Dat deed ik vroeger ook vaak, als mijn broer met zijn kids bij ons kwamen. Hij vond het wel fijn, als ik even over zijn kids moederde, kon hij even lekker ongestoord de krant lezen. Dus als ze het weer doet, lekker laten gaan en heerlijk gaan zitten.
Ik zou er ook niet boos of verdrietig van worden en beter dan een afstandelijke oma die totaal niet op haar kleinkind reageert (zo`n oma had ik nml zelf vroeger en sloeg me altijd expres over met eten/drinken). Mijn schoonmoeder kan ook zo overheersen en de kinderen uit onze armen trekken als we even niet zijn geweest. Dat is gewoon haar karakter en de kids zijn inmiddels oud genoeg (deden ze als baby ook al) om duidelijk te maken wat ze wel en niet willen. Oma belt ook ons op en vraagt dan of de kleinkinderen langskomen omdat ze ze gemist heeft en dan er achteraan of wij ook komen. Vind het wel grappig en de kinderen hebben een goede band met opa en oma (schoonouders dus).
ik vind het wel raar. Ik krijg altijd de kriebels van dit soort opmerkingen. Net als kinderen die hun moeders hun vriendin noemen, akelig vind ik dat. Het is je moeder punt. En het is niet haar kind, maar kleinkind. Ik ben ook blij dat onze ouders stapelgek zijn op onze dochter maar zij weten juist heel goed uit te leggen als we het daar over hebben dat het zo anders is als een eigen kind en dat het stiekem nog wel leuker is. Maar dat vind ik een totaal ander uitgangspunt.
Nou ik vindt het ook niet raar hoor, mijn schoonmoeder zegt heel vaak hoe is het met ons meisje? Ik kan mijn eigen daar niet druk om maken. Een vriendin van mij heeft een zoontje, maar de opa en oma kijken er nog niet naar om. Weer blij dat je schoonouders zo gek zijn op jullie kindje. Ik denk dat ze het vast niet zo bedoeld.
Vind persoonlijk de tweede opmerking die jij beschrijft wel van een compleet andere orde dan een SM die haar kleinkind als haar eigen kind ervaart.
meid ik begrijp je ergens best hoor zeker na je berichtje dat je gewoon niet goed voor jezelf opkomt, je kropt het allemaal op en dan barst je bij zo´n opmerking. probeer het een beetje los te laten en als je kindje ouder wordt dan gaan ze vanzelf wegrennen of toch naar mama als ze dat willen. ze kunnen beter een 2e thuis hebben bij opa en oma toch? als er dan eens wat is (je ligt in het ziekenhuis of bent ziek) dan kan je je kindje met een gerust hart aan hun overlaten.
ja dat mag natuurlijk, ik niet. Het zijn familiebanden/ verhoudingen die compleet verkeerd gebruikt worden. Ik hou zielsveel van mn moeder, maar het is niet mn vriendin en zal dat nooit worden. Mijn moeder beschreef het hebben van een kleinkind als dat ze heel ontroerd was om mij (haar kind) met een kind te zien. Ik kan mij dat heel goed voorstellen. Haar vlees en bloed met ook zo'n wonder. Maar het als jouw eigen kind beschouwen, nee dat vind ik niet normaal.
Nee, mijn moeder zal ook nooit mijn vriendin worden, dus daar zijn we het zeker over eens. Maar wat betreft het andere punt. Mijn kids zijn natuurlijk ook een stukje erfgoed van haarzelf. Bloedband is aanwezig, dus dat die banden soms wat door elkaar heen lopen en dat het dan als " eigen" ervaren wordt, vind ik ergns best logisch. TS: gezien de onzekerheden die je hebt snap ik best dat het als bedreigend op je overgekomen is....maar ik denk dat je dat in dit geval echt naast je neer moet leggen en dat het echt heel goed bedoeld is. Mocht je in de toekomst toch nog een keer overvallen worden door een opmerking, zou ik idd (als al eerder gezegd) de vraag stellen hoe ze het bedoeld.
het komt waarschijnlijk ook omdat ik vaak zie gebeuren dat oma's en opa's die dat zo voelen ook het gevoel hebben dat zij dus evenveel zeggenschap hebben als de "echte" ouders.
