Ik begin zo onderhand wanhopig te worden! Nu al ruim een week iedere avond hetzelfde liedje.. We hebben een redelijk vast ritme 's avonds wat betreft het naar bed gaan, eten, pyama aan, tanden poetsen, verhaaltje voorlezen, even kroelen en dan in bed. Maar dan.. ik mag niet meer weg, zodra ik haar een kus wil geven en weg wil gaan klampt ze me helemaal vast en begint ze heel hard te huilen. Ze roept dan ook dat ik niet weg mag gaan, dat ze bij mij wil blijven, dat ze met me wil kroelen, dat ze me lief vind etc, etc, Ik moet we echt losrukken om weg te komen, en dan ligt ze vervolgens helemaal overstuur te gillen in bed. Wat is dit?? Vraag me echt af of ik wat verkeerd doe? Heb al een keer rustig met dr gepraat, gezegd dat ik niet weg ga maar gewoon beneden ben, dat ik haar ook heel lief vind (altijd!) en dat we alle andere kindjes ook slapen en dat we morgen weer gaan spelen. Maar het helpt niks. Ik begin er nu gewoon tegenop te zien om haar op bed te leggen. Overdag is er niks aan de hand. Het is over het algemeen wel een gevoelig meisje, ze hangt best aan me, en het is ook heel moeilijk om weg te gaan en haar achter te laten want ze wil altijd bij me zijn. Als ik moet werken dan gaat het nog het beste om dr (en zusje) bij opa en oma te brengen, maar ergens anders word het 9 van de 10x een drama.. Het lijkt wel verlatingsangst? Maar kan dat, zo ineens? Of is het een fase?? Ik hoop zo dat iemand dit herkent en tips heeft ofzo.. 's Avonds weggaan of samen uiteten doen we bijna nooit, en de laatste tijd dus zeker niet omdat we weten dat het een drama word, sowieso om weg te gaan, maar dan ook nog 's het naar bed brengen. Pff...ik hoop op herkenning!
Hmz lastig, mijne zijn jonger en hebben echt nooit verlatingsangst of eenkennigheid gehad (even afkloppen)... Maar ze is 3,5 dus ik zou zeggen, vraag het aan d'r! Mijn zoontje kan al goed uitleggen waarom hij iets niet leuk vindt, of verdrietig is etc. Losrukken om weg te komen lijkt me echt verschrikkelijk... Misschien heeft ze toch nog ergens behoefte aan.. een gesprek, een extra lange knuffel... maar dit kun je wel met haar bespreken toch? Wie weet komt er wel uit dat ze bang is voor iets heel specifieks of is er iets gezegd waardoor ze dit nu weer heeft. Zo heeft mijn zoontje laatst een tijdje heel apart tegen zijn vader gedaan en die week kon hij ook moeilijk in slaap komen. Pas na heel veel vragen en praten kwam er naar boven dat hij toch meer van onze break (zijn bijna jaar uit elkaar geweest) heeft meegekregen dan wij dachten. We hebben dit nog een keer goed besproken, hij gaf zichzelf ook echt de schuld... :S En nu zit hij weer lekkerder in zijn vel en gaat zonder 'gedoe' weer slapen.
Heb je al geprobeerd om haar te beloven dat je zo nog even komt kijken? Mijn dochtertje had dit ook in mindere mate. We hebben toen de deur voor haar open gelaten en gingen boven wat 'rommelen'. Als we dan echt naar beneden gingen, beloofden we om nog even te komen kijken. Dit deden we dan uiteraard ook. Het ging niet van de ene op de andere dag over, maar het ging welke elke dag ietsje beter. Nu hoeft alleen de deur nog open...