En zit me nu al helemaal op te vreten. Ik heb er zó naar uitgekeken maar hoe dichterbij het komt hoe zenuwachtiger ik word. Ben zo bang dat ik krijg te horen dat er iets mis is, kan er gewoon niet van slapen, al flinke huilbuien gehad en ben niet te genieten Heb er met mijn moeder over gepraat en zij zegt dat ik "gewoon" van het positieve moet uitgaan en niet zo moet stressen. Is natuurlijk ook wel zo maar ik kan het niet! Het lijkt ook wel alsof ik de laatste tijd op straat alleen maar kindjes tegenkom met geestelijke of lichamelijke handicappen en..ik weet het..heel gemeen, asociaal, beschamend, maar ik kan er niet eens naar kijken. Ik moet dan ook mn aandacht meteen ergens anders op vestigen voordat ik anders in huilen uitbarst en zowat in paniek raak. Ik snap dat angst en bezorgdheid ook bij het moederschap horen en dat dat waarschijnlijk ook nooit meer over zal gaan maar goh wat zal ik blij zijn als die 9 maanden voorbij zijn en ik mn kindje veilig kan vasthouden.. Klinkt misschien heel zeurderig over allemaal maar moest het echt ff kwijt Liefs Jessy
Weet precies hoe je je voelt hoor! Ik heb me ook vreselijk druk gemaakt over de 20 weken echo. Is toch een heel spannend moment. Ik had wel dat er een hele berg spanning van me af viel op het moment dat ze de echo-dinges op mijn buik zette. Toen zag ik mijn kindje bewegen enzo. Maar daarvoor zat ik ook steeds te bedenken of alles wel goed was. Heb het nu nog wel eens en ook inderdaad als ik mensen en kinderen zie die een geestelijke handicap hebben. Dan ben ik bang dat ze misschien iets over het hoofd hebben gezien oid. Heb ook geen combinatietest laten doen en dan ga ik weer denken dat dat fout was om niet te laten doen..... je kunt jezelf echt helemaal gek maken..... Ik probeer me altijd maar te bedenken dat de kans heel klein is dat er iets is met het kindje, soms helpt dat :-/ Groetjes Rosa
Volgens mij hebben we dat allemaal. Heel veel succes en probeer ook een beetje te genieten van de echo
Ik was ook wel erg zenuwachtig hoor maar het hielp me om te denken: zo ja er is wat mis, dan kan je er toch niks aan veranderen. Het ligt al vast hoe het zal zijn. Dat klinkt misschien stom maar hielp mij wel. Je kan er toch niks aan veranderen als er wel iets is. Maar natuurlijk op de dag zelf was ik erg gespannen. Wat een opluchting toen alles goed bleek te zijn. Natuurlijk kunnen ze het geestelijke ook niet zien dus voor hetzelfde is er alsnog iets mis. Maar in ieder geval werkt lichamelijk alles prima. Succes meid en probeer je niet de hele week druk te maken, het helpt toch niet. Zoek afleiding en doe leuke dingen. Ik begon pas echt de avond van tevoren te stressen en die ochtend. We hadden m om kwart over elf, natuurlijk moesten we ook nog langer wachten. groetjes