Hmmm, laat je niet gek maken door zulke opmerkingen. Zoals al eerder als reactie gegeven kun je ook blij zijn met de liefde die je sm voor jullie kindje heeft, net zo veel als voor haar eigen kinderen. Ik denk ook dat ze haar opmerking op die manier bedoelde. Dat het zo "eigen" voelt. Als mijn moeder oppast op onze aap, mag ik ook niets doen met hem in hun huis. Maar onder MAG kun je beter verstaan: ik krijg er de kans niet voor. Ze zijn zo dol op hem. En tuurlijk voelen oma's zich ook weer jonger en genieten ze van het moederen. Ons zoontje lijkt qua uiterlijk echt als twee druppels water op mijn broertje toen die klein was. En meer dan eens vergist mijn moeder zich door onze aap "Tjeerd" (de naam van mijn broertje) te noemen. Ik moet zeggen dat ik er alleen maar van kan genieten om hen zo te zien en dat ik hem met een gerust hart achter kan laten. En uiteraard ben ik heeeeel blij dat zij 1 dag in de week op wil passen.
juist en die grens zou kunnen vervagen idd als het zo eigen voelt en in het geval van TS niet voor jezelf opkomt. daar ben ik het wel mee eens, mijn schoonouders zien hun kleinkinderen ook als "eigen" maar wij (mijn man en ik) hebben genoeg ruggengraat om hun de grenzen aan te geven als ze te ver gaan.
Daar heb je een punt, het ligt eraan wie het zegt, mijn schoonouders laten ons vrij als het om onze dochter gaat. Echter mijn ouders willen overal zeggenschap over hebben. Echt alles willen ze op "hun" manier. Mijn ouders zien onze dochter als hun 2de kind. Ook ik voelde mij hierbij niet prettig. Als mijn schoonouders het zouden zeggen zou ik er veel minder moeite mee hebben.
Ik zou er ook even raar van opkijken, hoewel het natuurlijk niet zo letterlijk bedoeld is als dat jij het misschien op hebt gevat. Wellicht geen slecht idee om het even bespreekbaar te maken. Oma's lopen eenmaal over van moederliefde wanneer er baby's geboren worden in de familie... Mijn moeder liep een tijdje terug bij het winkelen ineens met de kinderwagen er vandoor en zei zachtjes "MIJN kindje", om alvast naar de winkel toe te lopen terwijl ik nog bij de auto stond de tassen te pakken. Ben er achter aan gerend, wagen gepakt en gezegd "MIJN kind, je gaat er niet met MIJN kind vandoor!" waarop ze wel even beschaamd keek. Hmmmm... defensieve mama-houding geloof ik... Schoonmoeder zegt in ieder geval "kleinzoon" maar kan ook zomaar met hem weglopen en zeggen "nou is hij even van mij". En tsja, dat moet ik dan maar even accepteren... Ook dat ken ik heel goed. Zo gaat het aan beide kanten. Je bent als nieuwe mama gewoon heel beschermend, en dat blijft nog wel een tijdje zo gok ik. Ik wil mijn zoon het liefst de hele tijd zelf vasthouden ipv uit handen te geven maar probeer het van me af te zetten. Ik zie hem elke dag, zij zien hem eens in de zoveel tijd... Maar leuk is het niet. Gelukkig is het na een paar uurtjes weer voorbij, denk ik dan maar
dana en jopa, ja precies, ik heb die touwtjes ook nog zelf in de hand. Maar bij ts blijkt dat al een probleem en ik snap haar dus goed.
Daar had ik in het begin ook moeite mee (niet alleen met m'n dochter hoor, ik liet regelmatig over mij heen lopen) maar nu is dit helemaal veranderd, heb een "harde huid" gekregen. Nu heb ik gelukkig ook de touwtjes in handen... maar het was wel een harde les en heb mij heel erg onzeker gevoeld in het begin.
Ik zou met zón opmerking blij zijn. mijn schoonouders kijken echt nooit om naar de kinderen...... deden ze al niet met hun eigen kinderen.... dus ik wil wel ruilen
ik denk neit dat de SM van TS het opvoedkundig bedoelt maar meer de sterke bloedband wil benadrukken Ik heb dat heel sterk met me nichtje (dochter van me zus) opvoedkundig is mijn zus haar moeder maar door de bloedband zie ik haar toch echt een beetje als een deel van mij. Zoveel hou ik van me nichtje . Met me neefje van vriend zijn kant is er geen bloedband ondanks dat ik gek op hem ben zie ik hem niet als een deel van mij en voel me echt als tante. Ik ga voor ze alle 2 door het vuur maar het gevoel ligt bij beide heeeel anders. Dus als mijn SM het zou zeggen zou ik dat volledig snappen
ik zou me er niet te druk om maken, ik heb geleerd om dit soort opmerkingen het ene oor in het andere oor uit te laten gaan, scheelt me een hoop frustratie en tenslotte blijf ik toch nog altijd de moeder!