Dag allemaal, 6,5 weken geleden is mijn dochter met een spoed keizersnede geboren. Ik was toen 33,4 weken. Na twee weken mocht ze lekker mee naar huis, ze doet het enorm goed! We hebben een erg moeilijke periode meegemaakt, ik moest ook langer blijven vanwege een aantal infecties en de kraamvrouwenkoorts. Nu zijn we 6 weken verder en het gaat goed. Ik heb het er soms nog moeilijk mee, omdat ik nog steeds stukken mis van die periode. (Alles is langs me heen gegaan omdat ik zo ziek was en emotioneel erg zwaar) Vandaag was ik uitgerekend. Het ging de laatste weken zo goed, maar ik voelde gister enorm verdriet opkomen! Nu heb ik ons dochtertje op mijn arm, ze heeft net de fles gehad terwijl ze normaal doorslaapt. De tranen rollen over mijn wangen en ik kan ze niet tegenhouden. Wat heb ik het er vandaag weer moeilijk mee! Hadden jullie dit ook op je uitgerekende datum? Hoe ga je er mee om op deze dag? Ik heb het nog geen plekje kunnen geven. Gelukkig heb ik veel aan mijn partner die me erg steunt. Alvast bedankt voor het lezen!
Heel herkenbaar! Hopelijk ben je de dag goed doorgekomen. Onze uk was geboren met 34.5 Ik miste mijn buik,bortsvoeding wou niet lukken, uk lag in het ziekenhuis en ik was alweer heel ziek (zoveelste blaasontsteking maar die keer met koorts) was heel moe en was 3 keer op een dag in het ziekenhuis.weinig kraamvisite gehad, kort nadat hij thuis was bleek hij verborgen reflux te hebben en bestond ebestond dag uit lopen en troosten. Vaak huilend met hem gezeten. Gelukkig nu 5.5 maand verder gaat het heel goed met hem en ben nog steeds aan het verwerken. Ik denk dat het altijd gevoelig blijft.
Ook hier zeer herkenbaar. Nu nog, 3 maanden na de geboorte, kan ik niet naar de foto's van de ziekenhuisperiode kijken zonder meteen in tranen uit te barsten. Die hele periode is één grote waas. De uitgerekende datum was voor mij wel een grote mijlpaal, die we ook uitgebreid hebben gevierd door lekker uit eten te gaan met de opa's en oma's. Ik vond het belangrijk om stil te staan bij deze datum, op een positieve manier dan wel. Hierna ging het steeds wat beter en begon de verwerking pas echt. Nudat we meer positieve weken dan negatieve weken achter de rug hebben, lijkt de vroeggeboorte een minder grote rol te spelen in ons leven en kunnen we het langzaam een plekje beginnen te geven. Het lijkt eigenlijk een beetje vanzelf te gaan, gek genoeg. Het zal nog een hele tijd duren voordat ik de foto's met een lach kan bekijken en ook de leuke momenten in het ziekenhuis zal herinneren. Maar die tijd komt vanzelf...
Oja zo herkenbaar meis. Ik was ook erg emotioneel de dagen rondom de uitgerekende datum. Het gaat slijten echt waar! Het is nu een half jaar geleden bijna en ik kan nu zeggen dat ik beetje bij beetje mezelf weer word. Wees lief voor jezelf en gun jezelf de tijd.
Ik vond het een verdrietige dag. En heb het ook lang moeilijk gehad maar het wordt inderdaad beter. Ik had het op zijn 1e verjaardag weer slecht, herbeleefde alles opnieuw. De uitgerekende datum daarna deed me gelukkig minder. Geef eraan toe en sterkte.
Hier ook herkenbaar.... En hier was de uitgerekende datum ook nog de verjaardag van mijn oudste. Dit jaar besefte ik pas dat ik die vorig jaar helemaal verwaarloosd heb ik was er totaal niet bij met mijn hoofd. Laat de emoties maar komen het is ook niet niks! En juist de foto's terug kijken gaf mij rust. Vooral de eerste weken op de nicu zijn als een film voor mij. Gelukkig veel foto's en filmopnamen gemaakt.
Je moet ook niet vergeten dat je nog strak staat van de hormonen. Ik zelf ben met 33.3 wk bevallen van mijn tweeling en had ook zo'n moeite met die eerste mijlpalen. De uitgerekende datum eerst was zo'n tranentrekken en later hun eerste verjaardag ook weer. Maar wees gerust, het gevoel van tekortschieten en het missen van de kraamperiode gaat slijten. Hoe minder hormonen in je lijf, hoe beter je kunt relativeren. Probeer in elk geval het verdriet om wat je hebt gemist niet groter te laten worden dan de blijheid om wat je wel hebt: namelijk het mooiste meisje van de wereld! En door de vroeggeboorte heb je haar nog eerder leren kennen en nog langer en vaker in je armen kunnen houden.
Wat lief jullie berichtjes. Ondertussen gaat het weer wat beter.. Nog steeds moeilijk met alles. Gister had ik een controle en heb weer wat geleerd over mijn meisje wat eigenlijk nu twee weken is. Ik vroeg naar een reflux, omdat ik dat herkende van mijn andere dochter. Ik vermoedde dat mijn kleine meid dit ook heeft. Ik kreeg nog geen medicijnen, maar moest de voeding wel iets indikken met jbpm. Vandaag ben ik naar de seh gegaan, het werd erger met mijn vermoedens en met het spugen na de voedingen. En ja hoor, ze is opgenomen in het ziekenhuis weer. Ik kan dus wel weer janken.... Ik kan nu niet bij haar slapen, omdat ik morgen mijn andere dochter eerst naar school moet brengen. Manlief kan niet zo snel vrij krijgen en we moeten eerst afwachten.. Tuur.ijk krijgt manlief vrij als er echt wat is, maar we moeten eerst even de observatie afwachten tot morgen 10 uur. Als ze dan nog moet blijven komt hij per direct, anders kan ik gewoon naar huis. Zucht.... Ik hoop maar dat deze periode snel voorbij is,want voorlopig heb ik nog niet helemaal het idee wat er allemaal gebeurd is en denk ik er nog elke dag aan.
Wat ontzettend moeilijk dat ze weer opgenomen ligt. Ik weet hoe je je voelt. Een week nadat we eindelijk naar huis mochten lag onze jongen weer in het ziekenhuis vanwege koorts. Wat een klap in je gezicht is dat. Je wilt hem helemaal niet meer afgeven, dat heb je al te lang moeten doen Hoe gaat het nu met je meisje? Al wat meer duidelijkheid gekregen? Ik hoop dat ze snel weer mee naar huis mag, dikke knuffel!