet, ik vind alles saai en vervelend, als ik naar de film ga weet ik de verhaallijn incl. Afloop in 3 minuten, voor een baas werken kost me moeite omdat ik vaak beter inzicht heb in dingen, en ik weet eerlijk gezegd niet wat ik met mezelf aan moet af en toe... Ik hoop dat mijn kinderen gewoon een iq van rond de 100 hebben, of er beter mee om kunnen gaan dan ik.